Happier

Als er iets was in zijn leven wat hij lang vond duren in deze loop, waren het de avonden wel. Met zijn gave hoefde hij niet te slapen en iedereen, echt iedereen, ging slapen in de avond. Daar had hij dus helemaal niks aan en het enige wat hij kon was voor zich uit staren. Hij kon wel slapen, maar wat had hij daar nou aan? Het enige wat er dan verloren ging was de tijd. Hij kreeg er niet meer of minder energie van. Dus in plaats daarvan spendeerde hij iedere avond op het internet. YouTube, Instagram, Facebook… het was allemaal goed tijdverdrijf. Hij kon er niets anders van maken. Hij moest toch iets doen? Als ze nou eens allemaal wakker zouden blijven en gewoon een keer iets konden doen. Maar hij wist dat het niets zou zijn voor de andere mensen, want die konden niet iedere nacht een nacht doorhalen. Daar was hun lichaam niet op gemaakt, niet zoals zijn lichaam er op was gemaakt tenminste.

Dus daar zat hij dan, met een glas wijn in zijn ene hand en in zijn andere hand zijn mobiel. Scrollend door het ding genaamd Facebook. Het was raar geweest toen hij even de loop uit was gegaan, raar om zijn oude klasgenoten in het echt weer een keer te zien in plaats van op zijn schermpje voor zijn neus. Hij hield ze natuurlijk wel in de gaten, soms kon hij wel eens om ze lachen omdat er eentje een gekke Instagram post had neergezet of de ander opeens op Facebook vertelde dat ze een kind had gekregen. Ja, echt, true story. Hij loog daar niet over. Hij kon niet geloven hoe ver sommige mensen al waren in hun prille leven. En het was raar om te denken dat hij ooit een berichtje zou krijgen of zou zien op Facebook, om te vertellen dat de persoon vredig in zijn of haar slaap was overleden. Al hoopte hij dat dat nog niet zo snel zou zijn, je wist het maar nooit wat er kon gebeuren in het leven. Hij zou in ieder geval niet door oude leeftijd sterven, sommige mensen leefden al honderden jaren en dat was te merken hier. Met een diepe zucht gooide hij zijn mobiel op de bank en nam verveeld een slok van zijn rode wijn. De kindjes lagen toch allemaal al op bed, het was niet dat ze zouden zien dat hij een slecht voorbeeld kon geven aan de jongeren als hij in zijn eentje beneden zat en die ukkies al aan het slapen waren toch?

Hij kwam soms echt op de meest onnozele youtube videos uit. Sommigen sloegen daadwerkelijk nergens op en hij bedankte de wereld dat er iedere dag meer videos waren die hij kon gaan bekijken. Anders zou hij ze misschien al allemaal gezien hebben, met de hoeveelheid die hij bekeek. Iedere avond weer en weer, het was een beetje saai als hij heel erg eerlijk was. Maar gelukkig varieerden de videos van schattige dieren tot de meest grappige dingen en naar videogames. Aah, hij zou eigenlijk weer eens zijn playstation moeten vinden om deze aan te sluiten. Het was fantastisch om spellen daar op te doen, het enige jammere was dat hij ’s avonds daar niet bezig mee kon zijn omdat hij anders zijn roommate wakker zou kunnen houden. Dat was natuurlijk niet de bedoeling, al zou hij wel graag weer iemand hebben om spellen mee te spelen, hij was ervan overtuigd dat hij de meeste spellen zo goed als uitgespeeld had. Maar dat moest hij dan mar eventjes gaan zien, misschien kon hij wel een paar spellen opnieuw gaan spelen ofzo, zodat hij weer opnieuw iets moest gaan verzinnen. Hij wist het niet, maar het zou hem wel weer eens iets nieuws geven om te gaan doen, niet waar?

Hij hoorde voetstappen al naar beneden komen, dus er waren wel nog mensen wakker? Het was wonderlijk. De meeste mensen lagen allang te slapen en als ze niet sliepen waren ze wel op hun eigen kamer met hun roommate. Of ergens anders. Er waren zat mensen waarvan hij wist dat ze ook naar de bar gingen. Maar rond deze tijd waren er weinig mensen die naar beneden kwamen of in de woonkamer gingen zitten. Misschien had er iemand honger? Dat gebeurde soms wel eens. ’Hey!’ klonk er echter zacht, waardoor hij even verbaasd op keek naar de ander die ook had besloten om dus niet naar bed te gaan? Maar dat wist hij niet zeker. ’Kan jij ook niet slapen?’ … Dat was natuurlijk ook nog een optie. Uhm, ja, mensen die zijn gift niet kenden wisten niet beter dan dat hij iemand kon zijn die de slaap niet kon vatten, al was dat totaal niet waar. Hij kon best gaan slapen. Maar goed, hij vertelde zijn gift niet zomaar aan iedereen, hij sprak liever over het feit dat hij onzichtbaar kon worden. Je wist namelijk nooit wat voor mensen er hier rondliepen, al zag deze er best wel aardig uit. ”Uh, klopt ja.” Sprak hij daarom met een zacht glimlachje terwijl hij zijn laptop aan de kant zette. Leugens, maar goed. Anders zou de ander misschien denken dat hij een of andere rare gift had. ”Ik weet niet wat het is, maar het is net alsof het vanavond gewoon niet kon lukken.” Sprak hij met een lichte grinnik in zijn stem. Hij kon het niet helpen, het was gewoon iets wat hij zichzelf had aangeleerd. Het was immers wel een dingetje om te zeggen dat hij in principe niet moe kon worden. ”En jij? Nog een specifieke reden?” vroeg hij dan maar aan de ander om het gesprek een beetje gaande te houden. Hij was al blij genoeg dat er iemand bij was gekomen om hem uit deze sleur weg te halen.

