Evil

Onderwerp: Evil ma aug 07, 2017 2:49 pm

Met een kille blik op zijn gelaat begaf Add zich in de hal. Onder zijn voeten bevonden zich ieder drie dynamo’s die hem van de grond hielden en hem door de hallen heen zweefde. Overige, iets wat grotere, dynamo’s zweefde achter hem aan. Ieder die de voorwerpen nog nooit had gezien zou zich vast afvragen hoe het in hemelsnaam mogelijk was. Nou het was mogelijk dankzij de elshard. Een shard waaruit Add een speciale kracht kon configureren die ‘elrios’ heette. Door middel van onderzoek en zijn eigen krachten had hij de dynamo’s ontwikkeld en wist hij deze te kunnen laten werken met behulp van de elshard. Zonder de elrios waren de dynamo’s niks waard. Hoe meer Elshard hij had, hoe meer Elrios hij kon configureren en hoe sterker hij dus was. Want met de dynamo’s kon hij niet enkel zweven. Het zweven deed hij enkel omdat hij een behoorlijke smetvrees had en het liefste niks aanraakte. Nee zijn dynamo’s diende voor nog veel meer dan hem enkel uit vieze situaties tillen. De dynamo’s konden ook gebruikt worden als wapens. De dynamo’s konden de elrios zo vormen dat het een kracht weer gaf dat veel weg had van een elektrische energie. Deze energie kon hij weer in allerlei soorten weergeven. In ballen of lasers. Maar dat was nog niet alles, want met de hulp van de twee grotere dynamo’s -die eveneens ook als schild diende-, kon hij door tijd en ruimte reizen. Hij kon zich dus ook makkelijk teleporteren als hij genoeg elshard zou hebben. Jammer genoeg had één of andere idioot de elshard in duizenden kleine stukjes verbrijzeld waardoor er niks anders op zat dan elke plek af te reizen en op zoek te gaan naar meer stukken van de elshard en dus meer macht.

Samen met zijn zusje was hij naar het verblijf van Bluebonnet verhuisd. Hij had al meteen gemerkt dat hij snel nieuwe elrios moest hebben. Anders kon hij zijn dynamo’s niet meer gebruiken. Gelukkig wist hij dankzij zijn krachten, dus stukken van de elshard meestal snel op te sporen. Zo had hij al snel een stukje gevonden die hem hielp om zijn dynamo’s voldoende op te laden. Echter was dat niet genoeg. Het was nooit genoeg. Hij moest meer kracht bezitten! Om die reden zweefde hij de hallen door. Hij had al een tijdje het bekende aura gevoeld van de Elshard, maar hij had het nooit kunnen plaatsen. Add had geen zin meer in wachten. Hij wou het stuk elshard nú hebben. Om die reden besloot hij maar rechtstreeks naar het punt te vliegen waar het aura het sterkst was. Voor de gesloten deur van een kamer bleef hij staan. Hij tilde zijn voet wat op. In een seconden hadden de dynamo’s een kleine energie bal gevormd en met die kracht duwde hij de deur open. Het was een te kleine kracht om de deur kapot te maken, maar een groot genoegen kracht om de deur te openen. Add zweefde de kamer binnen. Al snel voelde hij het aura sterker worden. Zijn paarze ogen flikkerde de kamer rond. Hij scande snel de omgeving. Er was niemand. Zijn blik viel op het welbekende paarze scherf die hij zag liggen op de grond. Het leek alsof het van het nachtkastje was gevallen of alsof het daar per toeval lag. Add dacht er verder niet bij na wat het daar deed. Het ging erom dat hij eindelijk weer een stuk had! Hij stapte van de dynamo’s af en liet ze meteen gebaar van zijn hand boven het kleine stukje elshard zweven. De elshard werd met behulp van de dynamo’s opgetild en al snel verdween het in één van de dynamo’s. Meteen voelde Add hoe hij weer een stukje sterker was. Met een grijns draaide hij zich om en wou hij de kamer verlaten, maar toen merkte hij dat hij niet meer alleen was. Een jongeman stond in de deuropening.

