Victor Frankenstein

a l g e m e e n
Geboren: 3 mei 1765
Leeftijd: 254
Uiterlijke leeftijd: 21
Bijzonderheid: Life extraction
Geboorteplaats: Napels (Italië)
Thuisstad: Genève (Zwitserland)
Sexualiteit: panseksueel

r e l a t i e s
Ouders: Alphonse Frankenstein en Caroline Beaufort
Broers/zussen: Elizabeth Lavenza, Justine Moritz, Ernest and William Frankenstein

u i t e r l i j k
Face claim: James McAvoy
Omschrijving uiterlijk: Victor heeft bruin, kort golvend haar dat als het te lang wordt begint te krullen. Zijn ogen zijn lichtblauw en met zijn 1m70 is hij eerder aan de kleine kant. Doordat hij slecht slaapt, ziet hij er vaak vermoeid uit. Ook al is Victor zelf al enkele eeuwen oud, hij heeft zich altijd aangepast aan de gangbare kledingsstijl en draagt nu dan ook altijd moderne kleren. Hij is erg mager, al is dit al wat verbeterd sinds hij in de lus is.

Victor draagt altijd een medaillon met een foto van zijn moeder erin. Dit medaillon behoorde eerst aan zijn broer William, maar sinds deze vermoord werd, draagt Victor het als een herinnering.

Nadat zijn vrouw overleed hing hij haar trouwring aan dezelfde ketting als het medaillon van William, maar tegenwoordig draagt hij de ring aan de ringvinger van zijn linkerhand.

Sinds Victor in de lus is draagt hij altijd leren handschoenen om zijn gave onder controle te houden.

i n n e r l i j k
Sterke punten: intelligent, behulpzaam, nieuwsgierig, rechtuit, rationeel, trouw, eerlijk

Zwakke punten: koppig, egoïstisch, ongeduldig, impulsief, warhoofd, wraakzuchtig

Dislikes: tijd verspillen, domheid, naïviteit, drukte, slapen, groepen, tomaten

Likes: natuur, controle in handen hebben, blauw, lezen, rust, intelligente conversaties

e x t r a

Victor krijgt vaak de vraag of hij dezelfde persoon is als het personage uit het boek van Mary Shelley. Hij heeft dan ook het vermoeden dat Shelley geruchten over hem gehoord had en daarom haar personage naar hem vernoemd heeft. Persoonlijk heeft Victor haar nooit ontmoet.

Hij spreekt vloeiend Frans, Duits, Italiaans, Engels en kent onder andere ook Grieks en Latijn.

Zelfdiagnose: insomnia & ptss.

b i j z o n d e r h e i d

Victors bijzonderheid stelt hem in staat om iemands energie te manipuleren.

Hij kan zijn eigen energie aan anderen geven. Zo kan hij organismen weer tot leven wekken. Hoe groter/complexer het wezen, hoe meer energie het Victor het kost om het leven te schenken. Als hij te weinig/minder energie geeft kan hij wonden genezen of iemand tijdelijk uit de dood laten oprijzen. Wanneer hij een groot deel van zijn energie afgeeft kan hij zich dagen futloos voelen, hoofdpijn hebben of in extreme gevallen erg ziek worden.

Victors gave werkt echter ook in de omgekeerde richting: hij kan de energie van levende wezens stelen. Je voelt het niet wanneer hij energie van je afneemt, wel kan je je wat duizelig of zwak voelen voor de rest van de dag als hij veel neemt. Je zal dus nooit doorhebben wat hij gedaan heeft. Als hij grote hoeveelheden energie van iemand afneemt kan hij deze persoon doden.
De energie die hij van iemand afneemt kan hij gebruiken om zijn eigen energievoorraad aan te vullen (waardoor hij minder slaap/voedsel/drinken nodig heeft, helderder kan denken en zijn uithoudingsvermogen zeer tijdelijk vergroot), zijn eigen wonden te genezen en zichzelf te verjongen (wat hem in staat heeft gesteld zo lang buiten een lus te wonen).
Als hij erg moe is of zijn emoties niet onder controle heeft, neemt hij soms onbewust kleine hoeveelheden energie van anderen af.

