» independence

Het kleine meisje was er helemaal klaar mee. Het was veel te druk in dit huis. Elke ruimte moest ze delen, en nergens kon ze gewoon even rustig spelen. Ze was al een tijdje bezig met de voorbereidingen. Eerst had ze haar deken uit zijn hoes gehad, en vervolgens had ze spullen gezocht die haar konden helpen met haar projectje. 2 kussens, een plastic beslagkom, 2 bekertjes, een klein dekentje, haar op batterij werkende nachtlampje, wat speelgoed. Ze had al haar vondsten bij elkaar gegooid in de dekenhoes, en was met de geïmproviseerde zak en Ellie onder haar arm geklemd de smalle trap naar het torenkamertje op gesjokt. Daar had ze eerst de hele boel op de vloer uitgestort, en vervolgens wist ze na enkele pogingen de hoes op de grond te leggen - die diende nu als kleedje. Haar schoentjes deed ze keurig uit en zette ze neer naast de trap. Even bekeek ze haar voorgang. Dit was vanaf nu haar eigen koninkrijk. Zij was hier de baas. Ze richtte zich weer tot de hoop spullen. Er moest tenslotte nog veel gedaan worden voor het perfect was. Ze begon door de twee kussentjes recht tegenover elkaar te leggen op het kleed. Vervolgens zette ze de twee bekertjes naast de kussentjes. Het kleine dekentje vouwde ze dubbel, en legde ze op de andere hoek van het kleed. Het speelgoed kwam daarnaast te staan, met tussen het deken dat een bed moest voorstellen en dit in haar nachtlampje. Hierna raapte ze de beslagkom op, en rende ze zo snel als haar kleine beentjes konden bijhouden de trap af richting de badkamer. Snel vulde ze de kom met water, en geconcentreerd liep ze de trap weer op, elke stap voorzichtig nemend met de hoop dat zo veel mogelijk water ook daadwerkelijk in de kom bleef zitten. Ze knoeide een beetje halverwege de treden, maar wist uiteindelijk het grootste gedeelte van het water veilig boven te krijgen. Ze plaatste de kom op de enige nog lege hoek van het kleed, en bekeek haar werk weer. Er miste nog iets.. Weer haastte Josie zich weer naar beneden, dit keer helemaal naar de keuken. Gelukkig was deze leeg, want ze was niet zeker of ze dit wel mocht doen. Zo stil mogelijk sleepte ze een stoel richting het aanrecht, en klom via deze op het aanrechtblad. Deze voelde koud aan onder haar voeten. Nadat ze een paar kastjes geopend had, vond ze eindelijk wat ze zocht. Voorzichtig pakte ze de grote theepot van Miss Bluebonnet vast, en klom ze van het aanrecht af. Met de pot tegen haar borst geklemd rende ze weer naar boven, en onderweg naar haar gloednieuwe huisje stopte ze weer even in de badkamer om de theepot te vullen. Toen ze eindelijk weer in de toren was zette ze de pot tussen de twee kussentjes in. Hehe, nu was het eindelijk af. Haar eigen huis. Met een woonkamer, badkamer en slaapkamer. Perfect. Met een plof ging ze op het ene kussen zitten, en zette ze Ellie op het andere. Zo. Wat was dit leuk. Heel leuk. Hoor. Helemaal alleen. Geweldig... Echter, na een tijdje begon het een beetje te vervelen. Wat had je nou aan een koninkrijk zonder onderdanen? Met een zucht stond ze op. "Wacht hier, Ellie," sprak ze tegen het knuffelolifantje. Snel trippelde ze weer de trap af, voor de zoveelste keer vandaag. Even keek ze rond, tot ze een onbekende persoon zag staan. Voorzichtig tikte het meisje de ander aan. "Hallo," begon ze onschuldig. "Wil jij misschien naar mijn huis komen?"

» Olivia eerst

Een beetje verlegen was ze wel, ietwat angstig voor de reactie van het meisje. Wat als die nou helemaal niet mee wilde komen, en haar een vervelend klein kind vond? Dat zou niet zo leuk zijn. De verveling had het echter gewonnen van de onzekerheid, en nu stond ze een tikkeltje nerveus te wachten op de reactie van de ander. Deze leek haar in eerste instantie niet eens te zien, maar zodra ze omlaag keek verscheen er vrijwel meteen een warme glimlach op haar gelaat. Dit stelde Josie direct gerust. Iemand die kwade bedoelingen had, zou nooit zo lief lachen, toch? Het meisje verlaagde zich tot haar eigen hoogte door te hurken, en begon met een bijna nieuwsgierige stem te spreken. “Natuurlijk wil ik naar jouw huis komen, ik ben heel benieuwd hoe het eruit ziet!” begon ze. Josie glimlachte verlegen, dankbaar voor de enthousiasme van de ander. “Natuurlijk wil ik naar jouw huis komen, ik ben heel benieuwd hoe het eruit ziet!” Het lachje ging over van verlegen naar enthousiast, en vrolijk knikte ze. Vrijwel direct pakte ze de hand van het oudere meisje, een begon ze haar mee te trekken naar de trap. "Wacht hier, en je mag pas komen als ik roep!" beval ze speels zodra ze bij de wenteltrap aan waren gekomen. Met handen en voeten rende ze zo snel mogelijk de treden op, en eenmaal boven pakte ze Ellie van het kussen waarop ze haar had achtergelaten. Ze trok nog even snel het kleed recht, en ging toen met Ellie vastgeklemd boven aan de trap staan. Alles moest perfect zijn voor haar nieuwe gast. "Kom maar!" riep het kleine meisje vervolgens naar beneden, en met een lief grijnsje bleef ze staan wachten.