This is it

Tijd vloog voorbij terwijl je in de loop van Bluebonnet was. Hij was degene die dat op de eerste hand zeker wel had gemerkt. Toch had hij het geprobeerd, terug de normale wereld in. Maar hij was onwetend geweest, zo onwetend. Iedereen was natuurlijk ouder geworden toen hij terug kwam in de wereld waar hij eerst in leefde. Zijn vader, die hij van een afstandje had bekeken, was nog steeds de man die hij kende. Het deed hem wel pijn, moest hij heel erg eerlijk zeggen. Dat zijn vader nog steeds de persoon was die veel rond sliep met iedereen, nog steeds niet meer iemand kon vinden waar van hij echt hield. Zou hij inmiddels meer kinderen hebben? Hij wist het niet. Misschien was het maar beter ook dat hij het niet leerde kennen ook. Een diepe zucht gleed over zijn lippen terwijl hij tegen het muurtje aan leunde, een zonnebril op zijn snoet terwijl hij naar de zon keek. Het was een wonder dat hij weer terug was gekomen. Goed, er waren dan wel twee jaren bij zijn fysieke leeftijd gekomen, maar met die twee jaren kon hij prima leven. Twintig jaar als een fysiek uiterlijk in plaats van achttien was misschien nog beter ook. Het was het waard geweest om even uit de loop te stappen en al zijn gedachten op een rijtje te zetten. Hij zou er ook niet snel spijt van hebben. Misschien alleen spijt van het feit dat hij niet met zijn vader had gepraat, alleen vanaf een afstandje had gekeken naar de man en hoe zijn leven er uit zag. Het was jammer, maar het was niet anders. Hij kon moeilijk gaan uitleggen waar hij de afgelopen twee jaar was geweest, niet waar?

Het leven hier was simpel, altijd hetzelfde riedeltje speelde dag in dag uit. Het enige wat anders was waren de mensen die hier in dit huis woonden, mensen zoals hem. Die wel alles onthielden van de dag ervoor. Maar hij kon doen wat hij wilde bij de mensen in het dorp, die herinnerden zich toch niks meer de dag erna. Het was simpel te onthouden en bovenal gewoon makkelijk. Al moesten ze wel oppassen voor Hollows, het ging verder allemaal wel zijn gangetje. Bij het huis waren ze in ieder geval veilig, daar was geen twijfel over mogelijk. Hij had nog nooit in zijn leven een hollow gezien en hij was ook niet van plan om er eentje tegen te komen. Hij wist niet precies wat die dingen waren maar het was wel duidelijk dat ze gevaarlijk waren en dat je er niet zomaar mee moest gaan sollen. Dat zou hij dan ook zeker niet willen doen. Hij duwde zichzelf met zijn voet van het muurtje af, waardoor hij overeind kwam en zich even kon uit rekken. Nog even en het zou gaan regenen, dan was de rust weer voorbij van de dag. Hij vond die periode naar, de regenbui die op hun hoofd vielen. Had Bluebonnet niet beter één dagje kunnen wachten, een dag waarop het niet regende? Dat zou pas luxe zijn geweest, maar dat was hem helaas niet gegund.

Je zou zeggen dat iemand uit Zweden dit soort weer wel gewend zou zijn, niet waar? Noorwegen was immers het buurland van Zweden. Misschien was dat ook wel de reden dat hij ervoor had gekozen om naar de loop van Bluebonnet te gaan, het feit dat het voor hem gewoon een kleine verandering was. Noors leek ook nog eens een beetje op Zweeds. Maar vooral qua klimaat zaten er veel overeenkomsten. Het enige wat ze nu niet kregen door de loop was sneeuw. En hij zou liegen als hij zei dat hij de sneeuw niet miste. Hij vond het vroeger geweldig om te snowboarden, hij was er ook nog goed in geweest ook. Het was alleen jammer dat ze niet lang uit de loop konden blijven en dat hij gewoon op tijd terug moest zijn, voordat hij verder zou gaan verouderen en dat was iets wat hij eigenlijk ook niet wilde. Hierdoor had hij toch wel soort van het eeuwige leven, zolang hij maar gezond bleef en niet door een of andere persoon werd neergestoken of iets in die trant.

