Ah, klusjes doen. Geweldig. Behalve als het buiten boven de twintig graden was. Met een zuur gezicht keek Cheryl naar de jongen die haar aan het uitleggen was wat ze moest doen. Ze had helemaal geen zin om de taak te doen, maar aangezien diegene die het had moeten doen ziek was geworden en zij de eerstvolgende was die binnen was gekomen na hem, had ze geen keuze. Ja, ze had het kunnen weigeren, maar wat voor imago zou haar dat weer geven? Ze had dan toch maar besloten om het te doen. En hier stond ze dan. Cheryl was uiteraard wel zo koppig geweest om haar zomerjurkje gewoon aan te houden. Ze had expres haar ballerina’s uitgetrokken zodat ze niet het gevoel had dat haar voeten in haar schoenen verbrandden. In de schuur voelde het lekker koel aan met haar blote voeten op de koele stenen. Haar taak? Hier en daar wat dingen verplaatsen en opruimen. Ze had geen idee waarom het gedaan moest worden, maar ze had er ook niet te veel vragen bij gesteld omdat ze ergens best nieuwsgierig was naar wat ze tegen kon komen. Ze kwam ergens een grote houten afgebroken gedeelte van een kast tegen en zette die even buiten, naast de deur. Die kon ze dadelijk nog wel verplaatsen als ze voor de rest een plekje had gevonden. Oh ja, ze moest ook nog het gras maaien, als ze ergens die verdomde grasmaaier kon vinden. Tja, het was eens wat anders dan elke dag naar buiten gaan en naar de kust trekken of naar de kliffen. Achteraf gezien vond ze de taak nu ook weer niet zó erg. Ze wilde alleen dat ze er aan had gedacht om wat muziek mee te brengen, maar dat moest dan maar voor een volgende keer zijn. Ze wilde zich net omdraaien om iets te pakken toen een schaduw dat over het tuinhuisje gleed haar deed schrikken. Geschrokken zijnde stamelde ze naar achteren en belandde niet al te zacht op haar hand, die ze had uitgestoken om haar val te breken, neer. Ze hoorde iets kraken en siste zachtjes van de pijn, waarna ze opkeek om te zien wie haar zo had laten schrikken. Een tweede probleem was de deur die opeens dichtwaaide en iets dat met een harde bonk op de grond leek te vallen… voor de deur.

De jongen die voor haar stond – en die ze nu pas herkende van de klif – gaf aan dat ze opgesloten zaten, iets wat haar eerdere vermoeden al bevestigde. Cheryl voelde haar hart in haar keel zakken. En dat werd alleen maar erger toen ze merkte dat haar pols ook nog eens verschrikkelijk veel zeer deed. Met een grimas probeerde ze er steun op te zetten, maar een felle pijnscheut en een zwak gevoel zorgde ervoor dat ze dat maar liet voor wat het was. Zou het morgen genezen zijn als de tijd zich resette of werkte dat zo niet? Misschien moest ze dat eens vragen aan de jongen. Ze opende haar mond al om het hem te vragen, maar hij was haar voor door te vragen of alles in orde was. “I think I might have broken the bone in my wrist, but aside from that I’m actually fine,” zei ze op een rustige toon tegen hem alsof ze het over het weer had. “If I go to sleep later, it should be healed tomorrow, right?” Er klonk iets van onzekerheid door in haar stem. Ze had geen idee of hier ergens een ziekenhuis in de buurt was of dat er iemand was met de bijzonderheid om gebroken botten te bewegen. Als de tijd zich niet zou resetten, dan had ze een probleem. Cheryl stond op door haar andere hand te gebruiken en hield haar hand tegen zich aangedrukt terwijl ze met een bleek gezicht naar de gesloten deur keek. Oh, geweldig. Ze dwong zichzelf om rustig te blijven, maar dat was nog niet zo gemakkelijk met die pijn die ze voelde en de warmte die haast verstikkend aanvoelde in het hok. “Right… So what are we going to do now?” vroeg ze fronsend. “I assume no knows we’re here, so I think we might be stuck for a while if we don’t figure something out.” Ze haalde haar schouders op. Zij kon er voor de rest ook niks meer aan doen. De situatie was zoals ze was.

