Pusher

Alriiiight. Een kamer uitzoeken, dat zou niet zo lastig moeten zijn, toch? Miss Bluebonnet had haar hier geaccepteerd, dus dat betekende kennelijk dat ze hier de rest van haar leven mocht verslijten. Nuja, misschien niet helemaal, maar daar kwam het in prinicipe op neer. Yippee. Het duizelde haar allemaal nog een beetje dat er kennelijk nog meer freaks zoals haar waren, en dat ze een of andere tijdreis portaal loop dinges hadden weten te maken om hun allemaal te beschermen. Yeah right, het klonk allemaal alsof ze in een of andere spectaculaire science fiction film terecht waren gekomen, waarin uiteindelijk zou blijken dat ze allemaal aliens waren en daarom krachten hadden, of iets in die trand. Whatever, het zou allemaal wel. Mindo had iniedergeval besloten dat ze het op z'n minst zou proberen hier te blijven, gezien er niet bepaald een veiligere of betere plek voor haar was op het moment. Toch vond ze het maar niets hoe hier het gegil van kleine kinderen klonk en bovendien het luide gepraat van vrienden. Haar allemaal te druk en sociaal, bah. Als maar niemand van haar verwachtte dat ze daaraan mee zou doen. Inmiddels was ze de nieuwsgierige blikken ook wel weer zat, ze wilde een kamer opzoeken en daar gewoon op een bed ploffen en vier dagen slapen, als het even mee zat. Het meisje bleef echter wat verloren staan en knarste gefrustreerd met haar tanden, haar kleine rugzakje met haar weinige bezittingen erin in haar armen geklemd. Allemaal leuk en aardig dit hoor, maar hoe moest zij nu weten wat een goede kamer was, en welke vrij waren? Natuurlijk waren er hier vast genoeg kinderen die het haar met liefde zouden uitleggen, maar like hell dat ze iemand hier om hulp zou vragen.

[Een van Rose d'r accs!]

Dus, nu was het aangekomen op gokken. Gelukkig had ze redelijk goede ogen, waardoor ze goed kon zien welke deuren regelmatig open en dicht waren getrokken en welke niet. Anderzijds, er waren hier vast ook genoeg freaks die alles netjes hielden, of door muren liepen; wist zij veel. Gezien het meisje nu ook niet echt een dringend verlangen had om een kamer binnen te stappen en daar een of andere freak aan te treffen die wat persoonlijks aan het doen was, bleef ze maar wat nutteloos en ongemakkelijk langs verschillende deuren lopen. Het maakte haar uitermate gefrustreerd en in stilte vervloekte ze het hele huis en diens bizarre inwoners. Was er niet een soort standaard tour die haar even de basics bij kon leggen, ofzo? Ja de grote lijnen waren haar al verteld, maar niemand had zo ver doorgedacht om haar te vertellen welke kamers bezet waren en welke niet. Het meisje snoof en wilde net gewoon weer terug lopen om buiten maar rond te kijken, gezien ze nog altijd veel te koppig en anti sociaal was om iemand aan te spreken, toen er plots een glibberig, zwart ding haar kant op kwam. Haar eerste instinct was om een stap terug te doen, gezien onbekende slangen zomaar wel eens giftig zouden kunnen zijn en zij niet bepaald stond te popelen om vergiftigd te worden. Het beest kwam echter vlak voor haar tot stilstand en Mindo weerhield zich ervan om het beest meteen dood te bijten, zoals haar wilde soortgenoten deden. Zoals ze ergens al had verwacht bleek de zwarte slang bij een toepasselijke freak te horen. Heel even keek ze gealarmeerd op toen ze een blond harige jonge met fel groene ogen zag. Zijn huid was bedekt met leer en verschillende slangen  krioelden over zijn boven lichaam, de enorme groen-zwarte slang om zijn hals was ook zeker niet eentje om te negeren. Yikes.  ”Can I help you?” Hoewel zijn stem emotieloos klonk leek hij het goed te bedoelen, er lag zelfs een glimlach op zijn lippen. Mindo maakte even peilend en zonder teken van angst oogcontact waarna ze haar schouders op haalde. Ze vertrouwde de jongen niet, immers werden er genoeg nare verhalen over slangen verteld, van legendes tot kinderboeken; Toch, zo werden er ook genoeg geruchten over de sluwe en achterbakse coyote verteld. Hoe dan ook, Mindo besloot de freak een kans te geven. Veel keuze had ze toch niet, bovendien kon hij haar hier tussen alle anderen weinig aan doen. Slangen waren best wel vet, alleen zag je niet iedere dag iemand die er bedekt mee was. Maar goed, er liepen hier dan ook een hoop bijzondere gevallen rond. "Yeah," antwoordde ze enkel, waarna ze gefrustreerd naar de deuren gebaarde, alsof dat genoeg zou moeten zeggen. "I was told to pick a room, yet apparently nobody found it necessarily to tell me which rooms are still free and wich ones aren't," Legde ze op een droge en ook wel gefrustreerde toon uit aan de slangen jongen.

