Met zijn handen in de lucht vertelde hij Zeal over de handschoenen, hoe ze ervoor zorgden dat hij niet zomaar iemand verwonde—al stopten ze zijn krachten niet volledig. Deels werkten de handschoenen omdat zijn bijzonderheid via aanraking werkte, waardoor als er iets tussen zijn huid en die van een ander zat het moeilijker was zijn bijzonderheid te gebruiken en de handschoenen er zo voor zorgden dat zijn gave niet zomaar oncontroleerbaar kon worden. En deels werkten ze mentaal. Hij voelde zich veiliger met de handschoenen aan en ze werkten als een placebo. Het idee dat ze iets deden, zorgde ervoor dat ze ook effectief iets deden. Het was een truc waar hij maar al te graag in geloofde om zijn bijzonderheid onder controle te houden.

Eerst leek Zeal verbaast—en misschien was er een klein beetje angst in zijn blik te zien, maar Victor kon het niet met zekerheid zeggen—, daarna kwam nieuwsgierigheid. ‘How does your power work? Do you just touch people and they die? Or is it more like a ritual?’ Het was moeilijk Zeal te peilen, Victor wist niet of de nieuwsgierigheid uit angst voortkwam of uit oprechte nieuwsgierigheid. Hij probeerde de blik op Zeals gezicht te lezen. Misschien was het zowel angst als nieuwsgierigheid? Victor kon het niet met zekerheid zeggen. “Neither of those,” antwoordde hij. Misschien dat het eerste er nog het dichts bij in de buurt kwam, maar het was niet zo makkelijk als Zeal het deed lijken. “I have to touch people, yes, but it’s not as easy as you make it sound.” Terwijl hij praatte draaide hij het bijna lege glas voor zich in rondjes op de tafel. Hij maakte oogcontact met Zeal, probeerde zo zijn reactie te zien. “If I want to do it I need to concentrate. It doesn’t just happen.” Behalve dan wanneer de bijzonderheid het van hem overnam, dan gebeurde het maar al te graag zomaar—, maar dat moest de ander niet weten. “And people dying,” hij kon het woord vermoorden niet zeggen, “isn’t good for me either.” Hij had geen idee wat er zou gebeuren mocht hij zoveel energie nemen dat hij jonger werd dan hij was en hij wou het ook niet ontdekken. Even bleef hij stil. Waarna hij zich naar Zeal richtte: “But what I’d like to know: what can you do?” Hij had meer dan genoeg over zichzelf prijs gegeven, tijd dat hij te weten kwam wat de ander kon doen.

Terwijl Zeal een nieuwe vraag stelde, signaleerde Victor de barman om bij te vullen. Ongemerkt was het glas voor hem langzaamaan leeg geraakt. ‘Alright, how much concentration are we talking about? A few seconds? A minute?’ Het was een goede vraag. Iets wat Victor zichzelf ook afgevraagd had nadat het de eerste keer gebeurd was. Toen was het vanzelf gebeurd, had hij het niet gewild, en dus had hij ook geen antwoord op de vraag gehad. Pas veel later had hij een antwoord gekregen. “There’s a couple of variables: the person, how I feel, the situation.” Ergens haatte hij hoe hij erover sprak alsof het een wetenschappelijk experiment was. Ooit was het dat wel geweest, maar ondertussen wist hij wel dat leven veel meer waard was dan dat. En toch sprak hij nog altijd op deze manier. Het was de enige wijze waarmee hij erover kon praten. “It can take a few minutes. Sometimes longer, sometimes shorter.” Hij had het nooit effectief getimed, maar hij dacht wel dat het een goeie schatting was.