{OOC: flutje sorry qq

Onderwerp: Re: Evil ma aug 07, 2017 8:05 pm

Kalm, met Henk onder de arm, was hij erop uit gegaan om een ijsje te halen. Felix was ergens aan het rondhangen en had hem een beetje met een kalm gebaar weg gejaagd. Nu had Hij de zware, nja voor hem was het niet bepaald zwaar, kat mee gedaan om het ijsje te halen. Een magnum met nootjes smaakte wel altijd ya. Met kalme happen nomde hij verder terwijl hij kalm wat mee liep op het geluid van zijn muziek. Hij had oortjes in en ondanks dat ze al half naar de zak waren, was het wel te doen als je even een twist maakte en dieharde alles kapot duwde. Ja, dan was het zeker en vast te doen. Met een luide en ergerlijke mauw strekte de kristallen kat onder zijn arm zich even uit en wel meteen kantelde de man wat. Wah. Snel keek hij even naar zijn kat. Ugh... "Henk, wees nou even stil, ik probeer te ontspannen," Hij snoof even en forceerde meteen de acties van het beest door zijn krachten. Een sis kwam van de kat af. Ssh, zolang Felix het maar niet wist. Hij nam Henk gewoon mee voor een wandeling, daar was niks mee right? Het luie beest zat de hele dag te slapen of te jammeren. Het kon niet eten dus Sean wist echt nooit waarvoor het aan het jammeren was. Met een zucht liet hij de kater los, althans ze dachten dat het een hij was lol, om even zijn oortjes goed te steken. Het kristallen beest zweefde enkel voor hem uit en man het liet van zich horen hoor. Toch kon Sean er niks van horen momenteel, want hij draaide het volume op op zijn phone en liet de muziek binnen, om alle andere geluiden weg te sluiten. Met het ijsje in zijn bek wandelde hij dan ook tevreden verder, de kat van zijn broer achter hem aan zwevende. Hij liep kalm de trappen op, de mensen ontwijkende. Gelukkig waren mensen grote dingen, want zo kon hij ze nog zien staan. Sean kon vanaf een paar decimeters al niet meer zien wat het was, het was dan gewoon al een blur. Hij had zijn ogen ook nooit laten testen of wat dan ook. Hij mistte tv kijken wel maar aan de andere kant had hij geen zin om een bril te gaan halen... En eerdere tests met lenzen waren in het honderd gelopen toen hij niet veel later naar de spoed moest afgevoerd worden. Er was die dag echt niks gebeurd, gewoon leugentje voor bestwil.
Eenmaal de trappen opgelopen te hebben rekte hij zich uit en liep hij op de maat van zijn smakeloze muziek verder. Het was eigenlijk een van Felix zijn dingen omdat hij na een pissige morgen zijn phone buiten had gegooid. Nu.... Hij zou het ding wel gaan zoeken zodra hij zin had hoor, maar om heel eerlijk te zijn had de kerel weinig interesse in zijn phone. Buiten dat het geweldig was om te filmen deed hij er niet veel mee. Nja, sinds dat ene joch alles had gemaakt kon hij wel zo iedereen contacteren, maar meuh, hij was eerlijk meer van het echte sociaal doen al dat tech gedoe. Dat was meer voor zijn wederhelft als hij heel eerlijk was. Felix was de techside, hij was de... Stoneside? Stone age brother zo kon je hem wel noemen. Met de hersenpan die de grote had van een holbewoner paste het vast wel. Hij tilde even een vinger op en wees er even mee, waarbij Henk kalm zwevend in zijn handen werd gedropt. Met een grom sloeg de kat even naar hem en hij trok meteen een pruillipje. Hij had daarnet nog met een lach gestaan die zo kinderlijk was als hij groot was. Hij pakte het stokje van zijn magnum even en gooide het de gang op, waarna hij deze weer wat onder het kristallen wezen bracht om het te blijven ondersteunen. Toen hij echter in zijn ooghoek zag dat een van de deuren opstonden vernauwde hij zijn kijkers. Met een paar stappen wandelde hij dichterbij, tot hij inzag dat het de kamer was van zijn broer en hem... uhm... Was Felix de kamer vergeten toe te doen? Met een lichte twijfeling piepte het gastje naar binnen. Om meteen iemand nieuws te zien. HIj begon meteen te glimlachen en wandelde naar binnen. Hij zag niet eens wie het was! Yay! Maar het was zeker en vast niet Felix. Hij dropte Henk rustig op de grond en wandelde op de ander af met een snelle pas. "Hello!" zei hij met een glimlach waarna hij even de ander meer benaderde. O-oh! "My name's Sean!" zei hij blij terwijl hij wat dichter kwam en met een charmante glimlach een wenkbrauw optrok.

Onderwerp: Re: Evil ma aug 07, 2017 8:44 pm

Het feit dat Add weer een stukje van de Elshard had gevonden en daarmee ook een stukje verder was bij zijn einddoel, zorgde ervoor dat hij iets rustiger werd. De ongeduld nam wat af en zo ook de irritatie. Misschien moest hij nu maar de moeite doen om het verblijf te leren kennen en diens omgeving. Wellicht zou hij op nog meer stukken van de Elshard komen. Add had het stukje Elshard keurig opgeboren in de koker van één van de dynamo’s, waarna hij zich omdraaide en de kamer van de onbekende weer wou verlaten. Echter was hij niet meer alleen. Eenmaal omgedraaid viel zijn blik op een jongeman die in de deur opening stond.