Hij loog niet graag over zijn gave, maar hij wist hoe de meeste mensen waren. Dat ze vragen zouden gaan stellen die hij liever niet wilde beantwoorden. Hoe moest hij anders verantwoorden dat hij niet sliep? Dat slaap zijn energie level niet beïnvloedde? Samen met energie drankjes, koffie en andere dingen waar caffeïne in zat. Hij kreeg er niet meer energie van, ook niet minder. Maar zijn energie level ging ook gewoon vrijwel niet naar beneden, het bleef over het algemeen rond hetzelfde zitten. Alleen als hij langdurig zijn onzichtbare gave gebruikte kon hij ‘moe’ worden. En als hij te vermoeid werd zou hij soort van bevriezen, zou hij een tijdlang niet aangesproken kunnen worden en zou hij op de één of andere manier daarmee wel zijn energiepijl omhoog kunnen halen. Hij vroeg maar aan de ander of hij een specifieke reden had waarom hij zo erg wakker was, voor de normale mensen was het meestal wel een specifieke reden te vinden waarom ze wakker zouden zijn. ”Nou ik heb gisterenavond te veel koffie gedronken tijdens het theekransje aan de open haard. En nu kan ik er niet van slapen” lachte de andere jongen, ja dat had natuurlijk erg veel invloed op het normale lichaam van een persoon. Het was soms nog wel wennen dat mensen dat soort dingen nodig hadden en dat hij de uitzondering was op die regel. ”Maar gelukkig ben ik zo te zien niet de enige die nu op is” klonk er met een glimlach van de jongen af, waarop hij even terug glimlachte naar de andere jongen. Dat was zeker waar en als hij heel erg eerlijk was vond hij het wel lekker dat hij nu ook weer een keer gezelschap had bij deze avonden. Al was het maar voor een keer. ”Wat ben jij nu aan het doen in deze donkere uurtjes?” klonk er van de jongen af, waarop hij even naar zijn laptop keek met een glimlach. ”Mijn oude klasgenoten een beetje bekijken op facebook.” Sprak hij met een grijns op zijn gezicht, waarna hij weer naar de andere jongen keek. Zou de ander dat gevoel ook kennen? ”Sommigen zijn al gewoon ouders of zijn zwanger.” Sprak hij met een grinnik. Daar moest hij dus echt niet aan gaan denken hoor. Dat hij vader zou worden in begin-twintig jaren? Nee dankje, dat sloeg hij toch wel over hoor. ”Heb je ook zulke mensen die je kent die zo erg vooruit gegaan zijn in hun leven?” Vroeg hij even terwijl hij zijn laptop rustig op de tafel voor hem neer zette. Ging makkelijker zo om een gesprek te voeren en daarbij zag het er een stuk minder aso uit als hij met de ander ging praten, niet waar?

Hij had soms wel eens het gevoel dat hij dit soort dingen gewoon heel erg mistte. Hij had een grote kans dat hij dit soort dingen nooit mee zou gaan maken, omdat hij heel anders leefde dan alle mensen in de ‘normale’ wereld. Het was iets wat hem vaak liet herinneren, maar het was soms ook wel eens goed om te zien hoe het met de andere mensen ging. Om te zien hoe ze genoten van hun leven en met hun gezinnetje. Het was maar net wat je nodig had soms. Hij was iemand geweest die heel erg sociaal was en nog steeds is eigenlijk. Zelfs na alles wat er gebeurd was, wilde hij nog wel graag dingen weten van de mensen die hij had gekend in zijn ‘vorige’ leven. Hij was dan ook niet heel erg blij geweest met zijn bijzonderheid. Nooit echt geweest ook en daardoor was het zo moeilijk om ermee te gaan werken. Hij vroeg dan ook aan de ander of hij ook zulke personen kende, personen die opeens zo veel verder waren gegaan met hun leven. En dat terwijl hun eigen leven eigenlijk zo goed als stil stond als hij voor zichzelf heel erg eerlijk was. Het was jammer, dat wel, maar ja. Niks aan te doen. Er was nergens anders waar hij zich veilig voelde om daar te zijn, dat was de hele reden dat hij hier in de loop zat. ’Goh, ik denk het wel. Heb alleen niet meer zoveel contact met de buitenwereld. Ik weet wel dat mijn nicht ondertussen een lief heeft en mijn pleegmama is van job veranderd.’ klonk er met een fijne glimlach van de ander af, waarop hij even begrijpend knikte. Het was dus een pleegkind geweest voordat hij naar de loop was gekomen.. Hij was al blij genoeg geweest met zijn eigen situatie, met de manier hoe zijn vader hem behandelde. Hij zette eventjes zijn mobiel op het tafeltje neer, zodat hij beter met de ander kon gaan praten. Het zag er minder aso uit als hij het weg zou zetten tenminste. ’Wat is eigenlijk jouw naam?’ klonk er van de jongen, nadat hij het licht had aangezet in de kamer. Hij knipperde eventjes een paar keer bij de verlichting van de hele kamer. Was toch weer heel erg fel vergeleken met alleen zijn laptop. ”Alec, Alec Lund.” sprak hij rustig tegen de ander met een kalme glimlach tegen de jongere jongen. Al was ‘jonger’ relatief. ‘Jonger’ uiterlijk was het wel, maar hoe oud iemand echt was hier was nooit zeker om te weten. ”En de jouwe?” Vroeg hij even terwijl hij wat meer comfortabel ging zitten.