Het grootste nadeel aan zijn gave is dat hij iemand rechtstreeks (er mag geen laag van vb kleren of modder tussen zitten) moet aanraken om energie te kunnen geven/nemen. En grote hoeveelheden energie geven/nemen duurt een tijd.
Iets wat Victor zelf erg irriterend vindt is dat hij geen controle heeft over de wezens die hij tot leven wekt. Als hij bijvoorbeeld een dode vos vindt en deze leven geeft, zal de vos gewoon doorgaan met zijn hernieuw gevonden leven. Victor heeft geen enkele connectie of controle over de vos. Dit geldt voor alle wezens die hij tot leven wekt.

[extra details zijn in zijn geschiedenis te vinden]

g e s c h i e d e n i s

Hoewel Victor uit een rijke Zwitserse familie komt, werd hij zelf in Napels geboren. Hij was de oudste zoon van Alphonse Frankenstein, een toegewijde ambtenaar. Alphonse werd smoorverliefd op Caroline Beaufort - wiens gestorven vader een goede vriend van hem was. Hij hielp haar door een zenuwinzinking na de dood van haar vader. Een vonk sloeg over tussen de twee. Alphonse nam ontslag als ambtenaar en samen reisden ze doorheen  Duitsland, Frankrijk en Italië.

Victor zelf gelooft tot op de dag van vandaag nog steeds dat niemand ooit een gelukkigere jeugd dan hij heeft gehad.

Toen hij zeven was adopteerden zijn ouders een weeskind, Elizabeth Lavenza. Met haar blonde engelenhaar en stralend blauwe ogen was zij het toonbeeld van perfectie en ze werd hartelijk welkom geheten in de familie. Hoewel ze als broer en zus leefden, noemden ze elkaar neef en nicht.
Ook Justine Moritz werd geadopteerd en in de familie verwelkomd als een tweede dochter. Later zou ze de taak van kinderjuf voor William op zich nemen.

Na de geboorte van Victors broer, William, keerden de Frankensteins terug naar Zwitserland waar ze nu permanent in Genève woonden. Daar ontdekte Victor voor het eerst zijn gave. Op de vensterbank van zijn kamer vond hij een dode vlinder. Nooit eerder had hij zoiets moois gezien en verwonderd kwam hij dichter bij het felgekleurde dier. Toen zijn vingers het insect raakten begon het te stuiptrekken, waarna het overeind kwam en de kamer door vloog. De overwinning was echter van korte duur en het dier viel terug dood op de vloer. Victor haalde Elizabeth en zijn nieuwe beste vriend, Henry Clerval, en raakte de vlinder opnieuw aan.

Het werd een spelletje voor de drie. Telkens Elizabeth of Henry een dood dier aantroffen, werd Victor erbij gehaald om het tot leven te wekken. Hierdoor verloor Victor veel energie en wat startte als lichte hoofdpijn, veranderde al snel in een volhardende ziekte. Op de derde dag dat Victor aan zijn bed gekluisterd was, bracht zijn moeder hem een boek over chemie. Zo startte Victor’s obsessie met wetenschap. Nu animeerde hij niet langer vlinders uit verwondering, maar wetenschappelijke nieuwsgierigheid. Victor richtte zich al snel op alchemie en metafysica en wou de geheimen van hemel en aarde, de oorzaak van dood en leven ontdekken.

Naar het einde van Victors zestiende levensjaar toe, werd Elizabeth ziek. Hun moeder verzorgde haar waardoor Elizabeth de ziekte overleefde. Echter werd Caroline zelf besmet met roodvonk door de hoeveelheid tijd die zij bij haar dochter besteed had. Na een paar weken stierf Caroline aan de ziekte. Haar dood viel zwaar bij de familie en Victor stortte zich nog harder in zijn experimenten dan ooit tevoren.