Maar wat hij dan écht niet snapte was dat Bluebonnet de dag had stilgezet op een dag waarop het regende. Waarom van alle andere dagen die er waren, moest het op een dag zijn waarop het kneiterhard ging regenen. Misschien was het gewoon omdat er geen andere keuze was, maar dat wilde hij toch niet echt geloven. Ze had vast wel haar redenen voor, maar dat betekende niet dat hij er heel erg blij mee was dat ze het zo had geregeld voor hun loop. Maar hé, er kon niets verandert aan worden nu zonder iedereen in gevaar te brengen.

En daar begon het. Dikke regendruppels begonnen uit de hemel te vallen en hij stond rustig op, om naar het dichtstbijzijnde afdakje te lopen, waarna de hemel al helemaal open brak en het pijpenstelen regende. Hij haalde even diep adem en zag vanuit zijn ooghoek iemand naar het afdak rennen, waardoor hij even zijn blik op de ander richtte, een peculiar zoals hij. ”Wie dacht dat het een goed idee was een lus te maken wanneer het regent?” een geamuseerde grijns ontstond er op zijn gezicht terwijl hij met zijn rug tegen de muur aan leunde en één van zijn voeten ook tegen de muur aan zette. Hij richtte zijn blik weer op de regen die op de grond aan het kletteren was, die de aarde weer zacht en modderig zou maken. ”Je leest m’n gedachten. Ik dacht precies hetzelfde.” Sprak hij met een geamuseerde grinnik in zijn stem, waarna hij zijn ogen weer op de ander richtte. ”Je bent zeker niet toevallig iemand die de gedachten van anderen kan lezen, of wel?” Sprak hij met een plagerige grijns op zijn gezicht. Hey, je wist het maar nooit met alle mensen die hier waren.

Hij had geen idee of het iets te maken had met de loop opzetten, of het aan bepaalde eisen moest voldoen, maar het maakte iedereens leven wel moeilijk. Gelukkig wist iedereen nu rond welke tijd het ging regenen, maar het betekende ook dat iedereen dan zo ongeveer binnen moest zitten. Anders had je een probleem en zou je natregenen. Het was hem wel eens overkomen, vooral aan het begin, waarbij hij nog niet echt goed wist hoelaat de hemel zou gaan openbreken en met grote hoeveelheid naar beneden zou gaan crashen. De ander die bij hem onder het afdak was komen te staan had het minder goed in de gaten gehouden en was kletsnat geworden. Het was altijd afwachten hoe mensen op de regen zouden reageren. Natuurlijk had hij het nu ook wel eens, dat hij de tijd was vergeten omdat hij weer eens voor de zoveelste keer was afgeleid door iets en daardoor de plensbui recht op zijn kop kreeg.

Hij reageerde op de ander alsof hij zijn gedachten kon lezen, want de man naast hem sprak de woorden uit die hij in zijn hoofd tegen zichzelf had gesproken. Vervolgens vroeg hij aan de ander of hij toch niet per toeval een gave had om gedachten te lezen, waardoor de ander gelukkig ook nog kon grijnzen. Natregenen was niet iedereens favoriete ding om te doen, hij wist het zelf ook. Sommige mensen konden ervan genieten dat ze een hoosbui over hun kop kregen, maar hij was er zelf niet eentje van. Zijn hele mood zou dan meteen verdwenen zijn, dat zou zeker zijn. ”Neen, al weet je hier inderdaad nooit,” klonk er van de andere man terug op zijn vraag, waarop hij even met een glimlachje knikte. Ja, er liep van alles rond hier, je wist nooit wat voor mensen je tegen kon komen. ”Mijn gave is iets minder…” begon de ander waarna hij even leek te twijfelen. Hij snapte het wel hoor, als mensen niet zomaar hun gaves vrij wilden geven. ”... vrolijk.” klonk er van de ander af, waarop hij even ietwat fronste. Minder vrolijk? Wat moest hij daarvan denken? ”Ik kan energie nemen en geven. Doden tot leven wekken.” klonk er, waarop zijn mond even iets opende en met zijn lippen een stille ‘o’ vormde. Dat was natuurlijk wel een interessante gave, iets wat je niet vaak hoorde. Tenminste, hij had er nog niet veel van gehoord. Dat was wel interessant hoor, want hij had een soort onbeperkte hoeveelheid aan energie.

