say you gotta go
to a place i don't know

‘The way is a way, think slowly -
The sky turning, sending light in’

Het meisje neuriede een melodietje uit de toppen van haar gedachten, wandelde de straat over op de maat van de muziek. Ze had het gemist – het zingen, het éven buiten de vier muren van het gebouw zijn.  Het enige dat er nog miste en dat het moment nog helemaal perfect zou maken, waren de vertrouwde klanken van Joey’s akoestische gitaar – maar de muziek uit haar oortjes was voor deze keer een prima vervanger. Haar broertje wilde vandaag niet met haar meegaan naar het kleine dorpje, en zo was ze de natuurlijke zeer vervelende uitdaging aangegaan om uit te zoeken welk café de beste cappuccino van de lus serveerde. Julia had wel een warme oppepper verdiend na een week overleefd te hebben in de lus, zo vond ze zelf.

Ze had zelfs genoten van de overkomende regenbui, had haar volume in haar oortjes nog hoger gedraaid – puur genieten was dit, carpe diem to the fullest. De illusie van vrijheid. Ze was hier voor haar eigen bestwil. Het meisje bleef en bleef het maar tegen zichzelf herhalen, maar echt wennen deed ze er niet aan. Ze wilde haar oude leven terug, touren met Joey en Link, piepkleine festivalletjes bezoeken in the middle of nowhere, bloemenkronen knopen van wilde planten, mierzoete cocktails drinken tot in het diepst van de nacht… Nog even, nog even.

Julia was zo opgegaan in haar muziek, dat ze bijna niet merkte hoe ze van de hoofdstraat werd afgeplukt en ruw een zijstraat in werd geduwd – pas toen één van haar oortjes langs haar nek hing, hoorde ze eindelijk het geklop van hoeven en het woeste gebries van een dier – een koe op oorlogspad, dat geluid herkende ze onmiddellijk. Meteen daarna werd er ’’Kan je in het vervolg kijken waar je loopt!” naar haar gesnauwd, waardoor Julia, nog steeds verbijsterd van alles wat er de laatste paar seconden had plaatsgevonden, niet uit haar woorden kon komen. Ze slikte even, haalde schokkerig adem, nam van de gelegenheid gebruik om haar redster even beter te bekijken. Een meisje iets ouder dan zijzelf (alhoewel uiterlijk in een lus geen betrouwbare manier was om mensen op te beoordelen), met donkere haren die Julia van nature ook had en priemende, lichte ogen die haar boodschap nog eens extra kracht bijzetten. ’’Dat zal ik in het vervolg zeker doen,’’ bracht ze er uiteindelijk uit, haar ogen wijd opengesperd. Alsof ze van plan was nog een keer omver gelopen te worden door een koe. ’’Eh…’’ Julia rechtte haar haarband en wendde zich opnieuw tot het meisje. ’’…kan ik je bedanken? Wat dacht je van een kop koffie hier in de buurt, ergens?’’ Twee vliegen in één klap.

say you gotta go
to a place i don't know

Koe. Steegje. Voorstel.

Het was allemaal in luttele seconden seconden gebeurd, te kort om voor Julia te verwerken wat er allemaal aan de hand was. Misschien had ze daarom haar suggestie voor een koffie als bedankje zomaar aan het meisje eruit geflapt – geen wonder dat de brunette haar net zo verbaasd aankeek als zij haar nog even geleden aangestaard had, inclusief de verbijsterde ogen en dito blik.

Was het zo raar, koffie als beloning voor een levensreddende actie? Was ze in zo’n kleine en hechte gemeenschap opgegroeid dat een aardig gebaar in Noord-Europa als vreemd werd gezien? Mensen gaven hun redders soms zelfs een gigantisch boeket bloemen als teken van waardering. Of geld. En sinds Julia officieel een jonge studente was in het huis van miss Bluebonnet, had ze simpelweg niet het bedrag dat hoog genoeg leek als een beloning. Een paar muntjes in haar broekzakken en wat op haar bankrekening, meer niet (op kleine festivals spelen spekte nou eenmaal niet haar pinpas). Genoeg voor twee kopjes koffie en... Daar hield het zo ongeveer wel bij op. Misschien nog een cupcake of muffin erbij, of zoiets. To share.

Na een stilte die waarschijnlijk maar eventjes duurde maar aanvoelde als uren, leek het meisje akkoord te gaan met een ‘oké’. Godzijdank. Gelijk daarna kwam er nog een vraag – waar ze naartoe zouden gaan. ’Eh – ik had eigenlijk gehoopt dat jij dat beter zou weten,’ glimlachte ze. ’Ik ben namelijk nog maar een week hier…’ Hopelijk zou dat ook een goede verklaring zijn voor haar onoplettendheid en zou het meisje niet denken dat ze als een soort kamikazepiloot de straat op was gelopen. ’Mijn naam is Julia, trouwens,’ vervolgde ze (er alles aan doend om te spanning tussen de twee wat te verlichten), zich klaarmakend om alvast het steegje uit te lopen,

say you gotta go
to a place i don't know

”Wel, ik ben ook nieuw hier, maar ik heb daarnet wel een café gezien. Ik kan proberen het terug te vinden.” In de eerste instantie fronste Julia haar wenkbrauwen - natuurlijk was haar redster ook nieuw hier. Ze wist ze wel uit te zoeken. Toen het meisje vervolgde dat ze inderdaad een café gezien had, verscheen er een zwak glimlachje op haar gezicht. Haar o zo gewilde koffie en een zitplek kwamen nu wel snel binnen handbereik. 'Wat fijn!' zei ze, misschien een tikje te hard, haar lippen nu opgetrokken in een grijns. 'Inndyr -' - ze brak bijna haar tong over de Noorse medeklinkers, hopend dat ze niet te belachelijk klonken met haar Amerikaanse accent - 'is een kleine stad, toch? Verdwaald zullen we niet raken, hoop ik.' Ze zei het met een hint van sarcasme in haar stem, al zou het Julia niet verbazen dat de twee meisjes daadwerkelijk zouden verdwalen; ze was vandaag al immers bijna omvergelopen door een koe. Verdwalen in een stadje met de grootte van een postzegel zou er dan ook nog prima bij kunnen.

Haar redster stelde zich voor als Hedwig. Interessante naam. Handen schudden zat er blijkbaar niet in (maar toegegeven, wie deed dat nu nog?), maar ze liep achter haar aan naar het begin van de straat. Julia volgde haar blik - links natuur, rechts de stad. ”Hier moeten we rechts, en ik denk dat het ongeveer tien minuten wandelen is voordat we moeten afslaan.” Julia knikte, probeerde het aanblik van de kleine stad op te slaan en te onthouden in haar gedachten voor een volgende keer. Ze zou immers nog lang haar dagen hier moeten doorbrengen. 'Ik neem aan dat je ook een studente bent van Miss Bluebonnet?' vroeg Julia Hedwig. Hopelijk had ze gelijk - en zo niet, dan verwachtte ze dat Miss Bluebonnet vast een bekende naam was in het kleine stadje.