Op zijn zeventiende vertrok Victor naar de universiteit van Ingolstadt in Duitsland. Alchemisten zoals Cornelius Agrippa hadden een grote inspiratiebron voor Victor gevormd en nu pas leerde hij dat hun theorieën al jaren ontkracht waren. Hij voelde zich belachelijk gemaakt door zijn kinderlijke onwetendheid.

Hij kwam in de klas van M. Krempe, een natuurfilosoof terecht. Het was een klein, dik mannetje met een norse stem. M. Waldman, een professor in de chemie, verving Krempe al snel als Victors mentor. Deze man was niets als zijn collega. Waldman had ongeveer vijftig levensjaren achter zich, maar straalde een aura van welwillendheid en gevoeligheid uit. Zijn haren waren zwart, met een paar grijze haren die zijn slapen bedekten. Hij was kort, maar liep met rechte rug en had de zoetste stem die Victor ooit had gehoord. Nu hij natuurfilosofie had laten vallen bestonden zijn studies naast chemie ook uit menselijke anatomie en evolutieleer.

Ondertussen werden de experimenten met zijn krachten steeds grootser. Victor zonderde zich af van alle andere studenten en professoren en focuste zich enkel op zijn werk. Eerst praatten ze achter zijn rug over zijn hem, maar Victor werd ook in zijn gezicht gestoord genoemd voor zijn geloof in leven na de dood. De harde woorden maakten hem enkel gedrevener om zijn werk voort te zetten en al snel ging hij van insecten naar kleine dieren, tot hij zichzelf pushte om over te stappen naar een menselijk lijk. Hier was hij echter nog lang niet klaar voor en Victor spendeerde de komende vier maanden ziek in bed.

Victor stopte met school en ging terug naar zijn ongeruste familie in Genève. Zijn terugkeer bood echter niet de verlossing waar Victor op had gehoopt, want zijn broer, William, was net gewurgd teruggevonden. Toen de familie het lijk mocht bezoeken, snelde Victor naar zijn broer toe en legde zijn palm op Williams schouder om hem tot leven te wekken. William werd even wakker, maar viel bijna onmiddellijk weer dood neer. Victor was echter niet van het lichaam weg te krijgen en samen sleurden zijn vader en de begrafenisondernemer Victor de kamer uit.

Terwijl Victor met een zenuwinzinking op bed lag, werd de kinderoppas Justine veroordeeld voor de moord op William (hoewel Victor er nog steeds van overtuigd is dat zij onschuldig is). Alphonse gaf hem Williams medaillon in de hoop dat het Victor beter zou maken.

Toen hij eindelijk zijn kamer verliet, vertrok Victor op trektocht in de bergen die zijn thuisstad omringden. Daar vond hij eindelijk de rust die zijn ziel niet gegund leek te zijn. De lucht en de eenzaamheid deden hem goed en zijn geest leek op te klaren. Toen hij terugkwam voelde hij zich gezonder dan ooit. Ook wou hij zijn experimenten ergens ver weg van zijn familie voortzetten, waar hij ze niet kon teleurstellen of raken.

Met open armen en bezorgde blikken werd Victor terug thuis ontvangen. Maar al snel begon hij zijn vertrek te plannen. Toen Victor op een avond zijn vader hoorde praten over een huwelijk tussen hem en Elizabeth flipte Victor. Hij had al langer geweten dat die trouw op de planning stond - het was zijn moeders laatste wens geweest-, maar hoewel Elizabeth een bloedmooie jonge vrouw geworden was, hield Victor van haar als een zus en koesterde hij geen andere gevoelens voor haar, hoe hard hij vroeger ook geprobeerd had.

Halsoverkop maakte Victor zijn koffers en koos hij zijn bestemming. De volgende ochtend verklaarde hij zijn vertrek zonder zijn vader enige kans te geven over een trouw te beginnen. Wel kon Alphonse Victor overtuigen om samen met Henry - die al langer plannen had om naar Groot-Brittannië te gaan - te vertrekken.

