Hoe kon Zeal nou in hemelsnaam zeggen tegen Connor dat de wafels aangebrand waren én niet gaar? Nooit. Hij zou het niet over zijn hart kunnen verkrijgen. Om die reden wist hij een glimlach tevoorschijn te halen en verzekerde hij Connor ervan dat het heerlijk smaakte. Hij zal de hele wafel op eten, zelfs als het zijn dood werd. Hij ging er niet vanuit dat het zover zou komen, hoogstens zou hij er misselijk van worden. Hij was opgelucht zodra Connor zich richtte op zijn eigen ontbijt zodat Zeal zich kon focussen op zijn mentale strijd met de wafel. Geamuseerd keek Zeal op zodra Connor vroeg of Zeal ook wist wat wafelijzers waren. Alsof het zo’n ontdekking was geweest. Waarschijnlijk wel als Connor er nog niet eerder vanaf wist tot vandaag. Het liet ook zien dat de jongen nog nooit wafels had gemaakt en nu dus voor het eerst zijn best had gedaan om ze te maken. Het gaf Zeal nog meer motivatie om de wafel op te eten. Hij vond het al ontzettend lief dat Connor zoveel moeite voor hem deed, dus hij zou alles eraan doen om ervoor te zorgen dat hij Connor’s instelling terecht deed. Zodra Connor glimlachte bevestigde dat het inderdaad de eerste keer was dat hij wafels had gemaakt besloot Zeal er ook maar snel aan toe te voegen dat de jongen een natuurtalent was. Hij wou natuurlijk geen achterdocht op werken. Zo nam hij ook nog twee happen van de wafel.

Met moeite slikte Zeal de happen door en richtte zich weer op Connor. Hij merkte hoe de jongen naar hem keek, maar besloot er niet op te reageren. In plaats daarvan vroeg hij de jongen hoe zijn ontbijt was. "It's good, nothing special," antwoordde Connor. Zeal knikte even terwijl hij naar het saaie ontbijt van Connor keek. ”Why didn’t you make any waffles for yourself?” vroeg Zeal. Het kon natuurlijk zou zijn dat Connor er simpelweg niet van hield, maar Zeal wou voorkomen dat de jongen enkel voor Zeal had gemaakt omdat er niet genoeg deeg was geweest of zoiets. Dan zou Zeal zich nog schuldiger voelen. Spontaan legde hij zijn wafel neer bij die gedachte. Hij wou een hapje aan Connor voorstellen, maar dan zou de jongen erachter komen dat Zeal loog over zijn eerdere complimenten, dus toen schoof Zeal de wafel weer in zijn mond.

Zijn blik werd vragend zodra hij de jongen hoorde zuchtte. Was er iets mis? "You know, you mentioned you were... married," begon Connor. Zeal keek eerst verbaasd op voordat hij de vele frustratie en verdriet weer op voelde komen en hij zijn blik af week. Op het moment dat hij Connor had verteld dat hij getrouwd was geweest, kon hij er wel vanuit gaan dat de jongen meer vragen zou hebben en die uiteindelijk ook zou stellen. Toch had Zeal nog ergens gehoopt dat Connor het zou zijn vergeten of dat de jongen er domweg niks om gaf. Zeal wist echter ook dat hij de vragen moest beantwoorden als Connor die had. Hoe moest hij anders meer vertrouwen op bouwen? "How?" Zeal keek op van zijn gedachte en richtte even zijn blik terug op Connor. Hij glimlachte flauwtjes. Hij kon wel nagaan dat het raar was om erachter te komen dat uiteraard hij ooit getrouwd was geweest. "I mean, not how but... what happened?" verduidelijkte Connor nu de vraag, ook al had Zeal hem eerder ook wel begrepen.

