Don't be sad

De laatste tijd leek Seji niet echt zichzelf te zijn. Het had een tijdje geduurd voordat Alastor het echt door had en uiteindelijk ook besefte dat er hem iets dwars zat. Hij leek botter, minder op de kamer en leek minder... In het huis in het algemeen te zijn. Het zorgde ervoor dat Alastor na enkele dagen na de ontdekking en realisatie enorm zorgen begon te maken. Hij slikte even en staarde naar zijn handen. Hij wist niet goed wat te doen om de man op te beuren... Seji beurde hem altijd op en niet omgekeerd. Kon een gast zoals hem er iets aan doen? Hij wist het niet... Dus hij was maar films gaan kijken over normale families enzo... Dingen waren voorbij gekomen die hem hadden laten fronzen maar uiteindelijk was hij door een film of drie gekomen in een nacht. Hij was al enkele dagen niet op de kamer geweest omdat hij research aan het doen was. Hij hoefde geen rust en ga zo maar door, daardoor kon hij gewoon non stop doorgaan. Om eerlijk te zijn was het heel handig om niet te hoeven slapen, eten of andere behoeftes te doen. Maar aan de ander kant was het emotioneel en mentaal slopend ja. Hij had echt al jaren nood aan een goede nachtrust maar zijn lichaam liet dat helemaal niet toe... Het brak hem, maar wat kon hij eraan doen? Helaas niks... Hij wilde ook niet naar iemand toestappen die hem zou kunnen helpen. Wat als ze hem open zouden snijden? Hij had geen zin om zichzelf helemaal vanbinnen te bekijken. Een hole in zijn lijf was genoeg. LAngzaam keek hij naar de notities die hij neer had gepend en vernauwde hij zijn ogen even. Yes, met deze kennis zou hij Seji zeker blijer maken, niet? De films waren zo... Okay... Tijd om het aan het werk te gaan!

1. Doe iets dat hij/zij leuk vind
Uhm... Hij knipperde even langzaam... Wat vond Seji leuk? HIj wist het niet zo goed...? Ze gingen eigenlijk niet zoveel met elkaar om als in elkaar leren kennen. Seji hield van hugs... En hij was een kat... Waar hielden katten van? Uhm... Hij slikte even en tikte met de pen tegen zijn kin aan... Hij dacht even na en bijna in slow motion verscheen er een gloeilampje boven zijn hoofd waarna hij aan hetzelfde tempo begon neer te pennen wat hij in zijn gedachten had. Katten hielden van vis! En catnip... Right? Geen idee, klonk gewoon logisch. Hij had vroeger alleen een goldfish... Die na een week al dood was MAAR DAT WAS HET PUNT NIET. hij wist gewoon niet wat katten graag deden enzo... Hij was niet zo'n animalperson... Uh... So what...? Heh... Hmn... Even denken. Hij kon een krabpaal regelen, balletjes? Hij zag kittens vaak online daarmee spelen. Nja, als iemand het afspeelde... Hij besloot maar dat allemaal neer te pennen, het was belangrijk.

2. Breng ze flowers
Hmn, dat was een goede, bloemen... Bloemen... Okay, hij moest bloemen regelen. Welke bloemen vond Seji leuk? Gewoon rozen zouden volstaan right? Iedereen hield van rozen. Hij zou wel... Rose rozen nemen. Leek hem het simpels... Of een boeket... Hij wist niet helemaal uit was voor dingen dat allemaal bestonden maar hij wist wel dat hij iets kon gaan regelen right. Nja, hij kon ook gewoon zelf iets maken... HIj zou wel zien wat hij zou kunnen gaan maken. Hij was niet de meest handige persoon maar hij kon ook niet sterven als hij iets verkeerds deed door.... Vergiftiging of wonden. Hij had immers gaan bloed in zijn aderen meer. Nadenkend begon hij even een boeket te schetsen die leek op hetgeen dat hij Seji wilde geven... Geen idee waarom. Was dit iets te girlish? Uh... Vast niet... Niet bij stil staan Alastor...

3. Maak zo ontbijt op bed
Ja! Deze techniek had hij af en toe gezien en het leek heel goed te werken. Met eten en een leuk iets erbij... Yes! HIj wist zeker dat Seji het wel fijn zou vinden als hij iets van eten kon fixen voor ontbijt... Right? Het leek wel leuk... Hij zou het fijn vinden, dat besefte hij. Maar hij wist ook dat zijn eten nooit op bed zou komen en dat hij nooit zou kunnen ontwaken met zoiets voor zich. Hij slikte even... Maar hij kon het wel naar anderen doen! Yes right! HIj glimlachte even langzaam en pende wat dingen neer. Hij wist niet wat Seji allemaal lekker vond dus hij besloot maar alles op te schrijven dat hem logisch leek... Wat hij altijd lekker vond voor hij enkel mensenvlees at. Croissants en spek enzo, een eitje misschien erbij? En wat van dat geelachtige sap? Versgepesrt sinaasappelsap... Ja dat was het! Hij zou het maken en zou de ander blij maken erbij. Hmn.

4. Alcohol?
Hij wist wel wat het was en hij had het voorbij zien komen in de films. Het maakte mensen gelukkig. HIj had zelf al liters vodka en dergelijke naar binnen gespeeld om het testen nadat hij dat gezien. Het feit dat er achter hem dan ook bakken lege flessen vodka en stuff stonden.. Het was ergens niet op zijn plaats. Hij kon niet dronken worden. De alcohol lekte eigenlijk bijna uit zijn lijf... Het was echt een beetje onhandig. Het smaakte ook gewoon heel sterk... En hij wist niet goed waarom hij gewoon niks voelde. Was de alcohol defect? Was hij defect? Okay funny thing, he really was... Maar hij zou toch wel net zoals hun moeten worden? In ieder geval wist hij niet zeker of het zou helpen maar hij kon het wel aan de ander geven. Misschien werkte het wel op katten, missschien werkte een sterker iets wel. Misschien iets van geconcentreerde alcohol? Ja, dat moest zeker werken dan! Met een brede glimlach pende hij dat neer. Noted!

5. Iets onder de lakens?
hij had eerlijk gezegd geen idee wat het was maar in die ene film was het dat stukje waar hij die shit had gezien... Onder lakens.. Ja, meer dan dat had hij niet gezien. Mindo had de films van 16 en 18+ helaas uit zijn bereik gelegd waardoor de zombie het maar moest houden op sappige romance films waar dat soort dingn niet werden aangekaart. Het was misschien beter voor de jongen dat hij niet wist wat er onder de lakens gebeurde. Hij dacht hugging, vast wel veel hugging. Dus hij zou Seji ook maar onder de lakens huggen.


