Please

Met een sober gezicht was hij binnen gewandeld in het huis. Hij was nieuwsgierig, maar daarvoor was hij niet gekomen. Hij was gekomen om te kijken waar zijn broer was, Sata. Normaal luisterde de albino altijd braafjes naar zijn ouders... Maar uh... Die waren er niet geweest en zijn liefste broer was weg. Het maakte hem verdrietig en bang, want hij was niet graag alleen. Dat wisten zijn ouders wel, maar dan had je natuurlijk Sata, die het niet zo zeer nam. Hij dacht dat het maar zo moest zijn... En was weg gegaan. Hij hield zoveel van de blonde jongen. Hij wilde bij hem zijn. Hij wist niet dat het zo verkeerd was, maar hij had ook nog nooit andere mensen ontmoet dus hoe moest hij dat gaan weten? De wereldvvreemde jongen was eerder die dag in de loop gegaan. Hun eigen loop was een plek waar hij heel af en toe in mocht. Hij werd immers supersnel oud door zijn gave, maar het leek de laatste jaren afgeremd te zijn. Zolang Chinma niet wilde dat hij ouder werd, zou het dat ook niet doen. Zijn lijf vond deze leeftijd wel netjes... Dat was duidelijk geweest. Toen hij het huis voor het eerst betrad was het eerst stil, maar al snel kon hij mensen horen, hun gepraat... Van meters ver irriteerden hem al. Hij wist dat hij zijn gehoor moest leren controleren maar dat was lastig, hij kon niet alles gewoon met een knip onder controle krijgen. Zuchtend dwong hij zich er niet op te focussen. Het was immers bewezen dat dieren die goede konden horen er ook gewoon aan wenden, ookal deed het vaak pijn. Hij had even geslikt toen hij dat gelezen. Hij kon niet zo goed tegen pijn. Dat wist zijn familie maar al te goed. Hij was een vrij makkelijk persoon om te lezen en was dan ook nogal onschuldig, ondanks het stoere gedrag die hij probeerde op te houden. Hah, hij was niet echt stoer. Hij was mentaal nog maar 10 ofzo, dus well yea. Hij gedroeg zich o zo vaak als een kleuter omdat hij zijn zin niet kreeg of gewoon iets wilde fixen...
Toen er way voetstappen te horen waren slikte hij even. Hij besloot maar meteen de trappen op te lopen. Zijn rode ogen stonden zo scherp mogelijk, hij moest Sata vinden. Hij nam snelle stappen en liep zo snel hij kon de trappen op. Eenmaal op de eerste verdieping keek hij snel rond. Zijn ogen scanden alles af in de hoop zij grote broer te vinden. Toen hij iemand zag wandelde hij naar die persoon heen. Hij. Moest. Weten. Snel haal ze neer. Hij sprong zowat op de persoon en pinde ze neer. "WAAR IS SATA?" auw... Luid. Verbaasd staarde de persoon naar hem. Duidelijk niet wetende wat er aan de hand was. De grote rode ogen van de albino werden even hopeloos gericht op de vloer voordat hij terug naar zijn victim keek. "PLEASE I NEED TO KNOOOOOW," zei hij klagend waarna hij zich zowat op de ander legde en tranen over zijn gezicht begonnen te lopen. "SAAAATAAA!" klaagde hij hopeloos, nog steeds liggende op de persoon die hij neer had gepind.

-Sata ♥

de albino was hopeloos zonder iemand aan zijn zijde die hem vertelde wat te doen. Hij kende niks van deze vreemd wereld en het enigste dat hij wilde was zijn Sata, zijn geweldige en amazing Sata. Hij wilde zijn Sata terug en wel nu. Hoe konden zijn ouders verwachten dat hij ergens bleef wanneer zijn hero en zijn eeuwige liefde vertrok? In zekere zin was Chinma niet echt verliefd op zijn broer, maar had hij gewoon een hele, hele sterke band met hem. Hij keek op naar de blonde man en hij hield ook op zijn eigen manier van hem. Het was vreemd om hun relatie in woorden om te zetten, opdat het eenzijdig was en ook duidelijk wat geforceerd was, maar ergens was het wel vertederend een broederrelatie te zien die toch wat extra ging. Hij was daarom ook helemaal van slag en lag zo ook op de persoon die hij had neer gehaald. Klagend en zagend over het feit dat hij Sata kwijt was. Hij wilde gewoon de jongen terug in zijn leven, dat was toch niet heel vreemd? Jawel? Nou ja sorry hoor. We konden niet allemaal perfect zijn helaas. Hij was verre van perfect en dat wist hij maar het kon hem geen enkele vliegende fuck schelen op het moment. HIj wilde gewoon die knappe man vinden en hem gewoon huggen tot het einde der dagen en daarmee basta. Nja, huggen. Sata liet hem bijna nooit huggen, maar het was maar wat je dromen kon noemen. Zelfs mensen zoals hem konden het hebben weet je. Van die losers die er niet uitzagen. Van die mensen die niet 100% perfect waren konden ook dromen, wow.
Toen er plots iets te horen was keek hij verward op. Als luide bonken kwamen ze bij hem aan en hij vernauwde zijn ogen even. Al snel zag hij wie het was en zijn mond viel open. S.. Saté! Zijn onderlip trilde meteen terwijl hij in aw keek naar de man die daar stond, op enkele meters van hem. Zijn Sata. Zijn. Zijn perfectie! HIj bleef er met grote ogen naar kijken en durfde niks anders te doen dan staren. Wat als hij iets verkeerds dede voor de lord? Oh dear. OH DEAR. ”Shut the fuck up!” Uh. Hij kromp ineen door het luide geroep die zijn oren bijna deed bloeden door zijn geupgrade gehoor... Maar hij zweeg braaf en sprong van de persoon af, helemaal de ander vergetende in et proces, om langzaam naar de ander toe te lopen, helemaal ineen gekrompen met een klein glimlachje op zijn bleke gezicht. ”Why did you come here you idiot dog?” Hmn... Hmn.? Hij ging op zijn knieën zitten voor de voeten van de ander en durfde hem niet eens in de ogen aan te kijken. Hij legde een hand op de voet van de ander en aaide deze even. "I missed you..." zei hij zachtjes terwijl hij even opkeek, geen oogcontact makende want dat was hij niet waardig in zijn holy present. "I missed you..." herhaalde hij enkel waarna hij even een arm om de been van de ander sloeg en het hugde. Oh dear, wat nu?

