Een gewone voorbijganger zal het niet merken, maar er is iets vreemds aan de hand met het rode gebouwtje bovenop de kliffen in het kleine kustdorpje... Wat op het eerste gezicht een normale vuurtoren lijkt, vormt namelijk de ingang tot de tijdslus van Miss Bluebonnet. Niet iedereen kan de zich steeds herhalende dag in juli van 2011 binnentreden. Enkel zij die drager zijn van een recessief gen dat zich in hun DNA heeft gemanifesteerd en wat door hun aderen stroomt, zullen toegang krijgen tot de lus. Zij beschikken over een gave. Hun 'bijzonderheid' maakt het dagelijks leven voor hun niet gemakkelijk, en er ligt constant gevaar op de loer...
Lees verder!
Alle codes, teksten en afbeeldingen behoren tot de rechtmatige eigenaar of eigenaresse en mogen daarom nooit zonder toestemming gekopieerd of overgenomen worden. De site is gecodeerd en vormgegeven door Vera en wordt gehost op Actieforum. Het idee van deze RPG is gebasseerd op de boekenreeks Miss Peregrine's Home for Peculair Children van Ransom Riggs. Dit forum is getest in de volgende browsers:
Het was al aardig dicht tegen sluitingstijd aan, maar toch had Rafe besloten zich nog in het donker te begeven. Hij had immers geen problemen met het zien in het donker vanwege zijn bijzonderheid—wat ook de reden was dat zijn ogen leken te gloeien in het donker. Een paar dagen geleden had de bruinharige jongeman zijn zwaard weggebracht naar een speciale smid. Het wapen was na een hele poos aardig bot geworden, te bot naar Rafe zijn zin waardoor het nodig eens geslepen moest worden zodat er weer een heerlijk vlijmscherp randje aan zou zitten. Daarnaast kon zo’n heerlijk scherp wapen wel van pas komen als hij een hollow tegen het lijf zou lopen. Of tegen iemand die hem niet aanstond om diegene op diens plek te zetten, of om er simpelweg een einde aan te maken. Lag er net aan hoever de desbetreffende zou gaan.
Na een tijdje te hebben gelopen door de -wat leek wel- uitgestorven straten was hij aangekomen bij zijn vaste smid, waarbij hij naar binnenliep. Het welbekende belletje boven zijn hoofd begon te rinkelen toen hij de deur opende waarna al snel een man die al aardig op leeftijd was tevoorschijn kwam. Hij herkende hem meteen waardoor hij een vriendelijk, maar toch nerveus glimlachje toegeworpen kreeg. Rafe was al aardig wat keren pislink teruggekomen naar de smederij als hij van mening was dat zijn zwaard nog botte plekjes bevatte, of simpelweg niet scherp genoeg was. Laten we zeggen dat hij aardig angstaanjagend over kon komen als hij kwaad was, wat de nervositeit in de man kon verklaren. “You checked it?” vroeg hij de man de zwaard tevoorschijn haalde inclusief zijn schede. De man antwoordde dat hij het tot in de details gecontroleerd had, speciaal voor hem. Kort lachte Rafe zachtjes. “Good, let’s hope for the both of us I won’t have to return it huh?” antwoordde hij met een licht waarschuwende ondertoon, duidelijk makend dat hij het niet zou waarderen als het weer bagger gedaan was. Hij haalde vervolgens zijn pinpas uit zijn portemonnee die in zijn broekzak was opgeborgen om het bedrag binnen enkele secondes te betalen. Vervolgens pakte hij het zwaard inclusief de schede van de bank af en bevestigde het om zijn middel zodat hij het niet de hele weg terug in zijn handen hoefde te dragen. Toen hij de winkel wilde verlaten vielen zijn hazelkleurige ogen echter op een aantal zwaarden die op display stonden in de verschillende vitrines in het kleine winkeltje. Nieuwsgierig liep hij er naartoe om ze van dichterbij te bekijken. Rafe wist dat het waarschijnlijk al na sluitingstijd was, maar wist ook dondersgoed dat de eigenaar van de winkel hem niet zou durven weg te sturen. Explosief leek wel zijn tweede naam.