Hij negeerde de volgende vraag. Het gesprek had voorlopig genoeg over hem gegaan. Zeal wist nu veel over zijn bijzonderheid, maar Victor wist nog niets over die van de andere. Hij was best wel nieuwsgierig. Bijzonderheden waren altijd bijzonder interessant. ‘My power is elektricity,’ kwam het antwoord. Direct vroeg Victor af hoe het werkte. Had hij altijd elektriciteit in zijn lichaam? Moest hij zich opladen? Maar meer informatie kreeg Victor niet, en dus bleef hij met zijn vragen zitten. ‘Does giving life work the same way?’ Even wist Victor niet direct waar het over ging; tot hij doorhad dat het dezelfde vraag was als bij het leven nemen. En de vragen bleven maar komen. ‘What did you mean earlier, with that ‘it isn’t good for you’? What happens if you take someone’s life?’ Victor nam een slok van zijn drinken om even een pauze in te lassen. Hij begon niet graag over zijn bijzonderheid te praten, dat was waar. Al deed hij nog zo graag alsof het hem niets kon schelen, Victor gaf wel iets om de reacties van anderen, en je wist maar nooit hoe ze zouden reageren. Zeal leek vooral nieuwsgierig, wat het makkelijker maakte om over zijn gave te spreken. Maar iets in Victor zei hem dat er meer achter zat. Wat dat was, dat wist hij niet. En hoe hij erachter kon komen, dat was de vraag. Voor nu hield Victor zich bij het gesprek, Zeals beweegredenen waren een zorg voor later. Op het moment was het rustgevend gewoon te kunnen praten. En whisky maakte hem ook wel praatgraag. “It’s uhm.” Hij keek even naar het plafond op zoek naar woorden voor hij zich weer naar Zeal richtte. “Everyone has this energy inside of them,” begon hij uit te leggen. “It's their life force. When you move it out, they get sick, if you remove enough, they die. If I give my own to someone else, I can heal them. More, and I can bring them back to life.” Het was hem dan wel nog nooit gelukt, maar hypothetisch gezien was het zeker en vast mogelijk. “And when I take someone’s life—”, hij hield zijn ogen voor zich gericht en probeerde zichzelf weer af te leiden door met het glas voor hem te spelen, “—I take their energy. It comes into me, and my body uses it. Without this I wouldn’t have been able to stay out of loops for so long.” Zijn gave was waar alchemisten zo lang naar gezocht hadden zonder het te vinden: het eeuwige leven.

Het antwoord van Victor was duidelijk niet goed genoeg voor Zeal, want direct kwam de volgende vraag: ‘How long would it take you to kill me?’ Victor verslikte zich bijna in zijn drinken. Direct vulde het beeld van Zeal die dood op de vloer lag zijn gedachten; hij probeerde het weg te duwen. “It wouldn’t take me any time because I wouldn’t do it,” antwoordde hij scherp. "Not even hypothetically." Onbewust kruiste hij zijn armen over zijn borstkas. Het beeld dat eerder in zijn hoofd was gekomen, wou maar niet weggaan. En een nog grotere vraag kwam erbij: wat als het echt zou gebeuren? Niet noodzakelijk met Zeal hier en nu, maar wat als hij de controle verloor? Wat als hij weer iemand zou doden? Al zijn angsten zouden uitkomen als het opnieuw zou gebeuren. Zelf kiezen om iemand te doden was een moreel dilemma, maar het was een keuze waarmee hij moest leven. Het voelde anders wanneer de bijzonderheid het overnam en iemand stierf. Dan was het geen keuze, maar toch het bleef zijn schuld. Op de een of andere manier was dat moeilijker om mee te leven. Maar uiteindelijk was het zijn bijzonderheid, zijn verantwoordelijkheid; of hij het nu wou of niet.

Terwijl Victor verder sprak, liet ook Zeal zijn glas bijvullen. ”Sounds powerful,” klonk er stil nadat Victor was uitgepraat. Krachtig, ja, dat wel, al was het niet zo krachtig op dit moment. Toch zeker niet zo krachtig als het ooit was geweest. Op een bepaald moment had hij zijn bijzonderheid zoveel gebruikt, dat het makkelijk was geworden, maar nu, het kostte veel meer energie dan ooit. ‘So basically you’re immortal. I mean if you get hurt you can heal yourself with the life energy of someone else, right? And as you said, it keeps you young.’ Victor knikte. “Yeah, though it’s been more than enough of doing that.” In het begin had hij het niet doorgehad, dacht hij dat hij enkel in de lussen bleef om meer over bijzonderheden te leren, maar nu snapte Victor het wel: het was ook om aan die zijde van zijn kracht te kunnen ontsnappen. “The only thing keeping me immortal now is the loop.” En zo zou het blijven.

