We're the authors of our lives

Onderwerp: We're the authors of our lives di okt 20, 2020 7:20 pm

everglow

Double-crossed messenger, all alone
Can't get no connection, can't get through, where are you?

De bibliotheek was één van de laatste plekken van het huis waar Ian naar toe ging om te verkennen. Het deed hem denken aan de uren die hij had gespendeerd op het bureau, diep in research om erachter te komen wie de moordenaar was. Dat was ook veel lezen en uitzoeken, en het was zeker niet het lievelingsdeel van zijn werk geweest. Toch was hij wel nieuwsgierig wat voor boeken er in deze bibliotheek zouden rondhangen, de vorige lussen hadden boeken over bijzonderheden, demonen en zo maar door. Wie wist wat er hier allemaal te vinden kon zijn?
Hij liep verder langs de rijen, niet zeker van waarna hij zocht. Af en toe stopte hij even om een boek van de kaft te bekijken, de achterkant, er even door heen te bladeren en dan weer terug te zetten. Niets waar hij zich echt in wilde verdiepen tot dusver. Hij dacht dat hij alleen was, tot hij ineens een Aziatisch meisje zag zitten aan één van de tafels, waarvan hij één boek herkende als een Engels-Koreaans woordenboek. Was ze echt de lus ingestapt terwijl ze nog moeite had met Engels? Dat kan toch niet? En anders had ze misschien wel een hele goede reden moeten hebben. Want ze had ook nog eens de lus met de lockdown dankzij het gevaar van hulsels uitgezocht. Ian kon dit niet laten liggen en stapte op haar af met het risico haar ongewenst te verstoren. ”Hi,” zei hij terwijl hij ook ging zitten aan de tafel. ”What are you reading?”

@Sun-Hi Sinclair

sarahkik

Onderwerp: Re: We're the authors of our lives di okt 20, 2020 11:16 pm

De bibliotheek was een van Sun-Hi’s favoriete plekken geworden. De rust die de boeken op haar bleken te overbrengen was prettig en bovendien waren de boeken nu ook haar vrienden geworden. Sun-Hi had geen idee hoe het kon, maar er waren een paar Koreaans-Engelse en Engelse – Koreaanse woordenboeken in het huis. Dat was zo fijn, dat betekende dat ze niet elke keer alles op de laptop hoefde op te zoeken. Haar schriftje lag voor haar en ze werkte nog steeds met haar markeerstiftensysteem. Dat werkte prettig voor haar: doorstrepen als het niet klopte, geel als ze het niet zeker wist en roze als de zin of het woord klopte. Het waren nog maar kleine zinnetjes en de zinnetjes die ze geleerd had, moest ze ook nog uit haar hoofd leren EN ook nog een keer weten in welke context ze de zinnen moest gebruiken. Vragen naar de bakker terwijl je op zoek was naar een wc was namelijk een beetje vreemd. Dan zou je op hele andere plekken terecht komen dan waar je eigen zou moeten zijn en dat zou vreemde situaties opleveren. Sun-Hi was net bezig met de vertaling van de zin “What do you want to eat?” tot een stem haar afleidde. In eerste instantie vond ze het niet prettig om gestoord te worden, maar voordat ze naar de bron van de stem keek, keek ze op haar horloge en zag ze ook dat ze hier alweer twee uur aan het studeren was. Met een vrolijke twinkeling in haar ogen keek ze naar de persoon waarbij de stem hoorde: een jongen van ongeveer haar leeftijd, met bruine haren en een getrimd baardje. Vriendelijk knikte ze toen hij haar begroette. “No, no, no read!” zei Sun-Hi toen snel, toen hij vroeg wat ze aan het lezen was. Sun-Hi pakte een van haar woordenboeken en draaide een van de woordenboeken naar de jongen toe. “Me no English…so now I…” en ze keek eventjes snel in haar schriftje. Ze ging met haar vinger langs de werkwoorden en liet haar vinger toen bij een roze gemarkeerd woord hangen. “…study.” Nogmaals keek ze de jongen met een glimlach aan, nieuwsgierig wat hij hier aan het doen was, maar dat kon ze hem helaas nog niet vragen.