Er was genoeg te doen dus, dus al snel was de jongen aan het werk gegaan. SNel in zijn concept that is. Hij pakte het blaadje, stak het in zijn achterzak en wandelde naar beneden toe. Hij dacht even na. Hij had een lijst met spullen die hij kon gaan halen in de stad, dus het leek enkel logisch als hij dat eerst deed. Hij wandelde kalm de trappen af en keek even naar buiten... Het was nog heel erg donker buiten eh... Oh jammer dan... Maar hij zou nu inkopen gaan doen. Met een kalm gezicht die vlak stond wandelde hij verder de trappen af. Een gedachte sneakte bij hem binnen. Misschien kon hij een kleine snack opdoen vannacht? ah nee Alastor! HIj ging naar de stad voor Seji niet voor een of ander moordlustige neiging. Nja, het was wel slopend om anderen like, drie keer per dag te zien eten... en hij? HIj at misschien een keer in de drie weken met wat geluk en de honger ging nooit weg. Oh well, hij moest er maar in wennen want hij zou het niet doen! Nope, nope! Kalmpjes nam hij een tas die hij ergens had gevonden en wandelde hij naar de voordeur toe toen hij op de gelijksvloer was. Hij zou Seji de treatment geven die hij verdiende natuurlijk. In zeker zin was hij altijd de lastpost en degene die alle aandacht opeiste. Het moest lastig zijn voor Seji om zo met hem om te gaan. De kitkatboy moest zeker enige haat voor hem hebben. DE zombie wilde dan ook zijn deel van het geheel doen en nu de ander wel wat hulp kon gebruiken, of zo leek het, had hij besloten iets te gaan doen... Dus nu was hij hier, buiten het huis in het midden van de nacht... na dagen van research... Om het perfecte cadeau aan de kattenjongen te geven. Het was iets, daar was hij zeker van. Misschien was het beter geweest als hij bij de blonde man was gebleven maar dat gaf de ander toch niks? Wat voor extra was dat voor hem? NIks right? Yeah, Alastor was ook een niks dus het was beter zo, veel beter zo! Jup, hetw as gewoon een super idee dit.

Eenmaal aangekomen in de stad, wat ook echt even had geduurd omdat hij zo bang was, besloot hij meteen naar de supermarkt te gaan. Die was helaas dicht... maar Alastor eh... Die gaf niet op... En daarom pakte hij gewoon een steen erbij en begon hij tegen het glas te slaan en te slaan en na een paar slagen kwam een barst en uiteindelijk was er een gat in het glas. Blij nam hij een stap terug en ramde hij zijn hele lijf ertegen, waardoor het hele glas in elkaar viel. Auw! Een paar scherven zakten weg in zijn armen en borstkas nek en met een pijnlijk gegrom begon hij ze er een voor een eruit te trekken... Irritant was het... met moeilijke passen en een bezig hoofd begon hij alle nodige dingen te verzamelen in de winkel die hij nodig had. Hij knipperde dan ook even en kwam tot de conclusie dat hij niet alles hier kon halen. Hij zou ook een petstore moeten bezoeken en een bloemenwinkel... En misschien moest hij ook iets anders aantrekken? Hij wilde echt niet tho... Even beet hij op zijn onderlip. Alastor wilde net uit zijn kleren, die hij al een miljoen jaar aan had... Hij zou het ook niet alleen kunnnen waarschijnlijk maar who cares? Langzaam ging hij nog eens na wat er allemaal inzat, waarna hij besloot even om te kijken naar de afdeling voor medicatie. Het was funny dat de lichten daar aan stonden en dat like... Het ding dat de farmacie normaal moest afsluiten open was. Dit geheel kwam dan ook pas als vreemd binnen bij hem toen hij dit echt zag. Hij knipperde even en fronste, maar het was niet echt ongewild aangezien hij toch de pure alcohol vandaar moest gaan halen. Met kalm passen wandelde hij er heen en bukte hij onder het ding heen waarna hij kalm opzoek ging langs de rekken voor het flesje. Helaas werd hij vrij ruw onderbroken door een schril gelach en toen een stoel tegen zijn hoofd. Een bureaustoel om eerlijk te zijn. Met een klap kwam hij tegen een kast aan en kreunend opende hij zijn ogen. DE zak die hij vast had was al uit zij handen gevallen en lag nu mooi op de grond. Een jongeman van rond zijn leeftijd keek lachend naar hem waarna hij zijn stoel weer ophaalde en hem weer wilde raken, wat gebeurde en met een klap kwam Alastor op de grond neer. Hij zweerde, wat had deze town met hem slaan? Hij kreunde even zachtjes en voelde nogmaals hoe de jongen de stoel op hem bleef slaan alsof hij een of ander insect was die de ander kon dood stampen. Na de vijfde slag had de jonge zombie er wel genoeg van. 
Grommend schoot hij overeind tussen de slagen in waarna hij de ander tegen de grond neergooide en meteen zijn tanden liet zinken in de bovendij van de ander. Hij scheurde een stuk vlees los en al snel voelde hij zich amazing, een rush die ongekend was... Hey, hey... Voor deze ene keer kon h- hij had zichzelf gewoon niet in de hand komaan een gast die stoned was ofzo was hem aan het slaan met een bureaustoel. Dat was niet leuk. Met snelle happen begon hij van het been te eten en de man gilde, tuimelde omver en stootte zijn hoofd even waardoor hij vloekend begon te kronkelen. Boos grommend schoot de zombie met zijn donkere ogen meer naar boven en scheurde hij zijn weg naar andere delen van het lijf, waar hij zich ook aan tegoed deed. Stil nomde hij verder tot het geschreeuw wegstierf in een gorgelend sterfgeluid. Hij nomde nog even verder voordat hij terug down to earth was en even verbaasd knipperde toen hij een verminkt lichaam voor zich zag. Hij kokhalsde bijna bij het aanzicht en besloot maar snel op te staan, zijn spullen te nemen en ervandoor te gaan. Geen tijd om alles te gaan verbergen, het was gewoon tijd om te gaan.

