Forever and always

Kraaa kraa kra... FATS! Met een harde knal beukte er een grote kraai tegen het raampje in de al licht geworden kamer op de tweede verdieping, waar Laurice nog diep had liggen slapen. "Huh!" stootte ze met haar schorre stem uit terwijl ze wakker schok en binnen een seconde recht overeind zat. Haar haar was helemaal ontploft en leek bijna overal in haar gezicht en in de lucht te zitten. Enigszins wild maaide ze met haar armen om zich heen in een poging om het haar uit haar mond en voor haar ogen weg te halen en was al bereid op alles toen ze besefte dat het maar de gestoorde vogel was die elke ochtend zijn kop inbeukte tegen het dubbele glas. De eerste keer dat het gebeurde was ze overbezorgd naar het raam gerend op zoek naar het gewonde dier, maar na dit meerdere keren gedaan te hebben en niets te zien, besloot ze uiteindelijk dat dat beest een kop van staal moest hebben ofzo. Hij vloog elke keer meteen weer vrolijk weg. "Fucker," gromde ze terwijl ze zich weer met haar gezicht op haar kussen liet vallen. Ugh! Ze sliep net zo lekker!! Vannacht was ze moeilijk in slaap gekomen en nu het eindelijk gelukt was... Godverdegodver! Kreunend duwde ze zich weer omhoog en klom een beetje mokkend het trapje van het stapelbed af. Oja en nu was ze waarschijnlijk ook nog eens godverdegodver te laat voor het ontbijt! Beter, ze ging even opschieten en kijken of er nog iets van de restjes mee te pikken waren voor op een lange en verfrissende ochtendwandeling waar ze hopelijk nog wat meer wakker van zou worden! Nog lichtelijk sloom pakte ze haar BH die ze onder haar pyjama aandeed en een grote trui in plaats van een badjas zodat haar rode pyjama/sportbroekje er nog net onderuit kwam. Even keek ze met tegenzin in de spiegel. Deahmn, wat een lekker ding! Dacht ze sarcastisch en gooide nog even wat water in haar gezicht voor ze op weg ging naar de eetkamer. Bovenaan de trap stopte ze even terwijl er een ondeugend glimlachje op haar gezicht verscheen en ze haar hand even over de leuning liet gaan. Doe de Mary Poppins! Dacht ze een beetje melig en sprong toen op de leuning om zo twee verdiepingen naar beneden te glijden. Whieieie! Dacht het nog half slaperige stemmetje in haar hoofd en eenmaal beneden aangekomen bedacht ze dat ze misschien toch even haar haren moest temmen voordat ze iedereen onder ogen kwam. Jezus, ze was echt een zwerver man! Terwijl ze haar haren naar voren gooide om het in een messy knot te proppen hoorde ze het geluid van kapot vallend servies en geschreeuw vanuit de eetkamer. "Effie is dóód! En jij doet alsof er niks aan de hand is!" Wow shit, wat was daar gaande? Met een uitdrukking van gemengde nieuwsgierigheid, verbaasdheid en zorgen keek ze met haar handen nog in haar haren op en spitste haar oren.

[Voor Styles en Effy]

Laurices aandacht was volledig op het tumult in de eetkamer gericht toen ze opeens een glimp opving van iets wits en daarop een fluistering in haar nek volgde. 'Laurice, wat is er aan de hand?'
Even schok ze van de onverwachte nabijheid, toen ze het bekende engelachtige meisje zag staan. Haar ogen lichtten op van deze aangename verassing en even wist ze niets anders uit te brengen dan een bijna ademloze en overblije 'Effy!'. Je wou niet weten hoe blij ze was dit meisje weer te zien. Na alles wat ze voor haar had betekend toen ze helemaal doorgeslagen bij de lus was aangekomen... Ze was even bang geweest dat het afscheid voorgoed was geweest. En ze had nog zoveel met het meisje willen bespreken!
Veel tijd om elkaar te begroeten hadden de meisjes niet, want door de afleiding had Laurice helemaal niet doorgehad hoe voetstappen waren genaderd en werd totaal verrast door de harde klap tegen haar schouder. Ze had niet bepaald stevig in haar schoenen gestaan waardoor ze haar evenwicht verloor en bijna met haar hoofd tegen het bijzettafeltje onder de spiegel in de gang butste. Gelukkig kon ze zich nog net opvangen met haar handen. 'What the fack man! Kijk eens uit waar je loopt!' ontglipte haar even van de schik voordat ze zichzelf weer bij elkaar kon rapen. Dat was bijna tandjes tuffen geweest, dacht ze met een geschrokken blik op de punt van het tafeltje. Snel herstelde ze zich toen weer door even diep in te ademen en keek een beetje verward naar Effy en toen richting de trap waar nu duidelijk gesnik vandaan kwam. Shit, waarom had ze zo bot gereageerd? Wat was er allemaal aan de hand? Het ging even allemaal te snel en voor een momentje keek ze een beetje besluiteloos om zich heen. Haar blik viel toen weer terug in de ogen van de geest. 'Ik ben zo blij om je weer te zien! Ik wil straks echt al je verhalen horen, maar ik moet even...' zei ze met een vlugge blik op de trap. Ze wist dat Effy het heel spannend moest vinden om terug te zijn in haar huis en ze wou er zo graag voor haar zijn. Tegelijkertijd voelde ze ook bijna de verplichting om te kijken of ze meer kon betekenen voor degene die daarboven zat. 'Ik kom zo terug oké?' Ze schonk de geest even een kort, verontschuldigend glimlachje voor ze zich omdraaide en de trap weer op liep. Op de bovenste trede was een jongen van ongeveer haar leeftijd gecrashed. Geen idee wie hij was... Even twijfelde Laurice. Ze wou niets erger maken door haar neus in andermans zaken te steken. Uiteindelijk beklom ze toch ook nog de laatste treden en ging net naast de jongen zitten waar ze even niet zo goed wist wat ze moest doen. 'Sorry,' zei de jongen tussen zijn op elkaar geklemde tanden door. 'Maakt niet uit hoor,' verzekerde ze hem terwijl ze even onopvallend over haar polsen wreef na de klap van daarnet. 'Gaat het een beetje?' Tuurlijk niet pannekoek! ging er door haar hoofd. Waarom zat hij hier anders te huilen? Wat had hij nou aan haar zoals ze hier een beetje ongemakkelijk en onzeker zat? Zou een normaal persoon een troostende hand op zijn schouder leggen? Was dat niet creepy? Zelf had ze nooit de liefde en genegenheid van thuis uit mee gekregen om te leren hoe zoiets hoorde. Alhoewel haar nieuwe kamergenootje Olivia haar hier wel het een en ander in bij aan het brengen was met haar dikke knuffels voelde het voor Laurice zo onbekend. Opeens zag ze de foto die de jongen in zijn handen had en haar ogen lichtten weer op terwijl ze een beetje onbeholpen rondkeek op zoek naar haar geestenvriendinnetje. 'Effy!' riep ze haar half fluisterend. Oh dit was zo weird! Omdat ze haar gave nog steeds maar raar vond had ze er nog niet veel mensen in de lus over verteld, maar dit moest Effy echt even zien! Wie waren zij en deze jongen voor elkaar geweest? Had hij er niet recht op om te weten dat ze nu gewoon bij hem in dit huis was? Alhoewel haar onzekerheid aan haar zat te knagen had ze al wel snel een keuze gemaakt over wat haar te doen stond. Ze zocht de blik van het meisje op terwijl ze betekenisvol naar de foto knikte en even haar reactie afwachtten voor ze de jongen iets vertelde.