Got to shine

De slecht verlichte weg was compleet verlaten rond dit tijdstip. Een paar lantaarnpalen vochten om aan te blijven en wierpen een vlak flikkerend licht over het asfalt. Ook de enkele huizen rond de onbekende weg waren allemaal donker met enkel hier en daar een laatste lichtje van de paar mensen die op bleven. Maar die paar mensen hadden als ze opgelet hadden het zachte geluid van een pruttelende motor kunnen horen. Een enkeling had zelfs kunnen zien dat de koplampen van de auto om onbekende reden niet aanstonden. Alleen de twee mannen in de auto wisten dat die lampen niet stuk waren. Zelfs de mannen waren stil, aangegrepen door de rare sfeer die hing rond de verlaten weg. Het had iets spookachtigs met de zwakke mist die er hing. De radio ging krakerig door met het nieuws uitdelen. Een man die vanuit de schaduwen het verdachte schouwspel aankeek reikte naar zijn telefoon.  
Achterin de auto zat een kleine reismand met een zwarte doek erover om de zachte piepjes tegen te houden. De piepjes waren afkomstig van drie kleine katachtigen die samengeperst zaten in het hokje. Piepend van angst voor het onbekende. De radio werd omhoog gedraaid om hun gepiep uit te drijven tot alleen de hardst piepende af en toe hoorbaar was. Tussen de drie cheetah cubs zat ook Caleo, op dat moment nog even naamloos als de rest, verdwaasd tussen de twee in. Naast hem zat zijn broertje luid te piepen en ook zijn zusje deed mee. Al mocht hij de oudste zijn van de drie lag hij toch zacht trillend tegen de grond aangedrukt. Normaal was hij vrolijk, reizen was een avontuur in zijn ogen maar de hardhandige manier waarop hij weg was gerukt van zijn ouders had zijn beeld van de twee mannen veranderd. Ze waren slecht voor hem en zijn siblings. 'Bad! Bad! Bad!' Had hij tegen hun aangepiept met zijn meest krachtige stem, wat weinig voorstelde. Zijn waarschuwende woorden waren genegeerd en hij was zo het kleine hokje ingeduwd.
Een angstige piep ontsnapte zijn bekje toen de grommende auto plotseling tot stilstand kwam en zijn zusje over hem heen liet tuimelen. Zijn kleine oortjes schoten naar achteren. De deur opende en de felle straal van een zaklamp gleed naar binnen. Het licht viel op de zwarte doek waaronder de drie cheetah's zaten. Een van de mannen greep het hok met doek en al om die vervolgens ruig de auto uit te tillen. "Hoe ver nog?" Klonk zijn schorre rokerstem. "Dit lijkt me een prima plek, die vuurtoren?" Klonk het antwoord van zijn collega. Vervolgens slingerde de kooi met veel schokken heen en weer tot hij met een harde klap op de grond werd geplaatst. De doek ging eraf en het deurtje werd opengehaald. De twee mannen liepen weg, tevreden dat ze van hun last af waren.
Het duurde minstens een uur voor de oudste van de drie het aandurfde om een voorzichtig stapje naar voren te zetten. Pootje voor pootje kroop hij het hok uit, verwachtend om ieder moment gegrepen te worden. Snuffelend stak hij zijn eerste pootje buiten het hok alleen om het terug te trekken toen hij de koude grond voelde. Maar het besef begon langzaam te dagen in zijn naive kopje. De mannen waren helemaal niet slecht geweest! Alleen onhandig, en kijk, ze hadden hun een nieuw gebied gegeven. Straks zouden mama en papa vast ook komen samen met zijn twee andere zusjes. Met nieuw vertrouwen kroop Caleo het hokje uit, zijn nieuwe gebied in. Zijn bekje hing open en enthousiast liep hij naar voren, overal aan snuffelend. In al zijn haast om het nieuwe territorium van zijn ouders als eerste te ontdekken had het kleintje niet eens door dat zijn broer en zusje nog in het hok zaten.
"Wiehie!" Piepte hij zachtjes uit als teken van de zijn vreugde omdat de mannen zo aardig waren geweest. Zijn vreugde was echter snel weg toen hij overvallen werd door een gigantisch gebouw. Was dat hun slaaphok? Voorzichtiger dan eerst liep hij door naar wat de opening moest zijn. Een pootje ging eerst alvorens de rest van zijn lichaam volgde en hij zich in het grote gebouw bevond. Onder de indruk van de vuurtoren bleef Caleo staan. Zijn ogen wijd van verbazing en plezier. Dit was de beste dag van zijn leven!

