Poison in my veins

You’re so delusional.

Met een zucht propte Jinn alle plastic zakken en verpakkingen in de pan. Hij moest ervoor zorgen dat niemand het zag. Hij moest voorkomen dat iemand erachter kwam wat hem was overkomen. Alleen Typhon wist het en Jinn vertrouwde hem in zoverre dat hij ervan uitging dat de jongen zijn mond zou houden. Jinn voelde zijn hart sneller gaan bij alleen al de gedachten aan de jongen, maar probeerde het, net zoals al die andere keren, te negeren. De medicijnen die Typhon had gemaakt had Jinn opgeborgen in plastic bakje. Hij had vervolgens in het laatje van zijn nachtkastje een verborgen bodem gemaakt waar het bakje precies in paste. Zo verborg hij het bakje en daarmee het goedje. Hij had nog geen kamergenoot dus het zou sowieso raar zijn als een vreemde de kamer zou betreden. Een vreemde zou zonder genade meteen worden neer gehaald door de vele slangen die zich in zijn kamer bevonden.

Jinn liep richting de deur. Zijn blik ging kort naar de spiegel die verticaal aan de muur hing. Hij was blij met het zien dat zijn huid nog altijd normaal was. Hij hoefde die zwarte huid zeker niet meer terug. Om die reden had hij op zichzelf weer getraind om zijn emotieloze houding te versterken. Hij moest de muur steviger maken en ervoor zorgen dat niemand er doorheen kwam. Voor de rest was er niks bijzonders nieuw op te merken aan zijn uiterlijk. Hij had nog altijd de tig slangen rond zijn lichaam hangen met Beast trouw om zijn hals. Jinn hoopte erop dat zijn slangen de meeste aandacht zouden vragen en dat niemand zich zou deren om de pan die hij in zijn handen droeg.

Hij had expres besloten om er in de nacht op uit te gaan. Niemand zou dan toch weg gaan. Tenminste, daar ging hij vanuit. Hij opende de deur en draaide zich vervolgens om om de deur weer te sluiten. Zodra hij zich weer draaide in de richting van de hal om naar de trappen te lopen, botste hij echter tegen iemand op. De pan kletterde neer op de grond met diens inhoud verspreid op de grond. ”Sorry,” mompelde Jinn terwijl hij snel neer knielde om de inhoud terug in de pan te schuiven. Ondertussen namen de slangen, en vooral Beast, de jongeman op waar Jinn tegenaan was gebotst. Het wantrouwen werd al snel gewekt. Zodra Jinn weer recht kwam keek hij de jongeman kort aan, maar wou vervolgens langs hem verder lopen. Hij had geen tijd om een vriendelijk gesprek te houden.

You’re so delusional.

Een verontschuldiging was op zijn plaats geweest zodra Jinn tegen de jongeman opbotste, maar meer dan dat zou hij niet krijgen. Jinn had geen tijd om zijn sociale vaardigheden te testen en een gesprek aan te gaan. Sowieso betwijfelde hij het dat hij een gesprek wou hebben met iemand die midden in dacht over de hallen zwerfde. De laatste keer dat hij met iemand een ‘gesprek’ had in het midden van de nacht, was het geëindigd in een gevecht. Jinn keek via zijn ooghoeken naar de man die zijn aandacht bij iets anders leek te focussen. Jinn sprokkelde de spullen weer bijeen, stond op en wou langs de man glippen, maar zijn kans was verkeken.

Hij zou haast weer de pan laten vallen zodra de man een stap opzij zette en Jinn zo tot een stop werd geforceerd. De slangen begonnen alweer hevig te sissen zodra ze zagen dat de man hem dwarslag. “You’re not going anywhere, Suthcliff,” sprak de man. Jinn keek meteen op. Hij moest moeite doen om niet verbaasd te gaan kijken. Herkende de man hem? De nadruk die op zijn achternaam werd gelegd klonk niet positief. Jinn had ook niet anders verwacht. Behalve familie zag niemand de Suthcliffs als iets positiefs. Jinn probeerde zijn kalmte te bewaren en ging nu ook nadat de man waarschijnlijk het naamplaatje had gezien dat naast de deur hing. De vraag was of dat de man echt zijn familie kende of dat de man enkel zijn achternaam gebruikte in een poging te doen om indruk te maken. Al helemaal dan zou Jinn geen reactie moeten vrijgeven. Emotieloos keek hij de man aan.

“You’re a Suthcliff right? Can you tell me your parents’ names please,” vervolgde de man op een bevelende toon. Jinn’s blik werd kil. Als hij ergens niet van hield dan is het wel om bevolen te worden. Natuurlijk vroeg hij zich ook af wat de man moest met de namen van zijn ouders. Jinn had al wel een gedachte waar dit heen kon gaan, maar hij wou nog ver weg van die conclusie blijven, want als dat waar was, dan zou hij snel actie moeten ondernemen. “Especially your, your fat-father’s name, what’s your father’s name?” vroeg de man. Ondanks het feit dat de man niet goed uit zijn woorden kon, wist Jinn precies wie hij bedoelde. Zijn ogen verwijden zich. ”Jeremy,” sprak Jinn zacht uit. Het was eruit voordat hij het door was. En ondanks het feit dat Jinn twee vaders had wist hij meteen over wie de man het had. Het leek alsof zijn wereld voor een moment stil stond. Was zijn vader hier? Hoe kende deze man zijn vader?!

