Out here on my own

Hoe verder de dagen verstreken, hoe meer ze begon te begrijpen over deze plek. Haar nachtmerries werden minder, simpelweg omdat Sun-Hi het steeds meer naar haar zin begon te hebben in de lus. Heel eventjes had ze tijd nodig gehad om te wennen, maar die tijd was elke dag toch weer dezelfde tijd – wat hielp in het wenningsproces. Dus na een paar weken was Sun-Hi wel gesetteld hier. Het enige wat haar nog echt tegenhield, was de enorme taalbarrière die ze had opgebouwd. Helaas was het huis geen school en kon niemand haar echt leren hoe je Engels kon spreken – de taal die de meeste bijzonderen in het huis spraken. Los van een paar woordjes kon ze de taal maar moeilijk eigen maken en daar was Sun-Hi klaar mee. Nu ze wat meer gewend was in de lus, kwam haar ware karakter naar boven en een belangrijke eigenschap was dat ze het irritant vond als ze iets niet kon, of als iets niet lukte. En dan ging ze dat aanpakken. Daarom was ze, samen met haar laptop, richting de bibliotheek gegaan. Daar kon ze misschien een plan gaan bedenken om de Engelse taal beter te leren. Haar laptop legde ze neer op de grote tafel in de bibliotheek. Haar eerste plan zou zijn om op zoek te gaan naar een woordenboek Engels – Koreaans of het tegenovergestelde. Met haar handen in haar zij keek ze naar alle boekenkasten en blies haar wangen even op. Vervolgens kwam er een lange zucht over haar lippen rollen. Dit zou nog wel even wat tijd gaan kosten. Sun-Hi rechtte haar rug, besloot dat ze het gewoon maar moest gaan doen en liep naar een willekeurige boekenkast, terwijl ze langs de titels van de boeken ging. Dit zou een lange middag gaan worden.
 

Dit waren allemaal boeken die te maken hebben met planten. Dit was duidelijk de verkeerde afdeling, hier moest ze niet zoeken. Waarom hadden ze niet, net als de bibliotheken waar zij eerder was geweest, gewoon bordjes met de onderwerpen ophangen? Dat zou veel makkelijker geweest zijn. Nu zou Sun-Hi langs elke boekenkast moeten lopen en moeten oordelen of hier haar woordenboek te vinden zou kunnen zijn. Terwijl ze langs de boekenkasten liep, had Sun-Hi helemaal gemist dat er iemand anders binnen was gekomen in de bibliotheek. Opeens stond ze oog in oog met een vriendelijk ogende jongen. Hij zei verder niets, maar glimlachte enkel. Een beetje opgejaagd keek Sun-Hi hem aan, maar algauw verzachtte haar blik. Nee, dit was juist goed, misschien kon ze weer wat andere contacten maken dan haar broer. Sun-Hi glimlachte terug en haalde toen haar schouders op. “No English” zei ze toen, met een zwaar Zuid-Koreaans accent, om aan te geven dat ze geen Engels, of welke taal dan ook, sprak, los van Koreaans natuurlijk.