[TW: 'Moord'] Track

Met trage passen liep hij over de verdorde naalden die als een kleed over het rotsige landschap lagen. Het landschap was bedolven in een pikzwarte duisternis naast het illuminerende licht van de maan waardoor de silhouetten van enkele objecten zichtbaar werden voor het normale oog. Rafe had echter de privileges van zijn nachtvisie. Het was niet eens donker voor hem, hij kon alles zonder moeite precies onderscheiden. Zijn zwaard die hij nooit meer achterliet als hij het verblijf verliet tilde hij achter zich aan, het zo nu en dan negligent achter zich aan slepend waardoor er een incompleet spoort ontstond. Rafe was ervan bewust dat er wellicht een hollow of iets dergelijks hem hierdoor gemakkelijk kon volgen—maar veel zorgen baarde hij zich daar niet om. Ergens had hij wel zin in een adrenalineshot door iets wat hij op z’n minst kon verslaan, in tegenstelling tot Jeremy, maar aan de andere kant kwam hij hier voor de rust. Hij kon er nog steeds niet over uit dat de man zo krachtig was dat hem niets leek te deren. Alhoewel, Rafe had hem niet meer gezien waardoor hij zich er niet meer enorm veel zorgen over maakte. Wellicht was hij het alweer vergeten, of was weer opgesloten in de psychiatrische inrichting waar hij hoogstwaarschijnlijk vandaan kwam.

Zijn gloeiende ogen scande de omgeving en vestigden zich op een tamelijk grote steen op een vrij open plek. Kort pauzeerde hij met lopen tot hij besloot om in de richting van de steen te lopen om zich er vervolgens op neer laten zakken. Zijn zwaard klemde hij tussen zijn schoenen en ademde de frisse berglucht diep in. Dat was eens wat anders dan de reguliere vergaslucht die in de steden rondzwierf. Voor de zekerheid keek Rafe om zich heen om de omgeving te checken op potentieel gevaar, maar kon in het eerste opslag niets opmerken. De bruinharige jongeman ontspande zich voorzichtig terwijl hij zijn ogen sloot en liet de nachtgeluiden van het bos tot hem komen. Ondertussen gleed hij met zijn hand over het ijzer van het zwaard, het aaiend alsof het een huisdier was. Doordat hij zijn ogen echter gesloten had gleed hij per ongeluk met zijn handpalm over het vlijmscherpe gedeelte waardoor er een semidiepe snee was ontstaan. Uit reflex trok hij zijn hand terug van het wapen en opende zijn ogen weer met een frons. “Goddamnit,” vloekte hij zacht tegen zichzelf. Het bloed welde als een gek op uit de wond waardoor er al snel druppeltjes van het rode goedje over de rug van zijn hand naar beneden sijpelden. Gefrustreerd zuchtte Rafe en plaatste zijn mond op de verse wond in de hoop het stelpen van het bloed te bevorderen.

Rafe zuchtte kort toen het bloed uit de snede bleef opwellen. Het was te diep om het bloed de mogelijkheid te geven binnen een korte tijd te stollen. De bruinharige jongeman maakte zijn mond dan ook los van zijn hand en drukte de wond vervolgens tegen de stof van zijn broek zodat het toch niet als een wilde gek bleef stromen. Achterdochtig draaide hij zijn hoofd om toen hij meende het doffe geritsel van dennennaalden te horen. Zijn ogen scande de omgeving nauwkeurig af, maar spotte niets opmerkelijks. Kort snoof hij voordat hij zijn hoofd weer draaide in diens originele positie, het was vast de wind. Het duurde echter alleen niet lang voordat hij het beruchte geluid weer hoorde, maar ditmaal dichterbij. Op zijn hoede kwam hij langzaam overeind en draaide zijn hoofd nogmaals in de richting waarvan hij dacht dat het geluid vandaan kwam. Ondertussen klemde hij zijn vingers langzaam om het handvat van zijn zwaard en trok deze uit de bodem, just in case.

Maar hell wat was hij fout geweest in het inschatten waar het geluid vandaan kwam. Alsof het beest het zo had gepland zodat hij zijn rug ernaar zou toekeren voelde hoe er uit het niets een groot gewicht op hem landde. Een stel lange vlijmscherpe nagels boorden in het zachte vlees van zijn hals waardoor een pijnlijke kreun zijn mond verliet en zijn ogen kort van de pijn naar achteren rolden. Zijn overlevingsinstinct begon echter te borrelen toen hij de bek van het beest hoorde opengaan. Als de tanden in zijn nek zouden zinken was hij er geweest.