Vluchtig liet Add zijn blik over de jongen heen gaan, maar in eerste instantie leek deze geen gevaar te vormen en leek deze ook geen belangrijke informatie bij zich te dragen. Met andere woorden; hier blijven en praten met hem zou enkel een verspilling van tijd zijn. Add’s blik gleed af naar de.. kat? Add trok lichtjes een wenkbrauw op, maar besloot zijn hersenen de rust te gunnen om er niet verder over na te denken. Zolang de kat niet uit volledige Elshard bestond had Add ook daar geen belang bij. De jongen leek echter niet van plan te zijn om Add zomaar te laten gaan. Hij liep, met wat het leek, enige enthousiasme op Add af. "Hello!" begroette de jongen hem met een glimlach terwijl hij hem benaderde. Add trok een wenkbrauw op. Wat had hij ingenomen om zo vrolijk te zijn? "My name's Sean!" stelde de jongen zichzelf voor met nog altijd de blijdschap en opnieuw kwam de jongen dichterbij.

Als het iets was wat Add nog meer haatte dan het schende van zijn hygiëne, dan was het wel van het schende van zijn private space. Add snoof eens minachtend en zette een stap naar achteren. Met die stap, stapte hij terug op de zes dynamo’s en bleef hij in de lucht hangen. ”Well, Sean, as much as it pleases me to meet you, I’m afraid I’ll have to put our conversation on a hold and leave this room,” sprak Add. Zijn woorden waren beleefd, maar de toon in zijn stem weer gaf dat hij gewoon geen zin had in sociaal contact. Het vrat enkel tijd. Om één of andere reden kon hij contact met mannen meestal beter hebben dan contact met vrouwen, maar dat was een vraagstuk om later over na te denken. Nu was Add van plan om langs de jongen naar buiten te zweven.

Onderwerp: Re: Evil di aug 08, 2017 12:41 am

Het was een must voor de jongen om dichter te komen. Het feit dat hij bijziend was zorgde ervoor dat hij mensen zag als vage blobs. Hij probeerde heel natuurlijk te reageren op zijn broers natuurlijk. Meestal probeerde hij in het begin van de dag hun kleding in zich op te nemen zodat hij later de dag geen flater sloeg als ze hem per ongeluk van ver benaderde. Sean had onbewust techniekjes ontwikkeld om mensen in hun vormeloze voorkomen een kenmerkt te geven. Zijn ogen werden dan ook groot toen hij zag de ander speciale ogen had. Ze waren paars en zwart! Opgetogen zette hij weer een stap dichter. Oh man, hij werd altijd zo blij van het zien van speciale mensen. Ze waren gewoon zo special~ Hij moest er even van grinniken. Aw.. Hmn... Hij tilde zonder veel na te denken zijn hand op en wilde net even zonder pardon de ander aanraken, maar hij zette een stap terug. Sean kantelde zijn hoofd even licht vragend maar begon te lachen. Het feit dat de ander zo afkeurend had gesnoven was hem niet ontgaan. Het verraste hem zeker en vast wel... Hij werd alleen zo begroet als hij vroeger niet genoeg kon uitdraaien. Hier kwam het soms ook wel eens naar voren maar minder en dat had de jongen wel fijn gevonden, dus het oplichten van zijn wenkbrauwen was alles behalve raar geweest. O- oh... Hij richtte zijn ogen even naar beneden en keek vol bewondering naar de dingen die gewoon zwart voor hem waren vanaf hier. Oeh~ Interesse straalde door bij hem toen hij een andere kleur opmerkte en... oh??? Wat was dat eigenlijk. Hij had er niet echt op gelet en wist niet zeker of het een problemtisch iets was of gewoon deel van de witharige mysterieuze man.
”Well, Sean, as much as it pleases me to meet you, I’m afraid I’ll have to put our conversation on a hold and leave this room,” Hmn? Wel meteen grijnsde de jongen even, de onschuld die misschien eerder in zijn aard zou kunnen gelegen hebben was een beetje verdwenen toen hij zonder pardon meteen naar voren sprong en de ander zijn arm vastgreep met beide armen. Een van de armen steeg op en langzaam liet hij zijn vingers door de lange witte haren gaan. Hmn... Hij trok zonder pardon even aan de ander en lachte zachtjes. "I like you, do you like crystals?" zei hij even kalm, de eerdere woorden negerende van de ander. Hij bleef met zijn hand door de dunne haren van de ander gaan... Hmn... "Would you like a drink?" zei hij even kalm waarna hij aan de ander bleef hangen alsof hij zelf iets op had en niet goed in zijn kop was. Nee, hij wist gewoon dat hij deze niet moest laten gaan. Snel keek hij even van de onbekende naar zijn kat. Het kristallen beest keek Sean boos aan, zoals altijd. Snel signaleerde hij even met zijn ogen dat hij de deur moest toedoen... Maar het leek... Zijn speciala hinten naar de deur niet meteen te snappen... Want henk stond op en liep gewoon naar het bed van Felix om er gewoon op te gaan springen en zich op te krullen. Nou, heel erg bedankt kutkat.