Jinn zette de pan terug op de grond. De slangen hadden het mes opgemerkt die de man vast had. Jinn nam meteen twee stappen afstand. De man gedroeg zich alsof hij dronken was, maar de sterke geur van alcohol ontbrak. Misschien had hij een ander verdovend middel op. In ieder geval probeerde Jinn nog steeds kalm te blijven. Misschien kraamde de man maar onzin uit. Misschien wist hij van niks. Het zou toevallig zijn, maar Jinn hoopte het. Hij wou niet dat het waar was. ”How do you know my father?” vroeg Jinn. Nu was hij degene die bevelend klonk. Hij zou zich dan ook niet klein laten maken. ”Is he near by?” vervolgde Jinn de vraag. Waarschijnlijk de belangrijkste vraag, want als dat zo was, dan moest Jinn meteen actie ondernemen.

You’re so delusional.

Jinn wou het liefste zijn vader negeren en dan ook zo min mogelijk over de man praten, maar de man die voor hem stond had het onderwerp onverwachts aangeslingerd. Jinn was er totaal niet op voorbereid waardoor hij zijn vader’s naam zei voordat hij er erg in had. Bij nader inzien was het misschien beter geweest als hij had gelogen en deed alsof hij niet wist over wie de jongeman het had, maar daarvoor was het nu te laat. Jinn probeerde zichzelf te herstellen. De emotieloze blik kwam terug in zijn ogen terwijl hij afstand nam. Zijn slangen hadden het mes opgemerkt. Aangezien zijn defensiemechanisme weer kon worden geactiveerd als hij zich in een benauwde situatie bevond, wou hij niet weer in een gevecht belanden en vermeed hij dat liever. Toch draaide hij zich niet om en liep hij niet weg. Hij ging er niet vanuit dat de jongeman dat zou toelaten en nu ze het hadden over zijn vader, wou Jinn ook meer informatie. Was Jeremy in de buurt en hoe kende de man hem? Jinn stelde de vragen, een antwoord bevelend.

De man snoof kort om Jinn vervolgens fel aan te kijken. Jinn keek hem enkel emotieloos terug aan. “I don’t,” antwoordde de man op zijn eerste vraag. Jinn trok een wenkbrauw op. Hoezo kende hij hem niet? Wat was dan het probleem? Waarom had de jongeman hem dan tegen gekomen? Jinn besloot zijn mond te houden aangezien hij nog een antwoord verwachtte op zijn tweede vraag. “And ask my fucking back,” was het antwoord. Het duurde niet lang voor Jinn om de situatie te begrijpen. De jongeman liet tekennen zien van iedereen die Jeremy als een vijand had ontmoet. Kennelijk had de jongen er van langs gekregen door zijn vader. Zijn vader had een bepaalde manier waarop hij mensen zover kreeg om voor hem te werken. Jinn wist er alles van, immers had ook de training gekregen van Jeremy hoe hij dat ook kon verrichten. Jinn had het enkel nooit gedaan. Hij zag het er nut niet van in. Hij had geen mensen nodig. In ieder geval begon de jongeman in de laatste fase te raken voordat hij zou toegeven aan Jeremy. Jinn besefte zich dat hij geen zinnig antwoord uit de man zou krijgen in deze staat en probeerde opnieuw weg te komen, maar opnieuw hield de man hem tegen.

“Enough chit chat though,” zei hij, waarna hij dichterbij Jinn kwam. Jinn moest lichtjes op kijken naar de man, maar weigerde zich geïntimideerd te voelen. Sowieso weigerde hij enige emotie te laten zien. “Can you convince your father to just leave me the fuck alone?!!” begon de man terwijl zijn stem enkel luider werd. Dus Jinn’s vermoeden waren correct geweest. Jinn keek de man zwijgend aan terwijl zijn slangen in beweging kwamen. Ze hadden het mes nauwlettend gevolgd en kropen er nu naar toe. Ze legde zich vrijwillig onder het mes. De eerste paar slangen werden doorboord, maar de slangen die daar weer onder lagen beschermde Jinn’s huid die onder de dikke trui zat. Jinn bleef de man enkel aankijken. “I’m not a fucking dog he can put on a leash and drag along with him as he pleases!!” vervolgde de man die inmiddels buiten adem was. Jinn had vaak meegemaakt hoe mensen gek en paranoia werden onder Jeremy’s regiem, maar Jinn had het nog niet zo heftig meegemaakt. Hij wist echter ook dat nu tegen de man praten geen zin zou hebben. Het zou de situatie enkel erger maken. Dus besloot hij wijselijk zijn mond te houden.