Het was al enkele dagen geleden dat Athena verder heeft gewerkt aan haar wapens dat in de winkel lagen te wachten op haar. De rosharige dame had nog geen tijd gevonden om eraan te werken, waardoor ze daar waarschijnlijk gewoon in het stof lagen te wachten. De winkelier wist maar al te goed dat hij van haar gerief moest blijven. Vanaf het begin had ze de man duidelijk gemaakt dat hij niks moest gaan proberen, toch niet zolang hij zijn leven nog niet beu was. Athena kon veel verdragen. Het was dan ook met een iets dat ze meteen zou ontploffen. Haar zwaarden. De jonge dame had er een paar op haar kamer liggen. Moest een van haar twee kamergenoten eraan komen, dan was de kans zeer groot dat ze een paar vingers zouden gaan verliezen. De rosharige dame was namelijk zeer beschermend naar de zwaarden. Zwaarden die ze zelf heeft weten te maken. Ze had geluk gehad dat Jeremy ervoor had gezorgd dat ze haar eigen wapens kon maken.
Met de gedachte dat ze veel te danken had aan hem, besloot ze wat verder te smeden aan het wapen bij de winkel. Met de handen in haar leren jasje gestopt begaf ze zich van het domein om zich dan naar het dorp te begeven. rechtstreeks zonder ergens te gaan stoppen stapte ze de wapenwinkel binnen. De man achter de toog begroette haar vriendelijk met een wat afstandelijke houding. Haar gifgroene ogen fixeerde zich op de jonge man die nog naar enkele zwaarden zat te kijken. " I wouldn't look at those" sprak ze schouder ophalend. " Those aren't what you can call 'fight worthy' " De winkelier keek haar kwaad aan maar hield wijselijk zijn mond. "The best swords he keeps in the back." met een beweging van zijn hoofd maakte ze hem duidelijk dat hij maar moest gaan volgen als hij geïnteresseerd was.
Zelf ging Athena meteen de achterste deur door waar de interessantere zwaarden lagen. Volledig achteraan de kamer was dan een smederij waar de man zijn 'o zo goeie' wapens maakte. Naast de smederij stond een tafel met gerief en een object gewikkeld in een doek. Het doek deed ze weg waardoor ze de stukken van haar zwaar in de maak lag. Alles nam ze op en richtte zich op het smeden van haar zwaard. " In which kind of swords are you the most interested?" Vroeg ze lichtjes nieuwsgierig naar de jongeman, zonder op te kijken van haar werk. Athena had hem al in het gebouw gezien, dus dat wilt zeggen dat hij ook wel een gift heeft. Wat zou het zijn?
Hij stond nog niet al te lang te kijken naar de zwaarden die zich in de vitrinekasten voor hem bevonden tot hij het ouderwetse belletje wederom hoorde klingelen toen de deur openging. Kort keek Rafe op om te kijken welk gedaante zich rond dit tijdstip nog in de smederij begaf. Zijn ogen maakten contact met een rossige dame die hij van gezicht wel herkende—maar voor de rest niet. Hij maakte niet veel contact met de bewoners van het verblijf. De enige momenten dat hij vrijwillig contact met ze maakte was als hij ze kon gebruiken voor wat dan ook, anders waren het meestal niet de meest positieve treffingen. Net toen Rafe besloot om zijn hoofd weer om te draaien nadat hij besloten had der te negeren besloot ze hem echter aan te spreken. I wouldn't look at those" sprak ze schouder ophalend. " Those aren't what you can call 'fight worthy' “ legde ze uit. Een lichte frons ontstond op zijn gezicht terwijl hij zijn hoofd weer omdraaide, benieuwd wat ze ermee probeerde te zeggen. "The best swords he keeps in the back." Vervolgde ze waardoor hij een wenkbrauw optrok en zijn blik liet afdwalen naar de man achter de toonbank. En dat had hij hem niet even kunnen vertellen? Niet dat hij hier vaak kwam om zwaarden te kopen, vooral om ze bij te slijpen—maar alsnog.