Het was toch behoorlijk duidelijk dat Mindo geïrriteerd was, leek haar. Ook wel duidelijk waarom, leek haar opnieuw. Toch liet deze jongen geen enkel vorm van emotie nog begrip zien. Zijn gifgroene blik ging enkel emotieloos naar de deur. Na haar uitleg knikte hij enkel begrijpend en stapte iets dichterbij. Even keek ze hem strak aan, maar gelukkig leek de jongen geen aanstalten te maken om nog dichterbij te komen. Als er iets was wat Mindo nog meer haatte dan sociaal contact, was het wel fysiek contact; al helemaal als dat kwam van een jongen die zijn lichaam liet bedekken met allemaal mogelijk giftige slangen. Ze volgde de beweging van zijn hand en keek met een frons toe hoe hij zo woordeloos het zwarte beestje naar de deur liet kruipen, waar het zich om de deurklink wond en vervolgens naar een klein plaatje met gegraveerde letters wees. Mindo las het met wat moeite; ze had wel geleerd te lezen, maar pas op late leeftijd en haar dyslexie hielp er niet bepaald bij, al zou ze dat deze jongen niet laten merken. ”There you can see who live in the room and which room are available,” Yeah, als ze iets beter had gekeken had dit haar al die moeite bespaard. Like hell dat ze dat toe zou geven, though. "Which dumb fuck makes them so small, I hadn't seen them at all," Kwam er als een verdediging uit, niet perse kwaad tegenover hem. Vooral tegenover die kleine rot bordjes en de wereld.”Some people prefer to have their own room, but you need to talk to miss Bluebonnet if you want to be that exception,” Eh ja, dat wilde ze eigenlijk best wel graag zijn. Vroeger had ze wel eens met velen op één kamer moeten slapen, en dat had haar nooit goed gedaan. Ze stelde haar privacy en eigen momenten zeer op prijs, dus als er ook maar een kleien kans was dat ze geen freak als kamergenoot hoefde te hebben, zou ze die met beide handen aangrijpen. Het meisje knikte dus standvastig."I'll go see her in a bit, then,"beantwoordde ze zijn uitleg. ”I used to share a room with someone, but he isn’t here anymore,” Ze keek hem even met een kleine frons aan, Oké, dat was hartstikke leuk voor hem. Moest haar dat wat doen? "That's great,"sprak ze dan ook wat sarcastisch, waarna ze zich tegen de muur liet aanleunen, van waar ze hem aankeek. Hoewel ze hem een kans gaf, vertrouwde ze hem en zijn zwarte spaghetti sliertjes helemaal niet. Niemand hier eigenlijk niet, maar welke reden had ze daar ook toe. Zolang niemand haar dwong persoonlijke informatie vrij te geven of haar vrijheid beperkte, vond ze het wel best. ”May I ask your name?” Hij klonk walgelijk beleefd. Mindo deelde die eigenschap niet bepaald. "Mindo," Was haar enige antwoord, waarna ze haar schouders ophaalde. Niet een naam die je vaak hoorde, noch eentje die al te best klonk. Ach. "Yours? Or should I ust call you Snake guy?" Een scheve grijns lag op haar lippen, als om duidelijk te maken dat ze niet serieus was. "Anyway, do you have any recommendations for a good room? I'd love to be able to sleep without having to watch out for some kind of invisible freak or something like that, you know what I mean," Gewoon een kamer waar ze geen vervelende buren had, als het even kon.

