Een gewone voorbijganger zal het niet merken, maar er is iets vreemds aan de hand met het rode gebouwtje bovenop de kliffen in het kleine kustdorpje... Wat op het eerste gezicht een normale vuurtoren lijkt, vormt namelijk de ingang tot de tijdslus van Miss Bluebonnet. Niet iedereen kan de zich steeds herhalende dag in juli van 2011 binnentreden. Enkel zij die drager zijn van een recessief gen dat zich in hun DNA heeft gemanifesteerd en wat door hun aderen stroomt, zullen toegang krijgen tot de lus. Zij beschikken over een gave. Hun 'bijzonderheid' maakt het dagelijks leven voor hun niet gemakkelijk, en er ligt constant gevaar op de loer...
Lees verder!
Alle codes, teksten en afbeeldingen behoren tot de rechtmatige eigenaar of eigenaresse en mogen daarom nooit zonder toestemming gekopieerd of overgenomen worden. De site is gecodeerd en vormgegeven door Vera en wordt gehost op Actieforum. Het idee van deze RPG is gebasseerd op de boekenreeks Miss Peregrine's Home for Peculair Children van Ransom Riggs. Dit forum is getest in de volgende browsers:
Character sheet Bijzonderheid: Empath / Remote Viewing Uiterlijke leeftijd: 20 Quote: Don't give up, you can do it day by day
Onderwerp: Smoll beans do aug 03, 2017 12:02 am
HEATH BENTON
Klein. Dat was een woord dat hem omschreef. Niet veel mensen waren zo klein als dat hij was. En als hij eerlijk was? Hij had eigenlijk nooit iemand ontmoet die net zo klein of kleiner was dan dat hij was. Was dat niet vreselijk? Hij had ook kleine vrienden nodig, dan waren ze die coole kleine kinderen squad. Ondanks dat hij mentaal 24 was, maakte hij soms nog keuzes die typisch waren voor jonge kinderen. Maar! Vaak maakte hij ook gewoon keuzes als een echte volwassene. Dus het was wel goed in evenwicht, al zei hij het zelf. Zelfs zijn twee broertjes waren groter geworden dan dat hij was, al was dat niet zo moeilijk, maar toch huilde hij wel een beetje aan de binnenkant. Hij moest die grote stoere broer zijn en in plaats daarvan was hij die kleine broer die altijd halfnaakt rond liep. Dat zei al genoeg over hem of niet dan? Ondanks dat hij er vaak zo bij liep, was hij wel verstandig en verantwoordelijk hoor. Hij was niet bang om het voor zijn broertjes op te nemen, ook al was zijn gave niet zo bijzonder eigenlijk. Zijn twee kleine broertjes waren overal beter in… behalve dan dat, vooral Sean, dommer was dan dat hij was. Want het punt was, hoewel Heath zich kinderachtig kon gedragen en soms een beetje dom voor deed, hij eigenlijk best wel slim was. Slimmer dan dat hij leek in ieder geval.
Hoe dan ook, terug naar het onderwerp kleine mensen. Om hem heen waren mensen sowieso altijd boven de één meter zeventig geweest en alleen maar de kleine kinderen waren nog kleiner dan hem. Of vrouwen, die flikten het meestal ook nog wel om kleiner te zijn dan dat hij was, al waren er natuurlijk ook weer vrouwen die heel lang waren. Gelukkig maar dat hij niet straight was, want dan wist hij al vrijwel zeker dat hij waarschijnlijk forever alone was. Was hij nu ook maar maakt niet uittt. Hij had zijn pak romance al gehad in het verleden en hij had eigenlijk niet zoveel zin in nog zoiets. Nee, dat kon wel wachten. Ze hadden toch alle tijd hier. Geen haast, dat was een perfecte uitspraak voor deze loop right? Wat je vandaag niet kon doen, kon je morgen wel doen zonder ook maar één haar ouder te worden! Oh, wat hield hij toch van in deze loop zitten, het gaf je tenminste wat tijd en als je ooit dacht er klaar mee te zijn was het enige wat je moest doen de loop uit gaan. Simple as that.
