Well, f*ck. [FINISHED]

Hunter hield zijn handpalmen op een verwerende manier naar Connor gericht. “Whatever you say man.” Toen, omdat hij Hunter was en het niet kon laten, voegde hij eraan toe: “But you might get that goofy grin off of your face when you’re talking about your roommate. Otherwise it can be taken as weird.” Zijn mondhoeken drukten zich kort omhoog. Wanneer was het zelfs de laatste keer geweest dat hij iemand oprecht ergens mee geplaagd had? Connor had het natuurlijk ook wel een beetje zelf uitgelokt door zo verwerend te reageren en op een manier dat geen tegenspraak duldde. En liet Hunter nu net het soort persoon zijn die zich daar absoluut niet aan hield. Hij was niet iemand die op jacht ging om te provoceren, maar als hij dat eens een keer kon doen met iemand met wie het leek dat hij op goede voet zou komen, dan kon hij wel eens gebruik maken van de situatie. Het onderwerp ging echter naar de taken van een mentor en Hunter luisterde met over elkaar geslagen armen naar wat er gezegd werd, zijn blik gericht op de grond. Hij merkte dat hij begon te snakken naar een sigaret, maar hij had zichzelf beloofd dat hij ermee ging stoppen. Het was echter niet zo simpel en heel het gedoe in het huis en zijn nachtmerries die hij soms had van zijn vader zorgden ervoor dat hij zich sneller van zijn voornemen wilde afwenden dan hij zou moeten. “That sounds miserable,” zei Hunter met opgetrokken wenkbrauwen en hij keek Connor weer aan. “Imagine having those young kids from the age of eleven or twelve asking you questions all day and you have to act nice.” Hij schudde zijn hoofd. “No, that wouldn’t be a job for me. Helping people out isn’t what I do, anyway.”

“Hmhm,” zei Hunter, maar hij spelde de woorden yeah right met zijn blik en zijn opgetrokken wenkbrauw toonde al helemaal dat hij Connor niet geloofde. Niemand sprak zo over iemand en kon vervolgens zeggen dat de band tussen hun niks betekende. Hunter had het zelf misschien nog niet meegemaakt omdat hij tot dusver geen enkel meisje had ontmoet waar hij echt van begon te glimlachen – voordat hij naar de lus kwam, had hij nooit echt tijd vrijgemaakt door de omstandigheden waarin hij zich bevond om een meisje beter te leren kennen – maar hij kon zich wel voorstellen hoe dat voor anderen moest zijn. En al zeker omdat het levende bewijs hier recht voor zijn neus stond, al bleef deze halsstarrig ontkennen dat er iets was. Nou ja, dan niet. Na verloop van tijd zou de waarheid vanzelf wel naar boven komen en Hunter zou er dan zijn om hem met de neus op de feiten te wijzen. Misschien. Als het goed ging tussen hun en Hunter hem niet zat werd na verloop van tijd. “I guess if you like children it isn’t that bad, but the point is that I don’t.” Hij haalde zijn schouders op toen Connor aan hem vroeg hoe hij zijn vrije tijd besteedde. “Just killing time by exploring the place and sometimes meeting some people from the house. There isn’t much to do and getting a job woudn’t be very special here because the day repeats itself for those people.” Stel je voor dat je echt elke dag dezelfde taak moest doen en jij kon je herinneren dat je dat de dag ervoor al had gedaan, maar de andere mensen niet. Nee, daar moest Hunter niet aan denken. “But I’m still searching for some way to get out of the loop and get on with my life without messing up the timeline too much.”

