It is just emotions taking me over

Onderwerp: It is just emotions taking me over za feb 25, 2017 8:33 pm

_{Sayuri had die nacht niet tot rust kunnen komen. Op een nieuwe plek, in een nieuw huis met zoveel verschillende vibes, die haar wakker hielden. Natuurlijk herkende ze die van haar zus, Sho wel. Sho lag namelijk bij haar op de kamer en die twee waren al hun hele leven lang samen geweest. Nooit gescheiden van elkaar, ze hadden elkaar vaak genoeg nodig gehad. Misschien wel op andere vlakken, zo had Sayuri haar zusje nodig gehad als bescherming, terwijl ze haar zusje hielp tegen de hoofdpijnen die frequent kwamen aanzetten als Sho iets aanraakte. Hoewel ze ook echte zussen waren en dus ook wel de gewoonlijke gevechtjes konden hebben, waren ze ook erg close, dat waren ze ook geweest met hun ouders. Het mochten dan wel niet haar biologische ouders zijn maar Eleanor en Elijah Davies waren haar ouders. Ze hadden haar en haar zus hun hele leven verzorgd, nu min de tijd die ze in het weeshuis hadden gezeten. Hun adoptie was gesloten geweest, waardoor ze niks over haar biologische ouders wist; niet dat ze kennis over hen wou hebben. Alles dat ze nodig had gehad, had ze kunnen vinden in haar ouders en Sho. Nu was enkel Sho hier aanwezig en voelde Sayuri een sterke angst en heimwee richting haar ouders. Hoewel ze voor de veiligheid naar deze tijdlus was gegaan, gebracht door beide ouders. Miste ze hen toch enorm, daarbij kwam het feit dat haar ouders haar altijd hadden aangemoedigd en begrepen. Ondanks dat ze zelf geen peculiarity hadden. Als Sayuri zich terug trok, of volledig op één ding focuste hadden ze haar, haar gang laten gaan. Ze hadden haar nooit berispt omdat ze anders was dan anderen. Ze hadden Sho en haar altijd aangemoedigd alleen zichzelf te zijn, met hun peculiarity.

Aangezien ze een te drukkend gevoel ervaarde had ze geen andere keuze dan uit bed te stappen en over de koude vloer de kamer uit te lopen. Hoewel het voor de jongere kinderen, en zeer waarschijnlijk ook voor de oudere kinderen al lang na bedtijd was, moest ze toch echt de kamer uit. Zoals gewoonlijk waarneer ze niet op haar gemak was, zocht ze naar de badkamer of een kraan. Een beetje water zou wonderen doen, ze moest zichzelf kalmeren. In deze staat zou ze nooit in slaap vallen, haar hart klopte ongemakkelijk in haar keel terwijl ze een tikkeltje wantrouwend de gang door keek. Ze hield er niet van om zich in en om een grote groep mensen te bevinden. Dat maakte de kans enkel groter dat iemand haar aan zou stoten, en aanraking zorgde er weer voor dat ze de emoties en gevoelens van anderen in zich op nam. Hoewel ze er geen fysieke pijn door ervaren zou, was het alles behalve prettig. Nu, geen pijn was misschien een beetje veel gezegd, ze zou wel de pijn voelen, zacht kloppend zoals een blauwe plek dat aangestoten werd, echter niet zo fel. Niet zo hard en heftig zoals degene het zou hebben gevoeld of nog zou voelen op dat moment.

Met haar handen tegen de muur, voor extra oriëntatie, liep het acht-jarige meisje de trap af, ze hield de leuning stevig vast terwijl ze in het halfduister rond keek. Haar passen waren onwennig, en een tikkeltje aarzelend terwijl ze verder naar beneden liep. Uiteindelijk kwam ze aan in de grote aankomsthal. Een indrukwekkende plek die uitliep op onder andere de woonkamer en de keuken. Hier bleef Sayuri staan, waarna ze op de onderste tree plaats name en met haar donkerbruine ogen de omgeving in zich op nam. Ze beet op haar lip om zichzelf onder controle te houden en zocht naar iets dat haar interesse kon houden, iets om afleiding in te zoeken. Immers werkte er niets beter dan even druk bezig te zijn, ijverig aan het werk. Of het nu lezen was, schrijven of tekenen. Dat maakte opzich niet uit, zolang ze maar íets deed. Nu, in het vage licht, in de duisternis kon ze weinig. Ze wist niet zeker waar ze heen zou lopen, naar de keuken of woonkamer, dus bleef ze besluiteloos zitten op de tree. Langzaam sloeg ze haar armen om haar smalle, slanke lichaam heen waarna ze haar lange haren voor haar ogen liet vallen. Beschut tegen iedereen misschien vooral zichzelf, had ze even haar eigen rustige plekje gevonden.}