Gelukkig had hij nog snel het flesje met de alcohol gevonden en daarom  was hij hier nu. Hij had de bloemenwinkel ook gedaan en had zijn eigen boeket uitgekozen die hij daarna had meegenomen. In de pet shop had hij een winkelkar gestolen zodat hij wat grotere dingen kon meedoen. Hij wist niet hoe hij dit allemaal in hun kamer zou gaan loodsen maar okat, het zou wel gaan. Met trage passen wandelde de zombie dan ook verder terug het bos in. Hij was immens bang dat een of andere gek, of nog erger een hollow, ergens vandaan zou komen, maar toch bleef hij doorgaan. Zijn gezicht zat weer onder bloed en dat wist hij eigenlijk maar half. Hij had niet zoveel nieuw bloed op zijn kleren want hij was best clean te werk gegaan voor zijn doen. Langzaam zuchtte hij even terwijl hij keek naar de handen die nu al onder het gedroogd bloed zaten. Hij wist dat hij die zou moeten afwassen en dat hij zijn gezicht ook even zou moeten schoonmaken. Hij wilde niet dat iemand wist dat hij weer iemand had vermoord. Hij leek er echter wel stilte in kunnen te vinden, aangezien hij ook had gemerkt dat de kinderen van eerder, die hij had opgegeten, gewoo terug waren. Die blonde dame? Die stond opeens een sigaret aan de pet shop te smoken... vlak voordat ze wegliep en een bar ergens verderop binnenliep. In een andere tijd had Alastor haar vermoord nadat ze helemaal dronken was geworden en aan de rand van het dorp had gestaan... maar dat was nu niet. De loop was een ingewikkelde plek, maar deze mensen kwamen gewoon terug als hij ze doodde... Ze waren niet echt... Geen idee of dat erg of goed was, want bij dat besef leek zijn honger enkel meer toe te nemen, alsof het plots niet meer genoeg was de 'projectie' van mensen te eten. Hij slikte even, het was beter als niemand hiervan wist, helemaal niemand.

Eenmaal aangekomen in het huis begon hij het eten klaar te maken. hij pakte een plaat erbij en keek naar de cadeaus, die hij in een mandje legde. Balletjes en speeltjes en heel wat catnip die hij had gevonden. Hij had ook een pak meegenomen en van zo'n zonnebril die hij in een action movie eens had gezien. Het zou Seji goed staan, alhoewel hij niet zeker wist of het hem wel zou passen. De man leek heel erg gesteld te zijn op zijn pak, dus had de jongen er gewoon lekker nog een gestolen voor hem! Yay! In de ogen van de zombie was het helaas niet stelen, maar eerder een soort van huren of iets? Hij snapte het gewoon niet. Hij kon gewoon binnen in de winkels like uh yea als er niemand stond om te betalen dan uh ja, wat moest hij dan doen? Hij besloot even zijn gezicht en handen te wassen nadat hij het cadeau met alle katspeeltjes en andere dingen had klaar gemaakt. Hij had de pure alcohol en wat andere flessen daarvan er ook bij gestoken samen met twee glazen... HIj wist niet goed waarom maar het leek hem toepasselijk. Alastor snapte niet dat drinken in de vroege ochtend niet gedaan werd. Kalm draaide hij zich naar het eten toe waarna hij een ontbijt begon klaar te maken. Hij dreef zijn normale denken op en begon aan een aangenaam snel tempo voor zichzelf te koken. Hij leek het echter heel moeilijk te hebben. Hij kon niet zo goed bijhouden en alles deed pijn maar hijz ette door. Hij sneed zichzelf ook even per ongeluk toen hij de zalm in reepjes aan het snijden was en de tomaat even rustig in blokjes aan het doen was... maar het was niet meer dan een kleine snee geweest en met wat duct tape was het niet meer te zien... Dus zo gezegd zo gedaan, duct tape op de vinger. Hij begon snel te koken en draaide even een soort vis gerecht met wat vlees in de oven die hem wel ok leek. Hij besloot daarbij ook een omelet te maken met de zalm en de tomaten van eerder. hij bakte spek, hij deed alles wat een goed mens hoorde te doen... Waarna hij uiteindelijk ook de croissants in de oven legde. Hij stak de toast in de toaster en begon alles langzaam op een bord samen te leggen, verschillende eigenlijk. Brood in een mandje en wat jam en kaas en ham enzo. Ja, het leek allemaal okay op die plaat. Op een bord kwam de omelet samen met de vis die hij in de oven had gebakken. Daarnaast kwam het bordje met de spek, kleiner dan de rest uiteraard, en daar nog eens naast stond nog een mondje met de warme croissants en de toasts die nog lekker warm waren. Hij plaatste een zoutvatje naast alles en besloot het gekookte... Oh please hij hoopte dat het goed was... eitje ernaast... Hij staarde er even naar en slikte. Voor dit alles was hij aan het werk gegaan met de perser en had de jongen sinaasappelsap gemaakt. Uiteraard had hij ook voor melk e koffie en thee gezorgd maar al die sullen had hij met voorzorg al boven gezet, alles eigenlijk. De mand met de gifts en ook dus de warme drankjes en de melk... Hij slikte even en keek naar alles... Hij wist niet goed of hij iets verkeerds had gedaan maar hij zou er maar gewoon voor gaan r... Right? Hahah, wat kon er toch ALLEMAAL mis gaan. Alleen like ALLES maar OKAY!