De jongen stelde zich enkel droogjes voor als Jinn, duidelijk dat hij zich niet zo kon vinden in haar sarcastische opmerkingen of grapjes. Dan te bedenken dat Mindo het voor deze ene keer niet eens slecht bedoelde. De slangen jongen leek echter niet al te goed te zijn met menselijke emoties; zowel in het herkennen ervan als in het laten blijken ervan. Dan nog niet te spreken over sarcasme. Voor Mindo was het als haar tweede taal, voor deze jongen lag dat waarschijnlijk net iets anders. Iets waar Mindo zich maar met moeite aan kon passen. Toch was hij niet onvriendelijk en die hele mysterieuze en wat duistere aura die om hem heen hing trok haar wel aan. Ze kon wel in zien dat mensen bang voor hem waren, met de serpenten die om zijn lichaam heen hingen en die groene ogen die dwars door je heen leken te kijken. Toch, Mindo had een hekel aan vooroordelen, ze had haar fair share daarvan gehad. Door haar afkomst, vuil vocabulaire en slechte prestaties op school werd ze al snel als een dom, hopeloos geval bestempeld, vaak zonder dat iemand haar ook maar een kans gaf om het tegendeel te bewijzen.
”Room 311, 314 and 315 are available and next to quiet people,” legde hij eentonig uit, waarna Mindo zijn blik volgde naar de verschillende deuren, zich ergens afvragen hoe hij dat allemaal wist. Hij stak zijn hand uit en liet de slang om de deurklink terug op zijn arm kruipen, waar het beest zich opkrulde. Ze knikte enkel en wist een glimlach op haar gelaat te forceren. "Thanks dude,"deed ze dan toch een poging om iets beleefder te klinken. Normaal gezien zou het haar vrij weinig uitmaken wat men wel niet over haar dacht, maar, had ze besloten, ze moest hier opnieuw beginnen. Haar oude leven had ze verpest, allicht moest ze hier gewoon haar kans aangrijpen en het beter proberen te doen. ”If that’s all you need then I will be going,” yeah, hij had duidelijk al zijn interesse in haar verloren. Ze knarste even met haar tanden. "You're not much of the social type either, are you?" Het klonk niet aanvallend, eerder als iets wat ze vast stelde. Het was of dat, of hij had haar als iets bestempeld en was klaar met hun conversatie.

Jinn gaf haar amper de tijd om überhaupt antwoord te geven. Mindo keek zuur toe hoe hij langs haar heen wegliep. Zou het vanaf nu ook zo gaan hier? Dat mensen enkel één of twee woorden met haar wisselden en dan haar dan een stempel gaven waar ze niet meer vanaf kwam? Zo was het altijd al gegaan, niemand had ooit de moeite genomen om überhaupt haar te begrijpen. Zelfs de weinige vrienden en kennissen die ze terug in haar thuis had, ieder kende haar maar van één kant. Ze was zoveel meer dan wat je enkel met het oog kon zien. Of tenminste, dat was wat Mindo altijd zo graag had geloofd. Dat ze meer kon dan wat anderen altijd van haar gedacht hadden. Hell, ze zou het deze keer eens anders laten gaan. Dus concludeerde ze dat hij ook niet het meest sociale type was, in een poging dit gesprek toch iets van dieptegang te geven. Het leek even te werken, want de jongen kwam tot stilstand en draaide zich een kwartslag om, waarna ze elkaars blik ontmoetten. Mindo keek hem koeltjes aan. ”Not really. I believe that snakes are better than humans,” Gaf de jongen zonder ook maar enig blijk van emotie toe. Mindo grinnikte even zachtjes. Wel, hij was brutally honest. Echt kwalijk kon ze het hem niet nemen, ergens had ze het ook wel kunnen gokken. ”So you’re not social either,” concludeerde de jongen toen zelf. Opnieuw haalde ze haar schouders op. Yeah, niet bepaald. ”Why?” Was daar een reden voor nodig dan? Ze leek even na te denken, waarna ze haar armen over elkaar sloeg. "Because people are fucking stupid," Als hij eerlijk was, dan kon zij dat ook zien. "So I guess we agree on that part," Tot op heden kon ze de mensen die oprecht goed van hart waren op één hand tellen, en dan nog had ze vingers over. "I'm really hoping things are better here, since i guess none of us is 100% human," Heel veel geloof had ze er niet in, maar ieder kreeg een kans. Één kans.