Even keek Zeal hem peinzend aan voordat hij zijn blik af week. Hij legde de rest van de wafel terug op zijn bord en zette het bord terug op het dienblad. Even bleef zijn blik hangen op het dienblad. Hij probeerde naar de goede woorden te zoeken. Woorden waarmee hij de situatie kon uitleggen zonder totaal gestoord te klinken. Hij was zich ervan bewust dat Connor weer bang kon worden zodra hij het verhaal zou horen, en ergens frustreerde Zeal dat zo. Hij wou eerlijk zijn tegenover Connor en hem alles kunnen vertellen, maar hij wou de jongen niet afschrikken. Nu zeker niet aangezien ze eindelijk weer normaal met elkaar om konden gaan. Zeal besefte zich echter ook dat hij niet kon liegen aangezien dan zou blijken dat hij niets was verandert in vergelijking met zijn huwelijk destijds. Hij wist niet of een relatie met Connor ooit mogelijk kon zijn, maar hij wou wel dat het een relatie zou zijn die gebaseerd was op de waarheid, op eerlijkheid, niet een leugen. Dus besloot Zeal het maar gewoon te zeggen. Hij zou niet proberen het mooi te laten klinken of dingen expres achterwege laten. Hij zou eerlijk zijn. Dat zou ontzettend moeilijk zijn en veel pijn doen, maar het zou het beste zijn.

Uiteindelijk draaide Zeal zich weer naar Connor toe. Hij kwam wat meer op het bed zitten zodat hij Connor goed aan kon kijken en hij diens reactie goed kon peilen. "I have a twin brother, his name is Laxus, he's the guy I ruined the life off with my former behavior," begon Zeal. Hij ging er wel vanuit dat Connor zich de uitleg herinnerde en sprak verder - ook om te voorkomen dat hij alsnog zou terug krabbelen. " Laxus and I were in love with the same man, but that man picked Laxus instead of me. So I got mad and I was filled with jealousy," vervolgde Zeal en week zijn blik af naar het bed. "So.. I started to stalk Laxus, learn about every behavior he had, every action he did and got every tattoo he had. When I convinced enough that I could be him.. I did exactly that." Nog altijd hield Zeal zijn blik op het beddengoed, bang voor de schokkende expressie die Connor nu vast en zeker zou hopen. Hij kneep zijn ogen bij de angst en verdriet die hij voelde. Koppig probeerde hij door te zetten. "I kidnapped my twin brother and kept him in the basement. Loras, the man I mentioned earlier, didn't have a clue. I took Laxus's place in the relationship and married Loras. I was together with him for seven years before shit went down and they figured out I wasn't Laxus." Hij besloot maar achterwege te laten hoe men erachter was gekomen, want dat was nog een heel verhaal op zich. Hij liet een hand door zijn haren gaan en slaakte een zucht. Ergens voelde het zo verlichtend om het eindelijk eens aan iemand te vertellen, maar de angst om Connor te verliezen weerhield hem ervan om te ontspannen. "So after they figured it out I ran away, started to terrorize in his name out of revenge and that's how I ended up here," eindigde Zeal zijn verhaal. Nog even hield hij zijn blik naar beneden, om er zeker van te zijn dat hij zijn eigen emoties onder controle had, voordat hij zijn blik dan weer op Connor richtte, wachtend op diens reactie.

Zodra Zeal naar Connor’s ontbijt vroeg, besefte hij zich dat het best raar was dat hij wafels had terwijl Connor niks anders had dan saai brood. Om die reden vroeg Zeal ook waarom de jongen niet voor zichzelf wafels had gemaakt. Zeal begon allerlei scenario’s en redenen te verzinnen waarom de jongen geen wafels had en begon zich er spontaan schuldig door te voelen. Voordat hij echter kon voorstellen om zijn wafel te delen besefte hij zich dat hij dan door de mand zou vallen en nam hij snel nog een hap van de slijmerige bittere wafel. "Not a fan of sweet stuff," antwoordde Connor met een grijns. Zeal keek hem even verwonderd aan, waarna hij knikte. Het waren kleine dingen, kleine feitjes die hij nog niet wist van Connor. Ergens voelde het fijn om eindelijk achter zulke kleine dingen te komen. Alsof hij even speciaal was – terwijl het behoorlijk onzinnig was. Zeal voelde een drang om elk klein detail van Connor’s voorkeuren te weten te komen. Hij meer van hem weten, hem beter leren kennen. Zeal snapte zelf niet goed waarom hij die drang voelde, maar wist wel dat hij al behoorlijk vrolijk werd van het simpele feit dat hij nu wist dat Connor niet zo’n zoetekauw was. Iets om in gedachte te houden voor als hij ooit iets voor hem wou koken of bakken.

