Tikker de tikker de tik

Haar hoge hakken knerpten tussen het grind op de grond. Olivia was bezig met haar dagelijkse wandeling. Dit was er langzaam ingeslopen en hoorde nu tot haar routine. Het hielp haar om haar gedachten op een rijtje te zetten. Elke dag liep ze het zelfde rondje, het verschilde alleen of dat ze het overdag deed of ’s avonds. Dat maakte voor haar niet zo uit. Vandaag was het een rustige dag geweest. Ze had een paar jongere Peculiars met wat taken geholpen, ze had met een doekje de keuken helemaal blinkend gepoetst en had haar dagelijkse taken afgenomen. Het was fijn dat het weer wat rustiger was in de loop. In het begin vond Olivia haar taak best wel spannend, maar hoe langer ze een mentor was, hoe serieuzer en zelfverzekerder ze was geworden. Ze genoot er van om wat meer te kunnen betekenen voor de mensen in het huis. Terwijl Olivia in gedachten gezonken liep, ving iets haar aandacht. Met een frons keek Olivia op en zag een jongen lopen….met een pistool? What the fuck! Meteen schoot Olivia in haar mentorrol en zette haar pas wat sneller in. “Excuse me” riep Olivia naar de jongen en liep achter hem aan. “What do you think you’re doing with that rifle?”

De jongen kwam een beetje bijzonder over. Op het moment dat Olivia hem aansprak gaf hij aan dat zij ook “excuset” was, maar het kwam niet op een betweterige manier over. Of dat hij oprecht niet beter wist. Dat zorgde ervoor dat Olivia een twijfelachtige wenkbrauw op trok. Geschrokken deed Olivia een stap vooruit, bang dat hij het geweer op haar zou afvuren. Op de manier waarop hij over het wapen sprak…alsof het normaal was. Misschien was dit wel een hele speciale….bijzondere? Olivia slikte even. “Uhm….okay…” begon Olivia een beetje twijfelachtig. Over dit soort situaties had ze nooit iets in haar “How to be a mentor in the loop 101” boek gelezen. Ergens was het ook wel aandoenlijk dat hij zo gepassioneerd was over zijn geweer…op een licht sociopatische manier dan. “Look…” begon Olivia, terwijl ze naar de juiste woorden zocht om te zeggen. Ze wilde hem immers niet meteen afbranden. “You're probably very skilled at it, but it's kind of dangerous to just walk around here with a gun, you know. There are little children walking around here. And again, you're probably very skilled at it, but an accident can be in a small corner. ” Ze probeerde niet teveel als een betweter te klinken, maar het was wel de waarheid. Ze hield haar hoofd even schuin, terwijl ze naar het wapen keek. “ What actually is the reason you walk around here with a gun at all? I mean, it's not super dangerous here anymore. ”

Haar woorden leken de jongen tegenover haar te verwarren en dat bevestigde eigenlijk haar idee dat hij oprecht dacht dat hij niets fout deed. Dat kon of heel gevaarlijk zijn, of hij had echt oprecht geen idee hoe de wereld werkte om wat voor reden dan ook. Misschien was het dan aan Olivia om te helpen? Aan de andere kant, ze kende deze jongen niet goed en misschien had hij wel een psychische aandoening die gevaarlijk voor haar kon zijn. Olivia stond even in tweestrijd, terwijl de jongen zijn mond weer open deed. Hij legde aan haar uit dat dit zijn speelgoed was en dat het een “hobby” was. Hij liet haar een blik zien en ondanks dat ze zag dat zijn ogen zwart waren, had ze medelijden met de jongen. Hij leek haar heel onschuldig. Olivia zuchtte en besloot maar om dit het voordeel van de twijfel te geven. Dit kon zo fout voor haar aflopen. “Hey…” begon Olivia opbeurend en deed een paar stappen in zijn richting. Troostend legde ze even haar hand op zijn schouder. “I'm sure you're not trying to hurt anyone and you wouldn't hit anyone. But it's just really very dangerous. A little mistake with a gun can have very big consequences. Maybe we can agree that you do it outside the loop? Then fewer people would be in danger and you could still pursue your hobby. ” Het idee dat er een machinegeweer in het huis aanwezig was, stelde haar niet echt gerust en hoe ze dit aan de leiding moest gaan uitleggen nog minder, maar dat was een zorg voor later. Met een vriendelijke glimlach keek ze de jongen aan. “My name is Olivia, by the way, and I’m one of the mentors of this house. What is your name, soldier?” Hopelijk kon hij haar grapje waarderen.

De jongen, die zich later als JR zou voorstellen, leek te begrijpen waar ze het over had. Goedkeurend keek Olivia naar de jongen, het scheelde een hoop dat hij begripvol was. De jongen was veel langer, breder en waarschijnlijk sterker dan haar. Het enige waarmee Olivia zich mee kon verdedigen was haar zingen, maar zingen was nou niet echt een fantastisch verdedigingsmechanisme op het moment dat er een gevecht uit brak. Toen JR vertelde dat hij een vraag aan haar had, keek ze nieuwsgierig op, benieuwd wat de jongen aan haar wilde vragen. Ze luisterde naar zijn vraag en fronste even haar wenkbrauwen toen hij begon over iets dat wellicht ook gevaarlijk was. “What do you- O my God” bracht Olivia geschrokken uit en deed een stap naar achteren, op het moment dat JR een enorme scythe tevoorschijn leek te toveren. Olivia keek even angstig van de scythe naar JR. Dit alles stond zo ontzettend in contrast. De jongen kwam oprecht heel lief op haar over, maar met het arsenaal wapens dat hij had zou hij het hele huis kunnen uitmoorden. “ Uhm....yes, I would still rate that as a potentially dangerous weapon” zei Olivia nonchalant, terwijl ze van binnen toch wel een beetje ongemakkelijk was. Ze wilde dit niet teveel naar JR uitstralen, bang dat hij zich misschien beledigd zou voelen. “Are there any other weapons I should know about? Does it have anything to do with your particularity? Because this could be very dangerous for the people in the house. ”

In een soort scocipatische manier had Olivia medelijden met JR. Hij leek oprecht niet te weten dat wapens en alles wat daarmee te maken had slecht waren. Dit was alsof ze een kind uit moest leggen waarom het bepaalde dingen wel of niet mocht doen. Maar dat gaf niet. Het was haar taak om ervoor te zorgen dat JR zich thuis voelde. Maar toen hij vervolgens vertelde dat zijn bijzonderheid “de zoon van Satan” zijn was, hapte Olivia wederom weer naar adem. “ I'm sorry” verontschuldigde Olivia zich vervolgens “I come from a strictly religious Italian town. I'm not religious myself, but this was how people reacted when they heard something unholy” Olivia besloot op een van de dichtstbijzijnde bankjes te gaan zitten en zuchtte diep. “JR, you really can't show all these weapons in the house. It's really too dangerous. And I know you won't intentionally hurt anyone, but people can get scared and an accident can happen quickly.” Ze zocht haar woorden zorgvuldig, ze wilde JR niet van streek maken. Ondertussen maakten haar hersenen overuren: moest ze dit aan de leiding vertellen, of niet? “ Why don't you tell me a little more about your particularity? The son of Satan is quite a broad term, what does it mean? ” Haar ouders zouden haar vervloeken als ze met zoiets satanistisch zou meegaan, maar goed. Haar ouders had ze in jaren al niet gezien en waren dood voor haar, dus hun mening deed er niet langer toe.