Maar vandaag was weer één van zijn dagen dat hij in zijn boxers rond liep. En om het nog erger te maken; hij droeg er nog sokken bij ook! Oh boy, oh boy. Look at that sexy beast. Kuch. Hij was dus total niet sexy bezig. Het zag er niet uit maar dan weer, waarom moest hij er mooi uit zien? Hij voelde zich comfortabel zo want dammit zijn voeten waren zo koud! Dus in zijn prachtige logica, had hij zijn sokken aangetrokken zodat zijn voeten warmer werden. Opgelost dus. Hij rekte zich uit en ging met een tevreden glimlach op de bank zitten, zonder ook maar om iets te caren en zonder ook maar rekening te houden met ook maar iemand die hier zat. Oh boy.
Character sheet Bijzonderheid: Salt King Uiterlijke leeftijd: 19 Quote: Whatever
Onderwerp: Re: Smoll beans do aug 03, 2017 2:49 pm
HAZARD TO MYSELF
Normaal gesproken zou Levi gewoon chill zijn met alles dat zijn kant zowat opkwam. Alles behalve het opbrengen van zijn lengte. Hij was een heethoofd, of kon toch onder die term vallen, als het daar op aan kwam. Niemand kon het zomaar aan hem aanbrengen met een glimlach of het even vermelden. Hij was inderdaad heel erg klein voor een man en dat irriteerde hem mateloos. Het leek anderen wel niet zo zeer te beïnvloeden dus dat was een zeer goed ding; hij wist immers niet hoe hij zou reageren als ze echt begonnen met het bovenhalen van zijn lengte. Kalm haalde hij even een hand door zijn haren terwijl hij wegstapte van waar hij zonet een gast op zijn plek had gezet. Zoutige mesjes hadden hem vast gezet tegen de muur waardoor het kind geen kant op kon. Levi had ze echter met een knip van zijn hand weer laten verdwijnen zonder vervolgens veel aandacht te schenken aan alles rondom hem; het zou gewoon neervallen en hij moest er dus geen extra aandacht aan geven. Niet dat als het anders was gegaan hij anders zou handelen, het zou de reactie van de andere wezens veranderen en dan zou hij daar weer op in moeten gaan, lang verhaal met een hele rimram er om heen. Het was nogal iets als je er even bij stil stond... Non? Maar goed dat niemand dat dan deed.
Kalm wandelde de kleine kerel verder nadat hij zijn peuk had verworpen en uitgestampt. Hij had nogal een vurige reactie geleverd aan het kleine eikeltje hier in huis; maar goed daarvoor waren het dan ook eikels. Al die jonge kutkinders die niks anders konden dan hun gedrag laag houden. Het was beter op je strepen te staan dan ze te laten gaan, dat was een fact die hij maar al te hard had aangegeven. Met een plof kwam hij dan ook neer in de zetel. Hij staarde even kalm voor zich uit, niet meteen nadenkende over iets maar meer reflecterende over zijn manier van doen. Na enkele tellen had hij al wat mensen opgemerkt die raar aan het opkijken waren, ondanks dat de woonkamer best leeg was vandaag zag hij wel de reactie van de leden die er waren. Goed genoeg voor hem om even te kijken wat het probleem was dus. Met een kleine draai van zijn hoofd waarbij zijn zwarte lokken wat naar voren vielen kon hij een ander persoon zien... En zijn hoofd vertrok bijna. Ohmygod what the fuck was dat nou weer voor circusact die binnen kwam gewandeld. Zonder pardon kwam het halfnaakte ventje naast hem zitten; geen schaamte, geen grijntje respect, niks. Hij schraapte zijn keel even; sinds de aanval van de hollow was hij zijn handschoenen kwijt omdat die Mindo ze was verloren. Hij zat hier dus maar met zijn handen omhoog. Niet bepaald charmant of iets in die aard; maar het was iets. Hij kantelde zich wat naar de ander kant toe en stak zijn hand uit, om deze zonder pardon op de schouder van de ander te leggen. Afwachtend keek hij naar de ander, tot zijn brandende huid in actie zou schieten en deze meneer een shock zou geven van je welste. "Put on some clothes," zei hij zuchtend zodra het brandende effect in actie werd gesteld.