De jongen naast hem schraapte zijn keel even, waarschijnlijk om hem te stoppen van verder te denken dan dat hij zou moeten doen. Hij snapte wel dat het soms moeilijk zou zijn om erover te praten. Het kon mensen immers snel van hun stuk brengen en wegjagen. ”Maar goed.” klonk er, waarna er weer een lach op het gezicht van de man ontstond. Hij vond het maar knap hoor, dat hij ermee om kon gaan. ”Wat is jouw gave?” Klonk er vervolgens van de man af. Hij vond het niet erg om zijn gave te delen, maar hij had eigenlijk meer een combinatie pakket van gaves. ”Ik heb soort van… onbeperkte energie?” Sprak hij even met een frons op zijn gezicht. Soms snapte hij zijn eigen gaves nog niet hoor, hij leerde er iedere dag steeds meer over. ”Ik hoef niet te slapen, het is niet nodig voor mijn lichaam om te rusten.” vervolgde hij rustig tegen de ander met een onhandige glimlach. En daar kwam de plottwist aan hoor. ”Behalve, als ik langere tijd onzichtbaar ben geweest. Wat weer een ander deel van mijn gave is. Dan… bevries ik soort van om mijn lichaam rust te geven? Ik weet niet, het is raar.” sprak hij met een grinnik in zijn stem, waarna hij zijn hand in zijn zak stopte. Het was al raar genoeg om het uit te leggen, dat was zeker. ”Alec, trouwens.” Hij stopte er nooit moeite in om zijn hele naam uit te leggen, hij voelde zich altijd ongemakkelijk als iemand zijn hele naam gebruikte in plaats van Alex, ook de reden waarom hij nooit zijn hele naam gebruikte. ”Het zou wel fijn zijn als er iemand in dit huis was die ervoor kon zorgen dat de regen zou stoppen.” Sprak hij met een grijns tegen de ander. Wat hij daar wel niet voor zou willen geven man. Waarom had hij die gave niet kunnen hebben?  

Hij had nog nooit van zo’n gave gehoord als die van Victor, maar het was ergens ook wel… interessant om te horen? Zo zag hij maar dat er zoveel verschillende dingen waren die mensen konden krijgen. Dat het echt heel breed kon zijn en dat ook hij steeds vaker hoorde dat er andere vormen konden zijn van gaves. Maar hij wist wel dat hij deze jongen eerder bevriend wilde houden dan dat hij op de lijst kwam van mensen waar hij achterna gezeten door zou worden. Nee dankje, hij wist dat hij de jongen aan de goede kant moest houden. Zelfs als hij niet zeker wist wat zijn gave met hem zou doen, aangezien hij energie vrijwel onbeperkt had.

Zijn gave was ook een beetje apart, vooral om uit te leggen. Het was vooral moeilijk uit te leggen omdat hij zelf ook nog steeds niet compleet wist hoe het allemaal werkte. Hij hoefde niet te slapen, maar kon het wel, hij kon bevriezen als hij onzichtbaar werd maar alleen dan leek zijn energiepijl beïnvloed te zijn. Ja, het was gewoon raar. Daar stopte zijn conclusie wel ongeveer. Hij wist zelf ook niet hoe hij het anders moest gaan uitleggen. Als hij zelf ook precies wist hoe zijn gave werkte en wat de grenzen waren was het heel erg fijn. Hij had namelijk het gevoel dat hij ieder moment neer kon vallen en eeuwen te slapen omdat hij zoveel slaap miste vergeleken met een normaal mens. ”Klinkt inderdaad ingewikkeld.” klonk er van de ander af, waarop hij even onhandig naar hem glimlachte. Ja, het was ook erg ingewikkeld. Maar goed, hij had geen tijd om daarover na te denken. Hij had andere dingen die nu voorrang kregen, zoals het feit dat hij hier met iemand stond en hij niet volledig afgeleid alles kon vergeten wat de ander tegen hem sprak. ”Al zou ik dat niet moeten slapen zelf ook wel willen.” Hij glimlachte zwakjes naar de ander. Aan het begin was gaaf, maar op een gegeven moment? Was het gewoon saai. Vooral als je dit altijd al had gehad. Saai. ”It’s okay, a bit boring though.” sprak hij dan ook met een zwakke glimlach op zijn gezicht.

