From father to son

Langs de bladzijdes heen keek hij voorzichtig naar zijn fiancé die een brief in zijn handen vast had. Zeal wist niet van wie de brief was en ergens moest het hem ook niet deren, maar ook hij had gemerkt dat Connor iets meer van slag leek dan normaal. Elke keer als Zeal ernaar vroeg werd het onderwerp ofwel veranderd, of probeerde Connor hem ervan te overtuigen dat er niks aan de hand was. Zeal wist wel beter dan hardhandig door te zetten. De jongen moest er zelf mee komen. Als Zeal door zou zetten kon het best zijn dat het eindigde in een nieuwe ruzie en dat was wel het laatste wat hij wou. Om die reden besloot hij de jongen maar stilletjes in de gaten te houden en hoopte hij dat Connor uiteindelijk zelf naar hem toe zou komen met het probleem. De regels die ze eerder hadden opgesteld eiste immers dat hij eerlijk zou zijn. Zeal wist dat het tijd kon kosten, maar hij hoopte wel dat Connor uiteindelijk de goede beslissing nam. De onbekende brief zorgde voor nieuwe twijfels en gedachtes. Wat als het een ex was die opnieuw contact met Connor probeerde te zoeken? Zeal slaakte een onhoorbare zucht en probeerde zijn blik op de bladzijde te houden. Hij kreeg het niet voor elkaar om de zinnen te lezen en elke keer gingen zijn ogen terug naar Connor. ”Zealll,” begon Connor plots. Zeal keek op en liet het boek wat zakken. Vragend keek hij de jongen aan. ”Read it,” klonk het vervolgens commanderend. Zeal fronste lichtjes en legde het boek weg terwijl de brief op de grond eindigde. ”If you keep talking like this I might have to teach you another lesson about following orders,” mompelde Zeal met een kleine grijns, voordat hij zich naar het stukje papier toeboog. ”But alright,” gaf hij in. Hij kon zelf ook wel nagaan dat de brief lezen geen plezier voor Connor was. De jongen had al meerdere malen laten zien dat hij moeite had met lezen dus Zeal zou er geen probleem van maken, vooral ook omdat hij stiekem heel graag wou weten wat erin de brief stond. Zeal nam weer plaats op het bed en liet zijn ogen over de regels heen glijden terwijl hij las. ”Dear son,” begon hij. De frons begon vrijwel meteen op zijn gelaat te sieren. Zoon? Was dit een brief van Connor’s vader? Hij had niet gedacht dat Connor’s vader nog moeite zou doen om in contact te komen met Connor en waarom zou de vader überhaupt Engels schrijven in plaats van Russisch? Zeal besloot de vragen maar voor zichzelf te houden en las eerst de brief verder voor. De eerste paar zinnen verbaasde hem opnieuw. Kennelijk had Connor contact gehad met zijn vader, maar waarom had hij Zeal daar niks over gezegd? Of had de jongen altijd al contact gehad met zijn vader en had Zeal er simpelweg niks over geweten? Als hij de verhalen van Connor moest geloven leek het hem een beetje stug dat ze al die tijd contact hadden gehad. Hij probeerde zijn eigen meningen en vragen zo goed mogelijk te verdringen, maar dat werd steeds moeilijker hoe langer hij de brief las. ”- update your brothers.’ Wait you have brothers?” onderbrak Zeak kort zichzelf terwijl hij even op keek naar Connor. Hij schudde even zijn hoofd. Eerst de brief doorlezen, daarna kon hij alle vragen stellen over de nieuwe informatie in de brief. Hij naderde het einde van de brief en de frons werd dieper terwijl het onderbuikgevoel sterker werd. Langzaam begon de paniek op te spelen. ”Empire?” mompelde hij zachtjes tussen de zinnen door. Het klonk allemaal veel te bekend en uiteindelijk bleek waarom. ”I hope to hear from you soon, Jeremy Suthcliff,” eindigde Zeal. Verbouwereerd en in shock keek Zeal naar de brief in zijn handen. Hij liet zijn blik meerdere malen over de laatste zin gaan, maar nee, er stond echt Jeremy Suthcliff. Zachtjes begonnen zijn handen te trillen zodra het besef langzaam begon door te dringen en hij het gevoel had dat zijn hele wereldbeeld instortte. Voorzichtig keek hij op naar Connor. ”J-Jeremy..,” begon Zeal stotterend, maar zijn woorden werden afgekapt door het plotselinge zuurstof te kort in zijn lichaam. Hij hapte eens naar adem en forceerde zichzelf om verder te praten ondanks de vele paniek. ”Jeremy is your father?” wist Zeal uiteindelijk uit zijn strot te krijgen terwijl hij Connor vol ongeloof en onderliggende angst aankeek.

