Stir it up

Vraag het niet hoe, maar het was een wonder: Heath had kleren aan. Ja, ja, even een applaus voor het feit dat hij kleren aan had. Het was ook zo speciaal. Hoewel hij anders echt nooit kleren aan had, had hij ze nu echt, echt, écht aan! Hij zou er een medaille voor moeten krijgen, dan zou hij het misschien wel vaker doen. Zelfs als er bezoek zou komen voor hem zou hij waarschijnlijk nog in zijn boxer rond lopen. Het was hell geweest om voor school kleren aan te moeten doen. Gelukkig hoefde hij nu niet meer naar school, dus dat scheelde ook weer heh? Hij had alles afgerond dus hij zou als hij wilde kunnen werken… maar let’s get serious, wie wilde dat nou echt? En in de loop had dat toch geen zin, aangezien de mensen het toch weer zouden vergeten dat je daar werkte en lang buiten de loop kon je ook niet blijven, aangezien je dan weer zou verouderen. Goh wat was het leven toch weer lastig in dat opzicht.

Was het met een reden dat hij kleding had aangedaan? Niet eens! Gewoon lekker spontaan een keer zijn kleren aan, want soms werd hij zijn boxers een beetje zat en die blikken die op hem geworpen werden ook. Soms kon hij er ook genoeg van hebben oké? Dus dan deed hij gewoon voor één of twee dagen zijn kleren weer aan en daarna gingen ze weer uit. Simple as that. Scheelde ook weer was, niet waar? Het was gewoon veel simpeler om zo te leven. Hij liep altijd zo door hun oude huis, dus waarom niet in ‘zijn’ nieuwe huis? Ze waren net een grote familie toch? Dus waarom zou hij zich er dan over moeten schamen? Sommige mensen snapte hij echt niet, het was toch zo simpel allemaal.

Maar oké, nu hij ook echt zijn kleren aan had was het misschien wel tijd om iets uit te voeren, nu er geen rare blikken zouden komen en al. Misschien kon hij wel contacten leggen, wie weet. Al zouden ze hem either way nog wel herkennen als die rare jongen die nooit kleren draagt, de boxers niet mee gerekend natuurlijk. Hey, het was zijn leven, hij zou zelf die dingen bepalen als hij daar zin in had. Maar goed, nu nog iets verzinnen om te doen natuurlijk. Hij kon mensen uitnodigen om.. games te spelen? Of… uhm… Tja, veel ideeën had hij niet. Hij had gewoon zin om iets te doen, er was vast wel iemand die dat begreep en hetzelfde voelde right? Iemand zou vast ook wel zin hebben om iets te doen maar niet weten wat. Of juist wel weten wat. Hij was bijna overal voor in. Zolang hij maar een keer iets te doen had.

Dus, vol goede moed, liep hij zijn kamer uit. De gang uit. Steeds verder weg van zijn twee broers, waar hij een kamer dichtbij had om ze in de gaten te houden, wat was hij toch een goede broer niet waar? Eigenlijk was hij dat leggit wel, maar oké, bijzaken. Hij wilde ze gewoon beschermen, niks mis mee right? Hij wilde er gewoon zeker van zijn dat niemand misbruik van ze maakten zoals bij Sean wel eerder was gebeurd. Hij liep rustig de trap naar beneden en keek even rond. Halloo? Waar waren die leuke mensen nou gebleven? Hij kon het niet laten om even te zuchten. Hij had een paar opties om leuke mensen te zoeken: 1. De speelkamer. 2. De bibliotheek. (Al had hij daar al zijn twijfels of er daar wel leuke mensen zouden zitten). 3. Ergens buiten of optie nummer 4. De woonkamer. Daar konden misschien wel meerdere mensen zitten, overal wel eigenlijk. Hij wilde gewoon wat lol hebben samen met wat mensen, daar kon je hem niet op straffen right?

