What did I see?

Lleucu was nog niet zo lang in de lus, hooguit wellicht een week. Het was echter lang genoeg om het huis te leren kennen, met de vele kamers en verdiepingen die met een strategisch inzicht ingedeeld waren. Er waren kamers waar ze nog nooit was geweest maar die ze gelukkig wel had aangewezen gekregen door anderen. Het zachte gezicht van de tiener stond licht gespannen terwijl een kleine frons haar wenkbrauwen bijeen trok. Ze wilde anderen nog niet bang maken, maar iets had ervoor gezorgd dat ze toch het kantoor wilde opzoeken. Daar zou ze wellicht hulp kunnen vragen aan een mentor of een van de anderen die meer kennis hadden van deze wereld dan zijzelf bijeen had kunnen schrapen. Het oog, melkwit en apart, was iets dat ze niet snel zou vergeten. Ze wist niet wat het betekende, maar het feit dat haar nek haren nog steeds overeind stonden, vertelde wellicht voldoende.

Haar passen waren haastig, terwijl ze de trappen op liep. Vluchtig keek ze om zich heen, ze hoopte dat ze niemand ondersteboven liep, immers had ze geen tijd om goed uit te kijken. Het was beter als ze meteen reageerde, meteen kon spreken met een van de leidinggevende, of tenminste iemand die beter in staat was om anderen te beschermen. Hoewel ze wellicht een beschermend instinct had ontwikkeld door haar bijzonderheid, was ze gewoonweg nog niet voldoende op haar gemak om het aan anderen te tonen. Het was geen zwakte, het was gewoon het feit dat vertrouwen opgebouwd diende te worden.

Lleucu hief haar hand om op de deur te kloppen die naar het kantoor leidde, voordat deze uit zichzelf opende. Niet geheel uit zichzelf natuurlijk want een jongen, of wellicht zelfs een man stond erbij. Haar bruine ogen gleden naar hem toe voordat ze kort zijn naam naar boven probeerde te halen, iemand had hem wel aangewezen toen ze het over mentoren hadden gehad. Het begon met een 'C' maar daar waren wel meer namen van. Cyprus, Calvin, Connor, de laatste naam, dat was het. 'Connor, right?' Vroeg ze terwijl haar spanning door de woorden heen te horen was. 'I need to speak with one of you, right now.' De woorden klonken gehaast over haar lippen terwijl ze om zich heen keek om er zeker van te zijn dat er geen kleine kinderen mee leken te luisteren. 'I just saw one of the other teenagers with milky eyes, something she was hiding with colored lenses. She seemed to be quite... Antsy. Do you know of any peculiar that.. that feels the need to hide the fact that her eyes are... White?' Haar stem klonk vragend terwijl ze hem duidelijk om een uitleg vroeg, ze had het gedrag vreemd gevonden. Het was niet iets waar ze een vinger op kon leggen, maar voldoende om haar alarm te doen slaan.

Vervolg op dit topic

Lleucu had gehoopt dat ze een van de mentoren of wellicht de leidinggevende personen in de lus zou kunnen vinden. Zelfs al kende ze hen niet goed, enkel bij gezicht wist ze zeker dat ze haar de informatie konden geven die ze nodig had. Het feit bleef dat ze instinctief wist dat er iets aan de hand was, dat bekend gemaakt moest worden. Er was een gevaar, haar brein schreeuwde dit naar haar lichaam, en het enige dat ze kon bedenken was om een gesprek aan te gaan met een van hen die meer over deze wereld wist. De spanning die ze in haar lichaam voelde, straalde ze ook uit. Ze wist niet hoe snel het gevaar mogelijk zou kunnen naderen en of Hedwig door zou hebben dat ze gealarmeerd was geweest. Eerst had ze het over een andere boeg gegooid, gevraagd of ze iets verborg waar ze bang voor was of waarvan ze moeite had het te accepteren of te tonen, zelfs in dit huis. Het was immers een bekend gevoel voor de roodharige jonge dame. Ze was immers zelf nog bezig met het leren accepteren van haar bijzonderheid, de pijn die het met zich mee bracht. De moeite die het haar gaf om zich gezond en gebalanceerd te houden.