De jongen knikte enkel zwijgend op haar woorden, waarna Mindo toch nog iets van hoop in deze situatie probeerde te schetsen. Immers was iedereen hier anders, verschillend van de sociale norm die normaal gezien zo op haar schouders drukte. Hoewel haar eerste indruk van dit huis een wilde chaos was, was het fijn om eens niet de underdog te zijn. De twee jaren dat ze op straat had geleefd waren zwaar geweest, maar toen was ze ook geen buitenbeentje geweest. Totdat mensen erachter kwamen wat ze was en waar ze toe in staat was. Toen bleek haar maar al te goed wat vriendschappen waard waren; niets. ”That doesn’t make them any less human though. Most of them still act too human for my taste,”’ stelde Jinn, ze keek hem peilend aan. "Then, what does that make you?" Bedoelde hij dat hijzelf geen mens was? Wat was hij dan wel? Ja, iemand met bepaalde slangen krachten of iets in die richting, maar betekende dat niet dat hij dan ook ergens nog menselijk was? Was wie dan ook van de freaks die hier rond liepen nog wel menselijk? Ze had zichzelf altijd wel zo gezien, maar zodra ze haar lichaam in een coyote veranderde en alles in de hens zette, zou niemand dat nog van haar zeggen. ”Where are you from?” Wat zou dat er nog toe doen? "Overseas," Ze zuchtte. Hoewel ze de grote stad altijd had verafschuwd, trok het haar toch telkens weer aan. Ze kende de manier van leven daar, daar wist ze hoe alles in elkaar stak en hoe ze haar zin kon krijgen. Hier was alles anders, en die omslag was moeilijk te maken. "New York City, the big apple, the city that never sleeps, bla bla bla," vervolgde ze duidelijk niet onder de indruk. Velen leken een geromantiseerd beeld te hebben van grote steden, zo ook New York. Dat was echter de droom van een toerist, want in werkelijkheid was het er smerig, druk en heet. "What about you?" Die kon hij terug verwachtten.