Met de koets vertrokken ze vanuit Genève, met de boot gingen ze de Noordzee over naar Engeland en per koets reden ze door het land. Een inschattingsfout liet hem Henry zoenen tijdens één van hun conversaties. Voor Victor leek alles op zijn plaats te vallen: waarom hij nooit van Elizabeth gehouden had, hoe hard hij ook probeerde, waarom Henry altijd zijn aandacht trok en zo ontzettelijk slim leek. Het moment was echter van korte duur, want eenmaal Henry doorhad wat er gebeurde duwde hij Victor van zich af. Victor kon duidelijk de afschuw op het gezicht van zijn beste vriend zien en in paniek sprong hij de koets uit. Hij vluchtte weg terwijl Henry niets anders kon doen dan hem nakijken.

De komende jaren zwierf Victor door Engeland. Hij speelde wat met verschillende manieren waarop hij zijn gave kon gebruiken en genoot van de omgeving.

In Londen vestigde hij zich. Hij kocht een huis en werd geaccepteerd in de plaatselijke medische school, want al was hij intelligenter dan zo’n beetje iedereen die hij al ontmoet had, Victor was altijd op zoek naar een manier om meer te leren. Twee jaar verliepen zijn dagen exact hetzelfde. De dag bracht hij door op de universiteit, nachten werden thuis gespendeerd waar hij aan zijn privé projecten werkte. Af en toe maakte hij wat tijd om te slapen.

Het verbitterde hem, de eenzaamheid en de roddels. Want overal waar hij kwam keken de mensen naar hem alsof hij gestoord was. Zijn medestudenten meden hem als de pest en lachten hem recht in zijn gezicht uit. Het was nog erger dan in Ingolstadt en Victor had er dan ook geen moeite mee af en toe wat energie te stelen van een student en zo hief hij zijn slaapgebrek wat op.

Met zijn experimenten probeerde hij aparte lichaamsdelen tot leven te wekken, zowel met zijn krachten als met wetenschappelijke methodes. Vertrouwbare en vaste bronnen waren echter onmogelijk te vinden, dus telkens er een dier stierf stal Victor het lijk (of delen als hij betrapt werd). Zo maakte hij uitstappen naar onder andere de hondenfokker en de dierentuin. Op deze manier belandde hij ook in het circus, waar hij Igor ontdekte.

Tijdens de show maakte de acrobate, Lorelei, een lelijke val. Samen met Igor, die op zichzelf anatomie gestudeerd had, zette Victor haar schouder weer in de kom en spalkten ze haar sleutelbeen. Igor was briljant, maar zijn talent werd verspild door het circus waar hij als clown werkte. Victor bevrijde de bultenaar van het circus, waarna Victor hem genas van het abces dat zijn misvormdheid veroorzaakte - Victor leegde het abces van vloeistof en gaf Igor een harnas zodat hij niet langer voorovergebogen zou lopen.

Igor bleek een groter genie dan Victor ooit had kunnen verwachten en al snel vergezelde Igor hem als partner in zijn experimenten. De band tussen de twee werd zo sterk dat Victor de ander genoeg vertrouwde om hem zijn gave te laten zien - iets dat hij nooit eerder bewust gedaan had. Igor was verwonderd, maar vond in de gave dezelfde droom naar leven na de dood die Victor had.

Een nachtmerrie werd waarheid voor Victor toen zijn vader in de deuropening stond terwijl hij met Igor praatte. Victor werd zich opeens bewust van hoe dicht Igor en hij bij elkaar zaten en kwam ongemakkelijk recht. Igor verliet de kamer. Alphonse leek niets op de zachtaardige vader waarmee Victor was opgegroeid. Henry had verteld dat Victor hem had gezoend en was weggelopen en Alphonse had niet kwader kunnen zijn. Toen Alphonse Victor tegen de grond sloeg op het moment dat hun discussie een hoogtepunt bereikt had, waren beiden zo verbaasd dat Alphonse de benen nam en Victor uren later nog steeds op de grond lag, te geschokt om te bewegen.

Igor hoorde de conversatie, maar toen Victor vroeg of hij geluisterd had, ontkende Igor dit. Hij wist nu dat zijn vriend met een reden over zijn verleden gezwegen had, maar nam Victor dit niet kwalijk. Igor snapte dat er dingen waren waarover je liever niet praatte en respecteerde dit. Wel was hij blij om weer een deel van het mysterie, dat Victor Frankenstein voor hem was, te ontrafelen.

