Courageous or Stupid?

Hij deed het gewoon voor zichzelf en voor anderen. Hij wist wat een pain hij echt kon zijn, zichzelf zijnde en zichzelf laten gaan. Het was een voorzorg, geen... Afsluiting, geen straf. Er kon geen straf op een voorzorg geplakt worden right? NEe, zo moest hij niet gaan denken. Hij was al vrij negatief ingesteld dus het zou hem zeker niet helpen als hij zo bleef denken over de dingen. Als hij nu eens een positieve manier van denken in zichzelf bracht, dan zou alles zoveel beter gaan. Maar nee, hij wist dat het niet anders kon zijn... Hij zou voor eeuwig in deze duisternis zitten. Hij wilde uiteraard een remedie hebben voor wat hij was, maar als hij wel degelijk een bijzonder kind was dan... Dan was er geen helpen aan. Waarom zou er anders een toevlucht oord zijn voor de bijzonderen? waarom leefden ze niet gewoon buiten deze eeuwig durende dag? Juist ja... Na het gesprek met Skyler had hij zich vage dingen kunnen voor halen van interviews en documentaires over gifted... Hoe dan ook had hij nooit de connectie gelegd tussen gifted en het feit dat hij nog leefde. Er waren immers genoeg films over doden die terug kwamen, al dan niet van een curse... Of van een ziekte. Een van de twee was het meestal. Dus hoe kon hij het in vredesnaam iets goeds noemen? Zoals een gift? Het was niet iets waar hij iets aan had. Hij leefde gewoon in een wereld die voor hem een hell was geworden. Hij hoorde gewoon op die plek te zijn, maar in de plaats van daar te zijn, bracht hij de torture naar hier. Met zijn vuile wensen en zijn vuil lijf, zijn vergiftigde gedachten en zijn inhumane manier van functioneren. Als men wist wat hij was, zoals deze jongen hier voor hem... Zou hij dan nog zo de moeite doen om hem te helpen? Waarschijnlijk niet. Alastor was een eenling, hij had niemand die zoals hem was en dat wist hij. Er was niemand waarmee hij samen zou kunnen de pijn wegdenken. Er was niemand die hem zou kunnen begrijpen. Het eten van je vrienden, van mensen die je wilde helpen. Het eten van onschuldige kinderen en dieren die iemand lief had. Hij was een monster, iets dat gedood moest worden... Maar hij kon niet sterven... En dat was zijn grootste probleem... Niet alleen kon hij niet dood, hij wilde ook niet dood. Hij was zo bang dat het op een dag gewoon zou stoppen en wat dan? Hij wilde niet weten wat er dan achter kwam... Hij wilde niet weten wat voor hell dan zou komen. Als het nog erger was dan hier... dan... Dan wist hij helemaal niet hoe hij dat zou moeten gaan slikken... HIj was nu al verloren... Als hij eenmaal dood zou zijn zou hij helemaal in duizend stukjes kapot vallen. Hij was fragiel, hij was... Onstabiel... EN hij kon niet veel verdragen. Waarom... Waarom moest hij, van alle mensen op de wereld, juist met dit probleem zitten? Waarom waren er geen anderen die het hadden...? Waarom moest hij juist zo eindigen tot de rest van zijn dagen...
Daarom, om al die spijt en pijn, had hij zich omgedraaid en weg gesneld van de ander. HIj wist dat het niet veilig kon zijn om bij zo'n... Kind te zijn... L... Wel meteen kneep hij zijn ogen toe toen zijn gedachten afzwakten in een soort van minder humane staat en het algemeen gewoon... TTrager werd, alsof een soort slijm in zijn hele productie werd gegooid die het allemaal gewoon trager en dikker maakte. Hij wist dat dit niet goed was en hij wist dat watertanden over een persoon helemaal niet... Ok was... Maar wat moest hij doen? Wat moest hij in vredesnaam doen?! Toen het kind dan ook plots voor hem sprong kwam hij abrupt en snel, voor hem dan toch, tot stilstand. Hij had zichzelf gedwongen.. maar hij had nog niet door wie het was tot na enkele tellen;.. Het kind van eerder, het kind die zijn naam nu wist. ”Please don’t leave! Not yet!” Klonk er van het jongetje af. Even knipperde Alastor langzaam met zijn ogen. HIj wist niet goed wat te doen tegen hem of wat te zeggen. Hij kon niks anders dan zeggen dat hij weg moest, maar hij had ook nog niet door wat de ander had gezegd, opdat zijn normale functioneren weer was opgestart. LAngzaam drong het tot hem door... Waarom? ”My name is Seji. Let’s be friends. I’ll be there for you!” Geschrokken, dat was hij, waardoor zijn ogen meteen wat wijder werden... Het woord friends, was iets dat hij wel meteen snapte... Maar het gaf hem meer een trauma dan iets anders, waardoor tranen meteen in zijn eigen ogen sprongen en hij een paar stappen terug nam... Hij wilde niet... Hij kon niet... Hij mocht niet! "I can't!" zei hij meteen van slag, luid en duidelijk. Hij wist niet eens wat de ander had gezegd, het was gewoon dat ene woordje... Hij was gewoon... Hij kon gewoon niet. VRienden kon hij niet doen, dat mocht hij niet doen. Hij was een beest en een monster, dat kon hij niet... Dat moch- hij... Hij wilde hem geen pijn doen. "I don't wanna hurt you, please, stay away!" zei hij meteen in paniek. DE laatste keer dat iemand hem met dat woordje had benoemd... Had hij diezelfde persoon diezelfde nacht nog verorberd. En de mensen daarvoor? Die hadden vaak hetzelfde lot als die laatste. Tranen begonnen langs zijn ogen te glijden waarna hij hevig zijn hoofd schudde. "We can't be friends! I can't have friends!" zei hij meteen, duidelijk van slag, duidelijk bang.. HIj wilde dat het stopte... Please...