Snel pakte hij met zijn bloedende hand het uiteinde van zijn zwaard vast terwijl hij met de andere nog steeds het handvat beet had. Vervolgens haalde hij het over zijn hoofd heen en drukte met een buitengewone kracht op de nagels van het beest die in zijn lichaam waren geboord, in de hoop dat ze zouden breken. Rafe voelde ondertussen de snijdende pijn van het ijzer in zijn gewonde hand en de toenemende druk op zijn nek omdat hij er zelf ook nog een schepje bovenop gooide, maar hield zijn kaken sterk op elkaar geklemd. Determined om het vol te houden. Kort daarna probeerde Rafe met het gevaarte op zijn rug een zijwaarts rol te maken, in de hoop dat het beest óf zou loslaten óf even afgeleid zou raken wat in zijn voordeel kon werken. Hij wist niet wat er in hemelsnaam op zijn rug zat, maar als hij het te pakken kreeg dan had die diens laatste adem uitgeblazen.

Met een behendige rol had hij het beest van zijn rug weten te werpen nadat hij eerst haar nagels had doorboord met zijn zwaard. Snel was hij weer overeind gekomen en keerde zijn gelaat naar zijn tegenstander. Het beest leek niet op een hollow, naar zijn mening. Eerder op iets wat uit de dieptes van de hel was gekropen. Aan de andere kant had hij ook geen idee hoe een hollow of een schepsel uit de hell er precies uitzagen, dus veel verder dan dat kwam hij niet. De uiteindes van de klauwen bevonden zich ondertussen nog steeds in zijn hals, maar dat was een zorg voor later. Ze stelpten op zijn minst het bloed wat er anders zou uitvloeien en op diens beurt weer kon leiden tot een gebrek daaraan.

“come on then,” sprak hij uitdagend op een gedempte hese toon tegen het beest, maar waar hij zeker van was dat de gedaante het kon horen. Hij wilde de uitdaging met het dier wel aangaan, dorstig naar de adrenalinekick die zijn lichaam teweeg zou brengen. Het beest stormde wederom op hem af waarop Rafe zijn zwaard hief en met een been voorwaarts in de richting van het beest sprong zodat de impact met het zwaard extra intens zou zijn. Zijn focus op het beest verviel echter toen hij ineens een kreet achter zich hoorde waaruit hij vaag ‘mom’ kon opmaken. Instinctief keek hij achterom om te checken of er nog een belager achter zich bevond om vervolgens verrast te worden met een enorme kracht dat hem tegen de grond aandrukte en de scherpe klauwen -wat ervan was overgebleven althans- ditmaal lichtelijk in zijn borst piercete. Een pijnlijke kreun verliet zijn mond toen zijn al geblesseerde rug nog meer harde klappen te verduren kreeg. Snel graaide hij naar zijn zwaard dat naast hem op de grond was gevallen en maakte er een blindelingse krachtige zwaai mee richting het beest; een intense vlaag wind dat net zo vlijmscherp was als het ijzer van het zwaard zelf ontstond en landde op een willekeurige plek op het beest. Vervolgens probeerde hij hen beide om te rollen zodat hij bovenop het schepsel zo komen en de mogelijkheid kreeg om het ijzer van het zwaard tegen der nek aan te drukken.  Hij probeerde het ijzer zo dicht mogelijk tegen der kaak aan te duwen zodat elke beweging die ze maakte met haar hoofd ervoor zou zorgen dat ze zich sneed aan het vlijmscherpe randje van het zwaard. Rafe zette echter niet genoeg druk op het ijzer om der te wurgen noch om der te onthoofden. Het spelletje zou dan te snel voorbij zijn.

