Hij zou het zelf haast een guilty pleasure noemen, het lezen van boeken. Eigenlijk wist niemand ervan dat hij van lezen hield. Zelfs Connor wist er niet van en eerlijk gezegd had hij het ook pas een paar maanden geleden beseft dat hij van lezen hield. Altijd had hij al veel dingen willen leren. Hij was als kind ontzettend nieuwsgierig en leergierig geweest. Hij had altijd het gevoel gehad dat hij met opzet onwetend werd gehouden door de mensen die hem hadden opgevoed, wat ook waar was, waardoor hij alles wou weten wat hij kon weten. In het begin was de lust naar informatie puur tactisch geweest. Hoe meer je wist, hoe sterker je was. In een wereld vol met bovennatuurlijke krachten, waar hij een voortvluchtige was, wou hij het liefste alles weten van elk wezen zodat hij precies wist hoe hij de andere moest aanvallen om de winnende hand te krijgen. Nu hij het vechten, moorden en martelen had afgezworen, nam de lust naar de vele informatie af. Het was geen obsessie meer, maar nog steeds vond hij zichzelf vaak nog in de bibliotheek. Anderen zouden zich schamen om het feit dat ze veel chocola aten, dat ze snel dronken werden of dat ze naar hele foute muziek luisterde, maar voor Zeal waren de boeken een hobby waar hij zich enigszins voor schaamde. Hij, de gevreesde Zeal, zat nu o zo makkend in een stoel een boek te lezen. Hij hoopte maar dat Connor het druk had met andere dingen en hem niet toevallig hier zou vinden. Hij ging er niet vanuit dat de jongen hier naar hem zo zoeken, maar kon het niet helpen dat hij zich niet geheel kon ontspannen.

De bibliotheek van Bluebonnet stond vol met boeken over bovennatuurlijke wezens, maar het was lastig om fictie van feit te onderscheiden. Hij moest de fantasie boeken tussen de boeken halen die er echt toe deden. Om die reden had hij besloten een boek te lezen over zijn eigen krachten. Elektriciteit leek op het eerste zicht niet een super speciale kracht, en Zeal was ervan overtuigd dat hij toch alles al had ontdekt wat er viel te ontdekken, maar het kon geen kwaad om het nog eens na te lezen. De meeste informatie die hij las wist hij al. Zoals dat de elektriciteit kon reageren op zijn emoties, dat het lastig kon zijn om de elektriciteit te besturen als je het een lange tijd niet had gedaan en dat, desondanks het feit dat je zelf de krachten had, nog altijd zwak was voor elektriciteit. Net zoals elk ander mens kon elektriciteit hem nog steeds pijn doen. Om die reden was het ook zo gevaarlijk om bliksem te besturen; het kon hem fataal worden.
Betrapt keek hij op toen de deur openging. Als een reflex had hij het boek dicht geslagen en op de tafel geschoven, alsof hij het nooit aangeraakt. Zijn blik viel op de jongeman die in de deuropening stond en slaakte een opgeluchte zucht zodra hij hem niet herkende. Goed, dan had hij tenminste geen image hoog te houden. Hij realiseerde zich nu ook hoe hij had gereageerd en glimlachte verontschuldigend. ”I’m sorry about that, please don’t mind me,” verontschuldigde Zeal zich en wenkte richting de boekenkasten aangezien hij er vanuit ging dat de jongen hier ook was om wat leesmateriaal te zoeken.

Geschrokken had hij het boek weggelegd op de tafel. Ver van hem afgeschoven zodat het erop leek dat het boek er altijd al had gelegen en Zeal er gewoon toevallig bij zat. De poging was tevergeefs. Wie dan ook naar binnen liep had het waarschijnlijk al lang gezien. Misschien zag de persoon wel de poging in die Zeal deed om te voorkomen dat hij geassocieerd werd met het boek en zouden ze het daardoor negeren, maar zodra Zeal zijn blik richtte op diegene die naar binnen was gelopen, viel zijn blik op een onbekende. Gelukkig. Aangezien het iemand was die hij niet kende, ging hij ervanuit dat de ander ook nog geen specifiek beeld van hem had die geschaad kon worden. Met die gedachte pakte hij het boek weer van tafel en bladerde hij er doorheen, op zoek naar de pagina waar hij was gebleven. Even richtte hij zijn blik nog weer op de jongeman die binnen was gelopen en excuseerde hij zich voor zijn gedrag, waarna hij hem zei om gewoon zijn gang te gaan en geen aandacht aan hem te besteden. Nog even wenkte hij naar de boekenkasten, waarna hij zich terug richtte op zijn boek en tot zijn opluchting weer de bladzijde had gevonden waar hij was gebleven. Het was een beetje turen naar de letters doordat hij zijn leesbril in zijn kamer had laten liggen, maar gelukkig kon hij de woorden nog net lezen.