Oké, keuzes maken. Daar was hij altijd zo moeilijk in. Moest hij gewoon random gaan kiezen of kon hij echt gewoon een eigen, logische keuze maken? Nou, deze keuze was makkelijk gemaakt. De random keuze. Hij pakte er gewoon een randomizer bij en voerde alle gegevens in, om daarna het lot te laten beslissen waar hij naar toe zou gaan. En dat was… De woonkamer! Nou, mooi gedaan en mooi opgelost zou hij zeggen. Hij liep de volgende trap af en liep rustig naar de woonkamer. Hallo? Iemand daar? Vast wel toch? Anders had hij een verkeerde keuze gemaakt in het leven… alweer. ”Anyone here?” klonk zijn stem rustig door de woonkamer. Oh boy, waarom had hij geen andere keuze gemaakt.

Mensen waren over het algemeen hier best wel heel erg saai. Ze hadden of al dingen om te doen, gingen aan elkaar zitten bijvoorbeeld (hey, hij vond het niet erg so no offense, maar hij was niet iemand om dat te doen), of mensen gingen de regels overtreden omdat ze zich verveelden, social media was zeker ook iets waarmee mensen de tijd langzaam door gingen, en anderen die lagen gewoon de hele dag op bed; zoals hij dus meestal eigenlijk. Hij haalde even een hand door zijn donkerbruine haren en keek de kamer in. Er moest vast wel iemand zijn die het ook leuk vond om iets te gaan ondernemen in plaats van al diezelfde activiteiten doen toch? Hij vond niet veel aan social media, hij had op de meeste dingen niet eens een account. Simple as that. Alleen voor dingen als whatsapp of iets had hij een account, het was makkelijker om daarmee in contact te blijven met mensen okay? Voor de rest? Nah, saai. Hij vond er niks aan.

Hoewel hij meestal zelf ook op zijn kamer bleef, had hij er vandaag totaal geen zin in en wilde hij gewoon wat doen. Al was het maar iets van een spel ofzo. Kaarten, pokeren, een bordspel of iets in die trant. In ieder geval iets anders dan alle ‘normale’ dingen die hier zich in het huis af speelde. Want in geen van al die opties had hij zin. Zelfs als hij naar de stad zou gaan, wat als hij een Hollow tegen kwam? Hij had een stomme gave die hem de emoties van anderen liet voelen. Hoe geweldig als je een Hollow tegen kwam. Kuch. Hij had er dus geen fuck aan. Dus voor hem was het maar veiliger om hier te blijven en ervoor zorgen dat zijn broers ook binnen bleven, want dat was beter voor hen. Ze waren niet altijd de slimste namelijk. Dus dan moest hij maar weer de verantwoordelijke broer zijn voor ze niet waar?

Het was even stil in de ruimte. No way, hij had echt een verkeerde keuze gemaakt. Hij kon het niet laten om even zachtjes te zuchtten, waarna hij even ongemakkelijk over zijn achterhoofd krabde. Zou hij dan maar weer heel awkward door gaan naar één van zijn volgende opties of niet? Hij kon moeilijk hier wel opeens iets gaan doen in zijn uppie right. ”Over here dude” klonk er echter opeens, waardoor hij zijn gezicht naar het geluid draaide en daar naar de ander keek, oh, daar was iemand overeind gekomen. Nu hij wist waar de jongen zat kon hij de hele ruimte in de gaten houden, zolang er geen nieuwe dingen werden geïntroduceerd wist hij wat de jongen deed, zelfs als hij even niet keek. Zolang hij maar in dezelfde kamer verbleef als dat hij was.

Zonder enig pardon plofte hij naast de ander neer en keek naar hem. ”I’m bored as hell man.” sprak hij zwaar zuchtend tegen de jongen, waarna hij even naar hem keek. Enige ideeën om niet meer verveeld te zijn waren zeer en zeer erg welkom, hij was namelijk een beetje klaar met dit niks doen de hele tijd. ”Aren’t you bored as well?” of was hij gewoon één van die mensen die niet zonder hun mobile konden en gewoon letterlijk verslaafd was?