De bruinharige jongeman wendde zijn blik af van het helse beest en vestigde het op de toeschouwer die zonet naar zijn moeder had geroepen. Tot zijn verbazing herkende hij de jongen, het feit dat hij hier stond en Rafe zonet in een gevecht was beland met zijn moeder maakte de situatie zalig in zijn ogen. Het kon niet beter worden. “Look who we’ve got here, all grown up and well. Seji,” grinnikte hij geamuseerd. Het jongetje dat hij pas geleden nog gezien had was ongetwijfeld een stuk de lengte in geschoten en had ook wat body gekweekt. Hell, misschien was hij zelfs boven hem uitgeschoten waardoor hij nu naar hem zou moeten opkijken in plaats van door zijn knieën te gaan zoals hij een tijdje geleden nog had moeten doen. “Arrived for your first lesson huh?” vervolgde hij geamuseerd met een lacherige ondertoon. Nee, Rafe verwachtte niet dat hij zijn eigen moeder zou vermoorden. Hij had dan wel gezegd dat hij een hekel had aan zijn moeder om haar beschermende houding jegens hem. Maar Rafe verwachtte niet dat hij zover zou gaan als in het vermoorden van zijn eigen moeder, al helemaal niet als hij echt geen vader had. Dan zou hij immers overblijven zonder directe familie, stel dat hij geen broertjes en zusjes had. Hij vond het gewoon leuk om hem op de kast te jagen, hem onder druk te zetten. Ergens hopend dat hij er net zo'n felle reactie uit zou krijgen als toen tijdens het schoonmaken van de messen. “Your mom’s a feisty one,” constateerde hij nog met een grijns. Nee, zijn moeder was zeker geen makkelijke tegenstander—in tegendeel zelfs. Maar dat maakte het alleen maar leuker.

Met moeite had hij zijn tegenstander onder zich weten te werken en haar in een benauwende positie weten te krijgen met behulp van zijn zwaard. Het ijzer had hij strak onder haar kaak gedrukt zodat het in haar huid zou snijden als ze haar hoofd wilde bewegen. Dit om te voorkomen dat ze ineens met haar kop naar voren zou schieten en haar tanden in zijn nek zou begraven, wat zonder twijfel zijn einde kon betekenen. Blijkbaar stond hij oog in oog met de moeder met het jongetje die hem een tijdje geleden deels had geholpen met het schoonmaken van zijn wapens, Seji.

“Rafe,” sprak Seji kort maar krachtig nadat hij zijn aanwezigheid had erkend om aan te duiden dat hij hem tevens had herkend. Zijn stem klonk verdacht neutraal, alsof het hem niet heel veel deerde dat hij zijn moeder in zo’n positie hield. Hij was niet de beste in het lezen van emoties, maar giste dat iemands zoon wel iets heftiger zou reageren als diens ouder zich in zo’n situatie bevond. Was de hekel aan zijn moeder voor het beschermen van hem dan zó enorm dat het de grens van haat had gepasseerd? Om hem uit te testen had hij een opmerking gemaakt of hij wellicht voor zijn eerste les was gearriveerd; refererend naar de eerste keer dat ze elkaar ontmoet hadden en Seji hem had gevraagd of hij hem wilde opleiden tot een bloeddorstige moordenaar. Toentertijd had Rafe zijn verzoek geweigerd. Hij hield niet van kinderen die rond zijn benen dartelden als een stel overdreven vrolijke veulens die continu onhandig over hun te lange benen struikelden. Hij had dus ook geen zin om constant Seji om zich heen te hebben omdat hij zo graag wilde rebelleren tegen zijn moeders regeltjes in zonder te bedenken dat hij daar later spijt van kon krijgen. Waarna hij natuurlijk de schuld op Rafe zou schuiven, stel dat dat zou gebeuren. Nee, Rafe had geen zin gehad in dat gezeik. Seji was dan ook boos afgestormd en sindsdien had Rafe hem niet meer gezien. Het verbaasde hem dan ook hoe enorm snel het kind volwassen was geworden, in ieder geval lichamelijk. Of hij geestelijk door zijn adolescentie was gegaan was nog maar de vraag. Misschien was het tot hem doorgedrongen dat moorden niet van goede aard was en er niets mee te maken wilde hebben. Aan de andere kant konden zijn merkwaardige interesses als een jonge puber tevens verder zijn ontwikkeld.

