Zoals altijd verveelde Cyrek zich kapot. De dingen die hij graag wou doen, roken, drinken, uitgaan, daar was zijn wolf het niet mee eens en wat zijn wolf wou doen, naar buiten gaan, rennen, op zoek gaan naar natuur, daar had Cyrek juist geen zin in. Normaal zou Cyrek er niet zo zeer over nadenken wat zijn wolf nou wel of niet goed zou vinden, maar het was te vaak gebeurd dat hij veranderde in de wolf als hij er te veel tegenin in ging. Hij was nog te koppig om echt te luisteren naar zijn wolf, maar voor nu had hij in ieder geval besloten maar niet de dingen te doen die zijn wolf sowieso zouden triggeren. Even één dagje zonder te veranderen zou wel fijn zijn. Dat betekende echter ook dat Cyrek nieuwe hobby’s moest vinden. Hij had geen zin in sociaal contact met deze weirdo’s en het liefste wou gewoon naar de bar gaan, maar met zijn leeftijd zou hij toch geen alcohol kunnen krijgen. De fles die hij met Connor had gestolen was ook al lang op. Als last resort had hij maar besloten naar de speelkamer te gaan. Misschien was daar nog iets leuks om te doen. Hij had nooit toegang gehad tot een console, maar misschien vond hij games wel erg leuk. Hij opende de deur van de speelkamer, maar kwam tot een halt zodra hij zag dat een jongen zich al bevond in de kamer. De jongen had de darts gepakt en begon nu met gooien. Even twijfelde Cyrek om zich om te draaien en weg te lopen, maar zijn eeuwige koppigheid zorgde ervoor dat hij toch naar binnen liep. Hij wist niet of hij de jongen gewoon kon negeren, maar besloot uiteindelijk maar diens aanwezigheid te accepteren. ”Good luck with that,” murmelde Cyrek terwijl hij zich op een stoel neerzette. Hij had geen verstand van darten, maar het was toch niet alsof hij het zou gaan spelen nu. In plaats daarvan trok hij een kastje open die bij de TV stond en probeerde hij op zoek te gaan naar een game die hij kon spelen.

In zijn tocht om afleiding te vinden en zijn energie kwijt te kunnen -zonder eens naar buiten te hoeven- was hij bij de speelkamer uit gekomen, maar tot zijn teleurstelling bleek deze niet leeg te zijn. Hij wist moeilijk waar hij anders heen moest en daarbij was hij ook veel te koppig om nu om te keren. De jongen had hem vast ook al lang opgemerkt. Cyrek stapte de kamer binnen en even wist hij niet goed hoe hij op de jongen moest reageren. Veel zin in een gesprek had hij niet, maar om de jongen te negeren was ook weer zoiets. Uiteindelijk besloot hij de jongen maar veel geluk te wensen met het darten. Cyrek had nog nooit gedart en was het ook niet van plan om het uit te proberen. In plaats daarvan richtte hij zich op het kastje dat onder de tv stond en waarin zich alle games bevonden. "Thanks," was de reactie. Perfect. De ander leek ook niet veel zin te hebben in een gesprek. Cyrek besloot daarom zijn volle aandacht bij de games te houden die hij nu uit de kast begon te trekken. Licht fronsend keek hij naar de verschillende hoesjes, maar veel bekend kwam hem niet voor. "Any good ones?" klonk het achter hem. Cyrek keek even over zijn schouder naar de jongen en haalde zijn schouders vervolgens op. ”I have no idea,” gaf hij eerlijk toe. Hij richtte zijn blik terug op de verschillende games. ”I’ve never played any games before in my life, so I have no clue what’s good and what isn’t.” Hij had er geen moeite mee om eerlijk te zijn over zijn leven. Hij ging het niet mooier praten dan het was en daarbij boeide het hem ook weinig. Nu had hij juist eindelijk de kans om eens de spellen te spelen. Maar nu hij alle games voor zich had liggen wist hij niet waar hij moest beginnen. Een paar leken wel interessant die leken op first person shooters, maar alleen afgaan op het hoesje was ook weer zoiets. Uiteindelijk draaide hij zich weer om tot de jongen. ”Any recommendations?”