Tranen stroomden van zijn gezicht af. Beelden van vroeger kwamen voor zijn ogen... Hij kon geen vrienden hebben, hij was een moordenaar... Die konden geen vrienden hebben... Hij kon geen vrienden worden met... Voedsel. Een steen viel op zijn maag bij dat besef en even beet hij op zijn onderlip. Hij stond niet bovenaan de voedselketen, hij... Hij leefde niet boven hen. Dat kon hij niet toelaten in zijn manier van denken, dat kon hij gewoon niet! Hij snikte even zachtjes en probeerde stabiliteit te zoeken tegen de muur. Hij dacht dat hij weg zou draaien, weg zou vallen. Hij wist niet waarom hij plots aan dat soort dingen dacht! Hij had het nooit echt overwogen om zo te denken maar na al de invallen die buiten de loop waren gebeurd... was het enkel natuurlijk dat hij zo begon te denken right? Een konijn kon ook geen vrienden orden met een wolf.. En heb je ooit een uil en muis in vrede samen iets zien doen. Hij beefde onder de gedachte. hij wilde helemaal niet zo zijn. Zijn gave was het zijn van een roofdier, een monster in zekere zin... Hoe kon hij daar vrede in nemen? Helemaal niet. Zijn vermoeide geest trok hem en zijn dode lichaam nog meer neer... Maar hij bleef maar doorgaan en doorgaan! En dit kind tegenover hem... Hij zou het nooit snappen en hij zou het ook niet over zijn hart kunnen krijgen om het aan hem uit te leggen. Wat moest hij dan zeggen? Dat hij mensen at? Dat hij hem kon opeten op elk moment? Dat hij zijn familie en vrienden kon vermoorden enkel en alleen omdat hij honger had? Dat hij mensen zag zoals... Zij geroosterde kip zagen? Hij probeerde er kalm bij te blijven, hij had een menselijke kant die wist dat het niet ok was, niet normaal... maar er was een kant aan hem die dat wel vond. En ze waren altijd in een bepaalde strijd met elkaar, een intiem gevecht voor de controle over het lichaam. Honger of menselijkheid, mentale of fysieke pijn...? HIj moest steeds kiezen tussen die twee en dat terwijl de ene sterker werd als de ander an het roer stond. HIj wist ook dat hij wel degelijk zichzelf teveel tegenhield. Hij wist dat hij daarom niet te vertrouwen was... Maar hij kende zijn eigen rare, dode lichaam nog niet helemaal...