Onderwerp: Re: Evil di aug 08, 2017 10:54 am

Add snapte niet hoe de jongen in hemelsnaam zo vrolijk en vriendelijk kon zijn. Was Add niet degene geweest dit zijn slaapkamer zonder pardon was binnen gestapt? Add probeerde zijn minachtende houding aan te houden en nam dan ook meteen afstand zodra hij opmerkte hoe een hand gevaarlijk dichtbij kwam. Meteen stapte hij terug op de dynamo’s en voorkwam zo dat de jongen hem aanraakte. Overduidelijk had de jongen nog nooit van private space gehoord en overduidelijk vond de jongen het ook niet erg om een ander zomaar te aanraken. Iets wat Add liever niet had. Hij hield er niet van om aangeraakt te worden door vreemde. Je wist immers nooit wat voor bacteriën aan diens handen kleefde.

Add wou zich uit de voeten maken voordat de jongen een nieuwe poging zou doen om hem aan te raken en maakte beleefd duidelijk dat hij zou gaan. Hij wou zweefde langs de jongen heen en was bijna bij de deuropening toen zijn arm plots werd vastgegrepen. Met een woedende blik keek Add meteen om. Tot zijn uiterste walging zag hij hoe de jongen zijn arm met beiden handen had vastgepakt, hem zo dwingend tot een halt. Add voelde hoe de woede begon op te borrelen. Echter leek Sean totaal niet in te zien. Ongegeneerd hief Sean een hand en liet deze naar Add’s haren gaan. Add trok een wenkbrauw op. Vreemde gevoelens begonnen zich los te maken. Plots begon er iets in hem te spreken die dit contact juist wel leuk vond. Add snapte er niks van. Hij moest zich lostrekken van de jongen en vertrekken, maar de jongen had iets waardoor Add hem tegenhield. De manier waarop de jongen zijn vingers door zijn haren liet glijden gaf hem een raar, warm en onbekend gevoel. Verbijsterd en vol verwarring keek Add de jongen aan.

De jongen trok wat aan zijn arm en lachte. "I like you, do you like crystals?" sprak Sean kalm terwijl hij ongegeneerd door ging met het strelen van Add’s lokken. Add trok een wenkbrauw op. ”Crystals?” herhaalde Add nog altijd wat verward. "Would you like a drink?" vroeg Sean vervolgens terwijl hij Add bleef vasthouden. Als hij dat niet deed, zou Add alsnog er vandoor gaan. De verwarring en verbijstering van zijn eigen rare gevoelens die in hem omgingen zorgde ervoor dat Add ergens wou voorkomen dat hij erachter kwam wat er met hem aan de hand was en dat hij dus weg wou vluchten. Tenminste, dat was wat Add tegen hemzelf zei. Eigenlijk wist de jongen zijn nieuwsgierigheid te wekken door dat warme gevoel dat de jongen hem gaf door middel van het strelen van zijn haren.

Even volgde Add Sean’s blik naar de kat. De kat ging liggen op het bed en deerde zich niet aan Sean’s blik. Add richtte zijn blik terug op Sean. Hij schraapte zijn keel in de hoop nog een beetje te herstellen. ”What kind of crystals are you talking about? I’m looking for this shard, called the Elshard, it’s purple with a blue glow,” sprak Add. Ja nu had hij een reden om bij de jongen te blijven. Een goede reden, maakte hij zichzelf wijs. Hij wou nog niet weg, maar hij was ontzettend koppig en zag niet in wat hij aan het doen was. Vervolgens begon een vragende blik in zijn ogen te flikkeren bij Sean’s laatste vraag. ”What kind of drinks do you have?” vroeg Add, voorzichtig toegevend om toch in de kamer te blijven.