Toch wel nieuwsgierig naar wat er dan zoal achterin de zaak zou liggen besloot hij haar maar te volgen nadat ze een beweging met der hoofd had gemaakt. Hij keek om zich heen om de plek in zich op te nemen. Er lagen overall losse onderdelen van zwaarden, maar er lagen ook zwaarden die allang klaar waren. Eerlijk is eerlijk, ze zagen er inderdaad veel beter uit dan die zwaarden. Uiteindelijk kwamen ze tot een halt waardoor Rafe’s blik naar die van het rossige meisje ging, verwachtend dat ze wat zou zeggen nu ze er waren. "In which kind of swords are you the most interested? Vroeg ze aan hem. Een kort lachje met een licht sarcastische ondertoon verliet zijn mond toen ze dat vroeg. Zijn ogen gleden naar smeden waar ze mee bezig was. “Is that any of your business?” beantwoordde hij haar vraag met een vraag waarbij hij kort lichtjes een wenkbrauw optilde om vervolgens zijn blik weer door de werkplaats te laten gaan. Ondertussen hield hij haar in de gaten via zijn ooghoeken. Nooit zomaar een vreemdeling uit het oog verliezen zonder hun aard te kennen.
Velen hadden hobby's als schrijven of sporten om hun gedachten af te kunnen leiden. Athena daarin tegen hield er van om in de smederij bezig te zijn en zwaarden te maken. een rare hobby maar Athena was er mee opgegroeid. Vooral vanwege haar power. Het feit dat Jeremy ervoor had gezorgt dat ze hier op haar gemak dit verder kon doen maakte haar gelukkig. NIet dat ze hem ooit zou zeggen. De man had al een ego genoeg. Met een lichte zucht was ze de winkel beginnen gegaan. Het eerste dat haar opviel was dat er iemand anders dan de winkelier binnen stond. De jonge gast herkende ze lichtjes van in de lus. Dus dat wilt zeggen dat hij powers heeft. Niet alleen dat, het feit dat hij hier in een wapenwinkel stond, maakte Athena duidelijk dat het dus sowieso al een grote kans is dat het met wapens te maken had.
Zonder enige pardon sprak ze hem aan om verder naar de achterkant van het gebouw te gaan. Zelf ging ze voor om zo dan aan het smeden kon beginnen. Het zwaard gaat namelijk niet vanzelf gemaakt worden.“Is that any of your business?” was zijn simpel antwoord. Kort liet ze grijnsend een wenkbrauw op gaan. Haar spieren rolde ze kort even om die los te maken. Daar achter gebeurde alles in enkele korte seconden. Een dolk werd van de tafel genomen. Athena hield haar blik op het zwaard terwijl ze in een snelle en harde beweging de dolk naar de persoon smeet. Natuurlijk ging het hem niet raken. Ze mikte namelijk naast zijn gezicht, waardoor het met een luide dof in een kast bleef hangen. Het was om te zien hoe hij erop zou reageren. Met een dramatish zuchtje draaide ze haar lichaam van haar half afgewerkte zwaar en stapte op de jongen af. Met nog maar enkele millimeters verwijderd haar hand liet ze over zijn schouder gaan, onderweg raakte ze die weg vluchtig met haar vingers vooraleer ze de dolk naast hem uit de kast trok. "Then leave pretty boy" sprak ze zachtjes. Haar gifgroene ogen twinkelden van plezier waarbij ze hem leek te bestuderen. "No weapons for you" De dolk nam ze terug waarbij ze 'perongelijk' zijn wang schraapte. "Oops,sorry.." not sorry. Haar ogen voor enkele seconden gefocust op zijn schram voor ze weer hem recht aankeek met een grijns.
Zijn nieuwsgierigheid had hem overwonnen toen ze hem had verteld dat de smid achterin zijn werkplaatsen zijn goudjuweeltjes verborgen hield voor de reguliere bezoekers van zijn wapenwinkel. Sluw, maar waarschijnlijk zou Rafe hetzelfde hebben gedaan als hij in zijn schoenen stond. Gelukkig voor hem had hij wel wat meer geld op zijn bankrekening dan om zijn tijd te verdoen door achter een saaie toonbank te staan, hopend dat de verstekeling die toevallig langs de winkel liep naar binnen zou komen.