Jammer genoeg leek het erop dat Zeal niet de enige was die nieuwsgierig was. De vraag die Zeal wel had verwacht, maar liever niet had gehoord, werd gesteld. Zeal bleef een tijd stil. Hij probeerde zichzelf mentaal voor te bereiden op de gruwelijke daad die hij zou moeten uitleggen aan Connor. Daarbij probeerde hij ook zichzelf voor te bereiden op de mogelijke reacties die Connor kon geven. Waarschijnlijk dacht Connor dat Zeal ook wel een psychopaat vroeger was geweest, maar hij had vast niet verwacht dat het zo erg zou worden. En dit was pas het topje van de ijsberg. Zeal had nog zoveel meer verkeerde dingen gedaan. Zoveel waar hij zich nu voor schaamde, maar hij kon niet met zekerheid zeggen dat hij zich schuldig voelden. Hij voelde zich zeker wel schuldig om wat hij Laxus en Loras had aangedaan, maar zijn andere hobby’s destijds, verschillende moorden, de vele relaties die hij kapot had gemaakt, dat had allemaal zo goed aangevoeld. Hopelijk hoefde hij daar niet over te praten. Eerlijk gezegd zou hij zelf niet weten hoe hij daarop zou reageren. Misschien zou hij zich daar nu ook wel voor schamen. Misschien zou hij zich nu ook wel beseffen dat het allemaal o zo fout was. Voor nu besloot Zeal zich op dit probleem te richten. Heel even dacht hij er nog over na om dingen achter te houden of te liegen, maar hij wist dat dat hun relatie nooit ten goede zou komen. Met moed richtte hij zijn blik op Connor. Zodra de jongen knikte begon Zeal aan zijn verhaal.

In het begin durfde hij hem nog aan te kijken, maar zodra ze aankwamen bij het stuk waarvan hij zelf besefte hoe fucked up het was, kon hij niet anders dan zijn blik afwijken. Hij was bang voor Connor’s reactie en hij wist dat hij zou stoppen met praten als hij diens geschokte blik zou zien. Om die reden behield hij zijn blik op het beddengoed en sprak hij koppig door. Net zolang totdat hij eindelijk zo bondig mogelijk het verhaal had afgemaakt en hij zijn blik terug richtte op Connor. Nerveus, afwachtend en bang keek hij Connor aan. Een stilte viel. Even opende de jongen zijn mond, maar er kwamen geen woorden uit. Het was overduidelijk dat dit niet was wat de jongen had verwacht, wat Zeal kon begrijpen. Hij wist ook dat hij verdiende wat Connor ook maar zou zeggen. Hij hield zich daarom stil. Hij voelde de stress van de situaties door zijn lichaam heen razen. Nerveus greep hij het beddengoed vast in zijn handen terwijl hij zijn blik hield op Connor. "So it wasn't real," zei Connor uiteindelijk. Meteen voelde Zeal woede opkomen. Hij kreeg de neiging om in de verdediging te schieten. Om te zeggen dat het wel degelijk echt was geweest. Het geluk wat Zeal op dat moment had ervaren was echt geweest. De liefde die hij naar Loras had gevoeld was echt geweest. Echter besefte hij zich ook al snel dat de algehele situatie inderdaad wel nep was geweest. Enkel een toneelstuk dat hij zichzelf had opgedragen om als de waarheid te zien. Die zeven jaar was hij enkel zo ontzettend gelukkig geweest, het was de mooiste tijd van zijn leven geweest. Niet omdat het nou zo perfect was, maar even leek het dat alles goed ging, terwijl zijn leven er voorheen zo ontzettend slecht had uitgezien en daarna was het niet veel beter geworden. Om die reden vond hij het ontzettend moeilijk om de enige ‘happy’ tijd van zijn leven als nep te beschouwen. Hij klemde zijn kaken op elkaar en week zijn blik af. Hij voelde een knoop in zijn maag en deed hevig zijn best om zijn gevoelens te onderdrukken. Hij wou zijn emoties niet laten zien. Het was niet aan hem om zo te reageren. Connor had al het recht om zo te reageren.