Onderwerp: Re: Evil wo aug 09, 2017 10:49 am

Het feit dat de ander nogal boos was op hem ontging hem eigenlijk. Dankzij zijn verschrikkelijke bijziendheid had Sean amper door hoe iemand naar hem keek, zelfs als ze op een halve meter van hem stonden. Hij knipperde dan ook, nog steeds glimlachend terwijl hij zonder veel inzien van de ander zijn privacy, aan hem bleef hangen. De jongen had altijd al een nogal afzonderlijk en speciaal leven moeten leiden, hij had misschien teveel series enn films gekeken om echt te weten dat sommige dingen niet zo gingen als de opgezette dramas. Maar dat interesseerde hem natuurlijk niet! Zijn broers hadden beide al een leven op kunnen bouwen en Sean was altijd al een voorwerp van de familie geweest; zonder dat hij het zelf besefte. Hij was net zoals de meeste dingen die hij maakte; voor de sier. Een gratis juwelier waar geld uit gepompt kon worden, dat was hij. ”Crystals?” Wel meteen knikte de jongen even al lachend. inderdaad! Sean hield van zijn kristallen en het was waarschijnlijk zijn favoriete kant van zijn gave; de reden waarom de meeste dingen vanuit zijn eigen wil dan ook bestonden uit kristal was daarom. Gems waren fijn en al maar het was nogal pijnlijk om op de huid te dragen, Ze konden immens zwaar zijn en het feit dat diamanten hem een trauma aan zijn ogen had bezorgd was hem nog steeds niet ontgaan. Hij wist dat sommige mensen er ook echt gefascineerd konden door zijn, dus het was altijd een shot waardig om eens te vragen, niet? Rustig keek hij dan ook glimlachend naar de man die nog steeds niet zichzelf had voorgesteld... maar dat maakte niks uit! SOmmige mensen konden een beetje shy zijn en zelfs dat kon hij wel appreciëren. Je moest ze gewoon tijd geven~ Dat was alles. Zijn voorstellen waren dan ook ergens... Een soort van manier mensen opener te krijgen. Verlegen mensen leken zich altijd meer tot de stilte en schoonheid van stenen te richten, maar ook de meer drukkere konden een mooie gem niet aan de kanten schuiven. Hij zag er soms wel nog schoonheid in, maar voor zijn half kapotte ogen was het aanzien van eender welk uitzonderlijk gesteende een routine geworden, het was normaal... het wow effect was weg.
”What kind of crystals are you talking about? I’m looking for this shard, called the Elshard, it’s purple with a blue glow,” Ah... Purple... Liet hem denken aan amethyst... Ametrine kwam ook bij hem op, de felle paarse kleur had echter vaak ook goudachtig als extra dus hm... Violet flame opal had ook prachtige paarse kleuren, dus dat kon ook nog altijd. Hij kon eigenlijk was een waslijst geven van paarse kristallen, maar van Elshard had hij nog nooit gehoord. Het leek hem een vrij specifiek iets. De meeste mensen reageerden zo niet, maar dat zag Sean niet in, hij keek gewoon op en dacht na. Hij had nooit goede research gedaan naar de stuff die hij kon doen, maar aan de andere kant was het ook gewoon omdat hij gewoon dacht aan wat hij wilde en het er was... Hij hoefde het geen naam te geven, dat deden de handelaars zodra ze zagen wat hij had geproduceerd. Hij kon het proberen natuurlijk~ ”What kind of drinks do you have?” Hij grijnsde even en nam terug waarna hij even rustig naar hun private koelkast liep. Ah, een halve mess in het ding natuurlijk. De twins waren nu niet bepaald de beste in het schoon houden van dingen. Hij moest even zachtjes lachen. Wat flessen sterke drank waren onderaan de koelkast weg geduwd... Ah... Ja, Heath kwam altijd hun whiskey en likeur stelen omdat hij vond dat ze nog te jong waren. Mentaal waren ze twintig, ofzo, ze waren niet langer die jonkies van zestien of bijna zeventien jaar die hier in de loop binnen kwamen, ze konden wel degelijk tegen iets... Geez. Naast frisdrank was er dus nog bier en verder nog wat shit waarmee ze hebben lopen experimenteren. Aha, ya. "Beer... some whiskey...? Orange juice?" hopelijk was dat het dan... Oh god die melk zou hij niet aanraken... Soms vroeg hij zich echt af wie het een goed idee vond om hun kamer alleen te geven... Oh well, Sean ging die koelkast niet opruimen. Hij slikte even, ah niet goed doordacht. Hij moest Felix een preek geven als hij terug kwam, ooit. Hij kwam overeind en wreef even lachend over zijn achterhoofd, ah verdorie. "Ah sorry, Elshard you said?" zei hij even terwijl hij een steen nam die op de koelkast lag. "I never heard of something called 'Elshard' but I'll try... for you," hij keek even charmant op naar de ander en glimlachte openlijk terwijl hij -hopelijk- de blik van de ander vast had. Vervolgens concentreerde hij zich op de steen, die langzaam vanaf zijn vingertippen veranderde in een paars kristal. Hij had geen enkel idee of dit hetgeen was wat hij wilde, maar hij probeerde en dat was hetgeen dat telde right? Toen het klaar was waren zijn eigen vingertoppen in dezelfde subtantie veranderd, maar in zo'n kleine hoeveelheid had hij er geen last van. Waar voorheen een soort kiezel had gelegen, was nu een paarse kristal. "Eh...?" hij lachte even en liep naar de ander, super ecologische zijnde met de koelkast die nog wagenwijd open stond. Hij drukte zicht weer tegen de ander aan en hield het voor hem. "Here you go~ I hope you like it~" zei hij, het kon van alles zijn, maar het was purple met vast wel iets blauws ergens. He did good right? Right. Hehehe. Oh man, hij was echt goed bezig, like always eigenlijk. Jupjup! Hij was hier gewoon geweldig in!

