Forget me not.

Onderwerp: Forget me not. ma sep 04, 2017 5:02 pm

Mist Pryer

Snel genoeg was ze binnen geloosd. De mensen hier leken enkel blij te zijn om er nog iemand bij te hebben, ieder begroette haar alsof ze hier welkom was. Mist had enkel stil ja geknikt en enkele antwoorden gegeven met een wazige glimlach. Ze vroeg zich af hoe lang het zou duren totdat ze weer die donkere blikken zou krijgen, totdat het nieuw over wat ze kon en had gedaan de oren van een ander zou bereiken. Ze deed haar uiterste best om het alles te vergeten, ze was oh zo ver weg van huis en niemand hier zou haar kennen. Toch bleef het haar achtervolgen waar ze ook ging en hoewel ze haar best deed om de hoop te houden, was het knap lastig. Toch genoot ze er nu van, zo kort als het misschien mocht zijn. Daadwerkelijk vrienden maken zat er bij haar waarschijnlijk niet in, maar het zou al genoeg zijn om eens niet als een monster aangezien te worden. Daarom speelde ze mee, probeerde ze zich zo goed mogelijk te gedragen. Toch was er dat stemmetje in haar kop die bleef herhalen dat het allemaal wel weer mis zou gaan, hoe hard ze ook probeerde die te negeren.

Iemand had haar een kamer aangewezen, waarin ze haar spullen had neergezet. Het zag er gelukkig niet naar uit dat ze al een roommate had, wat voor haar een enorme opluchting was. Nadat ze haar weinige bezittingen had geplaatst in haar kamer was alweer weggegaan. Beneden stond het vol met mensen en het maakte haar duizelig, daarom was ze naar buiten gevlucht. Daar waren een stuk minder kinderen en kreeg ze de kans om normaal adem te halen. Het was er zo groen en fris en vol met kleuren. Bloemen schoten overal uit de grond in de wildste kleuren. Het was voor haar een paradijs en met een zeldzame glimlach op haar gelaat liep ze tussen de bloemen perkjes door. Icarus, de kraai die haar huisdier was, leek de buitenlucht ook op prijs te stellen. Doordat zijn gebroken vleugel nog altijd niet volledig genezen was, had hij nog steeds moeite met vliegen. Het ging iedere dag beter, tot haar grootste geluk. Een vogel gebonden aan de aarde was een vogel die niet kon leven. Het was hetzelfde als een mens het recht ontnemen om lief te hebben. Toen de vogel dan ook zijn vleugels spreidden en met wat moeite naar een laaggelegen tak van een boom wist te fladderen, keek Mist vol trots toe. Daar bleef het beestje zitten, zijn zwarte kraaloogjes op haar en de omgeving gericht. Mist keek ook om zich heen om vast te stellen dat ze alleen was. Niemand leek hier in de buurt te zijn, dus durfde ze een van haar handschoenen af te doen en met haar kleine handjes een blauwe bloem te strelen. Het was de enige levensvorm die ze kon aanraken zonder gevolgen, zonder dat ze stierven in haar handen. Een glimlach sierde haar lippen terwijl ze over de blauwe blaadjes streelde. Haar korte momentje van rust werd echter doorbroken toen Icarus vanuit de boom waarschuwend kraaide. Haastig kwam Mist overeind, waarbij ze bijna haar evenwicht verloor en nog sneller probeerde haar handschoen weer om haar hand heen te futselen. Geschrokken keek ze om zich heen. Icarus had iemand gezien, maar Mist haar slechte ogen konden nog niemand tussen de bloemen onderscheidden.

[Eerste post Namida Escarlett!]

Onderwerp: Re: Forget me not. ma sep 04, 2017 7:40 pm

Forget me not.

Met een zucht keek Namida de ruimte rond. Was die wel de goede plek voor haar om te verblijven? Het sprak haar zeker aan, aangezien er meer bovennatuurlijke wezens hier waren, maar deze wezens leken nog zo kinderlijk. Alsof ze nog niet lang met hun krachten leefde en niet door hadden dat er nog zoveel meer verschillende bovennatuurlijke wezens in de wereld rond liepen. Namida had het gevoel dat ze meer ervaring had dan de mensen hier, wat ervoor zorgde dat ze zich in enigszins buitengesloten voelde. Namida was een jongedame die snel connecties kon maken met anderen en dan ook al snel vrienden had, maar hier vermoedde ze dat het wat moeilijk zou worden. Het zou niet liggen aan de mensen hier; iedereen was nog ontzettend vriendelijk voor haar geweest. Het zou liggen aan haar. Ze zou zich niet op haar plek voelen waardoor ze niet zo snel meer sociaal zou kunnen zijn. Ze zou zich ongemakkelijk voelen en daarbij zouden de duistere gedachten weer terug komen. Ja ze wist hoe dit ging lopen.