Hij wandelde langzaam de trap op. De eerste zonnestralen waren al opgekomen en de lucht was prachtig aan het kleuren, ondanks dat het best nog donker was buiten. Het was duidelijk dat het echt nog vroeg was... Maar Seji was een nachtdier right? Het zou wel goed zijn, althans dat hoopte hij... Met een zucht kwam hij boven aan en keek hij even nerveus rond. Niemand leek op te zijn op dit vroege uur... Je kon duidelijk zien waar hun kamer was. Er stonden twee kannen voor de deur, een fles melk en een grote mand die allemaal netjes was geordend samen met een boeket rozen... Hij slikte even... moest hij dit wel doen? In de films beurde het mensen op... Het kon werken.. Het was het proberen waard... Langzaam kwam de jongen in beweging, nerveus over wat de ander van hem zou denken. Zou hij hem uitlachen? Vast wel... Hij slikte even en zette de plaat even op de grond waarna hij langzaam de deur naar hun kamer open deed... Er was nu geen weg terug... Hij zuchtte eve diep en keek even rond. Er leek nog stilte te zijn in de kamer en dus besloot de jongen even zijn schouders los te werken door zijn armen te bewegen waarna hij even zijn ogen sloot en zichzelf een snelle peptalk gaf. okay Alastor, give it your best shot! Met een zelfzeker gezicht pakte hij de plaat en wandelde hij traag binnen waarna hij stil deze even neerzette op zijn eigen bed... Hij wandelde al snel terug en pakte de rest van de spullen die buiten stonden om deze in een hoekje van de kamer te zetten en even nerveus te kijken naar Seji's bed... Ugh... Het was nog best donker in de kamer... Maar er kwam al zonlicht naar binnen gesijpeld door het raam. Hij keek even langzaam naar de ruit toen hij de deur even sloot en haalde even diep adem... Het was beter als hij het gewoon nu deed. Als hij teveel wachtte zou het eten koud worden en dat zou zonde zijn. Stil wandelde de jongen dan ook terug naar zijn eigen bed, waar de plaat met eten stond. Hij slikte even en wandelde langzaam terug. De kamer moest inmiddels al gevuld zijn met heerlijk geuren de niet op zijn plaats waren. Hijzelf letter er niet zo zeer op, omdat het geheel van heerlijk niet bepaald subjectief was. In zijn zin was het wel ok, maar heerlijk voor hem was meer fucked up dan dit... HIj hield halt naast het bed van Seji en slikte even... Langzaam... Hij knipperde even en kneep nogmaals zijn ogen toe. In zijn handen had hij de plaat met eten. En ernaast een mooie note met 'Don't be sad ):'. Hij wist niet of het zou werken... Ah de ander zou vast hem uitlachen... Ugh... Hij beefde even...
Hij bleef er zeker nog een goede twee minuten staan, bijtende op zijn onderlip... Voordat hij even zijn mond opende..."Seji...?" klonk er eerst heel zacht en onzeker, beverig, duidelijk nerveus dus. Hij slikte even, sloot zijn ogen en haalde even diep adem. Okay Alastor, relax. Hij keek even weer op en keek even kalm naar de jongen... Hij zou het gewoon... HIj zou het gewoon doen! "Se... Seji... I made you breakfast..." uh... Help help... Help! "It has... Fish...?" klonk er even twijfelachtig van zich af terwijl hij even nerveus glimlachte naar de ander en zijn blik probeerde te krijgen, als hij tenminste al wakker werd ervan... Hij stond er echt half verstijfd. Het zou hem echt niks verbazen als een windstootje hem al omver zou slaan momenteel. Haha help wat was dit... HELP.

Nerveus bleef hij kijken naar de jongen die duidelijk uit zijn slaap aan het ontwaken was. Hij wist niet goed welke houding hij moest aannemen. Moest hij blij zijn? Moest hij zo blijven? Hij was eigenlijk echt te bang om iets te doen... Dus bleef hij er staan. Hij wilde eigenlijk zijn ogen toeknepen en het gewoon geven en weglopen maar hij wist dat dat alles behalve fijn zou moeten zijn voor de ander. ”Torrie,” klonk er en even knipperde Alastor verbaasd toen hij het woordje in tonen en geluiden herkende. De betekenis herkende hij niet maar net zoals zijn naam was het iets dat hij begon te herkennen. Zeker als hij helder was zoals nu. Hij was niet echt immens helder want mentaal was hij echt heel moe van te koken. Hij wilde eigenlijk heel graag ergens gaan liggen en voor een paar dagen niet meer overeind komen. Hoe dan ook leek zijn lichaam tevreden te zijn met alles, het had gegeten en het leek in een ok state te zijn. Kalmpjes knipperde de jongen, zijn bruine ogen rustig gericht op de man, die zijn ogen opende. Hij slikte even en durfde eigeenlijk niet naar iets anders te kijken dan het hoofd van Seji. Wie weet, straks was hij beledigd... Hij wilde niet anderen beledigen, het speet hem zo! Hng... Hij slikte even en beet op zijn onderlip. Hij was gewoon zo nerveus, maar het leek erop dat de ander wel wakker was van zijn geluid. HIj keek dan ook afwachtend naar de jongen maar ergens verwachtte hij ook deels geen antwoord van hem. Hij verwachtte een stilte of op zijn minst een vraag. Toen er dan ook langzaam tot hem doordrong dat de ander hem vragend aankeek knipperde hij even... En legde hij, na het nogmaals zeggen van diens naam, uit wat hij aan het doen was. Hij vertelde dat hij ontbijt had voor hem, ontbijt op bed dus... Was het te vroeg? Was het niet goed? Ugh... Hij leek al helemaal weer in elkaar te willen zakken en weg te vallen. Hij had verkeerd gedaan niet? Ja, hij had verkeerd gedaan, great...
”Breakfast?” klonk er van de jongen af. Alastor knipperde even en vertelde hij dat er... Vis in zat? De vragende toon die erin zat maakte duidelijk dat het uitbarsting was van nerveusiteit waarbij hij gewoon maar iets zei. Hij deed het gewoon omdat het kon eh... Het speet hem aa. Hij wist niet wat te doen. Hij was bang... Nu pas wist hij wat de ander had gevraagd... Hij klonk vragend over het ontbijt en wel meteen leek de onzekere jongen tienduizend keer fragieler dan normaal. Hij leek te willen janken, hij leek heel erg gebroken te zijn. HAd hij verkeerd gedaan? Wilde Seji slapen? Hij haatte hem vast nu, hij had hem iets anders moeten maken, hij had hem... LIke... Cake moeten maken. Niemand hield van veel te vroeg ontbijt, niet van een persoon zoals hem right? Ugh... Hij wilde janken, hij was nutteloos. Hij wilde Seji opvrolijken en de ander leek er enkel maar vragend over te zijn, alsof het allemaal niet kon en hij het niet mocht doen. Hij had ook ferm gelijk! Wat een loser was hij ook! HIj kon dit niet geven aan Seji het smaakte vast verschrikkelijk... Een dode kon ook niet koken... Waarom had hij dit dan ook gemaakt... Uh... Ugh... UUUH!! De kitkat bleef hem aankijken met een verbijsterde blik... Hij dacht toch niet dat hij mensen in het eten had gedraaid... EH... Aaah! Straaks dacht Seji dat! Hij was een vreselijk persoon hij kon gewoon doodvallen hier en nu want hij was gewoon vreselijk! Hij stierf echt van alle stress die door zijn lichaam ging, het was niet normaal. Toen er een nieuw geluid te horen was keek Alastor even verbaasd naar waar het vandaan kwam, zoals hij altijd wel deed. Geluiden waren van die dingen waar hij, door zijn instincten, zich snel op richtte. Hij knipperde even langzaam en kantelde zijn hoofd even, het was lang geleden dat hij nog een maag zo had gehoord en het leek hem ergens nieuw te zijn. Hijzelf had dat niet opdat alles in hem kapot was en gewoon niet langer werkte. Vroeger had hij het misschien een keer gehad maar dat was dan toch zeker bijna 4 jaar geleden en uh; het verbaasde hem. Het was toch wonderbaarlijk waar een dode van kon opkijken.

