Only a fool

Toen hij zijn kamer had gevonden had hij besloten het huis te verkennen. maar drie seconden na die beslissing begon het hem al te vervelen en dus was de man al snel van het verkennen afgestapt. Met een verveelde uitdrukking wandelde hij de trap af. Hij had niet eens geluisterd naar de regels, ze waren onbelangrijk voor iemand die ze toch niet ging opvolgen. Allemaal teveel werk en daarbij was het vast toch overreageren. Zoals dat kind op het strand. Ugh. Hij zuchtte even en keek even met een scherpe blik naar de trapleuning, die er niet al te net uitzag. Jezus, ze had wel eens mogen terugloopen op een dag dat ze schoonmaakten hier. Ugh. Hij trok bijna een verachtend gezicht, maar dat gebeurde niet en zijn kalme blik, die altijd neutraal stond, werd gericht op de grond, deze van de gelijksvloer. Zijn gehandschoende handen hadden echter wel een grip gevonden op de houten leuning. Het stond hem niks aan, dat hout... Ugh... Maar ze zouden niet blij zijn als hij het in zout veranderde. Daar was hij zeker van. Hij knipperde even neutraal en draaide zich snel weg van het tafereel. Rustig wandelde de kleine kerel verder, niet opkijkende naar iemand, maar ze wel ontwijkende. Je wist nooit waar die krengen hadden gezeten en Levi was er niet op uit om dat uit te vinden.
Hij kwam als enigste de keuken binnen, het was immers iets na het middaguur en dat betekende dat de meesten wel hadden gegeten. Levi was een beetje van zijn stuk gebracht lichamelijk door het loopreizen en zijn maag vroeg dan ook niet zo zeer voedsel, maar eerder water. De zoutman had zich al dorstig gevoeld van deze ochtend. Hij had beter een fles water ingepakt voor hij was vertrokken. maar goed, dat was nu in het verleden. Als hij had geweten dat dat kot hier was had hij zich wel beter voorbereid op zijn uitdroging. Niet dat hij snakte naar drank ofzo... Sigh. Toen hij de koelkast opende voel zijn blik meteen op de grote waterfles. Zonder ook maar iets anders te doen greep hij het ding met zijn gehandschoende hand vast. Rustig draaide hij zich om en stampte hij de koelkast dicht. Rustig draaide hij zich om en begon ie ervan te drinken, waarna hij besloot dat deze fles nu van hem was en het drinken staakte om naar de gang te gaan. Met zijn blauwe ogen keek hij even rond. Het was akkelig stil geworden in de gang, iets dat zo plots was. Er was kalmte, er was rust. Het was haast vreemd. Maar niet voor hem. Dit was zijn kans om zijn sigaret aan te steken, op de trappen neer te ploffen en kalm zijn ding te roken.

