Holy

Een supermarkt was een supermarkt, maar elke bood een andere ervaring. Was het raar dat ze het leuk vond om boodschappen te doen? Waarschijnlijk. Hoewel velen het zagen als een irritante verplichting, vond ze zoiets als het uitzoeken van benodigdheden, en extra's, rustgevend en gewoon... simpel. Af en toe snakte ze naar de gewone ervaring die bijvoorbeeld boodschappen doen met zich meebracht. Jesus, ze werd nog bijna sentimenteel.

Ze had zichzelf een aantal dagen geleden voorgenomen koffie te halen in de vroege ochtend, dus was dit een prima excuus. Ze had slecht geslapen en het enige wat haar volledig wakker kon krijgen was cafeïne op dit soort momenten. Cafeïne of hardlopen, maar het was weekend -- give her a break.
Bedachtzaam kantelde Day haar hoofd toen ze het café passeerde. De keuze tussen koffie van de supermarkt of het even buiten zitten was al snel gemaakt. De fijnste herinneringen had ze aan de middagen in het weekend, waar ze met Cloé een van hun favoriete cafeetjes opzocht om daar vervolgens de hele dag bij te praten en inspiratie op te doen. Dat was wat zij deed, in ieder geval. Cloé studeerde veel en irriteerde zich meerdere malen op zo'n dag dat Day wat neerkalkte in notitieblokjes en flirtte met een serveerster. De band tussen de familie was behoorlijk aangetast door heel het peculairity-gebeuren, maar ze kon niet ontkennen dat ze van ze hield. Nu stond ze er alleen voor. Gelukkig was ze zelfstandig.

Zelfstandig, luidruchtig en onhandig. Day had binnen een cappuccino besteld na een korte chit-chat en liet het kopje in haar handen balanceren terwijl ze zich een weg naar buiten baande. Soepeltjes hield ze de deur open met haar heup. Ze had het gemunt op het dichtstbijzijnde tafeltje dat zonlicht ving. Nog enigszins tevreden met haar ravageloze exit zette ze haar koffie neer. Door de beweging die ze maakte haakte het snoer van haar oortjes achter een stukje decoratie op de stoel. Als gevolg donderde haar mobiel uit haar zak op de grond.
"God hates me." Een simpel statement dat - sarcastisch - vanuit haar tenen kwam, terwijl ze bijna ongelovig naar haar arme mobiel keek. Ze bukte om het ding op te pakken, waardoor ook haar zonnebril vanuit haar haren kennis maakte met de stenen.

Een onverwachtse lach trok haar aandacht. Het was haar totaal ontgaan dat er een ander persoon in de buurt van haar zat. Ze had wel vaker dat ze zo in haar eigen wereld zat dat bepaalde zaken haar ontglipten. Meestal niet al te boeiend, hoewel ze er af en toe dromerig door overkwam. Oké, ze was dromerig. Voor even bleef ze mid-air hangen en besloot toen toch maar te reageren nadat ze haar mobiel had gecheckt. Hoe het mogelijk was wist ze niet, God had misschien toch een beetje medelijden met haar, maar er was nog steeds geen kras in het scherm te bekennen. Snel greep ze naar de zonnebril op de grond, waarvan er een barst in het glas zat. Met een pruillip legde ze het voorwerp op het tafeltje.
Eenmaal klaar met haar reddingsactie maakte ze oogcontact. De opmerking die hij terug maakte deed Day op haar beurt lachen.
"Glad to know I'm not alone," reageerde ze, gevolgd door een luchtige grinnik. Ze nam een slokje van haar cappuccino. Dit was precies wat ze nodig had gehad. "Karma following you around as well?" vroeg ze toen tussen neus en lippen door, terwijl ze zich besefte dat ze snel een nieuwe zonnebril moest kopen. De warmte brandde op haar blonde kruin. Het bleef bijzonder hoe het weer op deze herhalende dag zo wisselvallig was en het over een paar uur zou verruilen voor een grijze lucht.

De kleine chit-chat was best gewenst. Op dit soort momenten besefte Day zich dat ze er alleen voor stond. Eigenlijk was het een kwestie van je leven opnieuw op moeten bouwen. Nieuwe contacten en al die poespas. Een enkeling die inging op haar -- in dit geval -- onhandige situaties was niet al te boeiend, maar het deed haar een beetje minder alleen voelen. Ze kon prima op zichzelf zijn en wist overal het positieve wel van in te zien. Toch hield ze van contact en het kunnen delen van.. dingen. Het was als een soort drijfveer. Sociaal contact en gezelligheid spoorde haar aan energiek te blijven. Gelukkig was alles nog zo nieuw en moest ze zoveel uitzoeken dat ze wel even zoet was. Er lag bovendien ook nog genoeg uitdaging in haar peculiarity.

Toen hij met zijn hoofd schudde ontsnapte haar een lach. "Ah," reageerde ze. "I have to say I'm a pain in the ass, but I can't remember doing anything too bad. I guess I'm cursed with the 'no luck' thing," reageerde ze. Ze nam nog een slokje van haar koffie en genoot van de caffeïne. De volgende vraag kwam ergens onverwachts; hij hield het gesprek gaande. Op het moment dat haar koffiekopje weer veilig op tafel stond opende ze haar mond op haar beurt. "My phone is, oddly. Sunglasses aren't, though." Om haar woorden bij te staan hield ze het verloren voorwerp omhoog, waarna ze deze weer neerlegde. "Just enjoying the sun?"