”Did you make this? All by yourself?” Verbaasd over de plotse woorden keek Alastor meteen met enige schaamte terug naar Seji, die hem nu al stond aan te kijken. Hij staarde even stil naar hem en slikte even, waarom voelde alles zo immens droog aan? Hij had nog nooit iets aan de ander gegeven, het was de eerste keer ja... Maar het voelde echt wat vreemd als hij heel eerlijk was. De ander keek al snel naar wat hij had gekookt en hij kneep zijn ogen even toe. DE woorden verwekende in de tussentijd. Hij knikte even langzaam toen hij besefte wat de ander zei en begon langzaam een antwoord te vormen om na enkele tellen zijn mond te openen. "Y... Yeah...." zei hij, duidelijk onzeker. Was het niet goed zo? Ja he... Het was verschrikkelijk. Hij dacht vast dat hij loog en dat was waar want hij had de croissants niet zelf gemaakt! Aaaaaa! Hij was een vreselijk persoon! Hij was een vreselijk iemand! Hij had gelogen aa... AAA! Hij trilde even lichtjes en probeerde zijn tranen in te houden. Hij wilde nu niet janken, maar zijn hele lichaam schreeuwde erom, het was in shock... kinda door de stress en het gehele gedoe. DE laatste keer dat hij iets had gemaakt voor iemand was echt al jaren geleden, net zoals koken eigenlijk. Het was een wonder dat hij nog wist wat hij moest doen. Moest zijn dat al die nachten van kookprogramma's kijken wel degelijk hadden geholpen... ergens... De man keek hem al snel weer aan en hij verstijfde even meteen, waardoor het beven stopte en de tranen ook even in zijn ogen bleven plakken. Gewoon niet knipperen, dan kwamen ze er niet uit. Hij moest gewoon even zo blijven, hij kon niet sad zijn! Dit was voor Seji! en hij... Hij vond het niet ok...? Right? ”To what do I owe this pleasure?” klonk er even van de ander af.
Langzaam zag de zombie dat de ander een klein lachje boven had gehaald en hij fronste even langzaam. HAd de ander dan toch genoegen gehaald uit dit... maar zijn reactie van eerder was... Zo anders geweest in zijn pgen... Toen dan ook de woorden van de ander bij hem binnen kwamen keek hij verbaasd naar de ander. Hij... Hij vond het ok? En hij vroeg aan hem why...? HIj wist niet meteen wat te zeggen en slikte even... Hij plaatste de plaat met het eten even neer op het nachtkastje voordat hij iets liet vallen met zijn dode handen en shizz. Hij haalde even diep adem en sloot zijn ogen. Na enkele tellen keek hij even rustig op, hij was niet zo hongerig als anders dus hij leek wel okay te zijn met zichzelf. Hijzelf had ook een ontbijtje kunnen binnen werken dus het was allemaal okay. Hij opende zijn mond wat.. Okay dan, dan moest hij het maar uitleggen... Okay...? "You... Looked sad..." zei hij even langzaam waarna hij even zijn mond weer sloot en voor een korte tijd staarde naar de ander. Hij wist niet goed wat hij daarop verder moest zeggen om heel eerlijk te zijn... "So I... Wanted to cheer you up..." legde hij kalm uit... Hij wist niet of dit eigenlijk wel het antwoord was dat de ander wilde horen. Wat als hij moest liegen over dat? Wat als de waarheid hem sad zou maken. Ah nee! Hij wilde de ander niet sad maken... nee! Ugh... Uh... Snel! "I'm sorry..." murmelde hij er dan ook kort achter. Hij wist niet goed waarom. Hij had nog nooit zelf dit bij iemand gedaan maar het was ook gewoon zo dat hij dit had gezien in films en dergelijke en daar had het logisch geleken en zo smooth... maar hier... In het echt? Het was gewoon een grote hell... Seji dacht vast dat hij een loser en idiot was om die stomme films te gaan geloven en gelijk had hij, dat was hij ook. Zijn onderlip trilde dan ook even, maar hij schudde even lichtjes zijn hoofd toen hij dat besefte. Nee, hij zou tevreden zijn. "I... I uh... I don... Don't know what you like.. So I just made some.. Things..." probeerde hij onhandig aan de ander te vertellen terwijl hij schuin wegkeek. Ja, hij kon niet zo makkelijk dingen opslaan.. Maa hij wist eigenlijk niet zo veel personal dingen over Seji... Daar was hij zeker van.

