Apologies

Met een zucht stond Haythel op van haar stoel. Haar blik gleed kort de lege tafel rond. Iedereen was alweer van tafel en nog steeds had ze het kleine meisje niet gezien. Was ze echt zo geschrokken dat ze al niet meer naar het avondeten durfde te komen? Of had Haythel gewoon niet gekeken? Immers zaten er behoorlijk wat Peculiars onder dit dak en was de tafel daarom ook uitgebreid. Het zou best kunnen dat Haythel haar over het hoofd had gezien. Ze was immers ook jong en klein. Er waren weinig anderen rond haar leeftijd. Ze voelde spontaan nog meer medelijden met het meisje bij die gedachten. Het meisje had waarschijnlijk al weinig vrienden en toch had Haythel haar de stuipen op het lijf gejaagd. En eerlijk gezegd wist Haythel niet hoe. Ja ze was een monster en had waarschijnlijk wat opgedroogd bloed in haar mondhoeken zitten op het punt van hun ontmoeting, maar dan nam je toch niet meteen de conclusie dat Haythel een monster was? Daarbij had het meisje haar niet eens gezegd of gevraagd wat ze was. Ze had enkel vol woede gezeten en had tegen haar geschreeuwd om weg te gaan. Haythel had haar nog enigszins proberen gerust te stellen door middel van een liedje en een bloemenkrans, maar uiteindelijk was ze dan toch opgestaan en weggelopen.

Het feit dat het meisje haar niet had gestopt, had haar meer pijn gedaan dan ze had verwacht. Haythel was het gewend dat mensen op de vlucht gingen door haar of dat ze werd uitgemaakt voor monster. Want was ze ook. Ze at mensen op om zelf levend te blijven. Je kon het egoïstisch vinden. Haythel had er jaren geleden vrede mee gesloten en er plezier van gehad, maar nu leek het alsof ze het enkel had weggestopt en niet had aanvaard. Het feit dat dat meisje zo bang voor haar was geweest, had Haythel diep geraakt. Zo diep dat Haythel geen mens meer durfde aan te raken. Ze leefde enkel op het bloed wat ze als een voorraadje had meegenomen naar haar kamer. Normaal zou ze dat enkel in de avond drinken of op de momenten dat ze te lui was om een prooi te vangen, maar nu deed ze het omdat ze geen prooi wou vangen. Ze wou geen mensen meer eten om te overleven. Ze dronk dan ook enkel bloed als de honger echt aan haar begon te knagen. Ze voelde enigszins gebroken en bleef om die reden bij de andere Peculiars uit de buurt. Ze hoefde geen bezorgde blikken te hebben en ze wou al helemaal voorkomen dat ze te weten kwamen dat Haythel zwak was op het moment. Als iemand het wou, zou hij of zij haar recht de afgrond in kunnen praten.

Haythel stond op. Zwijgend verliet ze de eetzaal en liep in een rechte lijn de hal in om vervolgens de trappen op te lopen. Verzonken in de gedachten liep ze naar haar kamer toe, hopend dat haar kamergenoot er op het moment niet was. Thomas was iemand die haar inmiddels goed genoeg kende om haar gevoelens van haar gezicht en gedrag af te lezen. Haythel opende de deur en keek om het hoekje, maar Thomas was er niet. Ze slaakte een opgeluchte zucht, waarna ze naar haar bed toeliep. Naarmate ze dichterbij kwam, viel haar wat op. Een bloemenkrans lag op haar kussen. Voor een moment keek ze de kamer rond. Alsof ze verwachtte dat de dader hiervan zich nog in de kamer zou bevinden. Haythel richtte haar blik terug op de bloemenkrans zodra ze wist dat ze echt alleen was. Voorzichtig pakte ze de bloemenkrans op. Het waren dezelfde bloemen waarmee zij destijds een krans had gemaakt voor het meisje. Haythel’s ogen verwijde zich. Had het meisje dit voor haar neer gelegd? Een glimlach en een glundering verscheen op haar gezicht. Ze zou er haast van huilen. Meteen keek ze op. Ze moest haar bedanken. Ze moest met haar praten. Ze kon het niet hier bij laten. Haythel nam de bloemenkrans en nam deze mee terwijl ze de kamer weer verliet. Ze vroeg wat Peculiars naar het meisje. Zoals gedacht was ze één van de weinige rond haar leeftijd en was daarom snel uit te zoeken waar haar kamer was. Haythel begaf zich naar haar kamer zodra ze het nummer had gekregen. Met de bloemenkrans in haar hand klopte ze op de deur, hopend dat ze inderdaad voor de goede deur stond en als dat zou was, dat het meisje bereid was om met haar te praten.