-Yara

Net toen hij het sigarettendoosje uit zijn achterzak wilde halen, verscheen er plots een kop boven de trapleuning. Aan die kop hing een wijf di leunde tegen het voorgenoemde element. Hij knipperde even langzaam terwijl hij haar aankeek. Nog geen twee seconden later sloeg hij zijn ogen af. De grote waterfles die tussen zijn arm en lichaam geklemd was, niet ver van de oksel, maakte even wat geluiden op het bewegen van het bovenlichaam. Ugh... Het was haast een teken van irritatie, zijn eentonige gezicht... Maar dan moest je het ook vaak altijd zo beschouwen. Op sommige momenten, zoals misschien drie seconden gelden, had hij deze uitdrukking gehad uit joy. Zijn kind of joy, want hell wat was joy, geluk en al dat soort stuff als het toch allemaal hetzelfde aanvoelde? Hij wist gewoon wat er hem niet zo blij maakte. Niet dat hij ooit blij was maar goed. Rust was beter dan confrontatie. However, gesprekken waren geen hell, gewoon tijdsverbruik... Niet dat dat echt weer een tegenstaand iets kon zijn, ze hadden tijd zat in de loop. Maar tja, zelfs als je forever had was het voor hem nog steeds een onnuttige bezigheid. In sommige situaties niet, en dat was vaak als hij het gesprek aanging. Maar op momenten als deze? Hm? Sociaal gedoe was iets dat vaak veel te hoog stond op iemand lijst. Zijn lonerige kantje snapte nooit de reden waarom en dus was het daardoor gewoon een nutteloze bezigheid.
Even had hij zijn vrije hand naar zijn achterzak laten gaan. Aangezien hij toch geen enkele fuck gaf om wat dan ook was hij van plan toch zijn sigaret op te steken. Hij had even aan anderen gedenkt en doodleuk gedacht dat alleen in een hal roken beter was dan tussen die kinders te staan paffen. Niet dat het zo erg was. hell, ze werden niet ouder, ze kregen geen schade van hun shit. Dus wat maakte het uit? De schade werd elke dag terug gezet op hetgeen waar hij binnen was gestapt in de loop. En om heel eerlijk te zijn had hij voor dan niet echt veel gerookt dankzij zijn gift. Iedere sigaret was een hoopje zout geworden en voor iemand die al een redelijk verslaving had was dat als een vuist in het gezicht gekomen. Levi was dan ook bijna afgekickt, maar jammer en helaas voor zijn eeuwige jonge longen had hij handschoenen gekregen en zijn rookavonturen hadden zich terug vervolgd. Net toen hij het doosje met de sigaretten had genomen hoorde hij haar praten. Het ene woordje, eentje die hem vrij bekend voorkwam, was vragend eruit gekomen. Kort had hij zijn eentonige blik op haar gezicht. Ze stond maar meh en leek het vrij amusant te vinden. ja hij was dorstig, gelukkig niet zo dorstig als sommige mannen die hij kende of had gekend. Even viel zijn blauwe blik op het metalen balletje dat ze in haar handen had, maar zijn interesse viel al even snel weg. "I guess," zei hij gewoon met zijn duidelijk licht Britse accent. Ondanks dat hij geoefend was in meerdere talen en zijn accent met gemak kon wegsteken was hij te gemakkelijk om dat te doen.
Hij wende zijn hoofd af, haalde met een duim en wijsvinger een sigaret uit het doosje die hij met zijn duim had geopend en stak het ding snel in zijn mond. Zijn hand bewoog weer nar dezelfde plaats en het doosje verdween weer in zijn achterzak. Rustig pakte hij zijn aansteker en met een nogal ongelukkige houding, dankzij de waterfles, stak hij zijn cig aan. Hij haalde even de rook in en blies deze daarna even uit. Hm... Rookalarm kon hiervan afgaan... Meh, was niet zijn probleem. Hij stak het ding terug in zijn mond en besloot zoals eerder gedacht naar de basis van de trap te gaan en daar op te gaan zitten. Rustig plaatste hij de fles naast zich waarna hij even kalm voor zich uit keek en rook langs zijn lippen gleed. Kalm nam hij het ding even uit zijn mond en tikte hij los de as met zijn gehandschoende vingers ervan. Zijn ogen richten zich even op de roetkleurige dingen die ervan waren gevallen om weer een trek te nemen van zijn ding. Het kwam als een tik binnen... En zo snel als hij was gaan zitten liep hij naar het raam en opende hij deze. De lichte spanning die in zijn lichaam was geweest verdween toen hij de as deze keer buiten ervan liet vallen. Hij zuchtte even en staarde rustig naar buiten, zoals gewoonlijk geen interesse tonend in het kind dat weinig interessant voor hem was.