De kleine jongen nam een stap naar hem toe. De tiener keek hem even aan, zijn ogen nog steeds groot van shock. Alastor wilde geen vrienden om meerdere redenen en eentje ervan was de voorgespelde reden. HIj wilde meteen een stap terug nemen maar... Hij stond al tegen de muur geplakt en kon eigenlijk geen kant op. Seji was ook een heel stuk sneller dan dat hij was. Hij was traag, sloom en de jongen hier voor hem leek sneller te zijn dan de gemiddelde mens. Niet dat Alastor dat door had, maar het was wel zo. Tranen bleven komen... Het was eigenlijk echt een vraag waar ze vandaan kwamen en van wat ze gemaakt waren maar je kon het wel allemaal magisch noemen als sommige mensen in het verblijf dingen konden laten vliegen... ”You have to!” De dode jongen kromp even wat ineen door de toon waarop de ander tegen hem sprak. Hij viel op de grond, tegen de muur gedrukt, alsof hij een poging deed zichzelf door de grond te laten zinken... En dat probeerde hij ook. Hij wilde nu dolgraag door de muur vallen en in een andere kamer eindigen, of zelfs buiten... Of hij zou echt heel graag een willen worden met de decoratie en vloer... Hij wilde dit niet meer horen, hij wilde dit niet opnieuw willen meemaken! Hij werd gek van zichzelf en zijn eigen verleden, zijn eigen handelingen, zijn eigen gedachten! Waarom kon niemand hem ooit eens serieus nemen, zelfs als het duidelijk was dat hij het gewoon niet kon! Hij kon niet verdorie luisteren okay! Waarom leek het zo lastig om gewoon zijn woorden voor waarheid te nemen! Het was zo, het was verdomd zo okay!

Verwoed was hij, over zichzelf en het feit dat de ander iets probeerde dat hij niet kon maken. Hij kon het gewoon niet maken okay en hoe hard hij ook wilde, niks zou helpen. Hij wist het al zo lang en hij wilde gewoon duidelijk zijn. Mensen wegduwen was het beste wat hij kon doen momenteel... ”You say you don’t want to hurt me, but by saying that you don’t want to be friends, you hurt me very bad!” Hij slikte even en zag toen dat er iets veranderde aan de jongen... Er leek iets aan zijn gezicht te veranderen die Alastor langzaam zag als huilen. Het kwam pas laat binnen en met een onzeker gezicht gevuld met schuldgevoel staarde hij nu naar het kind. HIj was niet aardig geweest, hij had een kind laten huilen! HIj was werkelijk waar verschrikkelijk! TOen de woorden dan ook binnen drongen voelde hij zich alleen maar slechter... Hij kon gewoon niet ok... Wat was er nu zo erg aan dat hij niet kon..? Hij was gewoon niet zoals anderen, er waren miljoenen andere mensen in het gebouw die dolgraag de vriend van deze jongen wilde zijn... Daar was hij zeker van... maar hij kon niet een van hen zijn. Alastor was een lijk, hoe kon een lijk in vredesnaam... Oziets doen? Naar een kind toe? Dat was een schande! ”Everyone deserves a friend. You too,” Wel meteen keek de jongen schuin weg en slikte hij even. Hij was op de grond gevallen eerder door het feit dat het alles een beetje teveel werd voor hem... Emotional dan toch. Hij mocht blij zijn dat het fysiek niet te zwaar werd voor em... Dus daar was hij wel tevreden over, iets waar hij toch positief op zou kunnen terugkijken. ”.. Please,” Hij schudde even zijn hoofd en keek op... DE ander had zijn handje tegen zijn gezicht gezet en even slikte de jongen terwijl hij het kind aankeek... Hij wist niet wat hij moest doen om de ander tegen te houden, om de ander... Weg te krijgen... Hij was hulpeloos... Wanhopig...
"I... I'm not normal... Seji..." zei hij even op een licht trillende stem... Hij slikte even en probeerde de dorre smaak in zijn mond weg te krijgen, maar het werkte niet. HIj kon enkel even kijken naar het kitkatkindje, voordat hij zijn ogen weer afweek van hem. "I... I could hurt you.." zei hij even zachtjes waarna hij slikte. "Y... You can't touch me... Please..." zei hij even terwijl hij het handje van zijn gezicht probeerde te halen. "When I make a friend... I... I'll always end up... Hurting them..." zei hij zachtjes. "And... I can't control that..." fluisterde hij er zacht achter. "S... So... Please... I... I only want the best for you..." probeerde hij er zacht achter te plaatsen. Zijn woorden en zinnen, het klonk allemaal als een mess in zijn hoofd... Hij kon ook gewoon niks eh...

