Cruel is just how far we have to go

Rex slaakte een diepe zucht terwijl hij vanuit zijn bed naar het plafond staarde. Hoe graag hij ook wilde slapen, het lukte gewoon niet. Er vlogen constant gedachten en herinneringen door zijn hoofd die hem ervan weerhielden in slaap te vallen. Herinneringen aan zijn thuis, drieduizend kilometer hier vandaan. Nare gedachten over hoe het misschien toch een verkeerde beslissing was geweest om hier te komen. Hij schudde kort zijn hoofd. Nee, zo mocht hij niet denken. Het was nacht en hij was moe, dan kon je gewoon niet helder denken. Rex bleef nog een paar minuten liggen, proberend de negatieve gedachten uit zijn hoofd te zetten, maar het lukte niet. Ze bleven hardnekkig zitten waar ze waren.

Het was duidelijk dat het geen zin had om te blijven liggen. Rex stond voorzichtig op uit zijn bed, proberend om niet te veel geluid te maken. Hij plaatste zijn voeten in zijn pantoffels, deed een trui aan over zijn pyjama en liep stilletjes de kamer uit zonder Eirwen wakker te maken. Zijn ogen waren ondertussen al gewend geraakt aan het donker, dus het was niet noodzakelijk om het licht in de gang aan te doen terwijl hij naar de trap wandelde. Hij was van plan om even in de bibliotheek te gaan zitten en iets te lezen wat hem niet aan zijn thuis deed denken. Hij liep de trap af naar de verdieping waar de recreatieruimtes zich bevonden en hij opende de deur van de bibliotheek. Tenminste, dat dacht hij, want het was toch wat te donker om te zien dat het eigenlijk de deur was naar de speelkamer. Voordat Rex de kans kreeg om de lichtknop in deze ruimte te vinden, slaakte hij een kort kreetje toen hij onverwachts over een rondslingerend stuk speelgoed struikelde en met een klap op de grond viel. Één ding was zeker: de schrik had ervoor gezorgd dat zijn piekergedachten even waren verdwenen.

Er klonk een tweede klap, maar Rex was zich er nauwelijks van bewust – hij was net wat te hard geschrokken om op zijn omgeving te letten. Hij leunde op zijn handen en duwde zichzelf wat omhoog, waarbij hij merkte dat zijn rechterarm wat pijnlijk aanvoelde. Dat werd een blauwe plek, tenzij de dagwisseling zijn arm zou genezen. Was het eigenlijk nog wel vóór middernacht? Veel meer tijd kreeg Rex niet om daarover na te denken, want een stem liet hem alweer wat opschrikken. Hij keek wat nerveus in de richting van de stem, maar veel meer dan het silhouet van een mens zag hij niet. "S-sorry, ik wilde niet storen," stamelde hij terwijl hij wat rechter ging zitten. "Ik kon niet slapen en eh, dacht dat dit de bibliotheek was…" Eindelijk kreeg hij het voor elkaar om recht te staan en hij wilde eigenlijk de kamer alweer verlaten, maar hij was nog wat te gedesoriënteerd om de deur te kunnen vinden. Hij bleef dus maar wat ongemakkelijk staan waar hij stond. Ergens was hij benieuwd naar wie de ander was, maar hij durfde er niet naar te vragen. Als deze persoon ook de slaap niet kon vatten kon zo’n vraag weleens verkeerd aankomen.

In het weinige licht zag hij enkel het silhouet bewegen en hoorde hij wat gerommel. Rex wachtte in stilte af en hij hoorde nog net het typische "tjak" van een lucifer die werd aangestoken voordat de kamer zachtjes werd verlicht door het vlammetje van een kaars. Hij moest een keer knipperen tegen het plotselinge licht, maar tegelijkertijd was Rex blij dat hij nu een stuk meer kon zien. Daaronder viel ook de jonge vrouw die de kaars ondertussen op de grond had gezet en daarbij was gaan zitten. Ze knikte naar de grond tegenover haar, als een soort uitnodiging voor Rex om daar te gaan zitten. Ach, een gesprek voeren zou een stuk interessanter (en hopelijk vermoeiender) zijn dan in de bibliotheek rondhangen, dus Rex ging kalmpjes zitten op de plek die de ander had aangewezen. De vraag die de blondine stelde was vrij vanzelfsprekend. "Ik heet Rex," antwoordde hij zachtjes. Niet omdat hij verlegen was, maar het was nu eenmaal nacht en hij wilde niet dat anderen wakker zouden worden door luid gepraat. "Wat is jouw naam?"

Het gesprek begon heel gewoontjes met het vragen naar elkaars namen en laten weten dat het fijn was de ander te ontmoeten. Dat veranderde toen de jongedame – die zichzelf voorstelde als Haythel – iets zei over dat ze Bluebonnet een paar dagen geleden had aangevallen bij het eten. Wacht, wat? Rex keek haar wat verbaasd aan. Hij had wel wat geruchten gehoord, maar aangezien het voorval had plaatsgevonden voordat hij in de lus was gearriveerd, had hij het altijd met een korrel zout genomen. Gelukkig veranderde het onderwerp een beetje, want de jongen had niet bepaald zin om over aanvallen te praten. Hij moest nog wel kunnen slapen vannacht. Hij schudde zijn hoofd toen hem werd gevraagd of hij al lang in de lus zat. "Nee, ik ben hier nog maar een paar dagen," gaf hij toe. Tenminste, zo noemde hij het maar, aangezien het steeds dezelfde dag was die zich herhaalde. Super interessant voor sci-fi fans, maar o zo verwarrend. "Jij bent hier al wat langer, toch?" vroeg hij vervolgens. Hij wist wel dat er hier mensen waren die hier al járen zaten, maar dat was op het moment onmogelijk in te schatten.