"You weren't really married, you- you locked your brother up and you tricked some poor guy because you were jealous," vervolgde Connor ongegeneerd. Zeal behield zijn blik op het bed, wetend dat de emoties nog steeds hoog lagen. Hij kon het ongeloof in Connor’s woorden horen, wat enkel logisch was. En hij sprak de waarheid. Zeal hoopte dat Connor die bevestiging kreeg door het feit dat Zeal er niet tegenin ging. Ongezien was Connor recht gekomen en stond hij nu aan het einde van het bed. Zeal had het maar half door, doordat hij nog zo bezig was met zijn emoties te onderdrukken. "At least tell me you regret doing it," klonk het toen. Zeal keek op van die woorden. Het klonk haast alsof Connor hem nog een kans gaf om het goed te praten. Eerlijk gezegd wist Zeal niet of hij die kans wou nemen. Natuurlijk wou hij niet dat Connor minder over hem dacht of hem opnieuw zou minachten, maar hij wou Connor ook geen valse hoop geven. Het bleef een feit wat Zeal had gedaan. Hij zou het niet nog een keer doen, maar het viel ook niet goed te praten. Om die reden bleef Zeal even stil, voordat hij ook recht kwam. ”I do,” reageerde hij. Hij meende zijn woorden. Zelfs als het de enige tijd was geweest dat hij gelukkig geweest, zelfs dan wist Zeal dat het niet goed was geweest. Het was een grote leugen geweest die hem enkel meer pijn had gedaan dan goed. Aangezien het erop leek dat Connor hem een kans gaf, besloot Zeal het ook verder uit te leggen. ”At the time I didn’t know any better. I was raised to hurt people and to manipulate others. I didn’t know what was normal and what wasn’t. Of course my childhood or the way I was raised doesn’t justify what I did, but it did made me realize that I now know it was wrong what I did,” legde Zeal uit. Hij zou Connor het verhaal besparen van de zielige wees die gehersenspoeld werd en vervolgens kunstmatig krachten toegediend kreeg. Hij wou niet op diens sympathie spelen. Hij wou de waarheid zeggen. ”I realized that I don’t need to lie or deceive others to be happy. You helped me to realize that as well,” vervolgde Zeal. Doordringend keek hij Connor aan. ”But I also know that I have made mistakes in the past that are to grave to ever forgive or forget – I’m certain that most won’t ever be forgiven. It might be to late for redemption, but at least I accept any punishment that is coming my way,” eindigde Zeal zijn woorden. Hij probeerde zo ook te zeggen dat hij het zou begrijpen als Connor niet langer met hem om wou gaan. Natuurlijk zou het zijn hart breken en zijn hele situatie tienduizend keer erger maken, maar hij wou niet de jongen omkopen met lege beloftes of excuses. Hij wou eerlijk zijn, hem zeggen wat hij ervan vond. Heel misschien zou Connor het begrijpen en hem desondanks alles nog een kans geven, maar Zeal zag het somber in. Tenminste was hij nu wel eerlijk geweest, dat was tenminste nog enige progressie.