De brief had al meteen Zeal’s aandacht getrokken, maar natuurlijk had hij dat in eerste instantie zo goed mogelijk verborgen gehouden. Hij zou de brief voorlezen voor Connor. Hij ging er niet vanuit dat er echt iets interessants in stond, hoogstens een ex die een wanhopige poging deed, maar zelfs Zeal had er vertrouwen in dat Connor daar niet voor zou vallen. Toch was het opvallend om op te merken hoe de jongen naast hem recht voor zich uit keek. Hij leek erg nerveus te zijn om de brief en weigerde Zeal aan te kijken. Zeal onderdrukte een zucht. Goed. Eerst de brief doorlezen en als daar niks bijzonders in stond, dan zou hij daarna opnieuw aan de jongen vragen wat er aan de hand was.

Het begin was al bijzonder genoeg. Kennelijk had Connor’s vader hem geschreven. Zeal probeerde al zijn meningen en vragen voor zich te houden, maar toch kwamen er een paar bijzondere punten naar boven. Connor had broers? Geïrriteerd gebaarde Connor hem om verder te lezen, waardoor Zeal’s frons dieper werd en hij verder las. Hij begreep niet hoe Connor hier zomaar over kon doen alsof het niks was, maar langzaamaan werd duidelijk waarom de jongen er niet stil bij wou staan. De rest van de brief bevatte informatie dat veel gevoeliger was dan het simpele feit dat Connor kennelijk broers had waar Zeal nooit van had gehoord. Nee. De rest van de brief maakte duidelijk wie de vader was. Zeal had gedacht dat het natuurlijk de Russische politicus was geweest, maar nu kwam de waarheid aan als een mokerslag. Mijn grote ogen keek hij naar de naam die onderaan de brief stond. Het maakte niet uit hoe vaak hij de naam las, het veranderde niet. Terwijl de paniek en angst begon op te laaien, probeerde hij zijn ontzet onder woorden te brengen. Eerst wist hij nog enkel de naam uit te spreken, maar uiteindelijk wist hij de vraag te stellen die op zijn tong brandde. Was dit echt? Of was dit een zieke grap? Zeal hoopte op ontkenning, op een ‘april fools!’, maar nee.

”I didn’t know!” schoot Connor meteen in de verdediging. Zeal keek de jongen vol ongeloof aan. De reactie zei al genoeg. Dus het was echt zo? De woorden die volgde, de gehaaste uitleg die op zich ook raar genoeg klonk, gingen haast langs Zeal heen terwijl het besef begon in te dalen. De wereld draaide om hem heen en hij sloot kort zijn ogen in de hoop dat het zou stoppen. Zodra hij zijn ogen weer opende stond de kamer gelukkig weer stil, maar hij voelde zijn hart kloppen in zijn keel en de lucht werd uit zijn longen geslagen door blinde paniek. ”And I didn’t know how to tell you,” eindigde Connor. Dat was dus de reden geweest voor zijn gedrag. Zeal kwam recht. Hij voelde zijn lichaam wankelen door de angst, maar meteen zette hij nog een paar stappen om zijn balans te houden, waarna hij en weer begon te ijsberen. ”Jeremy is your fucking father,” herhaalde Zeal opnieuw, mompelend tegen zichzelf. Ruw draaide hij zich om naar Connor en kwam ziedend voor hem tot een stilstand. ”You knew this for an entire fucking month and you didn’t tell me?!” siste hij. Hij schudde met zijn hoofd. Ruw greep hij de jongen bij zijn kraag vast. Met een paar stappen was hij bij de muur waar hij zijn fiancé ruw tegen aan drukte. ”So this was your plan?! Wrap me around your finger, lure me back to Jeremy and then abandon me?!” ging Zeal verder. Zijn stem lag vol met paniek en woede. Zijn ogen gingen nerveus heen en weer, niet wetend wat hij nu in hemelsnaam moest doen of geloven.