Echter was er één persoon die roet in het eten strooide: Lorelei. Elke keer als zij op het toneel kwam keek Igor naar haar. Elke keer als zij twijfels uitte over hun experimenten, werd Igor onzeker en discussieerde hij met Victor over de ethiek van hun werk. Victor hield van Igor en hij wist dat Igor ook van hem hield, maar hij was niet blind en kon ook zien dat Igors gevoelens jegens Lorelei sterker waren dan degene die hem bij Victor hielden.

Victor verliet zijn vriend opdat hij geluk zou vinden bij zijn acrobate en liet Igor een afscheidsbrief achter. Hij vertelde Igor dat deze zijn beste creatie was en altijd zou zijn, maar dat Igors leven nu van zichzelf was en hij Victor niets schuldig was.

Victor ging noordwestwaarts. Toen hij in een klein Schots dorpje een meisje van een dodelijke wond genas, werd hij als held aanbeden. Victor wist dat de titel onterecht was, maar bedacht dat mensen genezen een goede manier was om zijn krachten te trainen. Wel gaf hij anderen zijn kracht, terwijl dit met William niet gelukt was. Het gaf hem een dubbelzijdig gevoel, maar hij overtuigde zichzelf ervan dat hij zo op zijn eigen manier Williams dood compenseerde. Victor trok van dorp tot dorp, maar bleef nergens lang genoeg om als tovenaar op de brandstapel te eindigen.

Na jaren zonder problemen begon Victor laks te worden en bleef hij steeds langer op één plek. Zo werd hij op een dag aangevallen op straat. Zonder enige aanleiding kwam een man, beledigingen schreeuwend, op hem afgelopen. Victor had geen idee hoe hij moest vechten, dus greep hij de man vast en tapte zijn aanvallers kracht af in een poging hem te verzwakken. Victor ging te ver en werd overweldigd door de hoeveelheid energie die hij binnen kreeg. Toen hij weer kon nadenken voelde Victor de koude man in zijn armen - hij had hem gedood. Victor vluchtte.

Na uren non stop te rennen hield Victor halt bij een meer. Hij was niet moe en had zelfs amper gezweet en dat maakte hem zorgen. Zelfs al was hij de fitste persoon op Aarde geweest, dan nog had hij niet zo lang kunnen lopen. Zijn ogen vielen op zijn weerspiegeling in het water. Meteen liet hij zich op zijn knieën neervallen om beter te kunnen kijken. Victor zag er net uit als toen hij naar Ingolstadt vertrok. Zijn gezicht was veel jonger en hoewel zijn haren en baard nog steeds verwilderd en onverzorgd waren, had zijn huid niet langer een grauwe kleur, zijn wangen waren niet langer ingevallen en ook de wallen onder zijn nu stralende ogen waren verdwenen. Victor leek net wakker geworden te zijn uit een verkwikkende, nachtmerrieloze slaap die hij al in jaren niet meer gehad had.

Hij gokte dat hij ongeveer veertien jaar jonger was geworden. Een theorie vormde zich in Victors hoofd: Victor had de levensjaren van zijn aanvaller gestolen, maar de man was geen kind van veertien geweest. Victor zou hem eerder iets jonger, of misschien rond dezelfde leeftijd als zichzelf geschat hebben. Victor was half de leeftijd van de man jonger geworden. Dus kon hij wanneer hij iemand met zijn krachten doodde ongeveer de helft van diens levensjaren voor zichzelf gebruiken. Misschien hing dit zelfs samen met de leeftijd, medische conditie of zelfs fysiek van degene die hij doodde. Dit moest Victor uitproberen, maar hij kon het niet riskeren nog jonger te worden. Dit experiment zou moeten wachten.