Het was duidelijk in dit scenario dat Alastor helemaal niet kon omgaan met kleine kinderen... Hij was namelijk zelf nog een soort klein kind. Hij was mentaal zoveel achter op andere mensen, zelfs toen hij nog niet dood was. Het had dus niet echt iets temaken met het feit dat hij aan het rotten was... Of wel? Geen idee eigenlijk. Hij slikte echter even... Emotioneel was hij heel instabiel en hij was ook onwijs onschuldig op zoveel vlakken. Wat Alastor ook zei op dit moment, tho, leek helemaal niet te helpen bij de ander. Hij was maar bezig met zijn hoofd te schudden en de jongen kon enkel denken aan dat hij gewoon niet inzag wat het probleem was. De dode jongen kon het hem niet kwalijk nemen, hij zag er op het eerste zicht vrij normaal uit right? Dus wat was het probleem dan? Hij wist het gewoon niet en kantelde zijn hoofd wat waarna hij even zijn tanden op elkaar klemde... Hij probeerde het allemaal in te houden, maar boos... Dat kon hij niet zijn. Dat was een emotie die Alastor waarschijnlijk nog nooit had gevoeld. Hij had verdriet en hij had angst, maar nog nooit was woede een deel geweest van hem. En nu, nu probeerde hij het op te wekken, alsof het gewoon een switch was die je gewoon kon omdraaien en dan was het er, maar zelfs hij wist dat dat niet zou werken. Hij probeerde dan maar boos te worden op zichzelf, maar hoezeer hij ook dingen boven haalde om de emoties op zichzelf los te laten... Hoe banger hij van zichzelf werd. Hij voelde zich geen enkel beetje boos, enkel diep teleurgesteld in zichzelf... En ook gewoon heel erg verdrietig en slecht. Hij voelde zich immens slecht eigenlijk.. Alsof hij alles verkeerd deed... hij had een kind laten huilen; een klein kind... Eentje die hem gewoon te vriend wilde houden... Hij was echt een slecht persoon, hij verdiende dit leven niet. Hij verdiende onder de grond te liggen met al de andere lijken die zoals hem waren. Hij beet even op zijn onderlip om een gesnik te onderdrukken. Hij wilde niet meer janken. Hij was de oudste hier... Dus dan was het zijn job te doen wat hij moest doen right? Hij wist eigenlijk niet zo goed hoe je met kids moest omgaan maar Alastor kon een poging wagen natuurlijk. Hij zou persoonlijk gewoon zien wat hij zelf het beste zou aanvaren... Maar Seji was helemaal anders dan hem. Hij was onzeker en zou... Als hij in Seji's schoenen stond, waarschijnlijk meteen opgegeven hebben. Dat was het verschil tussen hen.
Toen Alastor een hopeloze poging waagde om het handje van de ander weg te duwen, reageerde deze enkel door zijn andere hand ook tegen zijn hoofd te leggen. Hij kneep even zijn ogen dicht en slikte, helemaal niet klaar zijnde voor de plots reactie van de ander die hij zojuist had uitgevoerd. Alastor had immers gehoopt dat de ander gewoon zou loslaten. Maar de kleine had duidelijk andere plannen dan dat. Stilletjes verstijfde de jonge tiener dan ook... Hij was stil, durfde zijn mond niet te openen op de actie die de ander had uitgevoerd. Niet nadat hij was uitgesproken na een rij heldere woorden. De uitleg was toch wel kristalhelder geweest... Dus het kon gewoon niet anders dan dat de ander hem geloofde right? Hem voor het zekere nam rightie? Oh... Wat had hij het mis... ”I don’t care!” Klonk er meteen van de jongen af op een toon die fel en schril in zijn oren klonk. Wel meteen kromp de dode jongen wat ineen terwijl hij de kleinere gast aankeek met schuldbewuste en licht bange ogen. Hij wist niet goed wat te zeggen. Door de actie en het geroep was hij stil en onzeker geworden en hij wist niet wat hij moest doen tegenover een jong kind. Hij was duidelijk mentaal sterker dan dat hij was. Of niet zo zeer... Geen idee... De hersens van de zombie waren kapot en daardoor waren zijn emoties al een hele opdracht. Daarbij, zoals eerder vermeld, had Alastor altijd een opvallende emotionele achterstand en leek hij een stuk gevoeliger te zijn dan zijn leeftijdsgenoten. Hij wist zelf niet waarom dat was, maar het was zo. ”You’re the third one to tell me what to do and what not to do! But I don’t want to leave you. Even if you hurt me. I don’t care!” De lange zin kwam helemaal niet binnen, maar de luide tonen wel. Het maakte hem onzeker over zichzelf, alsof hij het nog niet genoeg was... En hij staarde daardoor enkel met grote ogen naar de jongen. Hij was niet meer echt aan het huilen, hij had dat namelijk even gedaan uit schok... Het kind die echter zijn handen langs zijn gezicht had geplaatst was wel nog steeds aan het huilen en Alastor vroeg zich af of dit echt allemaal door hem kwam? Had hij dit gedaan? Was hij gaan huilen omdat hij was gaan huilen of had het een andere oorzaak? Onzeker keek hij even naar de ander. Hij wist het echt niet.

