Fuck off, really

Met een licht verveelde blik keek Matthew naar de lucht. Er was de afgelopen tijd veel gebeurd. De Hulsels, Shay, zijn gevoelens en al die andere onzin. Dat eerste boeide hem weinig, dat tweede meer. Hij had haar een hele tijd niet meer gezien. Ze hadden knallende ruzie gehad om iets stoms en daarna had hij haar niet meer gezien. En ergens deed dat pijn, maar Matthew stak de pijn, net zoals toen zijn beste vriend stierf, diep weg. Hij had geen ruimte voor dat soort onzin, geen tijd voor dat soort dingen. Hij wilde doorgaan met zijn leven, wat ironisch was omdat hij letterlijk vastzat in een lus waar de tijd bleef hangen, maar hé, you get the point, right? Maar goed, hier zat hij dus vast in die fucking lus terwijl Shay wist hij veel waar was. Misschien wel aan het verouderen, who knows. De gedachte deed pijn en Matthew kneep kort zijn ogen dicht tegen de opzettende hoofdpijn. Het feit dat hij voelde dat er iemand naar hem keek, hielp niet echt en een verveelde blik ontstond in zijn ogen terwijl hij opkeek, alleen maar om te zien dat één of ander puberaal kind naar hem aan het kijken was. “Zie ik eruit alsof ik wil dealen met de wellicht wispelturige emoties die nu door je lijf gieren?” vroeg hij op een botte toon aan haar. Misschien een beetje een vergezochte opmerking, maar misschien zou ze op die manier denken dat hij een weirdo was en oprotten. Dat zou nog het beste scenario van ze allemaal zijn.