ᴄᴏʟᴅ ᴀɴᴅ ᴄʀᴜᴇʟ

Normaal zou hij niet de deur uit gaan. Het werd immers verboden om de deur uit te gaan, maar vandaag wilde hij toch wel eens zien wat er allemaal aan de hand was. Hoe het gebied hier eruit zag buiten de plaatjes die je op google kon vinden. Die waren toch niet zo leuk. Dus hij kon beter gewoon rustig zelf op verkenning gaan. Iedereen zou hem toch helpen als hij wilde, dus dat was ook makkelijk geregeld. Hij pakte zijn warme jas, die hij aan trok over zijn nette kleren. Hij kon natuurlijk niet als een slons naar buiten gaan, zelfs als men hem hier de dag erna vergaten. Het kon nog altijd getweet worden door mensen binnen het huis. Vandaar dat hij er al piekfijn uit zag als hij zijn kamer verliet. De enige uitzondering was als hij vanuit de douches ging, want dan waren zijn haren dus nog niet gestyled. Maar dat zou wel snel veranderen als hij wat betere dingen had om zijn haar daar al te bewerken. Dan kon hij het echt al een stuk beter uit dat hokje komen. Hij kon het niet laten om daarbij iets te grijnzen. Oh wat jammer dat dat was geëindigd. Maar er was niks aan te doen, hij kon hem ook niet zomaar opzoeken. Hij rekte zich uit en stapte rustig de deuren uit van het huis, het pad aflopend. Het centrum leek hem niet zo interessant, eerder de natuur die hier was. De zee. Vroeger gingen ze zo vaak naar het strand, dit voor Melvin die dan met het water bezig kon zijn en ook met Maybel, die ongeveer dezelfde krachten als Melvin bleek te hebben. Hij had meer de kant van zijn andere vader gekregen helaas. Hem kwam het goed uit, daar niet van, maar het was wel vreselijk om het van hém te hebben. De relatie tussen hem en Matthew was immers nooit goed geweest. Wie noemt zijn jongetje nou Sata? Dat betekende immers Princes. Bastard. Maar over het algemeen had hij wel goede herinneringen bij het strand dus dat maakte eigenlijk niet heel erg veel uit, het ging gewoon om het idee. Hij liep dan ook over het strand heen terwijl hij de geur van de zoute zee in zich op nam. Zo vaak kwamen ze niet meer bij de zee, ook de afgelopen jaren niet meer. Dat was best wel heel erg jammer als hij eerlijk was, maar aan de andere kant zou dat niet meer dan vechten worden tussen hem en zijn vader. Het was de harde waarheid en dat zou hij met alle macht willen vermijden. Het liefste zijn vader nooit meer zien en dat was ook een wederzijds gevoel van de ander af. Helaas had hij een stalkerbroertje en hij zou Maybel ook niet alleen willen laten. Maybel was zo goed als de enige waar hij echt was zoals hij was. Voor iedereen was hij gewoon een geweldige vent die prachtig eruit zag, maar Maybel wist zijn donkerste geheimen en zijn grootste problemen. Zijn aandacht werd echter getrokken toen hij iets zag vallen van de klif. Het leek op een.. mens? Oh voor fucks sake, hij zou nu wel iets moeten doen niet waar? Hij trok zijn jas uit en gooide die op het strand, waarna hij het water in rende en onder water dook. Zo snel als hij kon zwom hij naar de plek waar hij de persoon had zien vallen, waarna hij even rond keek. Geez, ook dit nog. Hij nam een diepe ademteug, waarna hij onderwater ging en zijn ogen opende. Het zoute water prikte in zijn ogen, maar wat moest hij anders? Hij zag vaagjes de persoon, waar hij de arm van vast greep en hij omhoog begon te zwemmen. Eenmaal boven nam hij een grote ademteug en hoestte hij iets, waarna hij naar de persoon keek die hij zojuist bovenwater had gebracht. Talk about being lucky. Hij pakte de jongen wat beter vast zodat deze wat beter boven water kon blijven en niet zomaar weer kopje onder zou gaan. Zou wel wat beter zijn dan alleen bij zijn arm vasthouden. ”Everything alright?” vroeg hij hijgend aan de ander terwijl hij trappelend zichzelf en de ander bovenwater probeerde te houden. Hij hoopte maar dat de jongen nog bij zinnen was, anders had hij een nog veel groter probleem dan hoe het nu al was. En geez, wat was het water verschrikkelijk koud. Het beste zou zijn om zo snel mogelijk uit het water te gaan en opwarmen, voordat ze allebei onderkoeld zouden raken.

Gelukkig kwam er meteen een reactie van de ander af en begon de jongen water uit te proesten. Thank god, anders had hij met een veel groter probleem gezeten. Dit omdat hij dan eerst de ander naar de kant moest brengen en dan nog zou moeten beademen ook voordat de hersenen al te weinig zuurstof hadden gekregen. Dus dat was al duidelijk dat hij hierbij al opgelucht genoeg was. Anders was het nog een hele trip geweest en hij had niet geweten hoe hij het anders had opgelost. Hier naartoe zwemmen was al een hele trip en was al vermoeiend geweest, daarnaast had je de kou die nu ook een beetje op zijn lichaam begon te slaan. Wat een stom gedoe. ,,Yes, yes I’m fine,” klonk er schor van het water van de jongen af. Wat? Had hij hem nog niet herkend? Hoe kon hij zijn redder in nood nou niet herkennen? Zonder hem was de jongen immers totaal verdronken en was het helemaal niks meer geweest. Dan was hij gewoon dood als hij niet naar buiten was gegaan ondanks dat het eigenlijk helemaal niet mocht in verband met de hollows. De jongen begon echter iets te glimlachen, waarop Sata hem even vragend aan keek. ,,How does it come, that everytime we meet, we get wet?” Was dat het enige waar de ander aan dacht? Volgens hem waren er nu even eerst andere prioriteiten dan even friendly hier zitten midden in het water want ook zijn benen werden best wel heel erg moe. Trappellen op zich was al zwaar in het water, laat staan terwijl je ook nog eens bezig bent om een ander boven water te houden. Maar het was ook een beetje stom om niet te reageren niet waar? ”Well, I think our bodies just like each other when we’re wet.” sprak hij met een schaapachtige glimlach. Hij kon er niets aan doen, het moest toch wel gezegd worden. ,,I apologize for this time though. It was an accident and I can’t swim.” Oh het werd ook echt alleen maar beter of niet dan? Hij hijgde even terwijl hij even zijn ogen sloot en hen boven probeerde te houden. ,,Tell me what to do, because we need to get out of here. Well, at least you.” klonk er van de ander af, waardoor hij even zachtjes zuchtte. Zijn krachten lieten hem dat natuurlijk denken, het was waarschijnlijk niet eens zo bedoeld zoals hij het wilde. Hij had nu al zoveel moeite gedaan om de ander naar boven te halen. ,,If I’m too heavy just let go.” klonk er van de ander, waarop hij gewoon koppig zijn hoofd schudde en hij wat naar achteren leunde zodat hij de ander beter boven het water kon halen terwijl hij rustig richting de kant begon te zwemmen. ”I’ve already been through so much, so I won’t give up now.” sprak hij tegen de ander, ietwat hijgend, terwijl hij moeizaam begon te zwemmen. ”Just alternate your legs and move them up and down in the water if you’d please.” sprak hij even moeilijk. Dat zou iets meer snelheid gaan leveren dan als hij alleen bezig zou zijn, dat zou vreselijk zijn want zoveel kracht had hij toch helemaal niet.