Het beeld van Zeal die dood over de bar lag, bleef in zijn hoofd spoken. Een visioen dat opging in flarden van het verleden zodat het opeens zijn broer William was die daar lag. Huid lijkbleek, blauwe plekken als een halssnoer om zijn nek verspreid waar eerder het medaillon gehangen had. De kleuren kwamen helder tot hem, waren het enige waarop hij kon focussen terwijl Williams gezichtskenmerken samensmelten tot een ondoorzienbaar masker. Het gezicht van een vreemde. Een ogenblik later knipperde Victor met zijn ogen en was het weer Zeal die voor hem stond; levend en wel. Gedesoriënteerd luisterde hij naar de ander. ‘You can never be sure of that,’ zei de jongen. Victor moest even nadenken voor hij weer wist waar het gesprek over ging en toen de woorden van eerder tot hem kwamen, kon hij het niet opbrengen om de woede ook opnieuw te voelen. Want Zeal had toch gelijk: hij kon er nooit zeker van zijn dat het niet zou gebeuren. Zeker niet op dit moment. Victors blik ging naar zijn handen. De handschoenen waren het bewijs dat Zeal gelijk had, dat het elk moment kon mislopen en iemand zou sterven, misschien zelf degene met wie hij nu aan het spreken was. Hij wachtte tot Zeal het onderwerp verder zou zetten, maar dat gebeurde niet, en dus ging het gesprek gewoon verder.

De flashback van eerder bleef de rest van de conversatie bij hem, maar Victor wist het gelukkig op de achtergrond te houden. Hij vroeg zich af of de herinneringen ooit zouden ophouden, maar wist wel dat het antwoord nee was. Ondertussen gaf Victor verder uitleg over zijn bijzonderheid, over het genezen, over het doden, en dat hij eigenlijk voor eeuwig zou kunnen leven mocht hij dat willen. ‘Is that why you’re in the loop? To stay immortal without having to use your powers?’ Victor nam een slok van zijn drinken, brandde zo Williams dode gezicht naar de achterkant van zijn gedachten voor hij antwoordde. “Not at first. In the beginning it was to learn about peculiarities.” Een klein beetje van de initiële verwondering over bijzonderheden verscheen in zijn ogen, maar doofde al snel uit. “But now? Yes, that’s why I’m in this loop.” Hij was het beu om altijd op de vlucht te zijn. Van zichzelf of van anderen, het maakte niet uit, hij wou gewoon rust. “I’m just tired.” Hij sprak de woorden zonder door te hebben dat ze hoorbaar waren voor Zeal en staarde verder voor zich uit naar het hout van de toonbank.

Het was zo vermoeiend: steeds op de vlucht zijn van jezelf, want hoe hard je ook probeerde je kon jezelf nooit bevrijden. Maar dat was wel wat Victors plan was. Om zijn krachten diep weg te stoppen zodat ze nooit meer het licht zouden zien. Al was het moeilijker dan hij had gedacht om dat te doen, want het was moeilijk om iemand niet te helpen wanneer die naar hem toe kwam. Bij Nuala was alles goed gegaan, haar wonde was genezen zonder dat er iets mis ging, maar bij Alex was het duidelijk geworden dat Victor geen controle over zijn krachten had. Hij had de jongen niet kunnen helpen omdat zijn bijzonderheid niet meer te besturen was. Het at aan hem dat hij opnieuw zo de controle kwijt was geraakt. Hij was het zo beu om zijn bijzonderheid niet in handen te hebben. En de beste oplossing daarvoor was ze gewoon niet meer te gebruiken.