“I won’t come with him and follow some weird ass training; I won’t you hear me?! I WON’T!!” schreeuwde de man nu en kwam dichterbij. Jinn volgde de man met zijn ogen, maar zei nog altijd niks. De slangen beten richting de hand die het mes vast hield, maar Jinn weerhield hen ervan om daadwerkelijk hun tanden in de huid te zetten. Hij wou de aanval nog niet inzetten. Een korte stilte viel. De man zuchtte en ging met zijn hand door zijn haren heen. Hij leek weer wat rustiger te worden. “Just make him stop the nightmares alright. I mean, he does that right? Get into my head to make it easier for him to get me to follow him around like a dog? Could you do that, please? vroeg de man hem op een rustigere toon, ook al leek de paniek en frustratie elk moment weer te kunnen toe slaan. Jinn keek hem voor een moment zwijgend aan, waarna hij zijn hand optilde. Om de hand heen verwikkelde zich meteen een grote dikke slang. Hij deed een greep naar het mes en liet anderzijds de slang rond de man zijn hand knellen om de bloedtoevoer af te knijpen zodat hij gedwongen werd om het mes los te laten.

Opnieuw nam Jinn afstand. ”I don’t want to fight,” maakte Jinn meteen duidelijk. Hij probeerde zo rustig en kalm mogelijk over te komen. Meestal hielp dat ook om een ander rustig te worden. ”I have nothing to do with my father’s work. I ran away from home. I didn’t know he was here,” maakte Jinn vervolgens duidelijk. Hij klemde zijn kaken op elkaar. Ja nu begon ook de frustratie bij hem op te spelen, want hij besefte zich dat hij zijn tijd had verdoen aan verliefd worden in plaats van een nieuwe schuilplaats vinden. ”Jeremy isn’t able in giving someone nightmares, so that’s your own brain giving you nightmares,” vervolgde Jinn. ”I have nothing to do with my father’s work nor his way of doing things,” benadrukt Jinn nogmaals. ”But I can tell you that he will do whatever it takes to get you to work for him. If you’re not willing to cooperate you will die,” eindigde Jinn zijn woorden. Hij kende zijn vader goed genoeg om te weten hoe hij te werk ging. Ondertussen kropen meerdere slangen de hal in. Jinn wou niet vechten, maar zou zich wel verdedigen mocht de man het mes weer willen gebruiken.

You’re so delusional.

Jinn voelde lichte opluchting zodra de slang het voor elkaar kreeg dat de man het mes los liet. Jinn had afstand genomen en zodra hij zeker wist dat de man rustig genoeg was om naar hem te luisteren, probeerde hij de situatie uit te leggen. Hij loog niet. Hij was niet zoals zijn vader. Echter kon hij ook begrijpen hoe zijn informatie tegenstrijdig over kwam. Toch hoopte hij dat de man desondanks de wanhoop en de frustratie na kon gaan dat Jinn de waarheid sprak en dat hij hem met rust kon laten. De hoop was echter van korte duur. De man lachte ongelovig en schudde zijn hoofd, waarna zijn blik op Jinn werd gericht. “You’re lying,” concludeerde de man. Jinn’s blik verstrakte zich. Dat zei al genoeg. Een wijsvinger werd op hem gericht. “You just said you ran away and that you’ve got nothing to do with your father’s work,” begon de man aan zijn opsomming. Jinn keek hem enkel met een kille blik aan. “And that I’ll die if I do not cooperate,” vervolgde de man. Waar ging dit heen? Dat werd al snel duidelijk. “But still, here you are, unscathed—despite not cooperating with your father,” sprak de man hoofdschudden. Jinn klemde zijn kaken op elkaar. ”That’s because my dad doesn’t know I’m here,” schoot Jinn meteen de defensie in wat overigens waar was. Hij leek het echter tegen een gesloten muur te zeggen. De man leek al genoeg te weten.

“Sounds preposterously implausible, doesn’t it Suthcliff?” sprak de man en hield zijn hoofd schuin op spottende wijze. Jinn keek hem kil aan. ”I’m telling the truth,” hield Jinn vol. Hij zou dan ook niet ingeven. Waarom zou hij? Hij sprak de waarheid! Hij keek toe hoe de man het mes van de grond afpakte. De slangen waren onrustig. Ze hadden door dat Jinn elk moment in de aanval zou schieten mocht de man opnieuw het mes op hem richten. “Don’t fool me Jinn, you’re his son, you can get into his mind—or are you working for him after all?” sprak de man. Overduidelijk geloofde hij Jinn niet, maar Jinn ging er niet vanuit dat de man hem ooit zou geloven. De man wou enkel bevestiging op zijn eigen gedachten die niet waar waren. De man verkleinde de afstand weer. Ditmaal werd het mes echter niet op hem gericht. Toch vond Jinn het genoeg. Zijn ogen lichtte op en met een handgebaar schoten de tientallen slangen op de man af. ”I am telling the truth. It isn’t my fault if you’re too paranoid and afraid to believe it,” reageerde Jinn enkel op de woorden. Hij probeerde zijn kalmte her te vinden. Hij hoopte ook dat niemand wakker zou worden van het gevecht dat geheid zou plaatsvinden.