Het had hem moeite gekost, maar uiteindelijk had hij dan toch het hele verhaal verteld. Of nou ja, hij had enkel verteld hoe hij zijn tweelingbroer had ontvoerd om diens plek voor zeven jaar in te nemen. Dat was al genoeg om voor ophef, verwarring en afschuw te zorgen. Het verbaasde Zeal dan ook dat Connor nog niet weg was gegaan of Zeal nog niet in het gezicht had geslagen. De korte samenvatting die Connor vertelde deed Zeal pijn, maar hij reageerde er niet op, wetend dat het de waarheid was. De woorden die volgden verbaasde Zeal. Of hij zich schuldig voelde. Zeal giste dat dit een kans voor hem was om zichzelf uit te leggen, om in alle wanhoop woorden te zeggen die ervoor zouden zorgen dat Connor hem niet als een totale mislukte asshole zag, maar hij wou ergens die kans niet aannemen. Het liefste wou hij natuurlijk dat Connor niet weg zou gaan en dat de jongen het op een of andere manier kon accepteren, maar hij wist dat dat te veel gevraagd was. Hij wou geen leugens vertellen, excuses verzinnen of dingen zeggen om sympathie op te wekken. Hij wou eerlijk zijn. Als zijn eerlijkheid ervoor zou zorgen dat Connor hem niet meer vertrouwde, then so be it. Hij wou hun relatie eerlijk houden en niet vullen met lege beloftes. Even was Zeal stil geweest om hierover na te denken, voordat hij de vraag dan beantwoordde. Connor slaakte een opgeluchte zucht. "Good, okay, that's good," reageerde Connor. Zeal vond het moeilijk in te schatten of dit betekende dat Connor het begreep of accepteerde. Het leek hem immers niet dat de jongen het zo makkelijk zou vergeven of accepteren, maar aangezien Connor nu wel liet blijken dat hij liever de reden hoorde, de emoties hoorde die Zeal had, besloot Zeal het uit te leggen. Hij wist dat de manier hoe hij was opgevoed geen goed excuus was voor zijn daden, immers had hij zelf nog altijd die keuze gemaakt, maar het verklaarde het wel. "It justifies a little," reageerde Connor op die woorden. Zeal was licht verbaasd dat de jongen er zo over dacht, maar ging er niet verder op in. Hij wou niet dat Connor zichzelf ging voorliegen. Het was erg wat Zeal had gedaan en dat kon niet zomaar vergeten worden. Zeal sprak verder, legde uit dat hij nu in zag dat zijn daden destijds fout waren geweest en dat ook Connor hem had geholpen om dat in te zien. De jongen keek verbaasd op van die woorden, wat Zeal wel kon begrijpen. De jongen hielp hem ook meer onbewust dan bewust. Zeal besloot een uitleg daarover te schrappen en eindigde zijn woorden uiteindelijk dat hij alles zou accepteren wat zijn kant op zou komen; hij had het verdiend.

Een nieuwe stilte viel. Zeal voelde zich minder bang, minder nerveus. Hij voelde zich rustiger nu hij het had uitgelegd. Hij ging er vanuit dat Connor hem zou verlaten. Zeal zou daar kapot van zijn, maar hij had de jongen dan tenminste gezegd wat hij wou zeggen. Zwijgend keek Zeal de jongen aan, wachtend op een volgende reactie. Hij keek op zodra Connor kort lachte. Zeal weerhield zichzelf ervan om te fronsen. Hij snapte niet waar die reactie vandaan kwam. "I really need a drink," mompelde Connor vervolgens. Zeal keek hem wat bedenkelijk aan. Ergens voelde hij de drang ook om zijn gevoelens onder te dompelen in een grote hoeveelheid drank, maar hij wist beter dan eraan toe te geven. Aangezien Connor het meer tegen zichzelf leek te hebben, besloot Zeal stil te blijven. "I appreciate your honesty, I really do and if you really do regret it, well, I can't really hold it against you then," reageerde Connor. Zeal wist niet goed hij zich eronder moest voelen. Natuurlijk was hij blij dat Connor niet al te boos leek te zijn, maar hij had het gevoel alsof het hem te makkelijk af ging, alsof hij een slechtere reactie verdiende. Natuurlijk zou hij dit niet zeggen, hij moest blij zijn met het feit dat Connor er zo mee om ging. "Not forgiving nor forgetting, but I can live with it," voegde Connor nog aan zijn woorden toe, wat Zeal kon begrijpen. Zeal knikte eens. ”Thank you,” antwoordde hij zachtjes. "Unless there's anything else I need to know?" stelde Connor de vraag. Zeal keek op van die vraag. God, er was nog zoveel wat hij niet had verteld, maar moest hij nu echt alles aan Connor voorleggen? Fronsend week hij even zijn blik af. ”A lot has happened in my past and it’s a lot to explain,” antwoordde Zeal zachter. Half realiseerde hij zich dat hij een excuus aan het zoeken was om het niet uit te leggen. Dat Connor ging zeggen ‘oh then nevermind’, maar dat zou niet het geval zijn. Zodra Zeal zich dit besefte slaakte hij een zucht en besloot hij het alsnog te vertellen. Nou ja, hij besloot het heel kort uit te leggen. Enkel hetgeen wat ertoe deed.