De ander leek eerst even iets van twijfel te voelen, waarom wist hij niet. Wie weet had de ander wel social anxiety of iets in die trant waardoor hij zich zo twijfelend voelde. Hij kon het niet precies voelen, dus hij ging nergens van uit. Toen hij naast de ander ging zitten, zonder ook maar te vragen of het kon en mocht aan de jongen. Geen schaamte, gewoon makkelijk zijn en gaan zitten. Als het een probleem was dan hoorde hij het vanzelf wel. Of dan voelde hij het, easy as that. Dus ook bij deze jongen vond hij het zelf geen probleem om zomaar te gaan zitten bij de ander. En zolang de ander er geen problemen mee had weet je, dan was het goed.

De jongen leek zelf ook verveeld als de pest te zijn, dat was goed, dus dat moest wel betekenen dat het goed zou moeten komen en dat ze zeker wel iets samen konden doen tegen de verveeldheid right? Dan konden ze elkaar helpen. En nu hij dat zo dacht klonk dat heel erg verkeerd. Hoe dan ook, ze zouden vast wel iets kunnen verzinnen om te doen. ”My battery almost died because I’m on it all the time” klonk er brommend van de jongen af, waar op hij even begrijpend knikte. Hij had er zelf niet veel last van, maar dat moest wel een teken zijn dat de jongen verveeld was!

”So, what are we gonna do about it hmm?” oh boy wat hoopte hij dat de jongen dat niet flirterig bedoelde maar gewoon… normaal. Daar ging hij in ieder geval van uit. Als het anders was zou hij later nog de ander weg duwen. Maar goed, ideeën om dingen te doen. Denk, Heath, denk! Er waren vast wel genoeg dingen om te doen. ”How about a game of some sort?” sprak hij even met een glimlachje tegen de ander. Spellen was meestal wel goed voor afleiding toch? Je kon er ook kwaad om worden maar dat was meestal wel lachen om te doen. ”Or we could uhm… do stupid dares or something.” sprak hij even rustig met een grinnik. Tja, het waren niet echt de alledaagse dingen die hij voorstelde, zolang er maar iets geinigs was om te doen right?

Het was beter dat hij iemand had gevonden om mee te praten. Iets was beter dan niets, niet waar? Alleen was ook maar weer zo alleen en daar had niemand zin in. Hoewel de meeste mensen boven waarschijnlijk dingen aan het doen waren, zowel met zichzelf of met anderen, waren er eigenlijk vrijwel geen mensen meer beneden of op de eerste etage. Mensen waren vooral op hun kamers bezig. Slapen, internetten, dingen met elkaar, je kon het wel raden. Dus het feit dat hij iemand had gevonden die zich ook verveelde, was een groot pluspunt voor hem. Eindelijk iemand om iets mee te doen, want hij was niet echt een persoon die gebruik maakte van het internet. Hij vond het wel handig enzo maar nee, het was niets voor hem en niemand kon hem dat ook maar echt kwalijk nemen zei hij maar zo.

Toen hij voorstelde om iets van een spel te doen trok de jongen naast hem een bedenkelijk gezicht. Wat? Geen goed idee? Hij dacht zelf namelijk van wel, als hij eerlijk was. Het was beter dan al dat internetten right? Noem hem maar ouderwets, maar hij vond het zo wel beter dan dat hij de hele dag op het internet zat. Even wat actie in de tent weet je wel. Dan was het voor iedereen leuker, niet waar? Toen hij daarna echter voorstelde om gekke opdrachten voor elkaar te verzinnen leek het gezicht van de onbekende jongen wat op te klaren. Goede keuze dus blijkbaar. ”That sounds like a plan” klonk er van de ander af met een jongens achtige grijns. Kijk, die ondeugende glimlach, daar kon hij dus wel wat mee. Dit zou leuk worden, dat zou hij wel weten nu. De jongen stak zijn hand naar hem uit, om zichzelf voor te stellen natuurlijk. Om te van elkaar te weten hoe ze heten, want dat zou het spel misschien wel beter worden. Het zou tenminste handig zijn om te weten hoe de ander heette. ”I’m Sylas by the way” klonk er van de jongen af, waardoor hij even vriendelijk glimlachte naar de jongen en zijn hand stevig, maar niet pijnlijk natuurlijk, vast pakte. Beetje mannelijk zijn ondanks zijn lengte.

