Where do we go from here

Dingen moesten niet zo makkelijk te zeggen zijn over tekst als ze waren. Het verpeste het kleine beetje impuls controle dat Connor nog had in het echte leven waardoor hij alleen in meer problemen kwam. In dat geval alleen in goede problemen dan? Het was moeilijk om te zeggen. Hij hoefde geen bezorgde Victor op zijn dak maar het was fijn om te weten dat iemand nog om hem gaf. Het was ook het laatste wat hij verwacht had van casual zijn drugsgebruik in de chat noemen. Nu was de ander onderweg en viel er weinig meer aan te doen. Gelukkig lag Connor alleen op zijn kamer bovenop zijn dekens met een eend op zijn buik. Nog net kreeg hij de kans om wat meer overeind te zitten en Laxus (de eend) op zijn schoot te zetten voor Victor binnen viel met de deur in huis. ”Connor,” begon hij meteen. ”Everything alright?” Kort was het stil terwijl Connor hem alleen maar aankeek. Vaag bedacht hij zich dat het blauw goed stond en hij de juiste keuze had gemaakt. Daarnaast bedacht hij zich dat ‘nee’ hier toch niet ging werken als antwoord met hoe hij een paar seconde geleden toegegeven had dat hij aan drugs deed. De uiteindelijk conclusie was om te zuchten. Er viel toch weinig meer te verliezen. ”Not really,” gaf hij het logische antwoord terwijl hij een hand door zijn haar duwde en zijn blik op de eend richtte. ”Or more like really not.” Nog steeds een understatement, maar al meer in de buurt van de waarheid.

Dit was het laatste waar hij vandaag voor gepland had, maar het kon er ook wel bij. Een bezorgde Victor stormde zijn kamer binnen en vroeg meteen hoe het ging. De neiging om sarcastisch te doen werd onderdrukt, hoe makkelijk het ook zou zijn. In plaats daarvan antwoordde Connor voor eens in zijn leven eerlijk op de vraag hoe dingen waren. Ze waren niet goed, totaal niet. Kort slikte hij terwijl Victor op het bed ging zitten. Zover had hij ook weer niet gerekend en nu was wel duidelijk dat ze dit echt gingen doen. Een gesprek over zijn problemen of wat dan ook. De neiging om weg te teleporteren was groot. Het was ook allemaal veel te ingewikkeld. ”You can talk to me,” begon Victor. Zonder op te kijken voelde Connor de ogen van de jongen op hem gericht zijn. Nu viel er ook niks meer te ontkennen terwijl hij eindelijk zijn ogen op de ander richtte. Zijn donkere blik maakte maar een ding duidelijk. ”If you ever tell anyone about any of this I’ll rip your organs out and make sure you feel every single bit of it,” waarschuwde hij compleet serieus. Pas met dat duidelijk konden ze bij het probleem komen. Een probleem waarvan niemand anders ooit mocht horen zonder Connor’s toestemming omdat het zijn zaken waren. Niet die van de hele lus. ”I just feel like shit all the time,” begon hij eindelijk met het probleem. ”For every good thing there’s just a stupid bad thing and the only thing that helps is coke but I don’t even want to do coke,” ging hij gefrustreerd door. Zijn blik alweer op de eend gericht, wachtend op wat Victor dan ook filosofisch in te brengen had.

De bedreiging was nodig. Dit was vanaf nu alleen tussen hem en Victor en dan nog was het de vraag hoeveel Connor echt ging delen. Zijn levensverhaal ging het nooit worden. ”I won’t tell anyone,” beloofde de jongen en hij knikte kort. Perfect, dan hoefde er ook geen levend de organen eruit halen aan te pas te komen en kon hij een levende vriend meer hebben. Dan had hij er wel een stuk of twee in totaal. Meer had hij niet nodig. Vanaf daar kon hij beginnen met het probleem. Het was een klein deel van het alles waar hij mee zat. Ondanks al het goede in zijn leven - wat ook niet heel veel was behalve Zeal - bleef hij zich constant slecht voelen en het verlangen naar cocaine leek ook nooit meer weg te gaan. Niet sinds hij er weer mee begonnen was, hoe graag hij er ook weer mee wilde stoppen. ”Then why do you do it?” vroeg Victor direct. Ongemakkelijk ontweek hij de bik die op hem gericht was. ”I just can’t stop,” gaf hij zacht toe. Misschien was het hem de eerste keer gelukt. Deze keer wist hij echter dat er geen hoop achter zat. Vorige keer was hij ook weer begonnen, deze keer zou hij ook niet voor eeuwig kunnen stoppen. ”You say it helps, but it doesn’t really, does it?” ging Victor verder. Hard slikte hij. Het liet hem alleen slechter voelen nu. In tegenstelling tot het begin waarin het alles weer beter had gemaakt. Langzaam schudde hij met zijn hoofd. Het toegeven voelde nog slechter. ”Why don’t you come to me, or Zeal, or anyone else when something bad happens? We can take care of a bad thing way better than coke can.” Eindelijk richtte hij zijn blik weer op Victor, zo goed mogelijk probeerde hij zijn emoties nog te verbergen. Het laatste wat hij wilde was zwak overkomen. Stil speelde hij met een draadje aan zijn shirt terwijl hij woorden probeerde te vinden om het uit te leggen. Het moest dingen duidelijk maken zonder enige informatie te geven die tegen hem gebruikt kon worden, als het daar niet al te laat voor was. ”There’s so much bad happening, my life is just bad,” begon hij opnieuw gefrustreerd. ”And I was fine, I stopped using it, but now I’m back to the start. All of it was for nothing,” ging hij door. Zijn blik die onbewust was afgegleden ging weer omhoog. ”I want to stop but I can’t,” gaf hij eindelijk toe met moeite om zijn stem niet te laten breken.