Namida slaakte een zucht en zette de koffer toch neer in de kamer. Nee. Ze wist niet hoe dit ging lopen. Niet zo negatief zijn, sprak ze zichzelf streng toe, waarna ze zich omdraaide. Ze liep de kamer weer uit. Ze zou later wel haar spullen uitpakken. De hal was leeg. Iets wat ze voor nu prettig vond. Ze moest eerst beter in haar vel zitten voordat ze oprecht sociaal kon zijn met anderen. Ze liep terug naar beneden en besloot de tuin in te lopen. Wat zonlicht zou haar zonder twijfel goed. Langzaam liep ze de tuin in en sloot ze haar ogen zodra de eerste zonnestralen op haar huid belandde. Met een klein glimlachje voelde ze hoe haar huid het licht in zich opnam. Het zag eruit alsof het licht zich in kleine fonkels op haar huid neerlegde en vervolgens als waterdruppels werd opgenomen in haar huid. Een magnifiek verschijnsel waar ze vaak genoeg opmerkingen over kreeg, maar bijna nooit liet zien. Ze hoefde de aandacht niet over haar krachten. Ze wou aandacht voor wie ze was. Niet voor haar status, verleden of krachten. Ze was al vaak genoeg misbruikt daarvoor. Namida opende haar ogen en besloot verder de tuin in te lopen. Haar ogen lichtte ondertussen even op, totdat haar huid stopte met het opnemen van het zonlicht en haar ogen de zachte blauwe kleur weer kregen. Rustig liep Namida de tuin verder in en ontdekte al snel een persoon tussen de bloemen. Ze had niet iemand in de tuin verwacht. Voor een moment ging Namida’s blik naar de bloemen. Ze waren echt prachtig. Namida kwam voorzichtig dichterbij. Haar blik schoot naar de kraai die op een lage tak zat zodra deze kraaide. Verschrikt had Namida opgekeken, maar haar blik werd al snel getrokken naar de jongedame die nu wat onhandig op stond en zich op haar richtte, ook al leek haar blik de hare niet te kunnen vinden. ”Hello?” begroette Namida haar met een kleine glimlachje en wat ongemakkelijk. Voorzichtig kwam ze wat dichterbij. Ze had het meisje niet willen schrikken. ”I’m Namida. I was just walking around to get some fresh air. I didn’t mean to disturb you. Are you alright?” sprak Namida kalm en vriendelijk. Ze zou het begrijpen als de jongedame het liever had als Namida vertrok. Namida kon zich bedenken dat je hier kwam voor je rust en niet om sociaal te zijn, toch voelde Namida al enige interesse jegens de onbekende meid en hoopte ze dan ook dat ze een gesprek aan wou gaan.

Onderwerp: Re: Forget me not. ma sep 04, 2017 8:43 pm

Mist Pryer

Haar handschoenen trok ze eigenlijk nooit uit, angstig dat ze perrongelijk toch iemand aan zou raken en zo haar kracht tot werking zou komen. Daarom genoot ze met volle teugen van die kleine momenten dat ze zichzelf toestond om haar handen uit hun lederen gevangenis te bevrijden. Zo ook nu. De wind streelde haar huid en met haar vingers wreef ze over de kleine blaadjes van de bloem. De binnenkant was een fel gele kleur, dat opvallend was naast het zachte blauw van de rest van de bloem. Er was een reden dat ze juist deze bloem had uitgekozen om te bewonderen; het kleine, blauwe bloempje was een vergeet me nietje. Het was klein en zacht van kleur, waardoor iedereen erover heen zag. Was het vreemd om medelijden te hebben met een bloem..?