Hij had nog nooit iets zoals dit gedaan voor een ander en daarom voelde hij zich ook immens onzeker over dit. Hij wist namelijk niet hoe de ander hoorde te reageren of het wel goed was en ga zo maar verder. Hij kende Seji eigenlijk niet zo heel goed, wat hij leuk vond, wat hij echt wilde en ga zo maar verder. Hij was maar een man zoals elk ander en in zijn ogen misschien zelfs een stuk voedsel. Maar Alastor wilde dat soort gedachten niet hebben over zijn goede vriend, hij wilde dat hij hem gelukkig kon maken. Het was vreemd om dat te denken terwijl hij ook dacht over hem als gewoon een stuk vlees. Nee! HIj dacht niet echt over de blonde jongen als dat... het was helemaal anders dan dat men dacht. Het was gewoon heel erg ingewikkeld en hij kon het niet met een vingerknip zo uitleggen, dat was te lastig. Hij hield echt van Seji, zoals hij in de training ook tegen hem had gezegd, maar op welke manier was iets anders. Alastor wist zelfs niet dat er verscheidene manieren waren om van iemand te houden. In zijn ogen was er maar een en daarom dat hij er zo concreet en sober over was geweest bij het vragen ervan. Hij vond het een beetje vreemd maar voor hem moest dit allemaal nog uitgelegd worden en dat was... lastig maar ook logisch. Hij had na zijn twaalf jaar nooit meer iets geleerd en zijn ouders? Zijn vrienden? Zijn school? Niemand had hem ooit de concept van zoete liefde uitgelegd en dat je anders moest houden van iemand dan van familie op sommige dingen.. Ne eigenlijk dat er andere manieren waren om van  iemand te houden dan enkel op een familiale toon. Hij wist niet wat het was, precies, maar hij wist wel dat hij dat gevoel wilde beschermen en geven aan de ander, ookal wist hij nog niet heel goed hoe en waarom hij dat zou doen... En of de ander dat zelfs wel wilde... Ah, het waren zoveel dingen. ”It looks delicious,” sprak Seji tegen hem. Alastor slikte even terwijl de woorden aan een immens traag tempo binnen kwamen, misschien deels door de stress en al het denken, maar hij wist wel dat het gewoon zo traag binnen kwam... Hij keek echter op toen hij dat zei en kreeg hoop in zijn ogen bij die woorden. Dat was positief right? Als hij het zei was het fucked up maar als een mens het zei, zoals Seji, dan was het ok... Dus hij zou maar zwijgen en stil kijken wat de ander zou doen. Ookal waren zijn emoties duidelijk te zien, ze glinsterden door zijn bruine ogen heen. Alastor was een makkelijk iemand om te lezen als hij zijn emoties open liet gaan. Dat maakte hem een makkelijk iemand.
Hij vertelde de man dat het leek dat hij sad was en dat was ook zo. Ondanks dat het hem een tijdje had geduurd had hij het wel door gehad en hij liet dit dan ook merken en zei het gewoon tegen Seji. Stil keek hij naar de ander, de man leek verbaasd toen hij dat gezegd en dat kwam ook binnen na enkele tellen. Wilde de ander niet dat hij dat had gezien? Hij wilde door de grond zakken. Hij was ook echt een idiot en een gemeen iemand eh... Hij kon niet geloven dat hij eerst niet om toestemming had gevraagd... Oh... God, straks werd hij boos op hem en wat dan? Dan zou hij echt helemaal in paniek schieten waarschijnlijk. Uiteindelijk zei de zombie tegen de jongen dat hij hem wilde opvrolijken. Dat wilde de jongen zeker en vast. DE man deed altijd zoveel moeite hem gerust te stellen... En hij? Hij deed niks, nooit. Dus waarom zou hij iets dit niet doen? Het had hem enkel logisch geklonken en hij fronste even langzaam. Misschien was hij te dood en was dit een gedachte die erbij kwam... Het was niet normaal right? Vast wel.. HIj wilde zijn ogen even sluiten en de tranen laten gaan... Maar de ander kreeg een verandering in expressie. Hij begon te glimlachen, maar de jongen zei nog snel een sorry omdat hij gewoon stier van alles dat in hem zat. DE ander leek het echter niet zo heel erg te vinden als dat hij het vond en zei; ”Don’t be sorry Torrie, It’s really sweet! I like it, thank you,” Eh? De ander greep zijn handen vast en verbaasd keek de dode jongen er even naar waarna zijn blik en houding wat ontspande naarmate tijd verstreek en de woorden binnen kwamen... Een voor een analyseerde hij ze en nam hij het in zich op. Hij... Hij had goed gedaan zo te horen en hij bedankte hem zelfs... Het voelde zo immens goed dat er langzaam een traan over zijn wang gleed, maar dat in compagnie met een glimlachje op zijn lippen. Hij leek heel er gelukkig in dat kleine momentje van trots en blijdschap, dat hij iets goed had gedaan voor een ander... Het was vreemd maar het voelde o zo goed en hij wilde niet dat dat moment stopte. Echt niet. Even streek hij met zijn hofd langs zijn schouder heen om de traan weg te vegen. Hij moest er even zachtjes en oprecht op lachen... Ah, wat een sukkel was hij ook, hij moest janken om zoiets... Heh... Hij was zo'n idiot ook...

Alastor vertelde hem wat, op een onhandige manier, waarna hij gewoon probeerde goed te kijken. hij wilde de ander niet van slag maken, uiteraard... Hij slikte even en keek langzaam toe hoe de ander begon te glimlachen, breder dan eerder. Het drong langzaam tot hem door en verbaasde ogen waren dan ook al snel te zien. Hij werd even op het bed getrokken en de kleine teen belande naast de ander en keek even naar hem op waarna hij even slikte en even schuin wegkeek, een beetje schaamtevol omdat een heel warm gevoel hem vulde en hij even zijn gedachten op een rijtje moest krijgen, het verwarde hem maar voelde zo goed aan, hij wist niet goed waarom. ”I love it. Thank you,” En toen kwam er een zoen op zijn lippen. Even verstijfde de jongen waarna hij met grote verbaasde ogen even naar Seji keek, een hand schoot meteen naar zijn lippen en een verbaasd gepiep was even van zijn lippen gekomen. Als hij had kunnen blozen had hij dat gedaan nu, maar helaas bleef zijn lijkbleek hoofd zo wit als anders. Hij knipperde even en keek schuin weg... Hij kon de warmte in hem voelen, maar niet op de rest van zijn lichaam. Zouden mensen het overal voelen? VAst wel... Hij knipperde even langzaam en staarde naar de grond waarna hij even naar zijn vrije hand keek en slikte. Kon hij ooit zo passioneel houden van Seji als hij zag in de films? Hij begon te twijfelen.. Wat als hij dat niet kon, omdat hij een monster was? Hij kneep zijn ogen even toe terwijl hij langzaam de hand tot een vuist balde. Waarom kon hij niet zijn zoals elk ander? Wat had hij ooit verkeerd gedaan om zo te zijn? Hij voelde pijn in zijn hart, maar probeerde het van zich ag te schudden, nee, hij wilde dit niet voelen. Hij wilde vrede gewoon... Gewoon stilte. Toen er plots ene vreemd geluid naast hem te horen was, keek hij op. Met een kleine frons op zijn gelaat zag hij dat het geluid van de ander kwam. Dit gesnor had hij nog maar een keer gehoord... Maar voor Alastor om iets te snappen moest hij het meermaals horen en moest het ook dudielijk gemaakt worden. DE ander leek echt blij te zijn en dat deed hem goed... maar misschien deed hij het maar om hem niet teveel van slag te maken. Alle soorten gedachten gingen door zijn hoofd heen en het feit dat hij nog wat bleef hangen bij het eerste feit was niet goed. Hij slikte dan ook even en probeerde het allemaal van zich af te drukken. Nu was het geen tijd om aan zichzelf te denken, hij was al iemand die altijd aan zichzelf dacht en nooit aan anderen... Hij was een selfish person, hij was gewoon ugh! HIj slikte even, hij moest het niet zo hard nemen, hij kon dit altijd een andere keer doen maar nier bij Seji. Als hij sliep ofzo, dat zou ideaal zijn. ”It’s delicious Torrie!” Klonk er van de man af waarna armen rond hem werden gewonden en hij dichter werd getrokken. Hij piepte nogmaals even verbaasd. Hij zat er wat ongemakkelijk en keek wat rond terwijl dit alles langzaam binnen kwam... Na tien seconden slikte hij dan ook onzeker en legde hij zich meer tegen Seji aan. Stilletjes probeerde hij rust te vinden... "Oh... okay... That's good..." zei hij zachtjes waarna hij even slikte en even terug nam in de hug.
Langzaam keek hij even rond waarna hij probeerde van tussen de armen te glippen van de ander. Hij stond even onhandig op en stak een hand op. "T... There's more, wait..." zei hij onhandig met een een nogal moeilijk gezicht en ook een nerveuze uitstraling. Hij wankelde echt op zijn benen. Wat als hij die dingen niet leuk vind eh? Wat als de ander gewoon genoeg had met dit en de rest niet wilde? Eh... Uhm... Hij had het nu wel al gezegd dus er was geen weg terug. Met een diepe zucht, die duidelijk stress uitstraalde, nam hij een stap terug waarna hij wankel naar de hoek van de kamer liep en even de mand pakte. Hij stond even trillerig op, zijn benen beefden duidelijk onder zijn stress en gewicht en het leek alsof de dode elk moment in elkaar kon storten en niet meer overeind zou komen. Stil nam hij de boeket met rozen in zijn handen. "Auw!" zei hij echter meteen waarna hij het even liet vallen. Hij slikte even en staarde naar zijn hand. Een doorn of twee had hem geprikt... Hij had zich toch ook al gesneden bij het koken, dus het kon erbij. Hij zuchtte even, bukte om het ding weer op te pakken (deze keer wel goed natuurlijk) en draaide zich vervolgens om. Nerveus bleef hij staan voor het bed, voor de ander, maar hij keek hem niet aan, dat waagde hij niet. Hij zette de mand even neer en hield de bloemen langzaam uit naar de ander... Als hij echt had kunnen blozen had hij het gedaan en was hij vast nu een tomaat ofzo, maar helaas... Was het een voordeel of nadeel, geen idee. "W.. Watch out for the thorns... They hu-hurt..." zei hij even zachtjes. Hij wist niet wat anders te doen, zijn stem klonk zo zacht en fragiel, net als de rest van zijn lichaam, die zo breekbaar leek dat het elk moment kon instorten. Trillende op zijn benen, bevende in zijn schoenen. Hij was zo bang voor wat er zou komen... Want in zijn ogen had hij zoveel verkeerd gedaan en kon hij het zoveel beter doen, konden anderen het zoveel beter doen.. En we weet vond de ander dit alles wel te overdreven en niet goed genoeg en wat dan? Wat moest hij dan doen? Wat als hij allergisch was aan rozen eh?! Wat dan! Paniek besloeg hem meteen en spontaan begon zijn lijf meer te gaan beven en leek hij meer in elkaar te duiken, helemaal zichzelf klein makende terwijl hij zichzelf rechtop probeerde te houden, het was een moeilijke zaak.

