Serenity in chaos

Het was de ideale tijd om op het strand te zijn. Tenminste, dat was het voor Lucent. Een hevige wind rukte aan haar kleding en haar, en het zou niet lang duren voordat de storm volledig zou uitbreken. Zo nu en dan was dit wat ze nodig had, een chaos om haar heen waardoor ze zichzelf een stuk rustiger voelde. Niet dat ze het altijd nodig had, maar niet elke dag kon een goede dag zijn.

Ze liep op blote voeten door de branding, haar broek enkele keren omgeslagen in een poging om hem droog te houden. Niet dat het echt wat uitmaakte, het zou toch snel genoeg gaan regenen. Dat ze dit soort dingen vooraf wist voelde nog steeds raar, alsof ze oneindige déjà vu’s beleefde. Dat was ook niet zo raar, gezien ze hier nog niet lang was, maar toch vroeg ze zich af of zoiets ooit zou wennen. Ach, het gaf in ieder geval een zeker gevoel van veiligheid. Al die tijd dat ze buiten de lus was, had ze dat gevoel gemist. Ze ging er dan wel vanuit dat haar ouders het wel goed vinden dat ze weg was, maar toch had er een bepaalde angst gezeten dat ze haar zouden vinden. En dan had je nog de monsters, maar daar leerde ze pas van toen ze zich veilig in de lus bevond. Totdat ze er terecht kwam wist ze enkel dat ze een bijzonderheid had. Dat er meer mensen zoals haar waren had ze voorheen nooit geweten.

Voor een moment bleef Lucent stilstaan, haar blik op de steeds donker wordende lucht gericht alvorens haar ogen te sluiten en diep adem te halen. Ze concentreerde zich op de regendruppels die naar beneden kwamen vallen, eerst langzaam, maar al snel kwamen ze in een hoger tempo naar beneden vallen. Toen ze weer naar beneden keek en haar ogen opende, zag ze hoe haar voeten zich bijna helemaal hadden begraven in de modder. Ze zette een stap opzij, liet de branding haar voeten schoonspoelen, en liep rustig verder. Het deed haar goed, de geur en het uitzicht van een wilde zee en een leeg strand, de manier waarop de wind om haar blies, en zelfs de regen, die er beetje bij beetje voor zorgde dat ze helemaal doorweekt werd, en al haar negatieve gevoelens leek weg te spoelen.

>> Open

Soms had je zo’n moment waarbij je je helemaal leeg voelde, maar dan op een positieve manier. Waarbij gedachtes en gevoelens wel binnenkwamen, maar ze niet bleven hangen, alsof ze op een of andere doorreis waren. Soms zorgden dit soort momenten ervoor dat ze zich precies zo voelde, en ook nu was dat het geval. Het nadeel eraan was wel dat het ook zo voorbij kon zijn en het niet bepaald aangenaam was als je hoofd zich weer vulde met van alles, positief of negatief, belangrijk of onbelangrijk, klein of groot, het bracht je allemaal weer terug naar de realiteit. Dat was precies wat er gebeurde toen ze een figuur over het strand zag lopen, haar richting uit. Als een soort van automatisme stak ze haar handen in haar zakken en fixeerde ze haar blik op de grond. Het was niet dat ze asociaal was of liever alleen, in tegendeel, maar over het algemeen wist ze niet meteen hoe ze zich moest opstellen tegenover vreemden. Daarom probeerde ze, meestal geheel onbewust, om mogelijk contact te vermijden. Dus liep ze zo verder, van plan om aan de persoon voorbij te lopen zonder dat ze zelfs oogcontact moest maken. Ze fronste, soms snapte ze zichzelf ook niet, dat ze er zoiets groots van kon maken in haar hoofd.

Een flits recht voor haar zorgde ervoor dat ze abrupt stopte en, lichtelijk geschrokken, opkeek. Had ze een seconde later opgekeken dan had ze het niet door gehad, maar ze zag duidelijk dat de bliksem ingeslagen was op de jongen voor haar. Voor een moment schoot de paniek volop door haar heen, in haar hoofd vormden zich allerlei scenario’s en ze verwachtte dat de jongen tenminste in mekaar zou zakken en bewusteloos zou zijn. Maar er gebeurde niks, hij stond er gewoon, alsof er niks was gebeurd. Nou, niet alsof er helemaal niks was gebeurd, maar hij stond er niet bij alsof de bliksem op hem was ingeslagen. Pas na een paar seconden, waarbij ze volg ongeloof naar hem zat te staren, realiseerde ze dat dit, wat het dan ook mocht zijn, een bijzonderheid moest zijn. “Are… Are you okay?” Vroeg ze, terwijl ze probeerde om zichzelf een iets neutralere houding te geven. “Hi” zei ze, als een ietwat late tegengroet. “I’m, Lucent, and you are?” Het was een poging om minder akward over te komen, maar waarschijnlijk straalde het ongemakkelijke gevoel dat ze had toch van alle kanten van haar af.