Gekras klonk en meteen krabbelde Mist overeind. Vaak had ze even nodig voordat ze dingen zag, in die gevallen was Icarus haar ogen. Ze keek dan ook geschrokken op en probeerde zo snel mogelijk haar handschoen aan te doen. Door haar haast liet ze het ding echter uit haar handen vallen en moest ze bukken om hem weer om te kunnen doen. Toen ze eenmaal opkeek, keek ze in de zachte, blauwe ogen van een vrouw. "Eek!" klonk er wat geschrokken en ze stapte naar achteren, waarna ze de handschoen nog strakker om haar handen deed. Hoewel er nog ruim een meter tussen hun in zat, was ze overweldigd door de kleine ruimte tussen hun. ”Hello?” begroette de ander haar met een kleine glimlach. Mist maakte een fractie van een seconde oogcontact en keek toen heel snel weer naar de grond. Haar hele lichaam was gespannen, het was al zo lang geleden dat ze daadwerkelijk met iemand één op één had gesproken. De ander kwam nog wat dichterbij en iets van paniek rees in haar keel op. Toch stapte ze niet achteruit, ze bleef als bevroren daar staan. Dingen die voor een ander de normaalste zaak van de wereld was, waren onwijs beangstigend voor haar. Het liefst was ze ervandoor gesprint, maar haar benen bleven koppig op dezelfde plek staan."H-he, h-i" deed ze een poging om haar te begroeten, maar enkel dat vage gestotter kwam eruit, alsof ze een bufferende computer was. ”I’m Namida. I was just walking around to get some fresh air. I didn’t mean to disturb you. Are you alright?” Oh god, ze sprak zoveel woorden. Mist was ze druk met zich zorgen maken da de helft bijna langs haar heen ging. "Oh, I-i-i'm, eh, I'm.. S-sorry," waar verontschuldigde ze zich eigenlijk voor? Ze wist het niet, het was haar zo normaal geworden. Zich verontschuldigen voor het feit dat ze hier was, dat ze in de weg stond, dat ze überhaupt bestond. Er viel een stilte en Mist wist dat ze die misschien moest doorbreken, maar haar hoofd werkte niet al te goed. Zo ging het altijd bij mensen die ze niet kende, ze was altijd zo geïsoleerd en afgetogen geweest dat dit soort situaties haast onmogelijk voor haar waren. "M-Mist," kwam er haast als een gepiep uit. "I-I am Mist," ze beet op haar lip en had geen idee hoe de ander zou gaan reageren.

Onderwerp: Re: Forget me not. di sep 05, 2017 12:18 pm

Forget me not.

Namida was naar buiten gegaan om zichzelf even te ontdoen van de sociale druk en de stress, maar eenmaal buiten viel haar blik op een meisje die tussen de bloemen zat. Licht nieuwsgierig liep Namida dichterbij. Ze dacht er niet bij na dat het meisje misschien wel alleen wou zijn. Het meisje kwam geschrokken recht en leek geheel overweldigd te zijn. Namida keek er wat verbaasd van op, maar herstelde zich al snel. Ze wou het meisje zeker geen angst aanbieden en probeerde het meisje daarom te begroeten. "H-he, h-i" kreeg ze een stotterende begroeting terug. Namida glimlachte zachtjes. Ze kreeg het vermoeden dat het meisje niet gewend was aan sociaal contact en Namida nam het haar niet kwalijk. Ze was al blij dat ze een reactie kreeg. Vervolgens besloot Namida zichzelf voor te stellen om wat vertrouwen op te wekken en verontschuldigde zich voor haar onbeschoft gedrag om op het meisje af te lopen. Uiteindelijk vroeg ze of het goed ging met haar. Immers leek ze erg geschrokken te zijn. "Oh, I-i-i'm, eh, I'm.. S-sorry," verontschuldigde het meisje zich enkel. Namida keek wat verbaasd op, waarna ze opnieuw glimlachte. ”Well no need to be sorry. You didn’t do anything wrong. I did by disturbing you. I’m the one who should be and is sorry,” gaf Namida haar mening met een vriendelijke glimlach. Even twijfelde ze er aan om om te draaien en weg te gaan. Het leek haar wel duidelijk dat het meisje niet op aanwezigheid van anderen zat te wachten. Het meisje hield haar echter tegen. "M-Mist," klonk het zacht. Namida kon het nog maar net horen. Ze keek wat vragend op. "I-I am Mist," stelde het meisje zichzelf nu voor. Namida keek op en glimlachte wat breder. Ze was blij dat haar naam haar werd toevertrouwd. ”Nice to meet you Mist. You carry a beautiful name,” complimenteerde Namida haar met een glimlachje. Vervolgens besloot ze toch de vraag te stellen voor de zekerheid. ”Do you want me to leave?” vroeg Namida met een klein glimlachje. Ze zou het jammer vinden, maar ook begrijpen. Ze wou niemand tot last zijn.

» I'll be the one you won't forget
» I'll be the one you won't forget
» I want to forget...