Toen de rossige dame aan hem had gevraagd wat voor soort zwaard zijn voorkeur had, had hij haar gevraagd of dat ze haar neus wellicht niet zo in andermans zaken moest stoppen. Hij kwam hier niet om een of ander verkooppraatje aan te horen als toevallig het zwaard dat zijn voorkeur had hier ergens in de chaotische zooi zou ronddwalen. Als hij iets zag dat hem interesseerde zou hij het wellicht overwegen om om wat meer informatie te vragen, slijmerige verkopers hoefde hij niet aan zijn hielen. Zijn opmerking was blijkbaar niet zo goed bij de roodharige gevallen toen er plotseling een dolk langs hem heen vloog waarvoor hij door zijn scherpe reactievermogen niet eens aan de kant dook; hij had opgemerkt dat ze hem zo gegooid had dat het hem niet zou raken.
"Then leave pretty boy" sprak ze met een geamuseerde twinkle in haar ogen. Rafe trok zijn wenkbrauw op en snoof in dezelfde amusante wijze terwijl hij zijn hoofd lichtjes de andere kant op draaide om zijn minacht aan te tonen. Prikkels werden hemzelf ook snel ook teveel, maar zij had naar zijn gevoel een tolerantiegrens van 0,0. "No weapons for you" vervolgde ze waarna ze op hem afkwam en de dolk uit de muur haalde, daarbij zijn wang lichtjes openhalend waardoor er een straaltje bloed langs zijn wang naar beneden droop; iets waar ze zich zogenaamd voor verontschuldigde, al zou elke omstandiger kunnen vertellen dat ze daar geen word van meende. Rafe klemde geïrriteerd zijn kaken op elkaar en pakte stevig haar pols met de dolk erin vast voordat ze deze kon wegtrekken. ”What a childish, preposterous little girl, aren’t you?” trok hij een conclusie uit haar acties terwijl hij haar aankeek met zijn hazelbruine ogen die een blauwe gloed over zich heendrogen. Ze waren niet zo intens gekleurd als haar gifgroene, maar als blikken konden doden zou ze er zijn geweest. “Now tell me your real intentions lil’ girl, doubt you asked me to come here just to send me away the second I opened my mouth,” vervolgde hij terwijl hij een enorme druk op haar pols hield met zijn hand. Niet dat ze kort qua lengte was, in tegendeel zelfs; het zou hem niets verbazen als ze over zijn zielige 173 centimeter torende. Hij probeerde der simpelweg op de kast te jagen.
Athena verveelde zich. Het was duidelijk aan haar gedrag te zien... Nu vor mensen die haar zien was het duidelijk verveling. Mensen die haar niet kenden zouden gewoon denken dat ze gek is, zoals de meeste tijd. Toch was ze al gekalmeerd dan vroeger. Het feit dat ze op veel missies gestuurd was geweest, betekende veel gebruik van haar powers. En dat betekende dat haar powers zich in haar gedrag begon te vermengen. Een gevaarlijk iets. Het maakte haar onstabiel. Athena had vaak zich afgevraagt waarom Jeremy haar nog nodig had. De man wist dat ze soms instabiel kon zijn. Is dat dan niet gevaarlijk voor zijn doel? Misschien maakte haar dat wat paranoia. Toch was ze tevreden met het feit dat hij vertrouwen in haar genoeg had, dat ze zich in kon houden. De rosharige vrouw had immens veel aan hem te danken, ze zou haar leven voor hem opgeven. Zeer loyaal.
Kort schudde ze met haar hoofd om de gedachten van de gevaarlijke man van zich af te zetten. Daarvoor in de plaats focuste ze zich weer op de donkerharige jonge man in de winkel. Met een simpel zin had ze de de interesse van hem weten te trekken, al mocht dat weinig zijn. Had ze interesse in hem? No damn idea. Toch was er iets aan hem dat haar haren recht liet staan op haar armen. Er was iets met hem dat Athena meer over hem wou weten. Iets dat al niet vaak gebeurde. ”What a childish, preposterous little girl, aren’t you?” Lichtjes trok ze een wenkbrauw op. Niks veranderde in haar houding. Volledig relaxed. “Now tell me your real intentions lil’ girl, doubt you asked me to come here just to send me away the second I opened my mouth,” De pijn in haar pols voelde ze, toch gaf de jongedame geen kick. Gerome had haar weten te breken. Sindsdien is ze niet meer te breken. "Lil girl uh..." sprak ze zachtjes. De grijns op haar lippen vergroten. "If you still want to keep your hand i suggest you will let go." Misschien klonk het niet dreigend, iets dat het juist zo gevaarlijk kon maken. Het werd dan ook duidelijk wanneer haar eigen hand begon te verrotten. Het verspreide zich niet verder dan haar pols, daarvoor in de plaats leek het richting zijn hand te verspreiden. Vlak voor het naar zijn hand overging verdween het.