Door zich dit allemaal te realiseren had Victor zijn tijd om aan de politie te ontsnappen verspild. Victor was nu misschien veel jonger - en gezonder - dan wat de getuigenissen vertelden, maar hij paste nog steeds perfect in het gezochte profiel: een buitenlander met een gemixt accent, bruin verwilderd haar, blauwe of groene ogen (dit hing af van degene aan wie je het vroeg), scherpe gelaatstrekken, bleke huid en oude, meermaals verstelde kleren. De gevangenis waar hij belandde was, zoals gebruikelijk in Ierland, overvol. Mannen, vrouwen en kinderen zaten samen in een donkere, kleine ruimte die meer op een kerker, dan een gevangenis leek. Honger was een bijna dagelijks ongemak en de uitzichtloze sfeer werkte in op de hersenen en maakte langdurige bewoners gek.

Tijd ging verloren voor de gevangenen en Victor had geen idee hoeveel dagen - weken - jaren, hij daar zat. Pas toen zijn vader voor de tralies stond kreeg hij enige zin van werkelijkheid terug. Alphonse was ouder dan Victor zich herinnerde, veel ouder. De man was al bijna veertig geweest toen Victor geboren werd - in tegenstelling tot zijn vrouw die toen rond de twintig was. Alphonse was toen knap, maar nu was zijn grijzende haar spierwit en zat zijn huid vol rimpels, toch herkende Victor zijn vader direct.

Alphonse haalde zijn zoon uit de gevangenis en al was Victors mentale gezondheid er niet op vooruit gegaan in de voorbije jaren, toch hadden de twee vele conversaties. Het voorval in Londen werd door beiden genegeerd en Victor, verlost van de hopeloosheid van gevangenschap, voelde geleidelijk zijn mentale en fysieke gezondheid weerkeren. Victor zocht de natuur op en voelde hoe diens schoonheid hem deugd deed. Toen hij er sterk genoeg uitzag, vertrokken vader en zoon terug naar Zwitserland. Verheugd weg te kunnen  van het vervloekte eiland ging Victor mee zonder enige gedachte aan zijn vertrek te schenken. Hoe dichter ze echter bij Genève kwamen, hoe nerveuzer Victor werd. Het werd zelf zo erg dat ze middenin de reis halt hielden in Parijs.

Wat zou Elizabeth denken? Zijn lieve nicht die hij had achtergelaten zonder ook maar even aan haar gevoelens te denken. En Clerval? Victor was nog het bangst voor Henry’s reactie. Wat had hem bezielt toen ze door Engeland reden. Het ging in tegen alles wat hem ooit verteld was; sodomie was een verachtelijke daad die God tartte (al wist Victor niet langer zeker of zijn geloof in de Almachtige gerechtigd was).

Hoewel iedereen schrok van zijn ongezonde - en veel jongere - voorkomen, werd Victor bij zijn aankomst in Genève warmer verwelkomt dan hij ooit had kunnen voorspellen. Elizabeth verweet hem niet dat hij niet van haar hield zoals zij van hem. En na jaren elkaar niet gezien te hebben, spendeerde hij eindelijk wat tijd met zijn - nog levende - broer, Ernest, die volwassen was geworden in Victors afwezigheid. Henry was bezig met een reis door Italië en werd pas binnen enige tijd terug verwacht, wat een opluchting was voor Victor, die tegen de reünie zowel opkeek als uitkeek.

De tijd ging echter snel en Henry’s terugkomst kwam steeds dichterbij, tot het zover was. De eerste dagen negeerden de twee elkaar. Pas laat in de avond nadat Henry al meer dan een week terug was, wisselden ze meer dan twee beleefde woorden. Ze troffen elkaar per ongeluk aan op een bank op een heuvel, niet ver van Victors ouderlijk huis.

Wat eerst een akwarde woordenwisseling was, werd al snel een aangename conversatie. Toen Henry echter vroeg waarom Victor hem gezoend had, monde hun gesprek uit in ruzie. Toen Victor zijn hand op Henry’s schouder legde nam zijn bijzonderheid het over en zonder het zelf te willen, stal Victor de energie - en bijna het leven - van zijn beste vriend, want net op tijd wist Victor het lichaamscontact te verbreken.