Onderwerp: Re: Evil wo aug 09, 2017 9:54 pm

De jongeman begon over kristallen en wist daarmee Add’s aandacht te trekken. Wist de jongeman toevallig iets af van de Elshard? Meteen begon Add er naar te vragen en beschreef hij zo nauwkeurig mogelijk de welbekende shard voor hem. Er leek echter niet meteen een lampje te branden bij de jongen. Add vroeg wat voor drinken de jongen had. Hij zou geen drankje afwijzen terwijl hij wachtte op een antwoord. In zijn achterhoofd wist Add dat hij misschien nu zijn tijd aan het verspillen was. Misschien moest hij een antwoord uit de jongen dwingen met geweld, maar eerlijk gezegd had hij geen zin om meer Elrios te verspillen aan het bedreigen van mensen. Dat liet hij wel aan zijn zusje over. Sean grijnsde en liet Add los. Add keek kort via zijn ooghoek naar de deur. Voor een seconde dacht hij eraan om weg te gaan, maar al snel wist hij dat hij er spijt van zou krijgen. Hij kon zo maar een stukje van de Elshard mislopen door zijn eigen koppigheid.

Add volgde Sean naar de koelkast die er stond. Zodra de deur van de koelkast werd geopend, vernauwde Add’s ogen meteen. Hij hield zijn neus kort op bij het zien van de troep. Hoe kon je zo in hemelsnaam leven?! Add besloot zijn blik maar van de koelkast af te wenden en probeerde het misselijke gevoel weg te laten ebben. "Beer... some whiskey...? Orange juice?" vroeg de jongen. Via zijn ooghoeken keek Add hem aan. ”Whiskey,” antwoordde hij enkel. Hij wou niet te lang bij de drank blijven hangen en de jongen leek zich dat ook te beseffen. Hij kwam recht en wreef lachend over zijn achterhoofd. "Ah sorry, Elshard you said?" vroeg Sean ter bevestiging terwijl hij een steen van de koelkast pakte. Add draaide zich geheel naar Sean toe en knikte. Met overgeslagen armen keek hij de jongen aan. Nu zou hij te horen krijgen of dit een verspilling van tijd was of niet. "I never heard of something called 'Elshard' but I'll try... for you," sprak Sean charmant en keek Add glimlachend aan. Add trok een wenkbrauw op. Hij voelde een warm gevoel zijn aderen binnen stromen zodra het bleek dat Sean dit speciaal voor hem deed, maar hij drong dat gevoel koppig weg. Hij snapte bar weinig van de situatie. Wat was Sean van plan?

Add kon nog geen vraag stellen of zijn aandacht werd getrokken door de jongen. Deze leek zich te concentreren op de steen die plots verandering begon te laten zien onder zijn vingertoppen. Add keek verbaasd en verward op. Uiteindelijk was de steen totaal verandert in een kristal die verdomd veel leek op de Elshard. Verward keek Add van het kristal naar de jongen. "Eh...?" De jongen lachte, waarna hij plots wel een heel stuk dichterbij Add kwam. Add kon hem enkel nog altijd verward en verbaasd aankijken terwijl de jongen zijn lichaam tegen het zijne aan drukte en de Elshard voor hem op hield. Add keek van Sean naar het kristal. "Here you go~ I hope you like it~" zei Sean. Add keek kort nog altijd verbaasd naar de jongen, waarna hij zijn blik terug op de ‘steen’ richtte en het aan nam. Zijn paarze ogen boorde zich haast in het kristal. Het leek er zo verdomd veel op, maar er zat geen kracht in. Geen Elrios. Zijn Dynamo’s reageerde er dan ook niet op en Add voelde ook niet het aura dat hem aansprak.

Maar iets anders sprak hem wel aan. Add richtte zijn blik op de jongen. Het rare, warme gevoel van eerder was teruggekeerd. En nu Add wist dat de jongen geen Elshard bij zich had, was de reden om dat gevoel te verdringen weg. Add legde zijn hand onder de kin van de jongen en hief deze wat. Onderzoekend keek hij de jongen aan. ”What are you doing to me?” vroeg Add op een gedempte toon. Het rare gevoel, wat voor anderen zou worden bestempeld als ‘verlangen’, herkende Add niet. Hij dacht dan ook dat het misschien een deel was van de Peculiarity van de jongen. Ook al leek het hem dat sterk aangezien de jongen overduidelijk iets had met kristallen en niet met het manipuleren van iemand gevoelens, maar Add kon het mis hebben. Je wist het maar nooit in deze wereld.