Hij richtte zijn blik terug op Connor. ”You remember what I told you when we first met? How I was sold to a lab as baby, experimented on and made to kill people?” begon Zeal. Hij ging er vanuit dat Connor het zich nog herinnerde. Hij had weinig zin om dat nog een keer uit te leggen. ”All you need to know is that I’ve done horrible things when I was employed and after I left Loras. I’ve killed people, tortured people, ruined many relationships and took advantage of anyone I could,” legde Zeal uit. Hij ging ervan uit dat dit minder als een schok aan zou komen aangezien hij ook zo was geweest toen hij nog maar net in de lus zat. Connor had hem ook nog zo meegemaakt. Hij slaakte een zucht en wreef met zijn hand over zijn voorhoofd heen. ”And as you know, I now see that that was wrong, that I was doing the wrong things.” Hij had het gevoel alsof hij zichzelf maar bleef herhalen. Hij richtte zijn blik terug op Connor. ”But that’s all in the past and I’ll never do it again,” eindigde Zeal vast beraden. Connor had vast ook wel gemerkt dat Zeal bleef volhouden aan zijn nieuwe manier van leven en hij zou er niet zomaar meer vanaf wijken.

Connor’s reactie op Zeal’s uitleg was toch iets beter dan Zeal had verwacht. Hij had gedacht dat jongen al weg zou lopen of Zeal een klap zou verkopen, maar in plaats daarvan leek het erop dat hem nog een kans werd gegund. Zeal probeerde even de goede woorden te bedenken, voordat hij uitlegde waarom hij had gedaan wat hij had gedaan en dat het ook nooit meer zou gebeuren. Connor leek de woorden op prijs te stellen, maar vroeg daarbij ook na of er nog meer was wat Zeal moest vertellen. Peinzend week Zeal zijn blik af. Er was zo ontzettend veel gebeurd in zijn leven en maar weinig goeds. Hij kon elke misdaad, elke moord en elke affaire wel uitleggen en beschrijven, maar Zeal betwijfelde of dat ook maar iets ging helpen. In plaats daarvan besloot hij in het kort uit te leggen wat er nog meer was gebeurd. Het enige pluspunt was dat Connor hem ook zo had meegemaakt dus dat het hopelijk als een minder grote schok aankwam. Dat betekende echter niet dat het goed was. Het bleef een fout dat hij verkeerde dingen had gedaan en ook bij Connor. Hij voelde ontzettend veel schuld van zijn daden en wist dat hij te veel had gedaan om te worden vergeven. Hij wist dat dat onmogelijk was. Het enige wat hij hoopte was dat de twee konden blijven praten zoals ze deden en dat ze konden blijven werken op hun ‘relatie’. Het leek immers net zo goed te gaan tussen de twee. Zeal wist ook dat het niet zijn plek was om ernaar te vragen, te smeken of zelfs op te hopen. Hij zou het aan Connor overlaten en elke keuze accepteren die Connor zou maken.

"If that's all then we're good," nam Connor het besluit. Zeal kon het niet helpen dat hij verbaast op keek van die woorden. Hij wist dat Connor wel wat was gewend, maar alsnog kon het ervoor zorgen dat het vertrouwen bij hem af nam, maar het leek erop dat Connor hem alsnog een kans wou geven. Voorzichtig glimlachte Zeal blij. Uiteraard was hij wel blij om die woorden te geloven.  "But you're going to have to buy me a lot of chocolate to make up for it," vervolgde Connor met een klein grijnsje. Zeal grinnikte zachtjes, blij dat de sfeer iets verlichtte. ”I thought you didn’t like sweet things,” merkte hij op met een plagende grijns. Hij volgde Connor’s voorbeeld en nam eveneens ook weer plaats op het bed. Hij nam zijn bord terug in zijn handen en nam een hap van zijn wafel.  "I think a lifetime supply will do," voegde Connor er nog aan toe. Zeal grinnikte zachtjes, schudde zijn hoofd en richtte zich op Connor. ”Anything for you hon,” reageerde hij met een knipoog. Met nog een hap was de wafel eindelijk op. Zeal voelde zich opgelucht om het feit dat hij eindelijk de wafel door z’n strot wist te douwen en nam een paar slokken van zijn koffie om de bittere smaak uit z’n mond te spoelen. Hij richtte zich weer op Connor. Hij wou het onderwerp toch nog niet laten rusten. Hij boog iets dichterbij de jongen zodat hij hem beter aan kon kijken. ”I’m really grateful you give me another chance,” bedankte hij de jongen nogmaals met een klein glimlachje. Misschien was het een te lieflijk gebaar, maar toch pakte hij de hand van Connor zachtjes vast. ”I know you’re taking a risk by giving me another chance, but I’m glad that you’re willing to take that risk and I’ll make sure that it’ll be a risk worth taking,” vervolgde Zeal terwijl hij met zijn duim over de rug van Connor’s hand heen wreef. Met nog een klein glimlachje boog hij naar Connor toe en drukte hij een klein kusje op zijn lippen. Het was enkel om nogmaals te laten zien dat hij hem echt dankbaar was. Zeal ging er echter vanuit dat Connor er niet echt op zat te wachten en nam vervolgens ook weer afstand. Even keek hij de jongen verontschuldigend aan, voordat hij zich weer richtte op zijn kop koffie.