‘I assume you mean you’re tired of using your powers, or having them in the first place.’ Victor keerde zich naar Zeal. Had hij dat luidop gezegd? Hij kon zichzelf wel op de kop slaan. Hij was zo afgeleid geweest door zijn eigen gedachten dat hij niet door had gehad dat de woorden hoorbaar geweest waren voor Zeal. Voor hij echter kon reageren sprak Zeal al verder: ‘The less you use your powers, the worse it gets. You know that right?’ De ogen van de ander brandden op hem en Victor kon niet anders dan zijn blik af te wenden. “Of course I know that.” Nu keek hij de ander wel aan. Hij sprak scherp en zijn stem werd luider hoe meer hij sprak. “But what else can I do?” Een groepje dat wat verder aan de bar zat, keek naar hen, nieuwsgierig geworden door zijn plots verhoogde volume. Nog lang niet dronken genoeg om zich daar niets van aan te trekken nam Victor een slok van zijn drank voor hij—met een normaal volume deze keer—verder sprak: “Would you use them if you knew you could kill someone if something went wrong?” Zijn stem werd bitterder. Koud keek hij Zeal aan. Misschien dat het allemaal makkelijk leek voor de ander, maar Victor had genoeg ervaring met zijn bijzonderheid en zichzelf om te weten dat het alles was behalve simpel. Wat de ander voorstelde was toch veel te riskant. Zijn bijzonderheid was al zo goed als onbeheersbaar. Als hij ze zou gebruiken zou er gegarandeerd iets mis gaan terwijl als hij volledig zou stoppen het niet veel erger kon worden dan het al was. Niet dat Zeal dat leek te begrijpen.

Zeal wou niet inzien dat hij zijn bijzonderheid niet kon gebruiken. Maar wat kon hij anders doen? Zijn gave niet onderdrukken en de mensen rondom hem verwonden leek geen al te goede optie, maar dat was wel wat er zou gebeuren mocht hij zijn bijzonderheid vrij spel geven. Iets dat hij gedaan had in tijden dat hij er niet om gaf. Tijden waar hij niet trots op was en die hij het liefst zou willen vergeten. Maar zoals de dromen bewezen was er geen ontsnappen aan, net zoals hij niet van zijn bijzonderheid kon vluchten. Nu gaf hij wel om andere mensen, meer dan hij wou soms, en zijn krachten waren te oncontroleerbaar om te gebruiken. De enige optie was om ze weg te stoppen, maar dat wou Zeal niet zien. Om het hem duidelijk te maken vroeg Victor wat hij zou doen als hij wist dat zijn krachten iemand konden doden mocht er iets misgaan. Zeals antwoord was niet echt wat Victor wou horen: ‘I would be scared to, but I would.’ As if. Niet dat hij Zeal langer dan een halfuur kende momenteel, maar hij wou niet geloven dat de ander dat daadwerkelijk zou doen mocht hij in Victors schoenen staan. ‘It’s obviously better to control it than to just push it away as if it won’t be able to hurt anyone there.’ Weer staarde Zeal hem indringend aan, maar deze keer keek Victor niet weg en hield hij zijn blik ook op de ander. ‘What if you put your powers away for too long and you end up killing everyone in a radiance of twenty feet? Then you’d probably regret for not trying to control your powers any sooner.’ En natuurlijk had Zeal gelijk. Zijn grootste angst was dat er iets mis zou gaan en iemand zou sterven. Maar in plaats van de ander gelijk te geven—zoals hij waarschijnlijk gedaan had als hij iets helderder aan het nadenken was—, antwoordde hij fel: “You don’t know anything. I’ve had control in the past, and I know what can happen on the way of getting it. It isn’t pretty. It’s anything but. And I have no interest in becoming that person again.” Terwijl hij sprak hield hij zijn blik scherp op Zeal. “It’s better to hide it away than to hurt everyone in the process of trying to control it.” Hij was verschillende keren de controle kwijtgeraakt nadat hij zijn gave een lange tijd niet had kunnen gebruiken. En telkens waren er mensen gewond geraakt wanneer hij zijn krachten opnieuw leerde gebruiken. Het was maar de vraag of hij de controle zou kunnen krijgen zonder iemand pijn te doen, en die onzekerheid was hem te groot om het zelfs maar te wagen.