Onderwerp: Re: Evil di aug 15, 2017 5:50 pm

Het feit dat Sean achterlijk was en gewoon ook half blind hielp niet echt met zijn gehele gedoe om de jongen hier te houden. Hij zag niet hoe hij reageerde op alles dat hij deed, tenzij hij dicht was bij de ander; maar dan was hij gewoon te luchtig om er enige mening aan te geven. Vrij oppervlakkig gezegd was het dus een jongen die gewoon wilde wat hij wilde; al dan niet als hij zelf niet wist wat het was. Hey, wat wilde je? Hij zat drie jaar achter mentaal, als het niet meer was, en had een social ontwikkeling van een vier jarige. Als er iemand was die dit kon fixen dan was het zeker niet Sean. ”Whiskey,” Hij grijnsde even zachtjes bij dat ene woord. Het was natuurlijk vrij komiek voor hem. Hij was nog steeds trots dat hij die drank hierbinnen had gehaald zonder een boze Heath op zijn dak te hebben. Hij noemde zichzelf een geniaal being. HIj was gewoon te goed voor leven, yesyes, buiging moest hier wel komen want wat een optreden was het toch. Sean had altijd een vrij geïsoleerd leven geleefd; hij mocht geen vrienden hebben, hij kreeg thuisscholing en dat allemaal doordat zijn gave soms een eigen zinnetje had. Hij moest er altijd om lachen; het was namelijk niet zo. Zijn gave was namelijk gewoon een verlengde van zijn emoties, zoals zijn hand een verlengde was van zijn arm; praktisch om het te hebben en in zijn lichaam onmisbaar. Hij wist niet goe wat hij zonder zijn gave zou moeten doen, hij was alles dankzij zijn gave, zijn gift. Anders was hij maar een idiot geweest die een boring life zou geleefd hebben. Nu... hij kon ook zeggen dat dat nu ook was. Als in vroeger, voor de loop. Hij mocht zijn gave buiten het huis niet gebruiken, maar dat was onvermijdbaar. Hij had straten vernietigd, levens genomen en mensen rijk gemaakt. Het had allemaal niet zo moeten zijn, maar hij was nooit echt de nuchtere geweest. Een moordenaar? Zou je hem zo noemen? Op eerste zicht niet, tot je hem leerde kennen. Dat voetpad had vrij moeten zijn, het asfalt had geen auto's mogen hebben, maar toch had het steen naar zijn wil geluisterd... Ah ja... Jammer dat zwaartekracht een ding was in de wereld.
Uiteindelijk had Sean echter het ding gemaakt dat de ander had beschreven. Hij wist uiteraard niet wat de ander het leukste zou vinden, maar persoonlijk was hij meer een fan van crystals dan van gems. Er was een fijne lijn tussen de twee, maar het kwam erop neer dat hij dingen die je meer als natuurlijk zag... Sneller crystals noemde. Gems waren zo niet normaal, vond hij dan, en het maken van diamanten en andere stenen van hoge waarde waren dan ook meer een werk dan iets anders. Hij maakte het uiteraard met veel plezier voor anderen, maar zolang hij het kon vermijden, des te beter. Kalm keek hij blij naar de witharige kerel, waar hij het paarsblauwe kristal aan presenteerde. Kalm keek hij toe naar hem. Ah... Daar ging zijn hand weer, door de haren van de ander heen. Was het omdat hij zo alleen was soms? Hij was het gewoon nog niet gewoon! Al die mensen en al hun mooie lichamen. Hij was zo lang alleen geweest met alleen zijn familie. Andere mensen waren amazing, wat een zicht, wat een wonder. Hij grijnsde dan ook even toen hij de ander beter bestudeerde. Zijn hart dartelde terwijl hij langzaam even leek weg te zakken in een staat van staren. Was het awkward? Hell yeah, maar dat maakte hem niet uit. Hij bleef grijnzen. Hopelijk maakte hij de ander gelukkig met zijn gift, hopelijk trok het hem aan hier te blijven. Wilde hij geen whiskey...? Ah... Weet je wat, als hij klaar was moest het vast niet. En eigenlijk was hij het ook vergeten tot nu... Maar als hij deed alsof hij het al die tijd vergeten was kon er niks komen right? Vergeten was menselijk, yes, perfect dus. Hij grinnikte dan ook even en zijn vingers gleden even langs de haren, naar de schouders van de ander terwijl hij met een brede grijns kalm de huid van de ander aankeek en betaste, alsof het de normaalste zaak was van de wereld. Ah, hij was niet normaal in zijn kop, wat kon je eraan doen?