Seji had hem kort aangekeken na zijn opmerking, een licht vragende blik aanwezig in zijn ogen. Rafe kon niet opmaken waar de vragende blik vandaan kwam—veel kon het hem echter niet deren. Hij was nieuwsgierig wat hij ermee ging doen. Ondertussen hield hij zijn moeder nog steeds stevig in de houtgreep met het zwaard strak tegen der kaak aangedrukt terwijl hij een redelijke druk uitoefenende op haar luchtwegen om haar zwak te houden. Hij zag hoe de tranen in haar ogen sprongen toen Seji haar zichtveld betrad. Het duurde dan ook niet lang voordat de tranen uit haar oogleden ontsnapten en over haar wangen naar beneden rolden waarbij ze zachtjes haar zoons naam uitsprak. Rafe verwachtte dat dat samen met zijn moeder haar hoopvolle blik Seji’s breekpunt zou zijn, het moment waarin hij zijn tough guy masker af zou werpen en zijn moeder zou bevrijden uit de vernauwde positie waarin Rafe haar hield.

Nauwkeurig observeerde Rafe Seji’s acties. Nieuwsgierig naar wat hij zou doen, maar tegelijkertijd ook op zijn hoede voor het geval hij hem zou aanvallen. Traag liep de jongen naar het paar toe om vervolgens door zijn knieën te gaan om naast zijn moeder te hurken. Voorzichtig duwde hij het zwaard dat Rafe strak tegen de kaken van zijn moeder had gedrukt aan de kant. Even twijfelde hij of hij het zou toelaten maar liet hem uiteindelijk toch zijn gang gaan, benieuwd naar wat zijn intenties waren. Een lichte grijns kroop op Rafe’s lippen toen hij zag hoe Seji’s vlijmscherpe nagels uit hun hulsjes schoten waardoor het lange levensechte wapens werden, wellicht bijna net zo scherp als zijn zwaard. In een flits had de jongen de slagader van zijn moeder doorgesneden waardoor het bloed er met liters uit begon te vloeien over hun handen. Een snelle humane dood, maar desondanks alsnog een moord. Een moord op zijn eigen moeder. Rafe richtte zijn blik op de vrouw nadat een piep haar mond verliet. Een ongelovige blik stond in haar pure rode ogen die al snel hun glans verloren. Niet veel later voelde Rafe hoe haar lichaam onder zich slap werd. De laatste tekenen van leven hadden haar lichaam verlaten. Seji had zijn eigen moeder vermoord. Hij had er dan wel voor gezorgd dat het een van de meest humane doden was, maar voor zijn moeder was het hoogstwaarschijnlijk de dood geweest die bovenaan haar lijstje van meest ongewenste redenen tot overlijden had gestaan. Iets wat het voor Rafe de situatie alsmaar zaliger maakte en zijn interesse in de jongen toch enigszins begon aan te wakkeren.

Langzaam kwam Rafe overeind en stapte over het lichaam heen naar de zijde waaraan Seji zich bevond. Hij veegde zijn handen af aan zijn shirt om ze van het overtollige bloed van zowel zichzelf als van Seji’s moeder te ontdoen. Normaal zou hij standaard wat van het bloed hebben geproefd, maar ditmaal niet. Het was immers niet zijn moord, maar die van Seji, waardoor hij besloot om het niet te doen. Hij stak zijn zwaard in de grond naast zijn moeders lijk. Vervolgens keek hij op naar Seji met zijn glinsterende ogen die het licht van de maan dat door de dennen heen wist te kruipen reflecteerde. Eventjes liet hij zijn ogen over hem heen glijden, zijn nieuwe gedaante in zich opnemend—maar vooral de blik op zijn gelaat bestuderend. Geen traantje was te spotten desondanks hij zonet zijn bloedeigen moeder om zeep had geholpen. Het maakte de situatie nog mooier dan het al was. “I am pleasantly suprised,” stelde Rafe vast terwijl hij de blonde jongen in zijn felblauwe ogen aankeek. Hij had niet verwacht dat hij jongetje van een tijdje geleden zo’n moord zou kunnen begaan, in ieder geval niet van zijn eigen moeder—ook al had hij beweerd haar van het diepste van zijn hart te haten. “I might reconsider, Seji,” vervolgde hij, doelend op het gesprek dat ze hadden gehad toen hij nog een klein jongetje was geweest. Toen al dorstig naar het hebben van bloed van talloze namen op zijn handen. Nu Rafe erachter was gekomen dat zijn merkwaardige interesses in de adolescentie niet ook maar een beetje waren weggevaagd kon hij niet ontkennen dat het hem nieuwsgierig maakte tot waar de jongen nog allemaal meer in staat was. Een jongen die zijn moeder in koelen bloede vermoordde kwam je niet elke dag tegen en had potentie in zich.

-Topic uit.