Red flags

Onderwerp: Red flags di okt 31, 2017 10:52 am

Haar tere hand streek langzaam, voorzichtig over de koude, betonnen muur. Ze trilde lichtjes, gewoon van spanning niet perse omdat ze het koud had. Van buitenaf had de toren er zo onschuldig uit gezien, maar die onschuld was slechts bedrog. Zodra ze naar binnen was gegaan moest er wat gebeurd zijn. De atmosfeer voelde ineens heel anders. De krijsende geluiden van de meeuwen waren uit het niets verdwenen. Cara was geen achterlijke. Ze wist maar al te goed dat er iets gaande was. Het liefst keerde ze terug, naar de wereld die ze het beste kende. Anderzijds knaagde de nieuwsgierigheid aan haar. Wat lag er buiten deze toren? Zorgvuldig trad ze enkele treden naar beneden. De schoenzool van haar afgetrapte ballerinas liet ze over de vloer schuren, om er zeker van te zijn dat ze nog een vloer onder d'r voeten had. Ze had geen tijd om naar beneden te kijken, ze moest voor zich kijken! Er kon elk moment een monster om het hoekje kijken. Of misschien nog erger. Haar wilde fantasieën begonnen op te spelen. Cara zag al helemaal voor zich hoe de grootste rampscenario plaats ging vinden. Hoe ze daarbij haar eigen leven zou verliezen. Haar hart begon er sneller door te kloppen, haar rillerige lichaam shakete enkel erger. Ineens wilde ze heel graag omkeren en terug naar boven rennen. Ze mocht dan wel haar speciale stuifmeel bij de hand hebben maar dat wilde niet zeggen dat ze snel genoeg zou zijn om een monster tot slapen te brengen. Die gedachte gaf haar het laatste zetje. Haastig draaide het meisje zich om. Inwendig had ze het allemaal prima voor elkaar, enkel haar lichaam kwam niet direct mee. Voornamelijk haar voeten niet. Ze verstapte zich. Geshockt voelde Cara aan hoe ze haar evenwicht verloor.
Al koprollend, twistend en draaiend tuimelde ze haar weg naar beneden. Eenmaal daar, in de deuropening van de vuurtoren, kwam ze op haar kont in het gras terecht. Tranen stonden in haar grote, bruine ogen terwijl ze gepijnigd over haar hoofd wreef. Oh hoe verschrikkelijk dit wel niet was. Cara wilde niet toegeven aan de pijn. Ze wilde niet huilen. Maar dat alles haar zo in één keer overspoelde liet de tranen alsnog de vrije loop gaan. Waarom had ze perse de toren in moeten gaan? Als ze gewoon was doorgelopen. Gewoon haar eigen weggetje was gegaan, dan zat ze hier nu niet. Ze gaf zich over aan het verdriet dat ze voelde. Zachtjes huilend trok ze haar knieën op en sloeg ze haar armen er omheen. Haar gezicht verborg ze in de bloemetjes stof van haar jurk, onwetend dat een mannelijk figuur haar benaderde.

I can see your soul grow ➹

Through the pain as they hit the ground

(c) ELRIC

Onderwerp: Re: Red flags di okt 31, 2017 9:09 pm

You’re so delusional

_{Jake zou ontkennen als hij zei dat hij niet al lichte heimwee had naar thuis. Hij zou het verblijf van Louise als zijn nieuwe thuis moeten beschouwen voor een tijd, maar het was moeilijk voor hem. Jacob zou dit vast ook aan hem merken, maar zou hem hoogstwaarschijnlijk enkel een flauwe opmerking naar het hoofd smijten. Jake wist ook dat het enkel gewenning was en dat het wel beter zou worden. Nu vond hij het nog moeilijk om tussen al die vreemde gezichten rond te lopen. Hij wist dat er behoorlijk wat krachtige mensen tussen liepen dus hij zag al potentieel gevaar in allerlei hoeken en gaten. Hij hield zich nog op de achtergrond en staarde naar de rest vanaf een afstandje. Misschien zou hij later wat losser worden en misschien wel wat vrienden maken, maar hij zou hun missie niet vergeten. De grote reden waarom ze hier waren gekomen. Dat was prioriteit nummer één. Voor vandaag had Jake besloten om wat frisse lucht te nemen. Hij voelde zich ongemakkelijk bij de vreemden en besloot zichzelf wat rust te geven. Normaal zou hij wel hebben gevraagd aan Jacob of hij mee zou willen komen, maar het leek erop dat zijn broer het druk genoeg had met nieuwe dingen ontdekken.

In een rustige pas liep Jake over het strand heen. Zodra de vuurtoren opdoemde slaakte hij een onhoorbare zucht. Onbedoeld liep hij al in een rechte lijn naar de vuurtoren heen. Oké, misschien had hij toch iets meer heimwee dan hij had gedacht. Even twijfelde of hij van course moest veranderen, maar besloot hij toch te blijven lopen. Misschien zou hij wel wat meer te weten komen over deze ‘poort’. Het was een rare ervaring geweest. Het had al bijna zo onwennig gevoeld als het reizen door de schaduwen toen hij dat voor het eerst had beleefd. Hij betwijfelde echter of hij hier ooit aan zou wennen. Zodra hij dichter in de buurt kwam van de toren viel zijn blik echter al snel op een ineengedoken hoopje mens dat daar in het gras zat. Hij keek even verbaasd, maar haastte zich al snel naar haar toe zodra hij zacht gesnikt hoorde en merkte dat ze verdrietig over kwam. Hij wou meteen een arm om het meisje heen slaan en haar in een geruststellende knuffel trekken, maar hield zich nog net in. Het zou waarschijnlijk alles behalve geruststellend zijn. Hij was immers een vreemde voor haar. Op een meter afstand bleef hij staan. Hij ging door zijn knieen naast haar. ”Hey,” sprak hij voorzichtig. ”Are you alright?” vroeg Jake met een lichte, warme, vriendelijke glimlach. Hij hoopte ervoor te zorgen dat het meisje zich wat op haar gemak voelde bij hem, maar kon het zeker begrijpen als ze hem niet vertrouwde.}