Cheryl had heus wel door dat hij haar in de gaten hield en dat hij bij zou springen als er iets mis zou gaan, maar ze wilde dit zelf doen en dus probeerde ze haar gezicht zo goed mogelijk in de plooi te houden toen ze overeind kwam. Ze was tamelijk trots op zichzelf dat ze het had weten te redden zonder zijn hulp en gaf een klein knikje toen hij het over de eigenaresse van het huis en een mentor had. Ja, dat zouden ze dan wel weer zien, maar eerst moesten ze hier uit geraken. Ze fronste echter toen bleek dat haar pols de volgende dag niet meteen genezen zou zijn. De warmte, de adrenaline die door haar lichaam gonsde en de pijn zorgden voor een misselijk gevoel in haar binnenste, maar Cheryl weigerde om zwakte te tonen en dus hield ze haar gezicht opnieuw in de plooi, al zou ze het liefste vooroverbuigen en haar ontbijt overgeven op de vloer. Maar dan waren ze nog verder van huis. En dus keek ze toe en probeerde haar ademhaling te concentreren terwijl hij een pakje sigaretten tevoorschijn haalde en de deur open begon te wroeten met wat gereedschap. “That won’t work,” wees ze hem er zachtjes op. “The object laying in front of the door is the problem. You breaking the door wouldn’t solve anything because it’s what’s outside that’s the problem. But…” Er viel even een stilte en er brak een glimlach op haar gezicht door. “I might have an idea. Step aside,” gebood ze hem. Daarna concentreerde ze zich op de nog beschikbare lucht die zich in de krappe ruimte bevond. Ze liet haar hand heen en weer gaan en voelde de luchtstroom met haar meebewegen. Ze concentreerde alle energie in één richting en duwde die toen naar de deur, maar een klein windje was natuurlijk niet genoeg om de deur open te duwen en het houten object weg te krijgen. Ze tilde haar gewonde hand op om extra kracht te zetten, maar dat was iets wat ze niet had mogen doen. “Ah!” Ze siste van de pijn en zakte op de grond toen zwarte vlekjes zich voor haar ogen begonnen te verzamelen. “It’s of no use,” zei ze zachtjes. “I can’t use my power like this, I’m sorry.” Gefrustreerd liet ze haar blik naar beneden dwalen. Dit was de eerste keer sinds ze in de lus was dat ze zich zo machteloos voelde en op de één of andere manier haalde dat de energie uit haar weg.

Cheryl wist niet goed wat ze had verwacht, maar toch zeker niet dat de jongen een hand op haar rug zou leggen en aan zou geven dat het oké was, dat ze haar best had gedaan en dat dat al hetgeen was wat ze voor nu kon doen. Ze richtte haar lichtgrijze ogen op hem, beet op haar lip en gaf uiteindelijk een knikje. Ze haatte het dat ze zo zwak was en dat ze voor nu afhankelijk van hem was, maar ze had geen andere keus dan het te accepteren en eigenlijk moest ze ook alleen maar blij zijn dat hij het zo opvatte. Voor hetzelfde geld was hij kwaad op haar geworden of had hij haar getreiterd, iets wat niet leuk was geweest in deze situatie. Nadat ze hem een klein glimlachje had gezonden en geknikt had ten teken dat ze zich aan zijn woorden zou houden, liet ze haar blik door de ruimte glijden, opzoek gaande naar iets dat ze konden gebruiken om uit deze hachelijke situatie te ontsnappen. Ze kon echter niks vinden en dat bleek voor de jongen hetzelfde geval te zijn; hij pakte een krat en ging tegenover haar zitten. Hij was duidelijk gefrustreerd, maar zijn frustratie was niet naar haar gericht en Cheryl probeerde het zichzelf gemakkelijker te maken door wat beter te gaan zitten. “Cheryl,” antwoordde ze op zijn vraag. “And yours?” Het was nog steeds verstikkend warm in het schuurtje en Cheryl maakte het iets koeler voor zichzelf door haar vestje uit te trekken en deze naast zich te leggen. “Do you live in this house for a long time?” liet ze er maar op volgen. Nu ze samen vast zaten konden ze elkaar wat beter leren kennen, niet dan? Ze verwachtte niet dat de situatie met haar pols zou verbeteren en zo lang ze beiden niet op een geniaal idee kwamen, zou het nog wel even duren voordat ze hier uit konden komen. Dus wat was er beter dan de tijd doden door elkaar te leren kennen?