”I just.. I just.. I just want to be with you.. be your friend!” Klonk er van de jongen af... De dode gast had zich even ingespannen en een poging gewaagd om weg te komen van het kind. Niet dat hij het kind haatte of iets in die aard, het was eerder dat hij gewoon weg moest voordat dit uit de hand liep... Natuurlijk... Maar er gebeurde iets wonderbaarlijks. De ander sloeg zijn armen om zijn nek heen en duwde zich tegen hem aan... Alsof hij hem een knuffel gaf. HIj slikte even verbaasd en verstijfde. Hij wist namelijk niet goed aan wat hij dit verdiend had. ”Please, please, please, please!” Klonk er nog van het jongetje af. Alastor had een schuine blik gericht op het jong dat aan zijn nek ging. Hij voelde de warme tranen tegen zijn onnatuurlijke koude huid en probeerde zich even in te houden... Hij kon niet nu de ander wegduwen of like iets anders gaan doen wat ongelofelijk dom was... Nee, hij zat er gewoon stil te zijn, bijna afwachtend. Zijn ogen verzachten wat toen de woorden van helemaal eerder door kwamen. Hij meende dat toch niet? Nja, Alastor had het besef niet dat het maar een kind was, dat het geen logische dingen kon maken. Dat het niet zijn veieligheid tegen een spel kon afwegen. Dat zag de jongen niet in. Hij dacht gewoon dat hij oprecht was, wat Seji ook was... Maar... Hij kon het niet laten dan dat in zijn achterhoofd te horen maar... Hij wilde dat niet horen! Hij schudde even lichtjes en langzaam zijn hoofd om die gedachten uit zich te halen, wat een stom idee. ”Please don’t leave me. Please be my friend,” Klonk er smekend van het kind af. ALastor keek even voor zich uit en staarde kort naar de muur tegenover hen... Wat een mess was dit geworden, niet? Wat een domme, domme mess! En het kon zo'n simpele dag zijn maar nee... Nee! Hij moest weer komen en alles verpesten! Altijd. Hij haalde even diep adem en zuchtte, ondanks dat er weinig lucht echt zijn lichaam binnen was gekomen... ”Please please please,”
Er viel een stilte, een lange stilte over hem... Hij leek niet echt in gedachten verzonken te zijn, maar dat was hij wel degelijk. Je kon niet zien aan hem wanneer hij echt aan het denken was... Aangezien hij constant zijn hersens aan het werk moest laten gaan. Soms kwam een fractie van een reactie tot stand midden in de tijd dat hij eigenlijk nodig had... maar nu leek hij echt na te denken aan een goed antwoord, een zinnig antwoord. Eentje die hun beide tevreden kon stellen. Hij was niet de slimste, nee, zelfs als hij de tijd ervoor zou krijgen. Hij scoorde onder het gemiddelde van de studenten toen hij nog niet dood was en eindigde altijd als laatste in de klas met meestal een buis. Niet dat hij er veel om gaf, zijn ouders gaven er ook niet veel om. Zij widlen liever hun woede uitwerken op de kleine jongen... Het had hem een beetje kapot gemaakt... Want vanaf dat punt had Alastor liefde gevonden in de slagen van zijn ouders. Misschien dat hij ook liefde terug kon vinden als hij weer slaag zou krijgen... maar hij betwijfelde het. Slagen waren niet hetzelfde als een schotwonde of een steekwonde... Echt niet. Stil haalde hij even wat lucht binnen zodat hij kon praten met de ander, na een minuut of twee van niks te doen leek hij eindelijk te weten wat te zeggen. "Okay..." zei hij zachtjes. "But you have to promise me one thing..." zei hij even terwijl hij een hand op het hoofdje legde van de jongen en deze aaide... Hij sloeg zijn andere arm beschermend om de kleine jongen heen en haalde wederom diep adem terwijl hij hem door zijn haren aaide. "When I don't... Seem like myself... Just... run... okay?" zei hij zachtjes tegen de jongen. "I'll be okay... So... You don't have to worry about me..." zei hij zachtjes... "If you promise me that... i'll be your friend..." zei hij rustig. Het was een voorzorg, echt, maar hij kon niks anders dan dat zeggen. "I'm sorry... for hurting you... I... I really wanna be friends.... I just..." hij haalde even trillerig weer adem... "You could say... that I'm a bit traumatized by my past..." murmelde hij zachtjes tussen zijn lippen door. Hij staarde stil naar de vloer, terwijl zijn armen om de jongen bleven. Hij wist niet zeker of het wel zo slim was dit te zeggen tegen een klein kind... maar het was zijn beslissing geweest... Zijn eerste beslissing, eentje waar hij niet te lang bij wilde stilstaan...