Catch me if you can

Blijkbaar was Bella’s nieuwe hobby geworden om Connor haar persoonlijke slaaf te maken, waarom werd zijn leven anders volgestouwd met mentor dingen? Deze keer was het weer iets van een jongen helpen die problemen had met de lockdown die ze ingeschakeld hadden. Want duidelijk had Con alle tijd in de wereld om daarmee te helpen. Of misschien was het gewoon omdat Rosefinch een hekel aan hem had. De reden dat hij nu (voorzichtig) zijn la sloot nadat hij er wat blaadjes sla in had gedaan voor zijn slakken. Het ontstaan van de la was vanzelf gegaan. Rawr was ergens in een hoekje naar iets aan het uithalen en vanzelf had hij ontdekt dat het kitten probeerde een slak aan te vallen. Om het te voorkomen had Connor de slak in een la van zijn bureau gedumpt en nu zat de la vol. Alleen Zeal moest hij er nog een keer over vertellen, maar dat kwam wel. Er werd op de deur geklopt. Voor nu moest hij het goede slaafje spelen en de jongen met zijn problemen ontvangen. Met een laatste blik op het bureau liep hij naar de deur om die open te doen. Zijn blik viel meteen op een Koreaanse jongen die bezig was met omdraaien. ”Are you fucking kidding me,” sprak Connor hardop uit. De goden kon hij in ieder geval danken dat Zeal niet op hun kamer was. Grote kans dat zowel hij als Iseul dan vermoord werden. In plaats daarvan stapte hij de kamer uit en trok hij de deur meteen achter zich dicht. ”What are you doing here? Begging to be stabbed?” siste Connor naar hem. No way dat dit de jongen was die hij moest helpen met de lockdown.

De slakken waren midden in hun maaltijd, verstoord door het kloppen op de deur. De enige echt optie kon de mysterieuze peculiar zijn die hij van Rosefinch moest helpen. Misschien was het maar beter ook om zich nog een soort van te bewijzen aan haar na alles wat Connor uitgehaald had. Zijn positie als mentor wilde hij niet kwijt, het was alleen zo lastig om de regels te volgen. Alles in hem schreeuwde constant om ze te breken. Uiteindelijk zou hij haar toch wel teleurstellen, of hij nu moeite deed of niet. Dat was waar hij tot voorbestemd was. De la werd gesloten en hij opende de deur, alleen om oog in oog te komen met de jongen uit de club: Iseul. ”I’m sorry, I’ll leave!” piepte de jongen zowat uit onder Connor’s onmiddellijke woede. Dat was iets nieuws. Het was genoeg om daar even stil te staan voor een seconde terwijl hij het verschil tussen dit en de jongen van de avond te verwerkte. Als er alleen een simpele bedreiging nodig was kon hij er makkelijk op door bouwen. De deur werd gesloten en hij stapte naar voren. Dingen mochten dan oké zijn tussen hem en Zeal, maar dat maakte zijn wraakzucht er niet minder op. Vooral vanwege de mogelijke drama die had kunnen ontstaan door Iseul’s actie. ’No no no, not at all! Miss Rosefinch send me here as she thinks you could help me, but obviously that’s not gonna happen, so I’ll just leave,” legde de jongen gehaast uit. Dus hij was wel degene die tips voor zijn nachtleven nodig had. Stap een was om niet meer met jongens die vriendjes hadden te zoenen. Helaas voor beiden had Connor zijn good-boy-points hoog nodig bij Bella, om zijn reputatie nog een soort van te redden. Een paar stappen naar voren waren nodig om de afstand te overbruggen. Met wat bijna een grom was greep hij het shirt van de jongen vast om hem dichterbij te trekken. ”Do you think pretending to be weak will help you any here?!” siste Connor hem toe. ”We’re getting this over and done with and you’re going to tell Rosefinch this was the best help you’ve ever had or I’ll drop your body of the tower,” maakte Connor hem duidelijk voor hij het shirt van Iseul weer los liet en hem naar achteren duwde.

Ondanks het goede wat de jongen feitelijk in zijn leven had gebracht stopte het Connor niet van het hebben van een hekel aan hem en het verlangen naar wraak. Al helemaal met het zwakke gepiep dat duidelijk bedoeld was om de onschuld te kunnen spelen. Alsof zoiets hem tegen ging houden. Het was wel duidelijk dat Iseul maar deed alsof en het ging hem niet helpen hier. Met gemak bleef hij zijn shirt vasthouden. ”I-I’m not pretending!” stotterde hij terug. Connor snoof spottend. ”Sure,” reageerde hij terug. Kudos voor het acteren, maar niemand veranderde zo snel van persoonlijkheid alsof het een verschil tussen dag en nacht was. Het liefst gooide hij Iseul meteen van de toren af, het nadeel was dat hij op die manier zijn mentorreputatie ook gelijk van de toren af wierp. De enige optie die overbleef was het uitvoeren van zijn taak zo snel mogelijk doen en zorgen dat Rosefinch alleen het beste te horen kreeg erover. Iseul’s shirt liet hij weer los, verwachtend dat ze nu konden beginnen met de beste activiteiten om de nacht door te brengen. ”Y-yes I will, don’t worry, I won’t do any harm,” ging de jongen door op dezelfde angstige toon. Nog steeds geloofde Connor weinig van de angstige houding, maar als het wel echt zo was werkte het toch in zijn voordeel. ”We-we can just.. Erh.. S-say that we did it and not do it instead?” stelde Iseul voor. Somehow was het de optie die hij nog niet eens overwogen had en ook nog de betere optie. Hij kon terug naar zijn slakken, Iseul kon door gaan met jongens met vriendjes/fiancé’s kussen. Perfect. ”If I find out you told her anything else I’ll personally make your life a hell,” waarschuwde hij nog tussen op elkaar geklemde kaken door. Als Rosefinch ook nog om voorbeelden ging vragen zou hij wel een oplossing kunnen vinden. Met een laatste dodelijke blik teleporteerde Connor weer terug zijn kamer in. Met dat geregeld opende hij de la met slakken weer om vrolijk door te gaan met het geven van sla.