Connor, een van de mentoren leek verrast te zijn met haar aankomst, maar ook met ietwat verbaasd met haar gespannen houding. Hij leek door te hebben dat er wat speelde, en reageerde dan ook snel. Een bundel papier was in zijn handen geklemd, voordat ze hem aan sprak. 'Uh,' klonk er terwijl hij verbaasd met zijn ogen knipperde, omdat ze plots voor zijn neus verscheen. Ze vroeg hem of hij Connor was, dit omdat ze hem nooit persoonlijk had aangesproken. Straks haalde ze hem en een van de andere door elkaar. Er waren veel mensen in deze lus, en dus ook veel namen en gezichten. Dat alles zorgde ervoor dat ze toch wel zeker wilde zijn dat ze de juiste persoon voor zich had. Zeker met het gevoel dat ze van Hedwig had gekregen. De jonge man knikte even bij haar vraag, voordat hij terwijl hij in de deuropening bleef staan, een vraag terug stelde.'What’s wrong?' Vroeg hij voordat Lleucu los brandde, haar woorden waren kort maar krachtig. Een duidelijke uitleg zou later wel volgen als het nodig was. Voor nu wilde ze vooral weten of ze de situatie goed had ingeschat, haar gevoel klopte. Haar intuïtie niet loog. Ze was simpelweg niet lang genoeg in de lus aanwezig om meer te weten over dit soort zaken, en dus was het soms beter anderen vragen te stellen, haar bezorgdheid met anderen te delen. Waar deze dan ook vandaan kwam.

De blik van de ander gleed kort door de hal voordat hij haar het kantoor in wenkte. Het was duidelijk dat ze iets had gezegd dat een beter gesprek nodig had. Haar donkere ogen gleden richting die van hem terwijl ze hem een vragende blik gunde. Een korte frons verscheen op haar gezicht voordat ze ongemakkelijk van houding veranderde. 'I do know of something, though peculiar isn’t really the name for it,' als het geen peculiar was, wat was het dan wel? Haar eerste vraag was dan wellicht toch wel een goede geweest, wat was Hedwig! Wat zorgde ervoor dat deze onheilspellende sfeer dichter om haar hart heen klemde. Bijna alsof dit zijn kantoor was nam hij plaats aan een bureau, voordat hij haar naar een stoel tegenover hem dirigeerde. Zonder woorden nam ze plaats terwijl ze haar ogen rond de ruimte liet glijden. 'Take a seat, it’ll be a long story.' Een lang verhaal, wat moest ze weten? 'That sounds... serious.' Mompelde ze zachtjes terwijl ze langzaam knikte. 'What kind of story?' Vroeg ze duidelijk niet geheel op haar gemak zijnde in deze situatie. Immers kon ze zich nog niet voorstellen hoe ernstig de situatie hier was, ze had nooit geweten dat het wellicht veiliger zou zijn geweest als ze door een mens ontdekt zou worden, die zouden haar waarschijnlijk niet kunnen doden. Echter wist ze gewoon niet waar het verhaal heen zou leiden en hoe heftig het zou vallen op haar schouders. Ze wist enkel dat ze Hedwig had laten gaan, omdat ze haar moeilijk had kunnen tegen houden. Ze was niet de sterkste.

Het was een gok van haar geweest dat ze iemand van de mentoren of andere hoogstaande figuren in de lus, hier zou kunnen vinden. Het was namelijk niet gebruikelijk dat Lleucu naar hen zocht, en haar best deed om hen te kunnen vinden. Meestal probeerde ze op zichzelf te blijven, niet zoveel aandacht op haar te vestigen zodat ze niet in de gaten werd gehouden en zich veiliger kon voelen. Het zijn van een eenhoorn was wel eens een bijzonder gevaarlijke realiteit. Ze wist hoe mensen met neushoorns om gingen omdat ze ergens in geloofde, en ze was er vrijwel zeker van dat er mensen waren die haar een leuk jachtobject zouden vinden of een doelwit voor andere redenen. Daarnaast wist ze dat er voldoende mensen waren die haar wellicht wilden bezitten, en de baas over haar wilden zijn, waardoor ze al met al haar bijzonderheid nog geheim hield en zoveel mogelijk verborgen. Ze sprak er niet graag over, niet omdat ze zich schaamde maar omdat vertrouwen verdiend moest worden. Ze had in dit echter geen andere keuze dan te vertrouwen dat Connor in staat was op de juiste manier te handelen. Het was dan gelukkig niet alleen haar verantwoordelijkheid. Het feit dat hij doorhad dat ze niet geheel op haar gemak was met de situatie, maar er geen opmerkingen over maakte, deed haar toch wel iets ontspannen. Hij was gefocust op haar woorden, op haar ongerustheid, en nam het serieus. Serieus genoeg om haar het kantoor in te wenken, waardoor ze een tikkeltje ongemakkelijk tegenover hem plaats nam. Zijn gebaar was bijna onheilspellend, maar duidelijk niet zo bedoeld. Haar vragende blik werd wel ontmoet maar het was iets dat later pas beantwoord zou worden.