Een outcast. Zonder dat ze het echt door had verscheen er een klein glimlachje op haar gelaat. Ze had zichzelf altijd een underdog genoemd, maar eigenlijk had het beide dezelfde betekenis. Ach, ze zouden wel niet de enigen zijn hier. Immers, was niet eenieder hier een beetje een buiten beentje?
De jongen vervolgde het gesprek en vroeg waar ze vandaan kwam. Daar kreeg hij een vaag antwoord op terug, gezien 'overseas' werkelijk overal kon zijn. Gelukkig voor hem legde ze uit dat de hoofdstad van heel Amerika ooit haar thuis was geweest. Nuja, ooit, tot op nog minder dan een week geleden nog, eigenlijk. ”There are too many people in New York for my liking,” sprak de jongen even emotieloos als altijd, wat kennelijk een dingetje van hem was. Ze grinnikte zachtjes. "I've been living there basically all my life, I'm used to it. Next to New York city this small town is awfully quiet," Nee, ze hield niet van mensen. Toch, een grote groep mensen was altijd een goede dekmantel. In een menigte hoefde ze niet op te vallen, ze kon zich heel goed inblenden met iedereen. Hier was dat lang niet zo makkelijk. Kennelijk was Jinn echter niet de drukte gewend, tenminste, dat vernam ze uit zijn woorden. Het wekte haar nieuwsgierigheid over waar hijzelf vandaan kwam.”I’m from Loir. It’s a place far from here,” Zijn antwoord leek geforceerd en kort, waarna hij ook nog eens wegkeek. Ah, wellicht had hij een tragic backstory waar ze niet vanaf moest weten. Daar had ze wel respect voor, zijzelf had liever ook niet dat mensen dieper gingen graven naar haar verleden. "Never heard of it," Waarom ze dat zei wist ze niet precies, om hem een soort verzekering te geven dat het goed zat? Whatever. ”So, I take it you have a peculiarity as well?” Ze grinnikte opnieuw. "No, I'm only in this freakhouse to sightsee," Oh wacht, hij was niet zo'n fan van sarcasme. "I mean, yeah. Yeah I do," verbeterde ze zichzelf dan ook, voordat er misverstanden zouden ontstaan. "I can do firey things, and stuff," Ze wreef eens in haar handen en liet er toen kleine vlammen op ontstaan, waar ze met fonkelende ogen naar keek. Vuur was haar heel dierbaar, ze deed niets liever dan buiten kleine brandjes stichtten. Hier binnen was dat echter waarschijnlijk niet de bedoeling, dus liet ze vlammetje op haar handpalmen snel genoeg uitbranden. "I can shift my body into that of a coyote too," Dat zou ze echter even niet laten zien, immers zou dat hier, met haar kleren en alle mensen en al, niet al te handig uitpakken. "Let me guess yours; you're a snake whisperer?"

Een war-wattes? De blonde jongen noemde haar een Warlock, iets wat ze eigenlijk wel gaaf vond klinken. Een warlock en een Shapeshifter, dat waren wel twee termen waar ze zich onder kon vinden. Toen ze haar krachten net aan het ontdekken was had ze zichzelf gezien als een soort mislukte weerwolf met vuurkrachten, maar dit klonk wel iets beter dan dat.
Vervolgens deed ze een uiterst wilde gok over wat zijn gave wel niet moest zijn. Voor de verandering leek hij deze grap wel te snappen, en tot haar grootste verbazing verscheen er zelfs een kleine glimlach op zijn gelaat. Triomfantelijk greens ze breed. "Ah, so you can smile,"Klonk er plagend, maar niet onvriendelijk. Dus hij kon wel emoties voelen, dat was al een nieuwe ontdekking. ”I don’t need to whisper to them to make them obey me. I do that mentally, but I can communicate with them,” antwoordde Jinn. ”I am a warlock and shapeshifter as well. If I want to I could transform into a snake, but I rarely do it, since I don’t see the need of it,” ging de jongen door. Mindo luisterde aandachtig en maakte mentale notities. ”The snakes will always obey me, always protect me and fight without any hesitation. On top of that they can hide in the shadows. There are more snakes here than you see right now,”  De glimlach bleef op zijn lippen en het gaf haar een haast triomfantelijk gevoel. Jinn mocht er dan wel als een schepsel gemaakt door de duivel zelf uit zien, met zijn gifgroene knikkers en slangen die om zijn lichaam krioelden, ook hij had een bepaalde menselijke kant. Allicht wilde hij dat zelf niet inzien, maar Mindo zag dat wel.  "So, you have like spy snakes, watching out for you?" ze grinnikte zachtjes. "And what exactly does being a Warlock mean?" Als hij er ook een was, kon hij dan ook vuur besturen? Of was Warlock eerder een verzamelterm voor peculiars die elementen konden besturen, ofzo? Het was haar een raadsel.  
De glimlach op het gelaat van de blondharige jongen bloeide uit tot een kleien grijns. Het moest niet gekker worden. ”Do you want to see them all?” Het klonk haast uitdagend, mooi voor hem dat Mindo altijd wel klaar was voor een uitdaging. Een geamuseerde grijns glimlach sierde nu ook haar lippen en haar fel gouden ogen fonkelden. "Try me," Klonk er al even uitdagend terug, waarna ze met haar scherpe blik de omgeving in de gaten hield, op haar hoede voor wat er ook in de schaduwen mocht liggen.