Chinma was inderdaad best een rare snuiter. Hij reageerde vaak niet zoals andere mensen zouden doen en het enigste dat hem leek te interesseren was zijn oudere broer. Alsof zijn hele bestaan enkel was voor de ander. In zekere zin kon je wel zeggen dat de gave van Sata verschrikkelijk goed inwerkte op de albino. Maar dat geloofde de jonge gast niet. Hij geloofde enkel in zijn geloof, in deze man. Hij wilde niks anders in zijn leven. Zijn mondhoeken trilden dan ook, een vloedgolf van emoties trok over hem heen. hij had de blonde jongen zo hard gemist. Hij had nooit gedacht dat de ander echt zou verschijnen als hij zijn naam zei. Was hij het zo waardig? Hij was hem zo dankbaar om dat te zijn. Hij was immers niet meer dan een hond, een onderdaan, hij mocht niet zoveel wensen. Maar als er iets gebeurde zoals dit vulde het hem gewoon met warme gevoelens. Hij hield zoveel van deze man, hij wilde hem nooit kwijt spelen. Men kon zeggen dat zijn gave afgespeeld was op de liefde die hij voelde voor zijn broer. Alsof hij aandacht wilde van de ander en zijn hele lijf niks anders wilde dan dat. In feite was dat ook helemaal waar. De jongen zou alles doen om de ander bij zich te houden, om altijd in zijn nabijheid te zijn. Dat was ook waarom hij nu hier was. Hij was nog jong van geest, heel jong, en kende niks buiten hun normale leefomstandigheden. Chinma had enkel nu een paar weken normale school gehad, aangezien zijn groei nu eindelijk leek te stabiliseren. Hoe dan ook had hij zeker begeleiding nodig. Hij kon lezen, schrijven en de basis van rekenen... Maar hij was meteen gedropt in het middelbaar zonder enige andere inleiding in dingen. Hij had het daarom ook al snel opgegeven, zeker toen de ander gewoon opeens poef weg was. Hij wilde niet werken aan zijn eigen toekomst, hij wilde werken aan de toekomst van Sata. Als dat ten koste was van zijn eigen kon dat hem bar weinig schelen.
”Let go.” Eh. Geschrokken trok hij zijn handen meteen terug waarna hij zijn hoofd neeg en zijn rug wat op bolde in een krul opdat hij ineen kromp. Hij wist niet goed wat te doen maar de krachtige stem van zijn oudere broer verplichte hem om dit te doen... En zo gezegd, zo ook gedaan. HIj zou geen vragen stellen bij wat de ander aan hem vroeg en zou hem gewoon blindelings volgen. Hij was verdraagzaam, ja, enkel voor hem. Anderen? Nee, die zaten enkel in de weg en waren superirritant. Hij had een lichte haat voor de sociale wereld, een lichte haat voor andere mensen. Alsof hij een individueel dier was die enkel nood had aan een iemand. Dat was Chinma. Hij had geen nood aan een roedel, een kudde, een groep om zich heen. Hij vond het enkel belastend en daarbij... Als dat gebeurde... Betekende het dat zij meer met Sata konden omgaan en hij achter zou blijven zonder de blonde prins. Dat zou hij nooit toestaan. ”Stand up.” EH. ZIjn ogen werden wat groter waarna hij zowat overeind schoot en even wiebelde maar al snel glimlachend, ietwat creepy misschien, opkeek naar zijn broer. Hij waagde het echter nog steeds niet oogcontact te maken met zijn golden god. ”I never told you to sit and hug my leg, you’re still not a good listener are you?” De slanke, ietwat mager kereltje, slikte even en kantelde zijn hoofd even. Hij had een punt en dat maakte hem bloednerveus. "I... I'm sorry..." zei hij even met een zachte stem. ZIjn bloedrode ogen zochten de grond even af waarna hij even schuin naar de muur keek en een creepy smile van geluk op zijn gezicht kwam. "You can punish me if you want," fluisterde hij even. Ah shit wat zei hij nu... Hij legde meteen even een hand tegen zijn mond aan keek geschrokken schuin naar de grond. Dat klonk weird, dat klonk weird, dat klonk weird! Tranen sprongen in zijn ogen terwijl zijn lijfje begon te trillen. Sukkel dat hij ook was.