“The same goes for you,” zei Hunter en het begin van een grijns begon toch wel lichtelijk zichtbaar te worden om zijn lippen. Hij zag dit wel tot een potentiële vriendschap groeien. Wat ook wel meehielp en in Connor’s voordeel werkte, was dat hij zijn afstand had genomen van Hunter toen deze duidelijk maakte dat hij geen lichaamscontact wilde hebben en dat hij er niet nieuwgierig op doorgevragen had. Hunter was nog lang niet op het punt gekomen dat hij aan Connor zou vertellen hoe het werkelijk zat, maar het was in elk geval wel genoeg om de jongen een kans t geven. En misschien kwam dat verhaal dan wel vanzelf, hoewel Hunter die kans klein schatte. Hij wilde natuurlijk het liefste dat niemand het te weten zou komen. Ach ja, hij zou wel zien. Connor had inmiddels een slok van zijn fles genomen en Hunter pakte de fles zonder aarzelen aan, waarna hij deze aan zijn lippen zette en van het spul dronk. Het was de tweede keer sinds hij in de lus was dat hij zich samen met iemand ging bezatten en hij moest toegeven dat beide keren hem behoorlijk mee waren gevallen. “That’s fine,” antwoordde Hunter nonchalant nadat hij de fles terug had uitgestoken naar Connor. “I’m sure we’ll find a way back anyway. Or not.” Hij haalde zijn schouders op. Als ze te dronken waren om terug naar het huis te gaan, zouden ze wel weer terugkeren wanneer ze beiden ontnuchterd waren en de longen uit hun lijf hadden gekotst. De mensen hier waren het de volgende dag toch vergeten wat ze hadden uitgespookt en zij zouden er later alleen maar om kunnen lachen. Nam hij toch aan. “So, tell me something more about the loop,” zei hij op een rustige toon. “Any people I should avoid? Or are actually cool?” Want ja, waar moesten ze het anders over hebben? “Aside from Zeal,” kon hij het toch weer niet laten om met een plagerige grijns aan toe te voegen.

“The fact that you say not every thought is about Zeal makes me think a lot of your thoughts are about him,” merkte Hunter droogjes op. Het zat er eigenlijk wel dik in dat Connor Zeal weldegelijk leuk vond, maar dat hij dat gewoon wilde ontkennen. Als hij een meisje was geweest en iets minder sarcastisch en kil in elkaar gestoken zat, had hij het waarschijnlijk wel schattig gevonden, de pogingen van Connor om te ontkennen dat hij Zeal meer dan aardig vond. Het maakte hem ergens ook wel nieuwsgierig naar hoe die Zeal was. Maar goed, die tijd kwam nog wel. Hij zou zich wel aanmelden voor die training om zijn bijzonderheid beter onder controle te krijgen en dan kreeg hij vanzelf wel te zien hoe Zeal was. “That’s a very good tactic that I used myself as well,” sprak hij toen Connor het had over maandenlang anderen ontwijken. Hij gaf opnieuw een knikje toen Connor het had over de leiders die het enkel over regels hadden. Hij nam een nieuwe, grotere slok van de fles en voelde dat de alcohol zijn werk al begon te doen. Hunter had alcohol in het begin als de pest ontweken omdat het hem te veel deed denken aan de drank- en driftbuien van zijn vader, maar toen had hij er zijn toevlucht in gevonden en was hij het vaker gaan doen. “How did you and Zeal even met if you were avoiding people at first?” vroeg hij zich af met een wenkbrauw omhooggetrokken. Tja, legde hem dat maar eens uit.

“Do you actually even hear yourself? There’s no point denying it any longer, Connor,” zei Hunter en hij draaide nogmaals met zijn ogen. Hij hoopte dat hij nooit zo over een meisje ging praten als hij er ooit één leuk zou vinden. Eerst heel ontkennend, maar dan vervolgens wel allerlei subtiele opmerkingen makend die in de richting wezen dat hij het meisje weldegelijk leuk vond. Nee, hij dacht niet dat hij ooit iemand op die manier leuk ging vinden omdat zijn leven nu eenmaal fucked up was, maar hij dacht wel dat hij niet rond de pot zou draaien als hij effectief iemand leuk zou vinden. En al zeker niet tegenover iemand die hij wel aardig begon te vinden. Het feit dat Connor al hier en daar wat subtiele aanwijzingen liet vallen dat hij Zeal weldegelijk leuk vond, wees Hunter er wel op dat de jongen hem wel begon te mogen. En dat gevoel was wederzijds, al wilde Hunter dat nog niet te snel erkennen. Hij zou wel zien hoe de avond zou lopen, liet hij het daar maar op houden. “That sounds like a perfect love story. You could make a movie out of that one. Cheers to that.” Aangezien Hunter nog altijd de fles in handen had en Connor opzoek was gegaan naar de tweede die hij gepikt had, kon hij zomaar een grote slok nemen. Hij was al redelijk wat gewend van alcohol in zijn systeem, dus dit begon nog niet zo’n vat op hem te hebben. “I mean, just admit that you like the guy, Connor. It’s not like it’s a bad thing or something. Gay, straight, bisexual, it’s all fine to me.” Hij haalde zijn schouders op. “As long as you’re happy, right?” Oké, misschien begon de alcohol al wel een klein beetje te werken. Een klein beetje maar.