”Heath,” sprak hij met een vriendelijke glimlach tegen de jongen. Nou, nu ze elkaars namen wisten was het misschien tijd om de ‘grenzen’ te overleggen van het spel? Hij wist niet tot hoe ver de ander ging en het was misschien ook wel handig om te weten of de ander in een relatie zat, dan kon hij daar ook rekening mee houden weet je. ”So, let’s set some boundaries for the game,” sprak hij met een glimlachje tegen de ander. Hey als de ander in een relatie zat zou hij geen opdrachten geven als: ‘make-out session met de eerste de beste die binnen loopt’ of iets in die trant. Zo redelijk zou hij ook wel weer zijn. ”How far do you want to go?” sprak hij kalm tegen de jongen. Oh, hij was benieuwd hoe ver de jongen zou willen gaan. Hijzelf zou bijna alles doen. Behalve dingen als mensen vermoorden of iets in die trant. Voor de rest? Hah, hij was overal voor in dus bring it on.

Het was altijd alsof de ideeën doos geopend werd zodra hij zich verveelde. Dan wilde hij dingen gaan doen en als hij zich echt heel erg zou gaan vervelen dan was het net alsof hij opeens allemaal ideeën kreeg om dingen te gaan doen, want hey, waarom niets doen als je wel iets kon doen? Tenminste, zonder al die dingen te doen die iedereen deed, want dat was ook niks. Hij wilde gewoon iets te doen hebben, hij was geen persoon om stil te zitten… naja, eigenlijk ook weer wel maar niet constant. Niet de hele tijd, dat was ook weer stom en dat zou het weer gaan vervelen. En dan zou weer iets leuks weg zijn, omdat hij het te vaak had gedaan. Dus weet je? Random dingen doen was het beste wat er tegen ging! Dus dit was ook overduidelijk een random ding waar hij aan gedacht had, maar zolang het leuk was, dan was het niet erg right?

Maar oké, hij wist niet hoe ver de ander wilde gaan, hij had wel wat rare dares in zn gedachten klaar staan, maar dan moest hij natuurlijk wel weten hoe ver de ander wilde gaan met de dares. Hij wilde de jongen niets verplichten wat hij totaal niet wilde doen. Dus… tja het was wel aardig om het gewoon even te vragen, voordat hij verkeerde dingen van de ander zou gaan vragen. ”Well, no sexual stuff, for starters. And no psychopatic things either,” klonk er van de jongen af, waar op hij rustig knikte met een glimlachje, maar wel begrijpend. Hij keek even naar de ander en glimlachte even rustig. ”I’m okay with like kissing and stuff, but nothing more than that,” begon hij rustig tegen de jongen te vertellen, waarna hij even rustig glimlachte. Hij had toch niet iemand waar hij rekening moest houden, buiten zijn broertjes natuurlijk. ”But as you said, no psychopathic stuff, no killing, beating someone up or anything like that.” sprak hij even met een onhandig glimlachje. Zolang het maar duidelijk was niet waar? Dan wisten ze van elkaar hoe en wat. Hieruit konden ze dan verder gaan met hun dares, niet waar? ”So, you want to start with thinking of a dare?” sprak hij even met een grijns tegen de ander. Easy peasy lemon sqeezy