Lleucu mompelde wat, immers leek haar duidelijk dat ze iets te horen zou krijgen dat ze wellicht niet wilde weten. Soms was het prettig om onwetend te zijn, zich geen zorgen te hoeven maken over wat er in de lus was. Hoewel ze natuurlijk wist dat er iets van gevaren waren, was het prettig dat ze niet geheel in kon schatten hoe gevaarlijk het was buiten het huis, en wellicht zelfs in het huis als het bleek dat Hedwig inderdaad was wie ze was. Vervolgens vroeg ze wat voor een verhaal het was, sommige verhalen waren belangrijk en andere kon ze de dag erna al weer vergeten. Dit leek echter de eerste categorie te worden. 'Not the nicest one,' reageerde hij cryptisch waardoor ze fronst en langzaam knikte, alsof ze zich voorbereidde op het ergste, niet dat ze er zich op voorbereiden kon. 'So, starting at the start,' begon de ander, terwijl hij zijn bril beter op zijn neus drukte met een vinger. Een beweging die aangaf dat hij zich comfortabel probeerde te maken met hetgeen dat hij haar zou gaan vertellen. 'There used to be a group of peculiars just like you and me, except they wanted more. They didn’t want to be restricted to living in loops, instead they wanted to be immortal and they thought they had figured out a way how.' Dus niet alles was goed en aardig in lussen, het leek haar een wens dat haast onmogelijk was. Het zou niet mogen kunnen, dat zou de wereld niet aan kunnen. Peculiars die nooit dood zouden gaan, alsof de overbevolking op sommige delen van de wereld al niet problemen veroorzaakten. 'Instead of turning immortal the experiment turned them into monsters. Eyeless invisible creatures with tentacles in their mouth that we know as hollows.' Hollows, dat was iets waar ze wel wat over had gehoord, namelijk de naam van de wezens maar wat het waren was haar nooit uitgelegd, gelukkig leek Connor het geduld te bezitten om het haar duidelijk uit te leggen, met de benodigde details. Een zucht verliet de lippen van de donkerharige jongen.'They feed on souls of peculiars and once they’ve eaten enough they turn into something new. Wights.' Ze aten de zielen van Peculiars? Hoe, dat klonk als een vreselijk proces, ze ontweek de blik van de ander terwijl haar bruine ogen leken te verzachten, alsof ze zich in kon denken, in kon voelen wat dat voor de meeste jonge kinderen kon betekenen. De angst, en niemand om hen te beschermen, tenminste niet dag en nacht. Ooit zouden ze falen, en wanneer dat gebeurde, ze wilde er niet aan denken. Aan dode mensen in de lus, of zeer gewonde. 'Wights look just like humans, the only difference being that they have no iris.' Wights, was Hedwig een van hen? Ze wist het ergens bijna zeker, ze had geen iris, alleen melkwit gekleurde ogen met een pupil erin en gekleurde lenzen om niet op te vallen. Niet op te vallen, haar bruine ogen gleden naar die van hem. 'She had no iris, nothing but white, milky in color. She used lenses. She lost one on the floor when I walked in. I saw her look at me, with eyes that should be blind or the very least impossible.' Sprak ze zacht, terwijl ze ongemakkelijk haar blik naar haar handen liet glijden. 'She told me her name, hoping that I would not talk to any of you, probably. Hedwig.' Haar stem klonk zwak, terwijl ze haar ogen sloot. Een deel van de instincten als eenhoorn was de zwakkere te beschermen. Het was dan ook een stuk lastiger voor haar om niet te veranderen, om zich rustig te houden. Een gepijnigde blik verscheen in haar ogen terwijl ze haar handen tot vuisten balde. Ze wist dat als ze veranderde ze wellicht dagen vast zou zitten. De kans was reëel aanwezig. De laatste keer was ze gelukkig door een man geholpen na de transformatie, maar de pijn was nog niet geheel uit haar spieren getrokken, om nogmaals te veranderen in dezelfde week was geen goed vooruitzicht.