Hij kon het al horen, ze kwam eraan. Hij had uiteraard niet gezien dat dat kind meer dan tien centimeter langer dan haar was en was daarom ook niet op zijn hoede. De kleine gast hechte meestal niet veel waarde aan dingen... Behalve zijn lengte. Het was zo het gevoelige dingetje dat hij anders aan zichzelf wilde. Jammer en helaas zou dat niet meer veranderen. Echte grootte mensen zaten er niet in zijn familie en dus was hij doomed met zijn small genes... Oh well whatever, hij had toch al een geweldig lichaam die alles in zout veranderde wat het aanraakte. you know, just great, life is great. Not. Toen dat kreng zich dan ook tussen hem en de raamlijst wurmde had, hij wel meteen een stap naar de andere kant gezet om zijn hoofd van buiten het raam te halen. Nu leunde hij tegen de muur die naast het raam was... kon hij nog steeds netjes zijn as aftikken buiten. Tja, hij was misschien wel niet de aardigste maar hij ging echt niet opzettelijk de vloer vuiler maken dan dat hij al was... En hell, hij was echt ugh... Toen hij bijna zijn blik op de voorgenoemde plek had gelegd klonk er iets van de ander af. "Jij bent ook niet de gezelligste hier, he?" No shit sweetheart. Dat was de bedoeling. Hij dacht dat de meesten wel de hint kregen als hij ze negeerden, maar niet deze, deze zeker niet. Hij nam nog een trek van zijn sigaret en blies de rook kalmpjes uit, om de as zoals verwacht aftikte buiten. Zijn blik was even gericht op zijn hand die naar het open raam bewoog en het werkje deed. Wat?
Zijn blik gleed omhoog en wel meteen spotte zijn blauwe kijkers een grijns. Hij knipperde even neutraal, geen enkele emotie door latende op zijn gezicht. Niet dat hij er een voelde. Hij was dit soort behandeling soms wel gewoon. Zeker als hij nieuw was, of als nieuwelingen kwamen. Nu was het het eerste geval en hij wist dat het even zou duren voordat al die kinders wisten dat hij hun aandacht niet wilde, dat ze het in hun eigen strot mochten duwen. Ugh... "I don't know if you're stupid or something like that, but get the hint and get lost kid," sprak hij even terwijl hij wuifde met zijn gehandschoende hand waar zijn sigaret in vastzat. Weer nam hij een trek van zijn verslavend stokje en blies hij zowat de rook in haar richting uit. Als ze het niet snapten met acties moesten ze het maar met woorden krijgen. "I don't like ya, so just take your stupid metal ball and go play in the garden or something," sprak hij vervolgens met een blik gericht op zijn waterfles. Het was duidelijk aan zijn eentonige manier van spreken dat hij niet eens moeite stak in het nadenken hiervan. Hell, hij zei gewoon het eerste wat in hem opkwam. Gewoon, ga weg, fuck you... Oh yeah, dat laatste moest hij maar straks gooien als ze niks deed. Yeah, yeah... Heel erg volwassen, net zoals haar.

Verveeld rookte hij verder, genietende van zijn tabak. Hij vond het gewoon een leuke bezigheid die zijn verveeldheid wat in een goede baan leidde. Met je vingers staan draaien was ook maar zo nutteloos, niet? Hij blies de rook steeds kalm uit, gevolgd door een trek nemende van de rookstok. De ander leek niet te reageren op zijn woorden en Levi had persoonlijk geen zin om te kijken hoe ze aan het doen was onder zijn harde waarheid. Like he cared. Voor zijn part viel ze nu dood, hij zou nog niet opkijken. De zwartharige was zo'n persoon die iedereen wel dood wilde, leggit. Nog nooit had hij een traan gelaten voor iets, dus hij zag het probleem niet. Wederom tikte hij de as af net buiten het huis, waarbij zijn arm kalm naast hem hing en de hand uit het raam was. Hij zuchtte even, waarbij overblijvende rook uitkwam. Zo snel als deze actie was gebeurd was het ding weer aan zijn lippen, beter.
Net toen hij een trek wilde nemen zag hij een vreemd vliegende goedje, dat tegen zijn goddelijke ding aankwam en het zowat doofde. Wel meteen snapte er iets in hem. Wie? Wat? Hij keek meteen scherp op naar de persoon die naast hem stond, die de vloeistof weer in vaste metalen bolletje had laten veranderen. Zijn neutrale uitdrukking was er echter nog steeds, maar een enkel wenkbrauw kwam even wat omhoog. Serieus bitch? Soepel ving die giantess dat ding weer op. "Roken is hier niet toegestaan," Klonk er. Hij vernauwde lichtjes zijn ogen en pakte de sigaret uit zijn mond. Kalm legde hij deze op de kleine vensterbank die aan het raam eindigde. Kort legde hij zijn blik op het gedoofde ding, voordat hij met dezelfde uitdrukking opkeek naar de onbekende. Rustig gleed zijn gehandschoende vingers langs zijn rechterhand en kalm haalde hij de lederen handschoen van zijn hand af. Met zijn blauwe ogen hield hij de blik van de ander zoveel mogelijk vast.
Rustig had de linkerhand, die nog vastzat in het lederen geval, de handschoen naast de sigaret gelegd. Meteen voelde zijn handen wat beter aan. De kleine korreltjes zout die meestal wel op zijn huid lagen waren wel vaker voelbaar aan zijn handen... Maar god, het voelde zo goed als hij even uit die dingen kon. Even bewoog hij zijn vingers wat waarna hij zijn blik richtte op de bal die omhoog en omlaag ging... En toen ze hem net de lucht ingooide en hij snel de baan had berekend schoot zijn vrije hand uit. Met een vingertop tikte hij nog maar het metalen oppervlakte aan. Als in een snel effect spatte het metalen ding uit in zout, beginnende van het punt waar hij het had geraakt. Snel haalde hij het was terug en met zijn gebruikelijke zoutsturen liet hij het hoopje kalm op haar hand vallen. Toen dat gedaan was keek hij haar weer recht aan. "Oh, did I break your toy?" sprak hij zonder veel medeleven of emotie, gewoon. Payback.