Beiden leken ze niet uit te zijn op sociaal contact, maar beiden leken ze het ook niet uit de weg te gaan nu het zich aanbod. De jongen had hem gevraagd of er goede games tussen zaten, maar Cyrek zou het echt niet weten. Fronsend keek hij naar de verschillende spellen voor zich en probeerde hij te zien wat hem nou echt leuk leek om te spelen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Hij had geen geduld om de beschrijving van elke game te lezen, dus moest hij enkel afgaan op de plaatjes en die waren niet altijd even betrouwbaar. Uiteindelijk richtte Cyrek zich daarom terug op de jongen en vroeg hem of hij wat aanbevelingen had. Als Cyrek ze dan niet leuk vond, kon hij tenminste iemand anders de schuld ervan geven. Cyrek keek achterom en volgde de jongen met zijn blik terwijl hij zijn kant op kwam. Even bleef Cyrek’s blik hangen bij de dartpijltjes, benieuwd of hij daar goed in zou kunnen zijn, voordat zijn blik weer terugging naar de jongen. De jongen knielde bij hem neer en bekeek de verschillende spellen. Geduldig wachtte Cyrek af, ook al was dat behoorlijk moeilijk. Veel geduld had hij niet. Het zou hem ook niks verbazen als hij het spelletje binnen een paar seconden al zat was omdat hij simpelweg het geduld er niet voor had. "This one is really good." Cyrek keek op van die woorden en zijn blik werd getrokken door een hoesje dat naar hem toe werd gereikt. Nieuwsgierig pakte Cyrek het hoesje aan en bekeek hij de voorkant. De mechanische wezen die werden geporteerd zagen er wel cool uit, maar het meisje leek hem op een jager, waardoor hij het vermoeden kreeg dat dit een avontuur spel was. Iets waar hij niet dacht dat hij het geduld ervoor had. Hij wou gewoon zijn innerlijke haat jegens alles en iedereen weg schieten en ook de jongen naast hem leek zich dat te beseffen. "If you think you'd be more into the shooting type of games, this is one of the better ones as well," klonk het terwijl hem een tweede spel werd aangeboden. De geweren die werden weergegeven deden hem al veel meer. Een grijns begon rond zijn lippen te sieren. ”Hell yeah,” reageerde hij. Zijn ogen twinkelde van enthousiasme en gingen van het hoesje terug naar de jongen. ”Have you played this before?” vroeg hij terwijl de cd uit het hoesje pakte en deze in de console deed. Zijn tweede vraag zou zijn of de jongen hem dan de beginsels zou kunnen leren, want Cyrek had het geduld niet om een tutorial te volgen en als de jongen ervaring had kon hij het hem net zo goed leren.

De jongen hield hem twee keuzes op en de keuze was al snel gemaakt. Als Cyrek behoefte had aan jagen, dan zou zijn wolf het vast zo overnemen en kon hij buiten wel gaan doen. Nee, mensen neer schieten had veel meer zijn voorkeur. Het zou vast wat van de frustratie weg halen. Echter had hij wel meer nodig dan een hoesje om te bepalen of het spel enigszins goed was. Om die reden richtte hij zich weer op de jongen en vroeg hij hem of hij het eerder had gespeeld. "Yeah," antwoordde de jongen.  "I've never been too much of a gamer, but sometimes it's just nice to sit down and do nothing except... shooting people," sprak de jongen verder, waarop Cyrek knikte en zijn blik terug liet gaan naar het hoesje. Ja dat klonk wel als muziek in zijn oren. Cyrek keek toe hoe de jongen het hoesje overpakte en de cd in de console deed. Dus, betekende dit dat ze beiden het spel zouden spelen? Niet iets wat Cyrek had verwacht, maar waar hij op zich geen moeite mee had. Hij had toch iemand nodig die hem het spel kon uitleggen en daarbij leek de jongen ook geen prater te zijn. Beiden leken ze dingen niet persoonlijk op te nemen en behoorlijk nuchter in het leven te zijn. Eindelijk eens iemand die niet alles dramatisch opvatte. Terwijl het scherm laadde ging Cyrek’s blik terug naar de jongen die tegen de muur aanleunde.  "How come you never gamed before?" vroeg de jongen. Een vraag die Cyrek wel had verwacht. Zover hij had gezien was het logisch voor mensen van zijn leeftijd om te gamen, dus was het wel opvallend dat hij nog nooit een console had aangeraakt. Nonchalant haalde Cyrek zijn schouders op. ”I grew up with werewolves, they don’t really like being indoors for long period of time, so gaming was never a thing,” legde hij uit. Even keek hij naar het scherm, voordat zijn blik terug naar de jongen ging. "What's your name?” Als ze dan toch gingen praten kon hij net zo goed diens naam weten.