Character sheet Bijzonderheid: Empath / Remote Viewing Uiterlijke leeftijd: 20 Quote: Don't give up, you can do it day by day
Onderwerp: Re: Smoll beans zo aug 20, 2017 11:11 pm
HEATH BENTON
Hey, hij had niks te doen en hij deed wat hij wilde. Hij was volwassen en er waren geen regels dat hij gewoon met volledige kleding door het huis moest lopen right? Dus waarom zou hij dat dan doen? Het was Heath waar we het hier over hadden en met Heath kon alles. Hij kon gewoon met kleren aan lopen, maar ook niet. Het was iedere keer een verassing! Verassingen waren leuk right? Sommige mensen hadden er geen problemen mee, maar anderen leken het wat moeilijker te hebben daarmee, maar dat was hun eigen probleem. Ze hoefden ook niet te kijken, weet je, het was niet dat je geforceerd werd om te kijken. Als je keek was dat je eigen verantwoordelijkheid weet je! Daarbij, het was gewoon meer natuurlijk om zo te lopen right? Vroeger liepen mannen ook bijna alleen maar in een soort broekje, dus waarom zou hij dat niet mogen hm?? Hij ging gewoon meer voor puur natuur, maar wilde niet een complete nudist zijn, dan was dit toch een mooie oplossing? Dan hoefde hij geen gillende meiden te zien omdat ze weer iets zagen wat niet hoorde (al was dat ook gewoon puur natuur..), en dan kon hij toch lekker comfortabel overal naar toe! Geen probleem zou hij zeggen, maar anderen waren gewoon zo judgend, laat hem lekker doen wat hij zelf wilde! Net zoals dat iedereen op andere geslachten vielen en dat werd ook geaccepteerd, dus waarom dit niet hm??? Dit was zijn leven. Zijn keuzes. En niemand zou hem daarover moeten judgen! Ze zouden het moeten respecteren, want hij deed gewoon wat hij zelf wilde zonder ook maar iets aan te trekken van anderen. Hij ging zichzelf niet veranderen omdat de maatschappij wilde. Hij was gewoon goed bezig!
Maar sommigen dachten daar anders over, zo ook de jongen waar hij naast was gaan zitten. Hij voelde een hitte plek tegen zijn huid, waardoor hij even op schoot en naar de ander keek met een frons terwijl hij een hand op zijn huid legde. ”Put on some clothes,” had er nog zuchtend geklonken terwijl hij hem had gebrand. ”Hey!” sprak hij even ietwat boos, maar ook geschrokken tegen de jongen terwijl hij even naar de plek keek waar hij de hitte had gevoeld. Waar had hij dat nou weer voor verdient? Hij ging alleen maar zitten! Hij had de ander nooit iets aan gedaan! Alleen maar omdat hij geen kleren aan had?? En hij had kleren aan! Hij had een onderbroek aan! Dat was ook een kledingsstuk! Dit was gewoon niet eerlijk. ”I have clothes on.” sprak hij daarom ook terwijl hij even snoof. Het was waar, hij loog niet, hij legde alleen maar een feit neer. Hij had iets van kleren aan: zijn onderbroek. Of de ander het zou accepteren was een tweede, maar oke. ”And you don’t have to look at it you know, you could just ignore it.” sprak hij even terwijl hij een pruillipje trok toen hij naar de pijnlijke plek keek die rood was geworden. De ander had het niet zo hoeven te doen… hmpf. Hij had het ook gewoon kunnen zeggen of van die vieze blikken naar hem sturen, maar nee, hij had hem moeten branden.