- als het anders moet gwn porren op skype k u.u

Kalm legde hij zijn gehandschoende hand om de rechter en keek hij er even naar. Hij moest echt vaker zijn handschoenen uit doen en die dingen wassen. hij wist uiteraard niet hoe het zout in die dingen de andere kledingstukken in de was zou behandelen. Oh well, waren toch vast niet zijn kleren dan. En waarom deed hij het dan niet zelf? Omdat water bij aanraking van zijn vingers in zout veranderde misschien? Ugh... Het zou wassen zijn met zout en daar werd hij zo... salty van. However... De ander had haar schouders op gehaald en in zijn ooghoek zag hij hoe ze het zout van haar hand haalde. Wel meteen maakte hij de linkerhand los van de ander en gebaarde hij kalm wat naar boven waardoor de korrels net niet de vloer raakten. Ze verzamelde zich snel terug in hun originele vorm; een balletje, die rustig bleef zweven ter hoogte van zijn laaghoudende hand. Even opende hij deze waardoor de ietwat verharde ball in zijn handpalm kwam en hij er even naar keek. Had ze dan geen respect voor hygiene? Zomaar zout overal gooien, veel respect hoor. Ugh, kids. Het balletje die in zijn vrije hand zag voelde ongemakkelijk aan, zoals het wel meer deed. Maar het was nu al voor de laatste bijna 20 jaar zo, dat alles wat hij aanraakte toch zout werd. De huid op zijn handen had sindsdien niks anders meer dan die korreltjes gevoeld. Soms wel, maar dat was van korte duur. "Guess that's why you're so salty," Ugh. Hij keek even op naar haar en had even zin om dat zout, die in zijn hand lag en bleef, in haar face te gooien. Zout in je ogen was vast heel ongemakkelijk. Niet dat hij het wist, hij kon ertegen. Hij moest toch wel ergens een voordeel hebben. "Dus, wat kan je daar allemaal nog meer mee?" Meende ze dit? Hij lichte weer even zijn wenkbrauw en knipperde langzaam. Had ze het dan niet door? Ga weg, ksst, weg weg... Ugh... Ze ging niet weg zeker? Lichtjes opende hij zijn hand, waarbij zijn wijsvinger wat omhoog wipte. Meteen vloog het zoutenballetje uit zijn handpalm en vloog het het raam uit, waar het uit elkaar spatte en mee gevoerd werd met de wind. Een beetje meer of minder zout kon vast geen kwaad. Toen opende hij zijn hand wat en stak hij het uit terwijl hij haar kalm aankeek, haar blik vasthoudende zoveel het kon. Neutraal en zonder enige hint van kwaad had hij het gebaar open gehouden; pak mijn hand maar.
Ja dan zou ze pas iets meemaken. Eens zien hoe graag ze brandende wonden op haar hand had.