Zijn wereldbeeld stortte in. De nachtmerrie was waarheid geworden. De angst die hij sinds hun eerste ontmoeting had gevoeld leek nu net zo hard weer terug te komen, alsof het nooit weg was geweest. Natuurlijk was die angst wel langzaam weg gezakt met hoe langer de twee elkaar kende, maar nu was het weer helemaal terug. Natuurlijk hield Connor niet echt van hem. De jongen gaf waarschijnlijk helemaal niks om hem en had alleen al deze moeite gedaan voor Jeremy. Hell, de enige reden dat hij ten huwelijk was gevraagd zodat Connor zeker wist dat Zeal niet weg zou gaan. Met nieuwe woede en nieuwe getrokken conclusies trok hij zijn fiancé van het bed en drukte hij hem strak tegen de muur. Het deed hem weinig of hij Connor pijn deed – meneer kon toch wel tegen een stootje, misschien zou hij het zelfs aanstootgevend vinden. Meteen begon hij met het spuwen van zijn ‘vragen’ – hij wist allang hoe het echt zat. ”No, no, no,” stotterde Connor meteen, maar Zeal’s greep rondom diens kraag verslapte nog niet. Hij wist niet of hij ooit nog iets van de jongen kon geloven. ”There isn’t any plan, I don’t want to lure you anywhere!” ging Connor meteen verder waarop Zeal spottend snoof. ”Oh sure, so he just happened to be your father,” reageerde hij er sarcastisch op, overduidelijk geloofde hij er weinig van. Ondanks dat verslapte hij zijn grip toch iets, ook omdat hij Connor toch geen fysieke pijn wou doen. ”I’ll- I’ll not even talk to Jeremy if you don’t want me to,” ging Connor verder. Zeal merkte de emotie op in diens stem en lichtjes fronste hij. Hij begreep niet waarom het Connor zoveel deed. Met een diepe gefrustreerde zucht liet hij Connor los en nam hij een paar stappen afstand om te voorkomen dat hij de jongen weer zou aanvliegen. Onrustig ging hij met een hand door zijn haren terwijl hij zich van de jongen wegdraaide en rustig probeerde na te denken. Het ging moeilijk door de angst en paniek die nog steeds door zijn aderen heen schoot. ”How,” begon Zeal uiteindelijk. Hij nam nog een keer diep adem in de hoop dat hij zijn emoties iets onder controle kon krijgen voordat hij verder sprak. ”How can I ever believe you?” vroeg Zeal hem uiteindelijk en draaide zich weer naar hem toe.