Hij wist niet wat te doen, wat te denken. Hij was immens bang dat hij een verkeerde stap zou zetten en alles naar hell zou gaan, wat moest hij dan doen? Hij werd er bloednerveus van. Hij kon wel gaan huilen, maar zelfs hij wist dat dat de situatie niet zou helpen. Het zou het enkel moeilijker maken voor hem e voor Seji, die laatste leek het allemaal ook gewoon fijn te vinden... Dus hij was echt gewoon het probleem momenteel en niet de blonde jongen. Hij slikte even nerveus. Hij wilde gewoon iets goed doen en hij wilde dat er een keer niks fout liep. Maar zijn vorige ervaringen hadden hem al aangetoond dat hij een magneet was voor slecht geluk. Het was gewoon een curse. Karma, maar aan de ene kant, waarvoor had hij karma gewonnen dan? Hij slikte even, de brok in zijn keel voelde zwaar en dik aan, alsof er echt iets vast zat. IN zekere zin kon dat ook gewoon in zijn geval aangezien hij... Well een dode was, hetgeen dat in hem kon zitten kon alles zijn e- ja... Dit soort praat was dus absurd en hij dacht er steeds aan. Hij werd er bijna beschaamd over, dat zijn nerveuze gedachten afdwaalden naar dingen die helemaal niks uitmaakten. Hij slikte even en probeerde al die stuff gewoon weg te werken door kalm te blijven, door er niet op te letten. Maar zijn gevoelens negeren was ene onmogelijk taak. Hij kon dat bijna niet doen, hij was teer en was gevoelig op zoveel vlakken. HIj probeerde even het beven te onderdrukken en moest toch wel even trots zijn toen er niks gebeurde. Hij was een tere jongen, hij kon echt breken onder het minste beetje druk of spanning. Dat was de reden waarom hij liever aan iemand hing dan echt er alleen voor te staan. De jongen haatte het ook om eigen keuzes te maken, hij kon die verantwoordelijkheid nog niet aan... En dit concept hier was een eigen keuze geweest... Als hij kon zweten had hij dat gedaan, echt, gestoord veel... Van de stress. Ah, maar dat was ook weer niet charmant! Nja, was hij dat dan? Dacht hij dat nou echt van zichzelf? Hij wilde zichzelf slaan, hij was niet charmant, hij was een loser en een echte idioot die niks beters verdiende dan hier te zitten en dit te voelen, want wat was hij niet verkeerd aan het doen? Hij was traag en reageerde zo ongelofelijk sloom. Hoe kon iemand in de hele wijde wereld ooit iets voor hem voelen of iets positiefs over hem denken? Ze dachten toch ook niet blij over lijken? Over roadkill, hetgeen wat hij was. Hij slikte even en probeerde adem te halen, het was een reflex van uit zijn mensenleven, maar hij wist dat het nu niet langer nuttig voor hem was... Maar dat waren gewoontes, hoe kon je het ook wegwerken...
Hij vertelde aan de ander dat er meer was... Hij wist dat die woorden nooit naar hem konden gericht worden en hij betrapte zich erop even slecht te voelen. Hij wilde plots echt gaan huilen en gewoon weglopen en het was niet alleen door stress van dit alles te doen, maar ook omdat hij gewoon een soort van... Jaloers was? Nee, hij kon niet jaloers zijn... Hij was dit soort behandeling gewoon. Met zijn bruine ogen keek hij naar de ander. Hij wist niet goed wat nog meer te zeggen. Hij vertelde maar wat er aan de hand was, maar als hij zijn mond niet zou openen zou de ander ook gewoon weten wat er aan de hand was. Hij was gewoon zo voorspelbaar, niet? Hij kon geen verassing maken, dat was duidelijk vandaag... HIj wilde dit niet meer doen. Hij wilde weg gaan. Seji had hier niks aan. Ondanks wat hij voor hem zag, waren de leugens in zijn hoofd hetgeen dat hij als waarheid zag, als beeld dat hij echt moest zien. Dit was hetgeen dat Seji echt voelde, toch? Het kon niet anders, dat was een feit. ”More?” vroeg de man aan hem. Hij slikte even en probeerde kalm te blijven. Hij wilde hier niet zo staan, hij voelde zich zo immens zwak in deze situatie... Maar dan opnieuw, wanneer kon hij wel sterk zijn? Hij was een kleine loser die niemand gelukkig kon maken. Hij probeerde het gewoon van zich at krijgen, maar de gedachten, de duisternis, het groeide maar verder op hem. Hij wist dat het niet allemaal waar was, want de wereld bewees hem anders... Maar wat moest hij doen als zijn ergste vijand zichzelf was? Hij wilde niet meer vechten tegen al deze pijn, tegen al deze gevoelens. Hij vond het vreselijk. Het was ondragelijk, hij werd er zo moe van... maar rust bestond niet voor hem. Slapen, zijn ogen even sluiten... Dat kon hij niet. Er was altijd iets in hem dat hem wakker hield...