@Ian Russell

яє∂

Onderwerp: Re: We're the authors of our lives do okt 22, 2020 10:04 pm

everglow

Double-crossed messenger, all alone
Can't get no connection, can't get through, where are you?

Het eerste wat het meisje deed was op haar horloge kijken, waardoor Ian het gevoel kreeg dat ze zo verdiept in haar boeken was dat ze de tijd vergeten was. Dat deed hem denken dat hij aan het storen was, wat waarschijnlijk ook het geval was. Oeps. Het meisje zei echter ineens dat ze niet aan het lezen was, en met een hevig accent dat Ian niet erg goed herkende. Dat kreeg hij er van als hij alleen maar in lussen in en rond Amerika tijd had besteden. Voor Rusland had hij echter wel Russisch moeten leren, en dat was niet makkelijk geweest voor hem. ”Oh, you don’t speak English so you’re learning it,” de woorden vloeiden uit zijn mond voordat hij door had wat hij zelf nu eigenlijk zei. Dat begreep ze natuurlijk niet zo snel. Ian wilde helpen, je leerde namenlijk het snelste door te doen. ”Can. I. Help. You. With. Studying. English?’ zei hij op langzame toon zodat ze elk woord goed kon horen.

@Sun-Hi Sinclair

sarahkik

Onderwerp: Re: We're the authors of our lives ma nov 02, 2020 9:36 pm

De jongen begon in het Engels tegen haar te praten en de lieve glimlach op Sun-Hi bleef staan. Ze glimlachte eigenlijk meer om te verbloemen dat ze geen flauw idee had wat de jongen aan het zeggen was. Dat kon ze hem overigens niet melden, want a) ze had geen idee hoe ze dat in het Engels moest zeggen en b) het was onbeleefd om dat soort dingen tegen anderen te zeggen. Dus lachte ze maar en hoopte ze dat ze de volgende woorden van de jongen wel zou begrijpen. De jongen sprak zijn volgende woorden heel langzaam uit en Sun-Hi concentreerde zich volledig op zijn woorden, zodat ze elk woord goed in zich op kon nemen. De jongen bood aan om te helpen met het studeren…dacht ze. Een brede glimlach verscheen op haar gezicht en uitnodigend schoof ze de stoel naast zich naar achteren. “Yes, please!” zei ze, terwijl ze wat van haar boeken richting de jongen draaide. Wat was iedereen hier in de lus toch lief. Iedereen wilde haar helpen en daar was Sun-Hi zo dankbaar voor. Misschien moest ze eens wat Koreaanse lekkernijen voor iedereen hier gaan maken, als blijk van haar waardering. “My…name…” Sun-Hi dacht koortsachtig na, Blake had het haar zo goed uitgelegd. Nu wilde ze hem natuurlijk niet teleurstellen. “…is…Sun-Hi” ging ze voorzichtig en onzeker verder. Sun-Hi trok haar schriftje naar zich toe en keek nieuwsgierig naar haar zinnetjes. Nee, ze moest hem niet vragen of hij haar wc wilde schoonmaken. En nee, vragen of ze oogdruppels bij hem in mocht doen was ook niet wat ze zocht. Ah, dat was het. “What…are….your…name?” vroeg Sun-Hi toen langzaam. En nu maar hopen dat ze hem echt goed begrepen had en dat hij haar wilde helpen, anders zou dit heel vreemd en raar voor hem zijn.

Onderwerp: Re: We're the authors of our lives di nov 03, 2020 5:41 pm

everglow

Double-crossed messenger, all alone
Can't get no connection, can't get through, where are you?