Onderwerp: Re: It is just emotions taking me over za feb 25, 2017 10:23 pm

Met natte haren stond Sam voor de wasbak. Met snelle bewegingen liet hij de tandenborstel in zijn hand over zijn tanden glijden, terwijl de mint-achtige smaak zich in zijn mond verspreidde. Het was al vrij laat, en de meeste peculiars lagen al op bed, zeker de jongere inwoners van het huis. Het was dan ook vrij donker, en afgezien van de zwaardere ademhalingen die tot buiten de kamers klonken muisstil. Soepeltjes spuugde de jongen in de wasbak, spoelde hij de tandenbostel af, rochelde hij wat water in zijn keel en spuugde dit vervolgens weer uit. Het was zo'n dagelijkse handeling, dat hij er amper stil bij stond. Hij was gekleed in een simpel wit shirt en een grijze trainingsbroek: zijn slaapkleding. Vervolgens pakte hij zijn spullen mee, en maakte hij aanstalten om te vertrekken.
Het was donker in de gang, maar hij wist de weg naar zijn kamer blind nog te vinden. Stilletjes opende hij de deur, hoewel hij geen kamergenoot had om rekening mee te houden. Hij zette een klein lichtje aan, dumpte zijn spullen in een hoekje, en wilde net in bed gaan liggen toen hij plotseling gealarmeerd werd door een krakend geluidje van iemand die over de gang liep. Een tikkeltje verbaasd keek hij op. Wie was er nou nu nog wakker? Even twijfelde hij, maar vervolgens besloot hij dat hij als één van de oudere bewoners toch een soort verantwoordelijkheid had en even moest gaan kijken wat het was. Dus stond hij weer op, opende hij de deur weer en liep hij weer door de duistere gang.
Slapende mensen hebben geen echte emoties, enkel die uit hun dromen. Droom-emoties zijn anders dan gewone emoties. Het is een beetje alsof er een waas over heen zit: alsof ze slechts een vluchtig idee zijn. Slapende emoties waren dan ook makkelijk te onderscheiden van wakkere emoties. Zo kon Sam vrijwel meteen bevestigen dat er iemand hier wakker was. Deze persoon was onrustig en angstig, en misschien bijna verdrietig. Hij kon voelen dat het om een jong kind ging. Kinderlijke emoties waren meestal net iets eenvoudiger dan oudere emoties, hoewel er hier ook veel kinderen zaten die veel hadden meegemaakt in hun leventjes. Voorzichtig kwam hij bij de trap aan, en in het half duister kon hij nog net een gedaante onderscheiden onder aan de treden. Het was een klein meisje, met haar armen om haar heen geslagen. Voorzichtig daalde hij de trap af, en langzaam - om haar niet te laten schrikken - kwam hij naast haar zitten. Ze was duidelijk overstuur, en hij gebruikte zijn gave om haar een beetje te kalmeren. "Hey," fluisterde hij zachtjes.