“Just some scracthes,” was de jongen zijn antwoord. Ze knikte, een lichte frons bleef echter op haar voorhoofd staan, hij was voor haar gevoel iets te nuchter over het feit dat de bliksem ingeslagen was. Maar goed, er was veel meer mogelijk dan ze vroeger ooit had gedacht, dus hield ze haar mond er verder over. Niet dat ze sowieso al zo snel zou gaan discussiëren, dat soort onnodige conflicten vermeed ze liever. De jongen stelde zich voor als Laxus, wat bevestigde dat ze hem nog nooit eerder had gezien, ondanks dat ze waarschijnlijk onder hetzelfde dak woonden.
“What are you doing at this time of the day? The weather is absolutely terrible,” Zei Laxus. Lucent keek kort weg naar de zee links van haar, alsof ze een antwoord zocht in de golven. “Just,” ze keek weer terug naar Laxus “taking a bit of walk.” Ze glimlachte lichtjes.

Even liet ze een korte stilte vallen, in haar hoofd debatterend of ze nog een vraag zou stellen gerelateerd aan het bliksemincident van net, of dat het onbeleefd zou zijn. “What about you?” Vroeg ze dan maar. “Isn’t it smarter to be inside at this time of the day?” Ze voelde zichzelf ietwat rood worden in haar gezicht. Op een of andere manier dacht ze bij bijna alles wat ze zei dat het het verkeerde was, alsof ze niet wist hoe ze met iemand moest praten. “Sorry,” zei ze vrijwel meteen, “I mean, isn’t it unpleasant to be here right now?” Ze voelde hoe haar wangen nog steeds rood waren, waardoor ze zich gewoon steeds meer schaamde en de kleur niet wegtrok. Op dit soort momenten waren haar illusies een zegen. Ze concentreerde zich en creëerde langzaam de illusie van haar natuurlijke huidskleur, in plaats van de lichtrode kleur die haar gezicht had gekregen. Het zorgde ervoor dat ze zich al meteen wat rustiger voelde, iets wat ze overigens stom vond, dat ze zo snel nerveus kon worden van de kleinste dingen. De hitte verliet haar lichaam, waardoor ze opeens voelde hoe koud het eigenlijk was. Ze ritste haar vest nog iets meer dicht en trok de mouwen, die voorheen opgerold waren, naar beneden.

>> Sorry, ik moet er nog een beetje inkomen, het is lang geleden ^^'

Het enige wat Lucent op dit moment wou, was dat Laxus er niet was. Niet omdat hij meteen overkwam als vervelend of slecht gezelschap, maar omdat ze zich enorm ongemakkelijk voelde. Dit gevoel was trouwens enorm tegenstrijdig met het feit dat ze zich over het algemeen heel erg alleen voelde. Ze had er een hekel aan om alleen te zijn, om zich alleen te voelen, maar als het erop aankwam koos ze er toch altijd zelf voor om zich wel zo te voelen. Lucent merkte hoe hij verbaast opkeek toen ze begon te blozen, iets wat het gevoel alleen maar erger maakte. Nog erger dan blozen was dat het opviel als je bloosde. Ze vormde de illusie van haar natuurlijke huidskleur over haar wangen, maar het gevoel bleef nog even hangen, vooral toen Laxus grinnikte. ”I’m also just going for a walk,” was Laxus’ antwoord. Ze knikte, hij mocht het natuurlijk zelf weten, maar ze vond het nog steeds een beetje onlogisch om rond dit tijdstip buiten te zijn als je bliksem aantrok. Of wat er dan ook met hem gebeurde.

”There’s no reason to be ashamed of asking questions. You can ask me anything,” Zei hij toen, vergezeld door een knipoog. Een sjaal werd door hem tevoorschijn gehaald die hij haar aanbood. “Oh,” zei ze, “No thanks, I’m good.” Hij stelde voor om wat te gaan drinken om even op te warmen. Lucent had zich al een beetje overweldigd gevoeld toen hij de sjaal aanbood, maar hier had ze zich al helemaal niet op voorbereid, ze had nu niet meteen gepland om vandaag wat te gaan drinken met een praktisch vreemde. Meteen begon ze allerlei uitvluchten te zoeken. Ze kon zeggen dat ze nog wat had te doen, dat ze iets met iemand had afgesproken, ze overwoog zelfs om een illusie van een persoon die op haar wachtte op te wekken, om geloofwaardig over te komen. “Well, I…” Ze stopte midden in haar zin toen ze zich realiseerde wat ze aan het doen was. Wat zou ze nu gaan doen als ze terug naar huis ging? In haar eentje een boek lezen, of de tijd voorbij zien gaan met niks doen? Waarschijnlijk, en dan zou ze spijt krijgen, niet meer alleen willen zijn en tegen zichzelf zeggen dat ze de volgende keer geen nee zegt, om toch weer precies hetzelfde te doen. “I think that’s a very good idea,” ze stopte haar handen in haar zakken en draaide haar lichaam een kwartslag, “Shall we go, then?” Vroeg ze, ze glimlachte nogmaals naar hem, dit keer iets meer vanzelf en op haar gemak, en liep aan. “So, what happened? With the lightning.” Vroeg ze toen, enerzijds om het gesprek gaande te houden, maar ook omdat ze er oprecht in geïnteresseerd was.