Zeal was net weer terug het boek in gedoken zodra de jongen reageerde op zijn eerdere woorden. ”Don’t worry about it, Laxus.” Zeal’s ogen verwijdde zich bij het horen van die naam. Verward en geschokt keek hij op van zijn boek naar de jongen. De jongen had zijn aandacht gefocust op de boeken uit de boekenkasten. Verwarrend probeerde Zeal na te gaan of hij de jongen ooit eerder had ontmoet, toen hij nog met de naam Laxus door het leven ging, maar hij kon hem echt niet meer herinneren. Langzaam legde Zeal het boek weer neer. Ditmaal met de rug naar boven zodat hij de pagina weer makkelijker terug kon vinden. Bedenkelijk behield hij zijn blik op de jongen terwijl hij op stond uit de stoel. Hoe langer hij naar hem keek, hoe zekerder hij ervan was dat hij de jongen echt niet kende. Toch maakte Zeal zich nog niet helemaal zorgen. Misschien had de jongen hem eerder van hem afstandje gezien en de foute naam van iemand anders gekregen. Er liepen vast nog genoeg peculairs rond die nog dachten dat hij Laxus heette in plaats van Zeal. ”My name is Zeal,” reageerde Zeal daarom, hopend dat de opborrelende bezorgdheid onterecht was. Er was niks aan de hand. Enkel wat verwarring tussen hen.

”Any good recommendations?” vroeg de jongen hem terwijl hij hem over zijn schouder aankeek. Zeal had even een seconde nodig om zich te realiseren wat de jongen bedoelde. Hij zat zo in zijn eigen gedachte dat hij even was vergeten dat ze in een bibliotheek stonden. Zeal probeerde zijn aandacht naar de boekenkasten af te laten varen. Hij wou niet te veel nadenken over de kleine vergissing. Hij zette een paar stappen dichterbij en bleef staan voor een boekenkast met boeken over bovennatuurlijke krachten. ”I usually like these kind of books,” gaf hij toe terwijl hij er één uit de kast pakte en deze vervolgens op hield voor de onbekende jongen. Toch, zodra hij de jongen weer aankeek, bleef dat bezorgde gevoel maar weer terugkomen. ”I’m sorry, but we haven’t met before, right?” vroeg Zeal nu toch na voor de zekerheid. Hij was er vrijwel van overtuigd dat ze nooit eerder hadden ontmoet, maar de jongen leek er zo nonchalant over te zijn dat hij niet zeker wist of de jongen hem niet kende.

De naam was hard aangekomen. Even had hij nog gedacht dat hij de jongen misschien van vroeger kende, toen hij de naam Laxus nog had gebruikt, maar hij wist toch vrijwel zeker dat hij de jongen niet herkende. Ietwat verward zei hij de jongen daarom ook dat zijn naam Zeal was. Even bleef het stil waarna een ‘mhm’ volgde. Lichtjes fronste Zeal. Goed, misschien dacht de jongen nog dat hij Laxus heette, maar werd hij er nu aan herinnerd dat hij toch echt Zeal heette? Er waren vast nog genoeg peculiars verward om de situatie en de jongen was niet de enige die hem per ongeluk Laxus noemde, maar het leek echt niet op een ongeluk. Zelfs nu leek het erop alsof Zeal’s verduidelijking niet tot de jongen door drong. De jongen vroeg aan hem of hij een boek kon aanraden. Zeal besloot eropin te gaan, in de hoop dat een ander onderwerp hem genoeg kon afleiden, maar hij bleef een naar onderbuikgevoel behouden. Er klopte gewoon iets niet. Hij moest het zeker zijn. Zo bracht hij de aandacht terug bij hun eerste onderwerp en vroeg hij de jongen voor de zekerheid dat ze toch echt niet eerder hadden ontmoet. Hij wist het zeker, maar toch moest hij de bevestiging even horen, anders zou hij vannacht vast ervan wakker liggen.

De verwarring was van het gezicht van de jongen af te lezen, waardoor Zeal de spanning in zijn lichaam voelde stijgen. ”Geez and here I thought we had a nice conversation that one time,” sprak de jongen met een zucht. Zeal keek hem onbegrijpend aan. ”That one time?” herhaalde hij dan ook verward. Hij groef diep in zijn herinneringen in de hoop dat hij iets kon herinneren van wat de jongen suggereerde. ”We met like what? A year ago? In the village, we even drank something together,”  sprak de jongen verder, waar wel uit bleek dat hij het zich nog duidelijk kon herinneren. Zeal wist zeker dat hij het toen niet was geweest. Verward zette hij een paar stappen naar achteren en schudde zijn hoofd. ”That’s wasn’t me,” maakte hij mompelend duidelijk. Zelf had hij nog ontzettend veel moeite om de waarheid te verwerken. Zijn tweelingbroer was hier. Waarom in godsnaam? En al een jaar?! Hoe had Zeal hem nooit opgemerkt? Hij schudde opnieuw met zijn hoofd. Misschien, heel misschien was het gewoon iemand anders die toevallig veel op Zeal leek en de naam Laxus had gebruikt. Yeah right, wie zou daaraan denken? Zeal nam een hap lucht om enige rust te vinden. In ieder geval moest hij aan de jongen duidelijk maken wat er aan de hand was. ”You met my twin brother,” wist hij uiteindelijk uit te brengen.