Onderwerp: Re: It is just emotions taking me over zo feb 26, 2017 9:16 pm

_{Zachte voetstappen leken haar richting op te komen nadat ze plaats had genomen op de onderste trede van de trap. Hoewel er in het donker sowieso al weinig te zien was, keek ze toch even op. Haar golvende bruine haren vielen naar achteren toe, waarna ze enkele haren uit haar gezicht wreef. De voetstappen kwamen nog dichterbij, iemand liep dus op haar af. Echter bleef Sayuri rustig zitten, hopende niet op te vallen in het halfdonker van de nacht. Ze had haar armen beschermend om zich heen geslagen, om de buikstreek, daar waar mensen vaak de meeste spanning konden voelen. Misschien dat daar het woord, onderbuikgevoel wel vandaan kwam. Mensen voelden onrust en ongemakkelijkheid vaak vooral in die streek. Hoewel Sayuri enkel een rustige vibe waarnam, immers moest ze iemand aanraken om echt goed te kunnen ontcijferen, voelde ze zich toch relatief bedreigd. Haar zusje Sho was er niet om haar te beschermen en anderen op een veilige afstand te houden. Normaal gesproken was die in de buurt van haar te vinden, immers sliepen ze op dezelfde kamer en waren ze erg close opgegroeid. Daarbij wist Sho waarschijnlijk ook dat Sayuri haar bescherming kon gebruiken, zelf was ze te verlegen en ongemakkelijk om echt duidelijke grenzen aan te geven. Zoals altijd wanneer ze zich angstig en verdrietig voelde trok ze zichzelf terug, ver weg in haar schulp om niks te maken te hoeven hebben met de buitenwereld. De harde, felle wereld. Ze wist dat wreedheid bestond, had geen illusies in het leven. Immers voelde ze haarscherp aan hoe mensen in hun latere leven in hun schoenen stonden, zo was ze nooit vergeten hoe de nieuwe buurman zich gevoeld had toen hij pas in hun straat was komen wonen. Waarschijnlijk zou ze het ook nooit vergeten, aangezien dat de eerste keer was dat haar peculiarity erg opspeelde. Hoewel haar ouders haar altijd de vrijheid hadden geven uit de situatie te stappen wanneer het haar te veel werd, betekende het niet dat ze hier dezelfde rechten had. Ze wist niet wat de normen en waarden hier waren en dat maakte haar nog onzekerder. Terwijl Sho waarschijnlijk snel haar draai zou vinden, immers had haar zusje een uitgesproken mening en was die niet bang haar mond open te trekken. Daarbij leek haar tweelingszus ook niet bang om in de problemen te raken. Iets waar Sayuri zelf behoorlijk controlerend op was. Het liefst bleef ze mijlenver van mogelijke gevaren en problemen weg. Waardoor ze vaker dan niet zichzelf bijna opsloot in haar kamer.

Inmiddels was de "stalker" bij haar gaan zitten. Het was een jongen, waarschijnlijk een van de oudere peculiar kinderen. Ze voelde zijn vibe, maar zelfs meer dan dat. Het was alsof er ineens een laken om haar heen viel, een kalmerende deken die de druk van haar spanning, angst en verdriet van haar af haalde. Hoewel Sayuri de emoties nog steeds kon voelen, voelde ze doffer aan. Zoals wanneer ze zelf bezig was iemands emoties te veranderen. Verrast keek ze op, vanonder haar donkere, lange wimpers waarna ze hem een verlegen en afwachtende blik gunde. ,,Hey," fluisterde de jongen zachtjes, waardoor ze hem vragend aan keek. Sayuri wist niet zeker of ze wel wou praten, wat ze kon zeggen. Twijfelend beet ze op haar lip waarna haar blik naar haar handen gleed. In haar nachthemd begon het in de gang natuurlijk behoorlijk koud te worden. Misschien ook wel door het feit dat het nacht was en in de nacht de temperatuur altijd afkoelde en daarbij speelde natuurlijk ook het feit dat ze zich niet in al te dikke kleding bevond. Nachtkleding moest niet te warm zijn en niet te koud. Voor in bed was haar kleding prima, echter met blote voeten op de trap en in niets meer dan een nachthemd vond ze het nu toch wel een tikkeltje koud. Hoewel de koude hielp haar gedachtengang te onderbreken, betekende het niet dat het prettig was. Haar donkerbruine ogen gleden ongemakkelijk weer naar hem toe waarna haar zachte kinderlijke stem een tikkeltje slaperig weerklonk in de hal. ,,Hey," herhaalde ze zijn groet waarna ze haar gezicht weer afwende en even wat met een lok haar friemelde. Deze was namelijk weer naar voren gevallen door haar voorafgaande beweging. Ze krulde de lok om haar vinger heen en wreef er even over. Ondanks dat dit waarschijnlijk behoorlijke knopen veroorzaakte in haar lange haar, dacht ze daar niet over na. Hoewel Sayuri normaal gesproken behoorlijk bedenkelijk was, was ze nu behoorlijk van haar apropos. Hoewel de kalmerende laag, waarschijnlijk vanaf de jongen afkomstig, haar wel wat hielp. Was ze duidelijk nog te alert om in slaap te kunnen vallen. Langzaam probeerde ze een wat gemakkelijkere houding aan te nemen, op de toch wel harde trap. Het zat niet al te prettig, natuurlijk. Een stoel of bank zat beter, maar ze was te bang in het verdere donker geweest om richting de woonkamer of keuken te lopen. Al zou een glas water Sayuri waarschijnlijk wel helpen. Langzaam trok ze zich terug tegen de leuning van de trap aan waarna ze met grote ogen de ander aan keek. Ze wist niet precies wat hij met haar emoties had gedaan, maar wel dat hij iets had gedaan, en was er nog niet over uit of ze het prettig vond of niet.}