Henry lag maanden doodziek op bed - net als Victor toen hij jaren geleden voor het eerst iemand tot leven wou wekken - en Victor werd gek door de gedachte dat hij zijn beste vriend bijna gedood had. De gebeurtenis had hem de controle over zijn krachten afgenomen - iedereen die hem aanraakte trok zijn hand direct weg in pijn - en bang om anderen te verwonden, sloot Victor zich op in zijn kamer.

In de gevangenis had hij de wisseling van de eeuw gemist, opgesloten in zijn kamer miste hij het begin van de nieuwe eeuw.  Henry vertrok zodra hij zich sterk genoeg voelde, Alphonse stierf en werd in kleine kring begraven, Ernest trouwde en verliet het huis en Elizabeth was de enige familie die overbleef in het gebouw. Ze probeerde voor Victor te zorgen, maar de voorbije jaren hadden te veel van hem gevraagd en er kon niets met hem aangevangen worden. Elizabeth bleef bij hem voor het grootste deel van haar leven, tot uiteindelijk ook zij hem verliet.

Ook Victor werd door zijn instincten gedwongen het huis te verlaten. Zijn krachten had hij nu min of meer onder controle, toch bleef hij zo ver mogelijk van andere mensen vandaan. Een oude man stierf aan zijn hand niet veel later, en Victor leek weer begin de twintig (hij nam effectief de helft van de jaren van de man zoals hij voordien getheoreerd had).

Zonder te letten in welke richting, trok hij rond, tot hij per toeval in Ingolstadt kwam. De wereld die hij kende was niet meer, al bleven vele dingen hetzelfde. Een jonge vrouw stond voor de schooldeur, met een houten krat vol erlenmeyers en reageerbuizen, tegen het gesloten stuk eikenhout te vloeken. Ze was een wetenschapper, al wou de school haar niet erkennen omdat ze met het verkeerde geslacht geboren was. Een maatcilinder viel uit de doos en Victor hielp haar. Zijn gave niet helemaal onder controle voelde de vrouw (ze heette Maria, ontdekte hij later) een lichte schok toen hij haar het voorwerp overhandigde.

Victor probeerde afstand te behouden, bang haar te vernietigen zoals iedereen voor haar, maar zij wou hier niets van weten en bleef hem benaderen. Haar intelligentie verwonderde hem elke keer en Victor had het steeds moeilijker om haar weg te sturen, tot hij haar liet blijven. Maria maakte hem een beter mens en bracht zijn gemoedsrust, nieuwsgierigheid en wetenschappelijke geest terug. Ze trouwden en leidden een rustig leven op het Duitse platteland. Samen werden ze oud en Victor bleef bij haar tot op haar sterfbed.

Maria stierf kort nadat de nieuwe eeuw inluidde en nam een stukje van Victors ziel met zich mee. Hij rouwde en hield afstand van de rest van de wereld, al stierf weer een ander om Victor in leven te houden. De rest van de wereld stond echter op het punt van oorlog en dwong hem uit zijn isolatie. Victor diende als dokter aan de frontlinie en velen dankten hun leven aan hem. Hij deed wat hij kon, maar in zijn eentje kon hij niet iedereen redden. Zijn gave raakte al snel uitgeput en de voorraad medisch materiaal raakte niet veel later op, zodat Victor zelfs met zijn uitgebreide kennis moeite had mensen te redden. Het werd zo wanhopig, dat Victor de energie van de dodelijk gewonden afnam - wel kon Victor van hen minder energie nemen omdat ze al op sterven lagen - om meer mensen te kunnen redden. Na vier helse jaren werden ze eindelijk terug naar Duitsland geroepen, waar ze geacht werden weer een normaal bestaan op te bouwen.

Vooraleer het land echter bekomen was van de gevechten, kwam Hitler aan de macht. Een nieuwe oorlog ontketende zich over de hele wereld. Ditmaal vocht Victor niet met Duitsland. Hij had het land al verlaten voordat de oorlog begon en hielp de slachtoffers van de getroffen gebieden. In België leerde hij een beetje Nederlands en had hij eindelijk nog eens de kans om Engels te spreken. Ook Parijs bezocht hij tijdens deze periode.