Het was gek om te bedenken dat nog niet zo lang geleden iemand had gevraagd aan haar wat Hollows waren, om dan nu in de meest aparte wending meer te weten te komen of hetgeen dat monsters waren. Monsters, echte monsters. Het leek erop dat zij niet het enige was dat wellicht eerder vanuit een sprookjesboek kwam dan de realiteit. Het was best een schokkend verhaal, tenminste als alles dat hij vertelde inderdaad gebeurd was. Het feit dat er onschuldigen werden gedood, gedood omdat ze voeding waren voor wezens dat nooit hadden mogen bestaan, was een feit dat haar relatief zwaar op haar schouders viel. De beschermingsdrang wist ze op dit moment nog te onderdrukken, midden in het gesprek terwijl ze hem voorzichtig vertelde wat ze wist over Hedwig, de persoon die wellicht een Wight was, geen Peculiar. Het was vreemd, ze leek zo normaal, afgezien van de ogen dan. De ogen en haar gedrag dat haar gealarmeerd had. Op het punt dat ze begon te spreken, pakte Connor er een pen en papier bij om aantekeningen te kunnen maken. Zijn handschrift was niet leesbaar, in ieder geval niet op de kop, al leek het hakerig genoeg om hanenpoten genoemd te kunnen worden. Het was een handschrift dat iemand moest leren lezen, echter was dat niet van belang. Het punt was dat haar lichaam haar probeerde te forceren om te veranderen, een verandering die haar krachtiger maakte, immers wilde niemand door een eenhoorn getrapt of gebeten worden. De pijn was lastig of in het geheel niet te verbergen, haar ogen kneep ze dicht tot spleetjes alsof het zonlicht te fel was, het deed pijn. Niet iedereen die het geluk had dat ze in een dier konden veranderen had wellicht evenveel last van een transformatie, maar voor haar was het een ware hel. Nog een reden waarom ze het liever niet liet zien, niet liet blijken wat ze was. 'Are you okay?' Vroeg de mentor aan haar waardoor ze haar tanden op elkaar klemde en gebalde vuisten in haar schoot legde en diep door haar neus inademde. 'It hurts,' Verklaarde ze enkel terwijl een lichte frons op haar gezicht stond. Ze miste in het geheel het feit dat hij zijn notitieblok weer dichtvouwde en wist met een half oor te luisteren naar zijn plan. 'I’ll be talking to Rosefinch and Riaro about this and we will deal with it. All you have to do is wait and watch it be figured out,' beloofde hij waarna hij op stond. Lleucu knikte langzaam. 'Can you please help me outside, I would rather not transform in here. My instincts are screaming to protect... I can not control them much longer.' Fluisterde het meisje lichtelijk beschaamd terwijl het rood naar haar wangen gleed. Ze haatte het om, om hulp te moeten vragen, zeker nu er zoveel belangrijke dingen waren waar de ander mee bezig moest. Hij was aan de andere kant wel een mentor, wellicht dat dit ook wel bij zijn taak hoorde, maar nog steeds.

De meeste zouden wellicht proberen te helpen als iemand in zoveel pijn had. Ze had natuurlijk ook haar instinct kunnen negeren toen Hedwig zich zo apart had gedragen, maar iets had haar gedwongen om verantwoordelijkheid te nemen en een van de mentoren op te zoeken. Het kantoor leek een veilige keuze om een van de hogere rangen te kunnen vinden, zelfs al waren ze wellicht niet aanwezig op dat moment. De kans was dat ze gedurende de dag toch wel langs zouden komen en om het hele huis door te zoeken was ook nogal een werk. Het roodharige meisje bleef zo gefocust en rustig mogelijk terwijl ze de vragen beantwoordde en meer informatie kreeg dan haar ergens lief was. Het was niet bepaald prettig te weten dat ze wellicht een zeer gevaarlijk persoon in de lus hadden die anderen of misschien zelfs haarzelf kon verwonden of doden. Dit alles omdat een experiment verkeerd was gegaan en er mensen waren die eeuwig wilden leven, buiten lussen. Ze vroeg zich af of ze dat wel zou willen, nooit de rust van de dood kunnen vinden. Het was niet dat ze dat nu al wilde, maar uiteindelijk was het vast een keer haar tijd.

Connor hield ondertussen notities bij en leek voornamelijk bij het probleem dat voor handen lag zijn focus te houden en niet het probleem dat het meisje had met haar bijzonderheid. Er was ook vrij weinig dat hij voor haar kon doen, ze moest zich er gewoon doorheen werken. Hij leek haar eerste woorden nauwelijks op te merken terwijl hij haar uitlegde wat hij met de informatie zou gaan doen, haar pijn moest hem er ook niet van weerhouden dat hij snel met Girolamo en de Ymbryne zou spreken. Lleucu vroeg enkel of hij haar naar buiten kon helpen, het was beter niet in een kantoor te veranderen. Ze had verwacht dat ze een heel stuk zou moeten lopen maar zijn bijzonderheid liet hem teleporteren en ze stond in een flits buiten. 'Hey uh..' begon hij waarna hij kort uitlegde wat ze kon doen als ze moeite had met haar bijzonderheid. 'If you’re struggling with peculiar shit you can always ask the team for help,' Voordat ze hierop kon antwoorden verdween hij weer waardoor ze met een gepijnigde frons rondkeek en een plek zocht om veilig te transformeren. Wellicht moest ze inderdaad een gesprek aan gaan.

-Topic uit (komt een vervolg met open topic en die zal ik linken)