"You should learn to ask nicely, that will help" Oh wat hield ze van hun reacties. "Anyway. Something about you..." haar ogen werden tot spleetjes gedrukt. Haar ogen schoten over zijn lichaam heen. Niet van het uitzicht genieten - al was dat ook heus niet mis. Het was meer naar het feit dat ze iets leek te lukken. " hmmzz i sense something that i like. " Het waren zijn powers, dat wist ze. De vraag was, wat zijn zijn powers. Lichtjes likte ze op haar onderlip. De dolk dat in haar hand zat schoot opnieuw vooruit. Haar hand bracht ze in een veel te hoog tempo voor de meeste te ontwijken vooruit recht naar zijn hoofd gericht. Doelend op het feit dat ze hem zou kunnen doden, moest hij niet op tijd ontwijken of verdedigen. Dit simpel testje zou voor de rosharige duidelijk maken wat ze zocht.
Lichtelijk geïrriteerd tuurde hij naar haar helderde groene ogen, het gevoel hebbend dat hij hier zijn tijd aan het verdoen was. Als ze hem hier niet het verborgen pracht en praal van de eigenaar van de smederij ging laten zien, waarom stelde ze hem dan voor om der te volgen om die reden? Hij had haar er dan ook mee geconfronteerd, der ware intenties willen weten—zelfs als die reden nonsens zou zijn. "If you still want to keep your hand i suggest you will let go." Sprak ze waarna hij zag hoe haar hand -dat leek het althans- begon te verrotten. Fronsend keek hij toe en besloot toen het naar haar pols verplaatste de grip daarop te verzachten om het vervolgens los te laten. Bijzondere gave, was hij niet eerder tegengekomen.
"You should learn to ask nicely, that will help" vervolgde ze haar woorden wat Rafe een wenkbrauw deed laten optrekken. Aardig vragen? Says who? Kort snoof Rafe. Van vele kon hij hun aanwezigheid niet bepaald tolereren. De enige die hem niet voortdurend op zijn zenuwen werkte waren Seji en Raven, al konden zij hem ook behoorlijk gek maken. Raven vooral overdag als ze zch in haar zonnevariant bevond, en Seji als hij hem tegen de haren inwreef tijdens zijn trainingen of wanneer da nook. Nee, Rafe was niet bepaald sociaal. "Anyway. Something about you..." begon ze, hem uit zijn gedachtes trekkend. " hmmzz i sense something that i like. " vervolgde ze waardoor de jongeman zijn ogen nauwlettend tot spleetjes kneep, niet wetend wat ze met die woorden bedoelde. Waren de woorden van seksuele aard, platonisch, of duidden ze simpelweg pure nieuwsgierigheid aan? Toen ze kort haar lippen likten neigde hij naar de conclusie dat ze van seksuele aard waren. Lang had hij echter niet om erover na te denken. Dezelfde dolk vloog namelijk in een vaart op hem af. Zonder te hoeven nadenken over zijn acties pareerde hij het ijzerwerk met het zijne die hij watervlug uit diens schede had gehaald met het welbekende scherpe klingelde geluid als resultaat. Vervolgens orbiteerde hij zijn zwaard om de dolk zodat hij deze makkelijk naar de zijkant kon duwen en mogelijk haar balans kon verstoren. Om van de potentiële balansverstoring gebruik te maken gaf hij nadien een harde, krachtige trap tegen haar torso aan in de hoop dat ze achteruit zou tuimelen. “Something you like about me huh,” lachte hij zachtjes, ongelovig. “How fun..” vervolgde hij, de pure sarcasme van zijn woorden afdruipend terwijl hij zijn nek even liet kraken. Ondertussen verlieten zijn ogen haar gestalte voor géén seconde.