Toen er plots een hand onder zij kopje kwam, om zijn kin vast te grijpen, knipperde hij even verbaasd. Zijn handen losten zich wat, ookal was de grip zacht en teder en totaal niet dwingend geweest. Zijn blauwe ogen werden langzaam gericht op de ander, die hem met een vreemde blik terug aankeek... Uh... hu... Hij glimlachte even langzaam, opdat emoties van zijn gezicht waren gerold, alosf ze er zo waren afgeveegd. Maar hij was een natuurtalent, kuch, en herstelde zich mooi. Yes. ”What are you doing to me?” Wat hij deed naar hem? Hij lacht even zachtjes, leunde wat meer naar voren en keek ontspannen naar de ander aan. Beide handen werden omhoog gehaald waarna hij zijn vingers kalm over zijn schouders liet gaan, om kalm met zijn sneeuwwitte lokken te gaan spelen. "I don't know~" zei hij even op een zachte toon terwijl hij de blik van de ander vast bleef houden. Een zacht gelach kwam even van zijn lippen, eerder speels gericht, alsof hij zich echt even kon inwerken op wat er gebeurde... Hey maar euh, het was wel zo, hoe kon hij weten wat het was... Hij was geen echte pro om dat soort dingen in te schatten, dat was Heath's ding. Langzaam leunde hij wat naar voren. Hij ging wat op zijn toppen staan en staarde hem intiem en kalm aan, zijn houding ontspannen. Hij lachte even schuin, bijna onhandig nu. "Maybe this will help," zei hij zacht fluisterend op een zoete toon waarna hij teder zijn lippen tegen de ander drukte en zijn ogen sloot. Kalm waren zijn handen van zijn schouders af gekomen en waren deze gestegen om steun te zoeken hogerop het hoofd van de ander. Nog steeds wevende door het haar met zijn vingers begon hij zachtjes te lachen tijdens de kus, waarna hij snel terug nam en even moest grijnzen. "Oeps, sorry~" zei hij. Het had maar even geduurd, als in een tel of twee. Dit was maar plagen toch? Ah zal wel. Hij zou wel zien wat er zou gebeuren, maar wat er ook zou volgen, hij vond het leuk, misschien iets té leuk dan het had moeten zijn.

Onderwerp: Re: Evil do aug 17, 2017 4:27 pm

De jongen begon Add’s haar opnieuw aan te raken en niet alleen dat, de jongen begon hem nu ook aan te raken. Add’s interesse in de vervalste Elshard of in de whisky was verdwenen. De aanrakingen voelde alles behalve verkeerd aan, maar Add snapte niet waarom. Hij was gewend om walging te ervaren als iemand hem aanraakte. Hij hield er niet van om aangeraakt te worden door onbekende, laat staan dat hij dat zomaar toeliet. Maar nu leek het haast vanzelf te gaan. Add voelde dan ook geen drang om het te laten stoppen. Nee. Het gaf hem een onbekende verlangen naar meer. Alsof de jongen hem iets kon geven wat Add nog nooit eerder had ervaren. Add snapte niet wat hem overkwam.

Uiteindelijk legde hij een hand onder jongen’s kin om zijn aandacht op te eisen. De jongen keek hem kort verbaasd aan, voordat hij zich al snel weer wist te herstellen. Onderzoekend keek Add hem aan en vroeg hem wat hij met hem deed. Add begon nu ook te denken dat het misschien nog bij de peculiarity hoorde van de jongen. De jongen lachte enkel en boog dichter naar hem toe. Add had het gevoel alsof hij naar achteren moest buigen, maar ergens wou hij dat ook weer niet. Hij wou het vreemde gevoel omarmen. Opnieuw voelde Add hoe zijn schouders werden aangeraakt. Het gaf hem een warme tinteling, hunkerend naar meer. "I don't know~" antwoordde de jongen op een zachte toon. Add trok lichtjes een wenkbrauw op. Hij wist het ook niet? Hoe kwam Add dan in hemelsnaam aan dit gevoel? Add wou het opnieuw vragen, maar hij slikte zijn woorden in zodra de jongen dichterbij boog. Intiem keek hij hem aan. Het hield Add’s attentie vast. Hij leek gevangen te zijn in zijn blik. De jongen lachte schuin en wat onhandig. "Maybe this will help," zei de jongen zacht op een zoete toon, waarna hij zonder pardon de afstand overbrugde en Add kuste.

Add was zeker wel vaker gekust. Hij was dan ook wel intiem geweest met mensen, maar nooit had het aangevoeld zoals het nu deed. Het maakte een warmte in hem los. Een warmte die ontzettend veel verlangen met zich mee nam. Add tilde een hand op en legde deze tegen Sean’s gezicht aan. Hij wou zijn ogen sluiten en aan het moment toegeven, maar toen merkte hij op hoe Sean plots zachtjes begon lachen tijdens de kus. Add keek wat verward en vragend op. De kus werd gestopt. Sean keek hem met een grijns aan. "Oeps, sorry~" verontschuldigde Sean zich. Waarvoor wist Add niet. Misschien was het voor de kus, misschien was het om het feit dat Sean de kus had verbroken met het gelach. In ieder geval ging Add er niet op in.

Zijn aandacht was gebleven bij het verlangen dat hij nog na voelde gieren in zijn aderen van de kus. Hij kon zich niet inhouden. Hij wou zich niet inhouden. Hij wou meer. Dit maakte hij ook al snel duidelijk. Hij legde zijn andere hand in Sean’s hals en trok hem dichterbij. Hij drukte zijn lippen terug op die van Sean, maar dit keer met wat intenser. Ondertussen stapte hij voorzichtig van de dynamo’s af die op een afstandje van hem bleven zweven. Hij dacht er nu niet meer aan om weg te gaan.