Caleo was nog nooit zo ver bij zijn ouders vandaan geweest en het was allemaal toch wel eng, zo in zijn eentje in het donker. Maar de kleine cheetah wist dat hij dapper moest zijn en zijn vader en moeder trots moest maken. Straks zouden ze hier zijn en hem vertellen hoe goed hij was geweest en hoe dapper. Dus ging hij door met lopen naar het onbekende duister. Zijn oortjes stonden gespitst en zijn bekje hing open zodat het kleintje zoveel mogelijk geuren kon opvangen. Zijn staart zwiepte achter hem heen en weer van de zenuwen. Zenuwen die een grappig kriebelend gevoel in zijn buik gaven en hem zachtjes lieten giechelen. Buiten zijn weten om was er gebeld over de verdachte wagen die langs het stille dorp was gegaan en waren er nu mensen onderweg, klaar om hem en zijn siblings terug te vinden. Als hij had geweten dat zijn siblings naar een warm huis gingen was hij bij ze gebleven. Maar helaas voor het kleintje was hij ervan overtuigd dat dit hun nieuwe territorium was en waarom ook niet? Ze hadden al een gigantisch rood wit gestreept hok voor hun klaar gezet. Een wel heel bijzonder hok want er kwam steeds bewegend licht uit. Net als de zon!
Het was ongelofelijk dat ze de zon hier hadden opgesloten in zijn nieuwe hok. Wat mensen wel niet allemaal konden. Vol verwondering stond hij voor het hok te kijken naar de 'zonnestralen'. Caleo's ogen waren wijd open gesperd en iedere keer dat het licht zijn kant op kwam piepte hij zacht als begroeting. Tenslotte had zijn moeder hem duidelijk verteld dat hij altijd respect moest hebben tegen de natuur en niet als sommige mensen moest zijn. Vervolgens had ze hem een eng verhaal verteld over mensen die dieren grepen en vermoorden. Er aan denken liet hem nog steeds rillen en hij was zo blij dat het maar een verhaal was. Want dat soort mensen konden toch nooit echt bestaan?
Hij bleef staan voor het grote zonnehok tot er plotseling een stem achter hem klonk. Zijn eerste reactie was om vrolijk te piepen, een mens! Maar toen bedacht hij zich dat het mens misschien nog niet wou dat hij hier was. Tenslotte moest hun prachtige zonnehok zeker een verassing blijven. Toch draaide Caleo zich om, om een man te zien die een vriendelijke glimlach droeg. Hij kantelde zijn kleine kopje verbaasd en vragend naar de nieuwkomer. Zag hij niet dat Caleo nog bezig was met het onderzoek naar het gebied? Hij had al een paar keer mensen horen praten en wist hoe het werkte. Als een mens een ander mens zag zeiden ze altijd hun begroetingen en likte dan over elkaars wang of schudde hun onhandige poten. Met al die kennis huppelde/liep de kleine cheetah naar voren om de jongen te begroetten. "HEW!" Piepte hij vrolijk tegen de jongen. Hij mocht dan de taal van mensen een beetje kennen maar dat betekende niet dat hij er goed in was. Wel wist hij wat de volgende stap was. Hij moest zijn poot geven. Enthusiast stak hij een poot op in de lucht naar de man.

Hij had een territorium en er waren mensen! De dag van de kleine cheetah was al bijna perfect maar het kon alleen maar beter worden met alles wat er nog kon gebeuren. Tenslotte was hij nog geen andere markering tegengekomen dus zijn gebied moest nog veel groter zijn dan dit. En nu al had de cheetah zo'n lange afstand snuffelend met enthousiaste geluidjes afgelegd dat hij moe begon te worden. Zijn in verhouding brede borstkas zwoegde om hem genoeg lucht te kunnen blijven brengen. Cheetah's waren gemaakt voor korte sprinten- hun hele lichaam was erop gebouwd met lange poten, een grote borstkas voor lucht en een lange staart voor evenwicht in de scherpe bochten tijdens de jacht. Caleo's lichaam was niet gebouwd om deze afstand af te gaan. Vandaar dat hij gaapte en daarbij zijn kleine maar scherpe tanden ontblootte. Nee, hoe klein hij ook mocht zijn was hij nog steeds niet onschadelijk en de jongen leek dat ook door te hebben. Zelfs nu Caleo zijn poot had omhooggestoken in een menselijke begroeting, afgekeken van zijn verzorgers. Veel dingen had hij van die mensen overgenomen waardoor zijn gedrag veel menselijker was dan dat van een gemiddelde cheetah. Daarin zat zijn peculiarity ook verscholen, hij begreep mensen. Misschien niet goed maar hij kon het wel. Vandaar dat hij begreep dat toen de aardige jongen zijn poot vast nam het een goed gebaar was. Ze waren nu vrienden!
“Hoe heet je?” De jongen sprak zelfs tegen hem met een prettige stem. Niet boos of verdrietig maar hij leek nieuwsgierig naar informatie. Informatie die Caleo helaas niet kon geven. Zijn ouders hadden hem nog geen naam gegeven en ook voor de mensen was hij slechts cheetah #3. Vandaar dat de kleine cheetah zijn poot terugtrok en keurig onder zijn lichaam plaatste terwijl hij naar zijn kont zakte. Zijn nog korte pluizige staartje lag om hem heen gekruld. "Dwon know," piepte hij wat zachter. Het was niet leuk om niet zijn naam te kunnen vertellen. "Nevah got name. Parent call me chewah!" Caleo sprong weer overeind en liep dichter naar de jongen toe. "Need name, you name?" Met zijn beperkte woordenschat probeerde hij zo goed mogelijke zinnen te creëren om zijn vraag over te brengen. Hij wou weten of de aardige jongen een naam had en of heel misschien de jongen ook een naam voor hem had.

ooc: als je wilt mag Alex hem Caleo noemen ^^