Hoe langer het gesprek doorging, hoe meer het mis leek te gaan. Allebei hadden Zeal en Victor hun ogen hard op elkaar gericht. De sfeer ging sneller naar beneden dan dat de glazen in de bar weer bijgevuld werden. ‘Right, of course, what could possibly go wrong by hiding a power that consists of life and death?’ klonk er spottend van Zeal. De grijns op zijn gezicht sloeg Victor even uit het veld. Er leek een andere persoon voor hem te zitten dan een paar minuten geleden. Ofwel kwam de echte Zeal nu pas naar boven. ‘The power will only grow and one day it will take over, and then you’ll have more blood on your hands than you’ve ever had.’ De ander leek onverschillig terwijl hij sprak, maar Victor voelde wel de impact van de woorden. Er was al zoveel bloed dat aan zijn handen kleefde, hij was niet zeker of hij nog meer zelfs aankon. Nu al stond hij op instorten, nog één druppel in de emmer en het was gedaan. ‘But hey, if you want to kill many people, than be my guest.’ Victor keek hoe Zeal zijn glas liet bijvullen en nam de kans om iets terug te zeggen: “What do you think you’re implying?” Want als Zeal ook maar durfde te suggereren dat Victor mensen dood wou, misschien dat hij dan toch voor een keer zijn krachten weer zou gebruiken. ‘I mean, you want people dead right? Why else would you keep yourself surrounded by so many people, knowing you can kill them all if your powers were to get unleashed?’ Terwijl Zeal de laatste woorden uitsprak, sloeg Victor de overige inhoud van zijn glas naar binnen. Als de ander wou argumenteren was dat wat hij kreeg. “You do realise I can’t kill you if I don’t touch you, right?” Hij stak zijn hand naar Zeal uit alsof hij hem ging aanraken, voor hij met een droog lachje zijn hand terugtrok. Het was iets dat hij nooit gedaan had mocht hij nuchter geweest zijn, maar de alcohol in combinatie met de situatie leek een duisterdere kant van hem terug te halen. “There’s no killing everyone in a radiance of twenty feet,” herhaalde hij Zeals eerdere woorden. “So if I don’t touch anyone, no one will get hurt.” De kans was groot dat er wel iets zou gebeuren, maar op dit moment was het enkel belangrijk om te tonen dat Zeal geen gelijk had. Dat hij wel zijn krachten kon wegstoppen en dat er niets zou gebeuren. “And I’m not gonna be alone again.” Want als hij alleen was, werd alles alleen maar erger. Hij had het geprobeerd, ondertussen twee eeuwen geleden. Decennia had hij alleen in dat huis doorgebracht. Enkel Elizabeth had erop gelet dat hij niet verhongerde of wegkwijnde in het huis, maar zelfs als ze voor hem stond had hij haar niet gezien. En toen was ook zij weggegaan. Het was nog gebeurd dat hij lange tijd alleen was geweest, en op geen enkele van die tijden keek hij met enig plezier terug. “I can keep it inside,” eindigde hij zijn betoog met overtuiging.

Terwijl de glazen snel geleegd en weer gevuld werden, leek de situatie enkel nog maar te escaleren. Victor stak zijn arm uit naar Zeal, die zich daarop naar achteren bewoog. Uiteindelijk was iedereen toch hetzelfde, de angst voor zijn krachten overwon het altijd—ook bij Victor zelf. Hij trok zijn hand weer terug met een lach; ondertussen zag hij de befaamde elektriciteit waar de ander hem eerder niets over had willen vertellen over Zeals hand flitsen. Maar in plaats van een mentale memo te maken met daarop dat hij de jongen niet al te kwaad moest maken, zette hij het glas nog eens aan zijn mond en dronk. Om Zeals ongelijk te bewijzen legde hij uit dat hij enkel zijn bijzonderheid kon gebruiken als hij iemand aanraakte. Iets dat de ander met een lach wegwuifde. ‘Well, that’s some naïve thinking.’ Er waren nog niet veel momenten geweest waarop Victor zo graag een grijns van iemands gezicht had willen slaan als nu. Maar het beste dat hij erop kon antwoorden was: “It’s not.” Wat niet echt een sterk argument vormde.

