So anyway this sucks

Melody was niet verbaast toen haar moeder weer een domme beslissing had genomen. Het was nog niet zo lang geleden sinds haar vader’s dood en het feit dat haar bijzonderheid echt was naar boven was gekomen. Nu had haar moeder haar weggehaald van al haar vrienden, vriendinnen, alles wat ze had en kende en naar een ander land geschopt. Miss Bluebonnet’s lus, tegen haar wil, en ze mocht niet weg totdat ze zeker wisten dat haar bijzonderheid onder controle was. Ze was boos geweest op de keuze van haar moeder en had ze overwegen weg te rennen, maar het toch niet gedaan en voor ze het wist bevond ze zich in de lus. Het feit dat de lus nu in lockdown zat vanwege hulsels, die trouwens heel eng en nog gevaarlijker klonken dan alles waar ze van had gehoord, was het gewoon de laatste druppel. Melody had haar spullen gedumpt op haar kamer, maar weigerde daar te zitten, het voelde verkeerd. Ze vluchtte naar de badkamer en beet op haar lip toen ze haarzelf in de reflectie van de spiegel zag. Hier was ze nu, helemaal alleen. Voordat ze er iets tegen kon doen sprongen de eerste tranen al in haar ogen. Haar vader was dood, ze had niemand meer. Alles was voorbij.