De oorlogsjaren hadden Victors bijzonderheid verder ontwikkeld en niet langer was hij bang om de controle over zijn krachten te verliezen. Hij hielp met de wederopbouw van vele dorpen en trok van plaats naar plaats.

De mensheid stond echter niet stil en niet enkel de industrie, maar ook sociale denkbeelden veranderden. Victor had zich zo lang afstandelijk van de wereld gehouden, maar nu won zijn nieuwsgierigheid het en mengde hij zich weer tussen de mensen. Hij bleek veel gemist te hebben en de wereld schokte hem. Terwijl Victor de kleinere dorpen had helpen heropstarten, hadden de steden hun wonden geheeld en waren de mensen uit op verandering. In die periode reisde Victor voor het eerst met het vliegtuig, iets wat hem toen angstig maakte, maar wat hij later zoveel zou doen dat het niet langer bijzonder zou zijn. Hij bezocht vele landen - zijn doel was om de hele wereld te zien - en breidde zijn kennis van zowel cultuur, wetenschap en geneeskunde steeds verder uit.

Het was tijdens deze reizen dat hij voor het eerst over lussen hoorde. Een lus in congo, opgericht in tijden van slavernij, was de eerste waarvan Victor de ingang vond. De enige volwassen vrouw - een ymbryne - verschafte Victor met informatie waar hij zelfs niet van durfde te dromen. Eindelijk had hij een manier gevonden om zijn vreemde bekwaamheid om leven te schenken en te nemen te verklaren. De vrouw schreef de oorsprong van Syndrigasti echter toe aan magie, waar Victor - met zijn rationele gedachtegang - niet in kon geloven. Er was een bibliotheek in de lus, maar alle boeken waren geschreven in talen waarvan Victor de beginselen nog niet kon begrijpen. De Ymbryne stuurde hem door naar een lus in Schotland, waar hij de taal wel verstond.

De lus in Schotland werd door Mevrouw Crow uitgebaat. Victor werd er hartelijk ontvangen - de Ymbryne uit Congo had de vrouw een brief over zijn komst gestuurd - en kreeg toegang tot alle informatie die hij begeerde. Enkele jaren spendeerde hij hier en Victor las elk boek waar hij zijn handen op kon leggen. Deze lus was echter geen plaats voor hem en hij voelde zich er niet thuis. Dus vertrok hij weer. Mevrouw Crow gaf hem aanwijzingen voor een lus in Frankrijk - dicht bij Zwitserland - en waarschuwde Victor voor de gevolgen die de lus te lang verlaten kon hebben.

Het duurde te lang voor Victor de lus in Frankrijk gevonden had en op de derde dag voelde hij hoe de jaren hem inhaalden. Zijn kracht sloeg op hol en de eerste persoon die hij aanraakte stierf aan zijn handen. De veroudering stopte en Victor werd weer jonger. In de Franse lus, die onder leiding van mevrouw Gobemouche stond, aangekomen moest Victor eerst uitleggen wat zijn gave was, want in de beschrijving van Mevrouw Crow as hij veel ouder geweest.

Deze lus was opgestart in de periode rond Victors geboorte en was veel meer een thuis voor Victor dan de vorige. Hier verbleef hij tot 2016, toen de lus vernietigd werd door hollows. Victor en een aantal anderen ontsnapten, maar Victor raakte de rest kwijt en gedesoriënteerd zwierf hij rond tot hij in een stad kwam. Toen was het al te laat om een nieuwe lus te zoeken en namen zijn krachten de controle over. Om tegen te gaan dat de jaren die hij in de lus gespendeerd had hem inhaalden, moest hij andermans jaren afnemen. Hij liet een klein spoor van doden achter, waarna zijn bijzonderheid genoeg afkoelde om controleerbaar te zijn.

Hij was het beu om zich aan te moeten passen en anderen te moeten doden om te overleven. Een jaar spendeerde hij zoekend naar een nieuwe lus, tot hij in Inndyr terecht kwam en de opening van de lus ontdekte.