Sickening

Chinma S.

Stil keek de jonge albino even naar zijn voeten. In zijn hoofd speelde een melodie af die hij al vaak had gehoord. Hij werd er slaperig van. Het was iets dat hij vaak thuis had gehoord. Kalm zuchtte hij even terwijl hij zich op zijn zij legde. Hij had een klein kamertje voor zichzelf gekregen. Ondanks dat hij een ongevaarlijke peculiar was, nu dan toch, was hij altijd alleen. Hij wa sniet slim genoeg om in te zien dat dit iemand anders zijn doing was. Stilletjes legde hij zijn handen even voor zich uit waarbij hij naar zijn bleke handen keek. Zijn rode ogen staarden naar de contouren, de prachtige afwerkingen van zijn fijne handen. De handen van een dame konden zelf iets mee hebben van de zijne. HIj snapte ergens wel waarom Sata niet eens een oog voor hem had. Had je hem al eens gezien? Hij zag eruit als een kind, gedroeg zich als een kind en was niks meer of minder. Het maakte hem ziek maar ook gewoon zo boos op hetzelfde moment. Hij stond machteloos tegenover dat feit en niks of niemand kon dat aanpassen, zelfs hij niet. Hij had zich ook veel te vroeg los moet maken van zijn ouders en was hij guidance dan al voor een lange tijd en waarschijnlijk altijd kwijt. Hij wist niet hoe hij dat moest pijlen en hoe hij daarmee moest omgaan... Maar er was een iets wat hij wel wist; dat hij moest blijven vechten om Sata bij zich te houden. Hij zou niet opgeven omdat het een keer niet lukt. Hij zou het nooit of te nimmer doen. Hij slikte even en duwde zichzelf recht, waarbij een luide en lange zucht zijn mond ontglipte in een poging de zwaarte van de wereld van zich af te krijgen. In dat ene moment vingen zijn perfecte, enhanced oren iets op waarbij hij zowat meteen het bed uit sprong. De jongen verloor zijn balans en viel met een klap neer op de houten vloer. Hij herkende dat soort stappen maar al te goed... En als er een iets was waar hij bang voor was, dan was het dat soort stappen in de gang. Het was luid en donderend, als een onweer dat op komst was. En veel anders was het ook niet. Ondanks dat hij hield van regen, zoals hij ook hield van deze persoon,w as hij als de dood voor de donder en bliksem. Zo kon het ook gezegd worden over deze persoon.

Matthew S.

Walgelijk gewoon. Snuivend had hij zijn vuist in de spiegel van zijn kamer geramd. De scherven die in zijn knokkels waren gezakt hadden wondjes veroorzaakt. Stil keek hij ernaar. Zonder veel boe of ba trok hij de grootste dingen eruit, een zucht van verluchting kwam van zijn lippen af terwijl hij zich een kwartslag draaide en naar de wasbak wandelde die bij hem op de kamer stond. Kalm spoelde hij de resterende glasresten uit de wonde waarbij hij even een handdoek erbij nam en met het geduld van een geleerde tewerk ging om het bloed en het water af te deppen met het witte ding. Vlekken van diep scharlakenrood bloed begonnen zich te vormen op het maagdelijk witte handdoekje. Hij staarde er echter naar. Zijn kapotte en werkende oog stonden beide in dezelfde expressie, ondanks dat het lezen van een kapotte iris zo goed als onmogelijk was. De aanvulling die je kon voeren uit het werkende oog was genoeg om dat te verwachten. Hij zuchtte even en liet de handdoek vallen na enkele tellen, toen zijn vingers en handen voor ie periode van de dag droog waren. Hij speurde even de kamer af, opzoek naar iets. Hij had eerder, vlak voor het kapot maken van de spiegel, een gsm in zijn handen gehad. Het gesprek met de jongen die hij o zo haatte had hem meer pissed off gemaakt dan wat dan ook. Stilletjes liet hij zijn linkerhand, zijn hand die niet helemaal naar de kut was, door zijn pikzwarte haren gaan. Een zucht verliet zijn perfect gevormde mond waarna hij zich omdraaide en met een kalm gebaar een ooglapje en een jas nam.
Met forse stappen wandelde de man door de gangen heen. Zijn hand was ondertussen weer gaan bloeden. Hij zou die blonde kerel wel vinden en hij wist al precies wie hij daarvoor moest gaan halen. Het vinden van Chinma was niet moeilijk, aangezien hij meer demoon was dan zijn andere kinderen. De jongen en hem hadden een sterkere, hogere band. Het was de enigste in de hele wereld die hij zo kon vinden als hij zich focuste. Sata en Maybel waren anders. ONdanks dat Sata duidelijk de krachten van hem had overgenomen had hij ook delen van zijn vader mee gehad, waardoor zijn demon gen werd uitgeblockt of iets. Hij was geen pro op het uitzoeken van de genen van zijn kinderen en dat interesseerde hem ook geen vliegende fuck. Het punt was dat Chinma meer dan genoeg was om iedereen te vinden. Dus als hij de jongen had, had hij de rest ook, simpel als wat. UIteraard kon hij ook heel simpel gewoon man aan het werk zetten of gewoon vriendelijk vragen aan die Bluebonnet of Jeremy. Als volwassene onderhandelen. Helaas voor zijn kinderen was Matthew niet helemaal kips genoeg om die rationele beslissingen te nemen en dus... Moest het maar allemaal zo verlopen. Jammer en helaas dus. Zijn oog schoot naar een deur, waarbij zijn oog even lichtjes begon te gloeien. Zijn goede hand vervormde wat waarbij de toppen van zijn vingers plaats hadden gemakat voor klauwen en zijn arm even wat gespierder leek te zijn. Het was allemaal dankzij zijn gave om zijn lichaam te manipuleren naar zijn wil. Grommend trapte hij zonder boe of ba de deur in van de jongen. Zijn oog strak gericht op de jonge kerel die geschokt op de grond zat. Zijn rode oogjes bang gericht op zijn ouder. "Chinma," zei hij met een kalmte die een rilling door de kamer stuurde. "Where's your brother,"