Rustig en afwachtend had hij zijn hand uitgehouden, niet geheel zeker wetende of de vreemde hem zou grijpen of niet. Hij schatte zo in van wel aangezien ze zo nieuwsgierig was naar zijn kunnen. Lichtjes hoopte hij dat ze gewoon een stevige handdruk zou geven. Dat zou pas een knal effect worden. Lekker de huid laten wegsmelten waarbij zout in de wond zou vallen en de pijn enkel zou vergroten. Yes, hij hield er zoveel van, not. Hoe je het ook draaide of keerde, Levi was een man met needs en die kon hij niet langer pleasen met een aanraking of wat dan ook, tenzij de partner hield van dat soort shit. Het fenomeen was namelijk over zijn hele lichaam, maar enkel zijn handen konden voorwerpen in zout laten veranderen. het zou nogal iets zijn als het zijn hele lijf was, vind daar maar eens goede kleren voor ofzo, zonder dat je een hoopje zout had om je mee aan te kleden. Hoeveel dingen waren er al in zout verdwenen sinds hij deze gave had? Een paar... Honderden dingen. Veel sigaretten, jammer en helaas, en zelfs een theepot of dertig. Hij was een Brit, stereotypical moest hij van thee houden natuurlijk. Groene thee was echter zijn favoriet, al dat fancy gedoe was voor hem niet nodig. Simple was best, zeker voor hem.
Uiteindelijk leek de chick een beslissing genomen te hebben en legde ze voorzichtig haar vingertoppen tegen zijn hand aan. Hij bleef haar blik vasthouden en wachtte af op het moment dat wonden open zouden komen. Had ze gedacht dat hij haar in zout wilde veranderen? Neh, hij was geen psycho die dat zou doen, in fact, een mens was opgebouwd uit teveel verschillende soorten bestanddelen. Het was daardoor vast ook moeilijker voor zijn always active saltgave om dat allemaal te maken? Geen idee, geen research naar gedaan, het werkte gewoon niet hetzelfde op levend materiaal als dood, zoals meubilair. De grootte van een ding maakt uiteraard ook een verschil. Een deel van een groot stuk, bijvoorbeeld een kast, kon ook in zout veranderd worden als hij het niet lang genoeg vast had. Het was allemaal afhankelijk van zoveel factoren en er was zo weinig care om er enige gedachte in te steken van zijn kant uit. En toen trok ze haar hand terug. Damn, hij had het bijna amusant gevonden, maar dan opnieuw was hij geen psychopaat en was het gewoon een natuurlijk zicht voor hem. Ze vloekte in een kleurrijk woordje en al snel had ze de waterfles die hij had neer geplaatst op de grond vast. Ze begon de vingertoppen te spoelen met het kostbare drinkwater en even fronste hij waarbij het het wilde vastgrijpen. Dat was van hem e- het was zout... Hij staarde even naar de plastic fles, correctie, ex plastic fles die kapot viel in een zout hoopje. Het water die er nog in had gezeten viel evengoed mee op de grond en stil staarde Levi even met vernauwde ogen naar het hoopje natte zout die daar lag... Hij had niet de gewoonte zijn handschoenen uit te hebben... En hij had de fles uit haar handen willen slaan of trekken of whatever... Well... Daar ging zijn grote waterfles... Hij werd er al dorstig van van naar te kijken. "Fuck..." murmelde hij even zuchtend waarna hij even een stap terugnam en kalm de handschoen nam van de vensterbank. Rustig deed hij deze terug aan, waarna hij even opkeek naar haar met een licht beschuldigende blik in zijn neutrale ogen. Wie had haar uberhaut toestemming gegeven om de fles te nemen?

En zo snel als hij de ander wat had aangedaan was ze ook weer verdwenen. Hij keek haar niet eens na. Hij was het gewoon mensen weg te jagen met zijn salty gift. Het was een gave die zoal een last als een gift kon zijn. En weet je waarom? Omdat het kon burnen en dan kon ie al die irritante fuckers wegburnen like gvd. Een keer aanraken en ze waren weg. Of ze sloegen je in de face. Niet dat dat veel effect had, want dan sprong Levi zowat op je om je hele lijf te gaan burnen met salt. Dat heerlijke goedje om alles lekker te kruiden gebruikte hij dan om je neer te halen. ja, zo was hij. Niemand was ene bitch tegen hem maar hij was wel een bitch tegen iedereen. Wist hij dat? Niet helemaal want dat inzicht had hij niet. Het inzicht om emoties in te schatten en te proeven of te zien van anderen. Hij zuchtte dan ook en wandelde net zoals haar naar de keuken. maar in de plaats van haar te helpen met haar brandende hand opende hij de koelkast om zijn blik langs de koele dranken te laten gaan. Hij was duidelijk weer opzoek naar een nieuwe fles water. Hij wilde gewoon iets dat hij kon hergebruiken. Hij zou niet elke keer die trappen af lopen om hier even water te nemen like. Tegen die tijd kon hij dood liggen van uitdroging. Uiteraard waren er douches waar hij in noodgevallen onder kon glijden maar hoe gestructureerd was dat? Niet zoveel. Dus hij nam het gewoon op zich om zoals een goede huisvrouw voorbereid te zijn op noodgevallen. Hij zag dan ook snel een fles. Hij was misschien niet eens de helft van de ander maar het was ee begin. Misschien stal hij bij het avondeten ofzo wel een kan van een paar liter om bij zij collectie van waterdingen te zetten. Niet dat die groot waren, want de meesten eindigden zoals die op de gang, in een hoopje witte korrels die je gerechten dat vleugje extra konden geven. Yk, hetgeen dat ie teveel had op zijn lijf of misschien zijn hele leven like damn, het was niet meer grappig. Hij nam het gekoelde flesje plastic in zijn handen en opende het op meteen een paar slokken te nemen. Damn, hij was dorstig geweest.