Better Off

Eerlijk, als je twee kinderen ruzie ziet hebben, laat je het hun meestal zelf uitvechten, right? Wel dat was wat Mindo altijd deed, ze bemoeide zich vooral niet te veel met andere mensen, en al helemaal niet met kinderen. Zeker niet als het ook nog eens de twee uit de kluiten gewassen peuters waren met wie je een kamer deelde. Mindo was niet dom, ondanks dat ze misschien niet al te best geschoold was, had ze het haarfijn door wanneer er iets niet pluis was; Alastor en Seji spraken niet meer met elkaar. Haar eerste gedachte was dat ze waarschijnlijk gewoon ruzie moesten hebben gehad en dan zou dat volledig hun eigen probleem zijn. Ze zag echter wel dat ze van elkaar hielden, of inieder geval van elkaar hadden gehouden. Dagen verstreken en snel genoeg werd haar duidelijk dat er iets meer aan de hand was dan een ruzie. Dat was wanneer ze zich zorgen begon te maken. Sinds de dood van Haythel, een van de al weinige vrienden die ze hier had, was ze nog meer op zichzelf gericht geworden. Stiller, in de rouw. Daarom had ze ook nog niet ingegrepen, daarom had ze zich wijs gemaakt dat de problemen van haar roommates niet haar problemen waren. Toch hield ze ergens wel van hun, ergens. Alastor zeker, al was ze niet altijd even goed in dat te laten merken. Maar ook Seji wel, al bestempelde ze hem het liefst als de grootste eikel die er was na de laatste keer dat hij haar had gezoend. Toch, hij bleef de zoon van haar vriendin. En al helemaal nu deze dood was, had dat een nieuwe betekenis. Ze voelde zich schuldig, ergens, over hoe ze de laatste keer had gedaan. Het liefst negeerde ze dat, maar ergens wist Mindo ook wel dat ze op z'n minst een poging moest doen om de jongen te helpen. Hij zag er misschien oud en sterk uit, maar in de werkelijkheid bleef hij natuurlijk een kind die zijn moeder en nu ook nog z'n vriend had verloren. Daarom had Mindo de moed bij elkaar geschraapt en had ze zichzelf uit bed gehesen. Seji was nergens. Hij sliep enkel soms nog maar in de kamer met hun, en tijdens maaltijden zag ze hem amper. Hij was gewond en kon amper lopen, maar toch zag ze hem amper. En als ze elkaar al zagen, spraken ze niet meer. Deze avond was het genoeg, deze avond hakte ze de knoop door. Mindo kwam overeind en trok haar jack aan tegen de kou van de beginnende avond, waarna ze zich naar beneden bewoog en met wat moeite een ei wist te bereiden. De eerste mislukte, want ze was nog altijd een afschuwelijke kok, maar de tweede keer had ze een redelijke omelet weten te maken. Ze schepte het op een sneetje brood en vervolgens op een bord. Oké, nu Seji nog vinden.

De kat jongen was niet al te lastig op te sporen. Door haar dierlijke vermogens kon ze zijn katten geur vrij makkelijk onderscheidden. Ze liep net iets te snel de trappen op en vloekte toen ze het ei bijna van het bord liet donderen, maar gelukkig wist ze zichzelf te herstellen. Snel genoeg had ze haar weg naar boven gevonden, naar het eenzame torenkamertje waar ze niet graag was. Het was er stil, weliswaar, maar ook triest en krap. Perfecte plaats voor een sombere tiener en ja hoor, toen ze de deur open duwde zat hij daar in het raamkozijn. De zelfverzekerde man van een aantal dagen terug was niet echt meer terug gezien in die gestalte. Mindo kuchte wat ongemakkelijk. "Uhhhh," Ja wat dan, hoe de fuck moest ze dit ooit gaan doen?
Ze was niet iemand die anderen troostte, het enige waar ze goed in was, was ruzie maken. Dat was altijd al zo geweest, ze had zich nooit over iemand ontfermd. Wat twijfelend krabde ze achter haar hoofd, vastberaden om het niet zo makkelijk op te geven. "So, I brought you some food," begon ze. "I mean, I'm not the best cook and all, I tried though. But yeah, you should really eat and stuff, you know," ze beet op haar lip en schoof wat met haar voet over de stoffige vloer. "Do.. Do you want it..?"