Chinma S.

Met grote ogen staarde hij naar de kerel. HIj wist de eerste seconden niet wat te zeggen. Zijn aanwezigheid had zoveel vrij gegeven en dat wist hij... Maar het verbaasde hem ook ergens. Waarom wist Matthew niet waar Sata sliep? Aan de andere kant was de blonde jongen ook niet helemaal onderworpen aan de demoon die hun vader was. Hij was de enige eigenlijk. Zoals hij als zijn andere vader zaten vast in het web dat Matthew had gesponnen. In zekere zin wist hij dat er geen ontsnappen aan was en dat hij hiermee moest leren leven, zoals Melvin ermee had leren leven... Maar hij had ook nooit een keuze gehad, of wel dan? Stilletjes drukte hij zich wat rechter waarna hij even zijn hoofd kantelde. "H... hello Dad..." zei hij even met een zucht waarna hij zijn ogen sloot en even langzaam, met knikkende knieën en trillend lijf, overeind kwam. Zijn ogen waren even kort gericht op de man waarna hij schuin wegkeek en zuchtte. "Chinma, give me a fucking answer," klonk er nog steeds redelijk beheerst van zijn vader af. Stilletjes keek hij weer even naar de immens lange man. Het was een monster, ja, maar aan de andere kant hield hij ook van hem. Hij hield van zoal Sata als hem... Maar hij wist niet in een situatie zoals deze wie hij zou moeten kiezen. Een eeuwige oorlog was dit gewoon. HUn huis was nooit stil geweest. HIj zuchtte even en legde een hand tegen zijn hoofd aan. "I... I Uh..." In de halve seconde die daarna voorbij ging keek Chinma meteen op. Zijn gehoor en instincten, die beide onmenselijk waren, waren meteen getriggered. Maar hij kon niks maken tegen de incubus, die nu zijn vervormde klauwen hand rond zijn arm had geklemd. Zijn klauwen zakten weg en hadden meteen en weg geboord door zijn kleding heen. Kreunend begon hij te trillen terwijl bloed uit de wondjes kwamen. "Chinma. Give. Me. A. Fucking. Answer." zei hij opnieuw, maar deze keer elk woord beheerst en rustig uitsprekend. Angstig knikte de jongen even waarna hij trillend naar adem hapte.
Met een hand rustend op zijn bovenarm wandelde hij de gang door, op de voet gevolgd door de man die hem zojuist deze wonde had aangericht. Matthew kende hem genoeg en wist dat dit niet veel uitmaakte. Deze wonde zou tegen vanavond al geheeld zijn... Dat nam niet weg dat het geen pijn deed. Het was alsof een beest zijn tanden in zijn bovenarm had laten zinken. Het was enkel minder wild aangebracht als een doorgedraaid dier. IN iedere geval was het gewoon onaangenaam. De jongen bracht zijn vader de trappen af naar beneden, waar hij eerder Sata iets had zien doen voordat hij naar zijn kamer was geglipt. Hij probeerde zich te focussen op zijn gehoor, om iets op te vangen van de stem of dergelijke van zijn broer... Maar hij wist het gewoon niet zeker of hij er nog was. HIj kon zich gewoon niet concentreren met zo'n gespannen Matthew achter zich. Hij had de man al eens boos gezien, maar dit was gewoon belachelijk. In zekere zin kon men zeggen dat hij het niet waardig was een ouder te zijn... En hier stonden ze dan toch... In de woonkamer. Chinma keek even nerveus rond, zoekende naar de broer die hij had moeten zoeken van zijn vader. De mouw van zijn shirt was ondertussen goed doorweekt met bloed. Hij zuchtte even en keek ernaar. Fucking hell mate.

- The Syco's