Er was een reden waarom hij in de lus was. Omdat hij niet wou sterven was er een, maar er was ook dat hij niet alleen wou zijn. Uiteindelijk kwam alles neer op angst. Angst voor zijn bijzonderheid, angst voor het verleden, angst om alleen te zijn. Een heleboel angst die er allemaal voor zorgden dat hij nu kwaad naar een met zijn ogen rollende Zeal keek. ‘Of course not, because that would hurt your feelings, would be better to just risk the lives of a mere other humans, right?’ Maar Zeal was fout—niet over dat het zijn gevoelens pijn zou doen als hij weer alleen was, al zou het wel meer dan alleen zijn gevoelens pijn doen—, maar over dat hij op deze manier ander zou kwetsen. Want hij kon het in hem houden. En zelfs als hij het niet kon, dan zou Victor het toch nog doen.

‘Right. If you could keep it inside it would mean you could control it, which you can not. So that’s a lie,’ ontkrachtte Zeal makkelijk zijn eerdere woorden. Ugh, wat was hij irritant. Een argument met waarde verliezen was nooit echt een van Victors sterkste kanten geweest. ‘There’s no guarantee of what will happen to your powers if you don’t use them. Sure, there’s a chance nothing happens for a while and that you can live your peaceful life, but there’s a bigger chance that shit goes down one day and that you end up killing a lot of people.’ Zeals doordringende blik begon op zijn zenuwen te werken. Kon de ander niets beters doen dan naar hem staren? ‘You’re being naive only because you don’t want to be alone and are afraid of the unknown,’ concludeerde Zeal meer naar waarheid dan Victor lief was.

Na een korte pauze leek Zeal kalmer geworden te zijn. ‘Look, if you want to train with your powers, then I’m more than happy to help. I know a lot about supernatural powers and I’ve met people before who have somewhat the same power as you do.’ En terwijl Victor alles behalve kalm was, werd de woede wat weggeduwd door de verbazing die de nieuwe informatie hem deed voelen. Nieuwsgierigheid begon ook een weg naar boven te banen. In al de eeuwen dat hij al leefde had hij nog nooit iemand met dezelfde krachten ontmoet “You’ve met others with the same power?” En Zeal leek ook ervaring te hebben met wat er mis kon gaan. ‘I’ve seen the shit that that power can do when it’s not used for a long time or when the owner doesn’t have control over it. It’s a massacre.’ Victor zag het al voor zich. Een berg lichamen die enkel maar groter werd tot ze hem bedolven. ‘It’s up to you if you want to keep denying and keep turning a blind eye to the issues at hand until they’re too big to get resolved.’ Zeal had zijn ogen niet meer op hem gericht, en ook Victor maakte even gebruik van de rust om naar het glas te staren en zijn gedachten bijeen te rapen. Hij wist dat Zeal gelijk had, dat het makkelijk fout kon gaan, maar daarom stond de al de rest rond de jongen hem nog niet aan. Zijn blik ging weer naar Zeal. “Why would I even start to trust you?” Hij voelde zich kalmer dan net, maar de hernieuw gewonnen kalmte kon de woede van eerder maar net bedekken. Met een verkeerd woord zou de boosheid weer ontvlammen. “I’ve met you, like—” Hij probeerde een inschatting te maken van de tijd die gepasseerd was. “An hour or something ago. Er was geen enkele reden waarom hij Zeal zou vertrouwen. Zoals hij eerder gemerkt had, was er meer aan de hand met Zeal dan op het eerste gezicht te zien was. En de manier waarop hij zo makkelijk van persoonlijkheid geswitcht was, maakte Victor ongemakkelijk. “And all you’ve done in that time is telling me I’m stupid.” En dat was niet echt iets dat Victor kon appreciëren. “Why would you even want to help me?” Want al bood de ander zijn hulp aan, hij leek niet direct het soort persoon die dat zomaar zou doen zonder dat hij er iets voor terug zou krijgen.