Hij besloot om zichzelf ook maar even voor te stellen. Ze hadden al een heel gesprek over hun gaves gehad, maar nog niet eens hun naam aan elkaar verteld. Daar moest natuurlijk verandering in komen, dus hij vertelde aan de ander dat hij Alec heette. ”Victor,” sprak de ander met een lach terug tegen hem. Kijk, dan kon hij de ander Victor in zijn hoofd noemen in plaats van ‘die jongen’. Hij sprak dat hij het wel fijn zou vinden als iemand de gave hier had om de regen te laten stoppen. Dat had iedereen waarschijnlijk fijn gevonden. Want ja, iedereen vond het naar om binnen te blijven, dat was duidelijk. ”Dat zou heel handig zijn.” klonk er van de ander af, instemmend op zijn woorden. ”Al kan ik nu ook wel iemand met de kracht om kleren te drogen gebruiken,” klonk er met een lach op zijn gezicht. Alec ging met zijn ogen naar de natte kleren van Victor en kon het niet laten om even te lachen. ”Begrijpelijk. Helaas ken ik daar geen mensen voor.” Sprak hij met een grinnik tegen de ander. Zijn kleren waren amper nat gelukkig. ”Sowieso ken ik niet gaves van de mensen hier, het verandert zo vaak welke mensen er zijn.” sprak hij met een grijnsje en zijn schouders even ophaalde. Er kwamen veel mensen aanwaaien en vertrokken ook weer met dezelfde wind als dat ze gekomen waren.

Hij vond zijn eigen gaves natuurlijk helemaal niet fijn. Het was moeilijk, maar zo dacht iedereen waarschijnlijk wel eens over de gaves die ze hadden gekregen van de natuur. Hij zou niet kunnen geloven dat er iemand hier oprecht heel erg blij was met de gave die ze hadden. Hij kon geloven dat mensen hier snakten om normaal te zijn, om te kunnen leven zoals ieder ander mens kon buiten de loops. Hij had het zelf immers ook vaak zat gewenst, heel erg vaak. Maar het hielp niet, hoeveel hij er ook om wenste. Hij wilde echt normaal zijn. Maar niks aan hem was ‘normaal’, dat was ook wel gebleken door de tijd heen.

Hij sprak dat hij helaas niemand kende om de kleren van de ander te laten drogen, samen met het feit dat hij niet zoveel gaven wist van de meeste mensen. Er kwamen zoveel mensen door de loop heen. Hij had ook immers geen echte vrienden binnen de loop, de meesten waren hier alleen maar om door te trekken, bleven maar enkele weken om vervolgens weer door te gaan naar een andere loop. Het was jammer, dat wel, maar er was niet echt iets aan te doen. Het was niet dat ze een verplichte periode hier moesten blijven. ”Het lijkt inderdaad wel een drukke lus. Veel groter dan de vorige waar ik was.” Zijn wenkbrauwen gingen even iets geïnteresseerd omhoog bij de woorden van de ander. Natuurlijk hadden meerdere mensen hier in andere loops gewoond, maar vaak had hij daar niet over gehoord en was het de eerste keer dat hij iemand erover hoorde te praten. ”Is dat zo? Waar zat je voordat je naar deze lus kwam?” vroeg hij daarom ook aan de ander, zijn focus compleet op de ander gericht. Wie weet zou het altijd nog iets voor hem worden om naar een andere loop te gaan, maar misschien was het daar alleen maar meer rot dan het hier was. Dat wist hij natuurlijk ook niet. ”Je klinkt of je hier al een tijdje bent?” kwam de vraag van de ander af, waarop hij even langzaam knikte en zijn blik verlegde op de regen die op de grond kletterden. ”Vier jaar totaal, inclusief een korte pauze.” sprak hij even rustig tegen de ander, waarna hij even diep inademde. Vier jaar was best lang als je er goed over na dacht. Dat de tijd zo snel voorbij ging eigenlijk. Dat terwijl ze iedere dag weer opnieuw beleefde eigenlijk. ”Dus ja, ik denk dat ik wel één van de oudere bewoners ben bij mevrouw Bluebonnet.” sprak hij met een lichte glimlach op zijn gezicht.