In eerste instantie ging Zeal er vanuit dat Connor wou dat hij de brief las omdat Engels niet zijn eerste taal was en Connor sowieso niet veel van lezen hield, maar nu bleek wel dat dat niet het geval was. Nu bleek dat dit de manier was waarop Connor had besloten Zeal in te lichten dat Jeremy zijn vader was. Zeal’s aartsvijand, was Connor’s vader. Het was een nachtmerrie die hij nooit had durven te dromen en nu was het zijn realiteit geworden. Ergens kon Zeal het nog niet bevatten. Hij zat in een waas van woede en ongeloof. Hoe kon hij hier ooit normaal mee omgaan? Jeremy had hem gemarteld, vastgeketend, gedwongen voor hem te werken. Goed, misschien dat Jinn daar meer in had gestoken dan Jeremy, maar alsnog. Het was wel duidelijk dat de twee elkaar niet lagen. Al met al klonk het te toevallig. Was dit de reden waarom Connor wou trouwen? Zodat hij Zeal zeker bij zijn zijde had en hem zo gemakkelijk kon uitleveren aan Jeremy? Zeal wist niet wat hij moest geloven en zijn paniek maakte het er niet beter op.

”I didn’t want for him to be!” ging Connor gehaast door, maar Zeal wist niet of hij het moest geloven. Het konden net zo goed mooie leugens zijn. Ondanks de woede wist Zeal echter ook dat het geen zin had om de jongen zo vast te blijven houden. Ze moesten hierover praten, hoe moeilijk dat ook zou zijn. Dus liet hij Connor uiteindelijk los. Hij zette een paar stappen naar achteren om te voorkomen dat hij de jongen opnieuw zou aanvlogen. Hoe kon hij hem in hemelsnaam ooit geloven? Zelfs Connor moest toch in zien dat deze situatie onmogelijk te handelen en te geloven was. Met lichte wanhoop in zijn gouden ogen keek hij Connor aan, hopend dat de jongen hem een makkelijke oplossing voor deze situatie kon geven. ”I don’t know,” gaf Connor echter toe, waarop Zeal slikte en zijn blik weer afweek. Wat moesten ze dan? ”There was no plan, these’s never been a plan,” sprak Connor opnieuw, waarop Zeal zijn kaken lichtjes op elkaar klemde. Zelfs als er een plan was zou Connor dat natuurlijk niet toegeven. ”I don’t even want for it to be true. It’s only making things worse,” ging de jongen verder, waarop Zeal even zijn ogen dichtkneep en een zachte zucht slaakte. Met moeite probeerde hij zo logisch mogelijk over de situatie na te denken. Hij kon zelf wel nagaan dat dit natuurlijk niet iets was wat Connor graag wou. Als de jongen de waarheid sprak, dan had Connor eindelijk een vader gevonden die overduidelijk wel met hem te maken wou hebben en nu was Zeal juist diegene die roet in het eten gooide door zijn rottige verleden. Hij slaakte nog een zucht waarna hij weer opkeek en zich terug op Connor richtte – nog altijd niet wetend wat hij moest doen. ”But maybe it can be a good thing, we can have a house and we won’t be stuck here and we can still get married and we can be happy,” sprak Connor verder. Hij sloeg daarbij een richting in waar Zeal zelf nog niet aan had gedacht. Natuurlijk had hij er wel eens over nagedacht, maar hij had niet gedacht dat Connor er net zo over zou denken. De jongen had immers nogal bindingsproblemen en samenwonen was toch wel een grote stap. Desondanks de hele situatie kon Zeal het daardoor niet laten om toch lichtjes te glimlachen. ”I mean… Of course I would like that,” gaf Zeal toe met een kleine glimlach. Hij slaakte opnieuw een zucht. ”I would really like that, but that doesn’t mean I can just accept this – even if I wanted to,” vervolgde hij. Een moeilijke blik lag in zijn ogen. Hij zette weer een paar stappen terug om zachtjes Connor’s handen vast te pakken. ”Alright, well what do you say, we move closer to.. Jeremy’s empire and get a house there. Then you can visit him and see how that plays out. Once I’m more comfortable with it, I’ll visit too and we can discuss then how we’d do it,” stelde Zeal nu voor met een kleine glimlach. Hij voelde de spanning en zenuwen door zich heen razen terwijl hij het voorstelde, maar hij wist dat hij Connor niet op kon geven en op deze manier moest het te doen zijn. Zolang hij zelf Jeremy nog maar niet onder ogen hoefde te komen.