Hij had rozen gehaald, maar ook andere dingen, zoals een mand vol met spullen. Hij wist niet wat Seji leuk vond maar met zijn geringe kennis van katten had hij geprobeerd iets te maken dat een katmens leuk zou vinden. Hij kende de ander echt niet goed genoeg om iets te doen hmn, hij moest zich ervoor schamen, wat een vreselijk persoon was hij... hij slikte even en haalde diep adem waarna hij rustig de boeket met de rozen aan de ander had gegeven. Zijn ogen waren star gericht op de grond terwijl hij zijn kiezen klem op elkaar hield in een soort van reflex zich tegen te houden, om niet te gaan huilen of wat dan ook. Hij kon een duizend redenen opnoemen waarom dit alles niet kon en waarom hij een slecht persoon was. Niks positief kon in zijn hoofd komen, het maakte hem vast een lelijk wezen om naar te kijken. Hij kon het de mensen niet kwalijk nemen. Hij zag er niet uit en was daarbij een echt kind, hij jankte werkelijk om alles. Seji was jonger dan hem en gedroeg zich vele malen volwassener. Hij was echt nog een kind, hij was echt gewoon nog een kind! Die gedachte bleef in hem rondgaan. Hij zou ook nooit iets kunnen bereiken. Alastor wist niet van zijn achterstand af, alleen zijn ouders hadden dat geweten, maar in zekere zin was dat hetgeen dat hem hier zo had gekregen. Al zijn gevoelens, al zijn emoties, ze speelden geen rol. Hij was al defect voor hij dood was, waarom had hij er ooit anders over gedacht? Hij keek even op toen iemand de rozen uit zijn handen nam en kortstondig staarde hij aar de ander met grote ogen. Zijn gezicht leek zwak te zijn, zoals meestal wel... Maar nu leek hij plots weer erger te zijn... Hij wist niet waarom maar dit was een marteling. Alsof iemand hem langzaam aan het wurgen was, maar hem geruststelde op hetzelfde moment. Hij kon het niet geloven, hoeveel pijn en liefde je op een moment kon voelen. Het was niet in te schatten wat voor dingen een mens kon doen qua emoties, hoe ongelofelijk complex het was. Het maakte zijn hoofd licht bij de gedachte. Hij wilde niet langer zoveel voelen, hij wilde een simpel iets... Hij wilde een rij, een simpele kaart van hoe hij in elkaar zat. Want hoe kon hij ooit een ander inschatten als hij het nog niet eens bij zichzelf kon?
”Alastor.. I.. I don’t know what to say,” De bruinharige jongen legde even een arm langs zijn ene arm heen. Hij kromp wat ineen, zijn houding ingezakt, duidelijk gesloten. Hij was niet echt boos of wat, eerder ongemakkelijk in deze situatie, jammer genoeg. Hij kon er niet zoveel aan doen dat hij zoveel voelde op een moment. Het was niet natuurlijk om zoveel dingen op een punt te hebben, dat kon gewoon niet. In stilte staarde hij naar de ander... Hij... Bloosde? Wel meteen betrapte hij zichzelf op een raar gevoel in zijn lijf. Het kwam in een gold, zoals de zee het strand op zou krullen als het zoute water aan kwam rollen. Het was warm en maakte hem ergens gelukkig... Voor een fractie van een seconde, voordat twijfel en dergelijke hem weer bekropen, daar gingen de goede emoties. De woorden van eerder waren verwerkt en hij wist ook niet wat te doen. Hij stond er maar een beetje... ”They’re beautiful. I love them,” sprak de ander... Over de rozen. Na enkele tellen realiseerde hij zich wat hij had gezegd, maar de ander had de bloemen al even weg gezet. Even keek Alastor naar de bloedrode dingen, voordat hij terug keek naar de man, die nu helemaal in de ban leek te zijn met de mand, hoe dan ook leek er iets mis te zijn. "Is there... something wrong?" klonk er twijfelachtig van de jongen af waarna hij even slikte. Zijn benen waren al enkele tellen aan het beven en trillen en hij voelde zich echt niet goed. Zijn hele wereld leek te draaien. Gelukkig kon hij net van zichzelf draaien, want dat zou pas iets zijn. In stilte keek hin naar de ander... Althans, hij dacht toch dat hij niet flauw kon vallen... Maar... Hij voelde zich zo licht en zo slecht en hij wist niet waarom. Hij voelde zich immens zwak, alsof zijn benen zich niet konden dragen en.. Hij zakte erdoor heen en kwam even op de grond terecht. Geschrokken dat hij omver was gevallen krabbelde hij meteen weer beverig op waarna hij even wankel heen en weer waggelde op zijn eigen manier. "I shoul- should just g-" zijn stem brak af, het klonk alsof hij elk moment kon gaan huilen en dat wilde hij voorkomen. Al die gedachten in zijn hoofd, al die dingen in hem, hij haatte ze. Met kalme en wankele passen liep de jongen de kamer uit waarna hij met beverige tred en een licht hoofd de gang op kwam. Zijn armen om zijn eigen lijf heen, alsof het hem zou beschermen tegen hetgeen dat in hem zat... Al de negatieve gedachten. Hij had dit niet willen doen, nee, hij had de ander blij willen maken maar dut was lastig voor hem. Hij had verkeerd gedaan... Het kon gewoon niet anders! HAd je de reactie gezien? Yeah... Het kon echt gewoon niet anders...