Ian nam plaats en keek naar de boeken. Het meisje had zichzelf wel in het diepe gegooid door direct naar de lus te gaan om Engels te leren. Natuurlijk leerde je zo het snelst, maar Ian kon het niet helpen om zich af te vragen of er wat meer achter zat. Maar als hij dat zou vragen zou ze het waarschijnlijk nog niet begrijpen, laat staan de juiste woorden vinden om zoiets uit te moeten leggen. Zijn nieuwsgierigheid moest maar even wachten. Hij luisterde naar hoe ze de woorden probeerde uit te spreken, langzaam maar zeker kon hij het verstaan. Sun-Hi was haar naam dus. Ze had de grammatica van de vraag verkeerd maar daar ging het nu even nog niet om. ”My... name... is... Ian... Russell...” zei hij terug. Hij pakte een potlood en schreef zijn naam op een stukje papier zodat ze kon zien hoe ze het zou moeten spellen.

@Sun-Hi Sinclair

sarahkik

Onderwerp: Re: We're the authors of our lives wo nov 04, 2020 10:38 pm

Op het moment dat de jongen haar bleek te begrijpen, verscheen er een brede glimlach op haar gezicht. Weer een succes in het zichzelf voorstellen, ze begon er steeds beter in te worden. Door al deze succeservaringen groeide haar zelfvertrouwen. Langzaam begon de jongen terug te spreken en fronste ze haar wenkbrauwen om hem goed te kunnen verstaan. Ze sloeg de klanken op in haar hoofd en knikte toen bevestigend. De jongen, die dus Ian heette, schreef zijn naam nog op een papiertje en ze las hardop voor: “Ian…Russell…” Het was duidelijk dat ze worstelde bij de letter “r” – mensen uit Azië hadden moeite met de letter “r”, omdat deze niet vaak voorkwam in hun alfabet. Uitzonderingen waren mensen die uit Indonesië, de Filipijnen of Maleisië kwamen, maar daar kwam Sun-Hi niet vandaan, ze kwam uit Zuid-Korea. Met haar vinger wees ze naar de letter van zijn achternaam en tikte ze er zachtjes onder. “Not easy for me” zei ze toen gebrekkig, terwijl ze haar hoofd schudde. Maar het klonk allemaal al beter dan toen ze de lus binnen was gekomen en dat was wat telde.

Onderwerp: Re: We're the authors of our lives zo nov 08, 2020 4:26 pm

everglow

Double-crossed messenger, all alone
Can't get no connection, can't get through, where are you?

-“Ian Ussel” was close genoeg voor Ian en opnieuw gaf hij haar een trotse glimlach toen ze het zei. Ze gaf het ook nog eens toe, dat wel in goed Engels, en hij knikte. ”I... understand...” Hopelijk wist ze wat het woord ‘understand’ betekende. ”It’s...going... very... good.” Dit was niet hoe hij normaal zinnen opstelde dus het was zelfs een uitdaging voor hem om niet juist de moeilijke woorden uit zijn woordenschat te halen. Hij was een geboren Amerikaan. Plotseling bedacht hij dat het nu zijn missie werd om ervoor te zorgen dat ze woorden zoals ‘color’ op de juiste manier spelde, want fuck de Britten en hun rare Engels.

@Sun-Hi Sinclair

sarahkik

Onderwerp: Re: We're the authors of our lives ma nov 09, 2020 9:31 pm

De trotse glimlach van Ian gaf haar een boost in haar zelfvertrouwen. Het was zo leuk om nieuwe dingen te leren, maar het was nog leuker om het samen met iemand te doen en dat diegene haar dan daadwerkelijk ook aanmoedigde. Sun-Hi straalde van enthousiasme. Nu wilde ze nog meer leren. Ian sprak rustig wat Engelse woorden uit en Sun-Hi knikte, om aan te geven dat ze het begreep. Hij complimenteerde haar. “Thank you, you very…nice” zei Sun-Hi terug, om aan te geven dat ze hem erg aardig vond en ook nog eens een goede leraar. Sun-Hi draaide zich naar de jongen toe en schoof hem het schriftje toe. Ze was wel benieuwd wat hij er van vond. “You see…” Oh nee, ze wist het woord niet. Ze stak haar vinger op, om aan te tonen dat Ian heel even moest wachten. Ze trok haar woordenboek naar zich toe en begon te zoeken. Al gauw vond ze het woord en zei toen onzeker: “…mistake?” Sun-Hi keek Ian peilend aan, om te kijken of ze het goed had of niet.

@Ian Russell

яє∂