Hij had nooit echt geprobeerd om in andere lussen te zitten, maar bij de meeste hoorde hij niet zulke goede verhalen van. Dus hij zou het niet eens gaan proberen ook, hij zou het wel laten met wat hij op dit moment wist. Hij wist hier tenminste wat hij allemaal had en dat was misschien nog wel meer belangrijk dan andere dingen. Hij vroeg dan ook aan de andere jongen waar hij in de tussentijd allemaal is geweest, want hij kon indenken dat hij bij veel lussen geweest kon zijn. Hij wist niet hoe oud de jongen nou echt was, niet zijn uiterlijke leeftijd want dat kon hij wel schatten. ”Frankrijk, dicht bij Zwitserland. Het was een beetje als hier: nogal afgelegen, het huis was wat verwijderd van een klein dorp. Al was het niet bij zee, maar in de bergen.” klonk erg mooi als hij heel eerlijk moest zijn. Hij was misschien wel lichtjes jaloers ook, misschien kon hij daar dan ooit een keer naar toe gaan vertrekken? Klonk als een heel goed plan om te gaan doen in zijn oren. ”Maar de lus is vernietigd,” Oh. Nee, dan kon hij niet daar even langs gaan. Hij slikte even door de woorden van de ander. ”Hulsels.” Hij kon niets anders doen dan toch meeleven met de ander. Het leek hem verschrikkelijk, hier merkten ze al wat de hulsels aan konden doen in een lus, al hielden ze het hier nog redelijk goed vol moest hij zeggen. ”Het spijt me voor je,” Besloot hij toch maar te zeggen tegen de ander met medeleven. Hij wist niet hoe erg het voor de ander was geweest, maar je huis wordt toch onder je voeten weg gehaald.

Hij antwoordde op de vraag van de ander toen hij vroeg hoelang hij hier al in de lus was geweest. De jongen knikte even op zijn antwoord, begrijpend, tot hij zich leek te realiseren dat het toch niet compleet duidelijk was. ”Pauze?” klonk er daarom ook van de ander af, waarop hij licht glimlachend naar de ander keek. ”Ik ben even terug naar huis gegaan. Ik was twintig toen, dus het kon nog. Daardoor verouderde ik wel weer wat, maar ja. Dat nam ik voor lief. Ik moest gewoon weten hoe het ging in de wereld met de mensen die ik kende.” sprak hij terwijl hij zijn blik naar de regen wendde. Vervolgens sprak hij dat hij wel één van de oudere bewoners was van mevrouw bluebonnet. ”Zijn er zo weinig mensen die lang in de lus blijven?” klonk er van de ander, waarop hij even rustig knikte. Helaas wel. ”Ik ben alleszins niet van plan om door te reizen,” klonk er met een lach van Victor af, waarop hij even zachtjes grinnikte. Hij zelf ook niet, tenminste zo ver hij wist nog niet. Je kon maar nooit weten wat er op je pad zou gaan verschijnen, niet waar? ”Er zijn mensen hier… die hier niet komen voor een thuis. Maar die dingen als ‘werk’ komen doen. Mensen met bijzonderheden aftasten.” sprak hij rustig tegen de ander, waarna hij zijn blik weer op de ander richtte. ”Of voor allerlei andere verkeerde redenen. Dus het gebeurt nog wel eens dat er veel mensen komen en gaan, best irritant in mijn mening.” sprak hij gloedeerlijk tegen de ander. Zo kon je toch niemand leren kennen?