Zeal was blij en opgelucht dat Connor de situatie zo goed aanpakte. Ergens voelde het ook wel wat raar aan. Hij had gedacht dat Connor er meer problemen mee zou hebben. Kennelijk was de jongen toch ook meer gewend geraakt aan de slechte gewoontes. Hij voelde zijn lichaam ontspannen zodra de jongen de sfeer probeerde te verlichten. Zeal grinnikte zachtjes zodra de jongen hem zei dat hij hem terug mocht betalen in chocolade. Zeal merkte op dat hij dacht dat Connor had gezegd dat hij niet van zoetigheden hield, maar kennelijk was dat een uitzondering. "Chocolate is the exception to the sweet things rule," antwoordde Connor. Zeal keek hem met een geamuseerde grijns aan, maar ging erin mee. Hij zou er alles aan doen om Connor tevreden te stellen. Als dat betekende dat hij hem elke dag een chocoladereep moest halen, dan zou dat zo zijn. "You better keep that promise," voegde Connor er nog aan toe. Zeal keek hem schuin aan en grijnsde lichtjes. ”I will,” reageerde hij zachtjes. Hij kreeg al behoorlijk wat ideeën in zijn hoofd en om te voorkomen dat Connor doorkreeg dat Zeal iets in zijn schuld voerde, besloot Zeal zich op zijn ontbijt te richtte.

De twee namen weer plek op het bed en het ontbijt werd naar binnen gewerkt. Na het ontbijt kon Zeal het toch niet laten dat hij nogmaals de jongen wou bedanken. Hij wist hoeveel risico Connor nam. Hij was zich ervan bewust dat Connor hem nog niet veel vertrouwde en was blij dat de jongen hem desondanks dat alsnog een kans gaf. Hij kon het niet laten om even dichterbij te kruipen en diens hand zachtjes vast te pakken. Hij zei hem hoe dankbaar hij hem was, voordat hij een klein kusje op Connor’s lippen plaatste. Het was enkel om nog wat nadruk te leggen op hoe dankbaar hij echt was. Hij kon echter ook wel in zien dat Connor er niet op zat te wachten en nam al snel weer afstand. "Again, I'm just happy you're being honest and I know you're trying your best. You've changed for the better-" sprak Connor. Zeal keek op zodra de jongen even stopte met praten. Beiden leken ze hetzelfde te beseffen. "...while I really just changed for worse. Wow," eindigde Connor zijn woorden. Zeal grinnikte zachtjes en zag het toch niet zo somber is. ”That’s how we keep each other in balans,” zei hij met een klein grijnsje. ”I make sure you don’t turn total pyschopath and you make sure I don’t turn totally goody two shoes,” legde Zeal uit met een kleine grijns. Met nog een slokje had hij ook zijn kopje leeggedronken. ”And thanks again for breakfast. I wouldn’t mind having it like this more often,” sprak Zeal met een plagend knipoog. Alsof hij elke dag zo’n fijne ochten verwachtte. Hij zou het in ieder geval zeker niet erg vinden.