Day woog tijdens de stilte af of ze nog naar de supermarkt zou gaan. Het lag eraan hoelang ze zich hier nog zou bevinden, want het zou niet enorm lang meer duren totdat de lucht grijs zou kleuren. Het was haast vreemd, hoe het weer zo abrupt om kon slaan. Door het algemene weer in Frankrijk was ze er wel bekend mee. In de lus in Toulouse was het echter de gehele dag zonnig geweest, waardoor ze hier moest wennen aan de regen. Toch was het niet heel verkeerd. Afwisseling was best oké.

De lach die de onbekende uitbracht kwam over als herkenning. Day glimlachte. "Nope," bracht ze bij aan zijn conclusie dat er niet veel leven meer in de zonnebril zat. Het ding was makkelijk te vervangen, dus het maakte ook niet veel uit. Als haar mobiel kapot was geweest, was ze wat verder van huis. De vraag die hij daarop stelde had een onderliggende betekenis die ze oppikte. Ze had er eigenlijk niet eens bij stilgestaan of hij in het huis woonde. Zijn gezicht kwam haar niet bekend voor, maar dat was te danken aan het feit dat ze niet goed was in het onthouden van gezichten waar ze geen gesprek of andere uitwisseling aan kon koppelen. "I know right. Gotta enjoy the sun for as long as it lasts," zei ze, met een scheve glimlach. Met de zon die nu nog volop aan de lucht stond kon een ander persoon niet weten dat er een donkere lucht op komst was. "How long have you been here? In the loop, I mean."

Iedereen hier had zijn of haar verhaal. Day was te nieuwsgierig van aard om niet tijdens nieuwe gesprekken naar persoonlijkheden te pijlen. Het was iets waar ze schuldig aan was. Voordat ze bekend was met het hele 'peculiar' aspect dat haar leven nog een extra schop had gegeven, was ze al koningin van het zoeken naar interessante conversaties en personen. Eén ding was zeker: de situaties hier zouden wat minder dull zijn dan in haar oude woonomgeving. Het had zo haar uitdaging.
Day knikte begrijpend toen zijn stem de stilte doorbrak. "Cool. I've only just arrived here," maakte ze duidelijk. Nu was zij degene die kort nadacht, haar hoofd bedenkelijk schuin. "A day of ten?" Ergens had ze gedacht dat het gesprek na een korte woordwisseling over haar gevallen spullen wel tot een einde zou komen, maar hij stelde zich voor. Zoals eerder gezegd, ze analyseerde personen bijna onbewust. Iets in haar zei dat hij graag op zichzelf was, gesloten, misschien zelfs. Dit was dan ook de reden dat ze hem niet overgoot met onnodige gespreksonderwerpen, wat ze normaal soms kon laten gebeuren. Ze schonk hem een glimlach voordat ook zij haar naam bekend maakte. "Nice to meet you. I'm Day." In dubio of ze het gesprek rollende zou houden, nam ze nog een slokje van haar koffie. Haar nieuwsgierigheid overwon. "Where are you from, originally?" vroeg ze. "By the way, if you feel like being on your own, no hard feelings."

Ze had hem maar duidelijk gemaakt dat het absoluut oké was als hij liever in zijn eentje tijd vertoefde. Niet iedereen was fan van een alledaags gesprek met een onbekende. Het was iets waar zij meestal geen last van had, maar zelfs zij had af en toe haar momenten. Het was niet alsof ze ooit voor de volle honderd procent alleen was. Ook al waren de stemmen in haar hoofd niet altijd op de voorgrond, de aanwezigheid heerste er altijd als een soort ongewenste hoofdpijn. Een gesprek met een ander was dan juist het enige medicijn dat een uitweg bood.
Hij liet haar weten dat het hem niet veel uitmaakte. 'Disappear' bleef even bij haar hangen. Het kon bedoeld worden als het simpelweg weggaan, maar je wist het maar nooit. Het kwam ergens over alsof hij letterlijk verdwijnen bedoelde, als binnen een enkele seconde. Day moest zichzelf op haar tong bijten hier niet naar te vragen. Ze wist de vraag in te slikken. Na een nieuwe slok te hebben genomen van haar koffie besefte ze dat ze nog geen antwoord op haar vraag had gekregen. Het was ook niet heel belangrijk waar hij vandaan kwam. Had hij er bewust omheen gepraat? "This loop is so different from the one I stayed in, in France," besloot ze toen maar te zeggen.

Er was al snel vergeten dat Day Conner überhaupt gevraagd had waar hij vandaan kwam, mede te danken aan haar korte aandachtsspant. Er viel ook niet te verwachten dat iedereen -- vooral onbekend -- al te open was over zijn of haar verleden. Niet iedereen had een vlekkeloos en gemakkelijk bestaan en daarbij was het niet alsof het hebben van een peculiarity dit bevorderde. In gedachten roerde Day met het lepeltje door haar kopje om het laatste beetje schuim met koffie te mengen.
De aandacht werd naar haar verlegd door zijn vraag waardoor haar vorige lus verschilde van deze. Ze keek op en haalde haar schouders op. "The weather, its people, I guess?" zei ze. "It's located in 1924." Dat verklaarde wel een hoop, waarschijnlijk. Het bracht wel iets bij aan de sfeer, maar het liep behoorlijk achter in moderniteit. "Its location is beautiful, though. It's in Toulouse." Misschien zei het hem niets, maar och.
De vraag borrelde in haar op of hij meerdere lussen had bezocht, maar ze besloot haar mond te houden. Hij had haar ook gevraagd waarom ze had besloten naar Inndyr te trekken en Day verbrak opnieuw de stilte. "What can I say -- I'm a sucker for adventure and traveling. I'm not the type to settle," gaf ze als antwoord. Ze besloot vooralsnog geen vraag terug te kaatsten en af te wachten hoe hij zou inspelen op haar informatie. Als hij van plan was wat over zichzelf te delen, deed hij dit vast vanzelf.