Number 57

Met een snelle beweging ontweek Cheryl de windvlaag die ze op zichzelf liet afkomen. De tuin was leeg; de meeste kinderen waren buiten het huis of zaten op hun kamers, dus ze had deze omgeving alleen voor zichzelf om wat te kunnen trainen. Ze wilde zien hoe een grote windvlagen ze kon maken. Als ze een schaal van Richter had om ze te meten, zou ze dat heel tof vinden, maar dat had ze niet. Of een barometer of hoe dat ding ook noemde om te zien hoe krachtig de wind was. Een anemometer? Ja, ze was vrij zeker dat het zo noemde. Schaal van Richter was om te bepalen op welke krachtterm de wind zat die ze produceerde. 7 was een storm, toch? Of 9? 12 was een orkaan. Toch? Ze moest die informatie misschien eerst maar eens opzoeken voor ze er uitgebreid mee aan de slag ging en ze van alles vernielde, hoewel ze er vrij zeker van was dat ze nog geen wind kon produceren dat windkracht 7 voorbij zou gaan. Cheryl wilde die theorie net testen toen ze de bel hoorde gaan. Ze liep naar de deur toe en deed deze open, waar ze fronsend keek naar een jongen die voor haar stond. Hij leek ongeveer haar leeftijd te zijn en hij stelde zich voor als Carl. Even naar zijn moeder bellen? Hij zag er niet gelijk uit alsof hij een noodgeval voor had en Cheryl was niet van plan om hem binnen te laten op een plaats waar kinderen hun bijzonderheid op elk moment konden gebruiken, zelfs niet als de lus hem het de dag erna weer zou laten vergeten. “Nee,” zei ze dan ook op een botte toon en gooide de deur in zijn gezicht dicht. Ziezo. Dat was ook weer opgelost.

Er werd opnieuw aangebeld. Cheryl rolde met haar ogen en overwoog om de deur niet terug open te gaan doen, maar de bel bleef gaan en dus draaide ze zich geïrriteerd om. Ze gooide de deur open, klaar zijnde om de jongen een preek te geven, maar er stond geen jongen meer voor haar. Of… tja, hij stond er nog half voor haar, maar zijn gezicht was helemaal anders. Er stond eigenlijk gewoon een halve aap voor haar. Was dit iets waar ze bang van moest worden? Ze kon zich voorstellen dat ze mensen waren die hier bang van werden, maar zij maakte daar geen onderdeel van. “Moet dit enig effect op me hebben?” vroeg ze bot aan hem. Zijn transformatie wilde echter wel zeggen dat hij een peculiar was, iemand die van gedaante kon transformeren. Nou ja, dat was zijn bijzonderheid dan. Iedere peculiar was anders en alleen al aan zichzelf te zien kon ze opmerken dat niet iedere peculiar de gave had om te transformeren. Het feit dat hij dat wel kon, wees erop dat hij zijn plaats in het huis wel verdiend had. En dus trok ze hem ruw aan zijn kraag mee naar binnen en gooide de deur achter hem dicht. “Waarom vertel je me niet gewoon dat je een peculiar bent in plaats van dat je zo’n lullig smoesje verzint en jezelf half in een aap verandert?” Ze trok haar wenkbrauw naar hem op. “Er zitten hier ook kleine kinderen in dit huis, weet je. Die schrikken zich rot als ze je zo zien en in tegenstellingen tot de dorpelingen in dit gebied zullen zij zich je wél nog herinneren. Dus doe in het vervolg een beetje normaal, wil je?” Wat een idioot, zeg.

“Je kon ook gewoon vragen stellen. Het feit dat je dit huis uitkiest van alle huizen die hier staan, wil al genoeg zeggen,” siste ze hem toe. Maar nee, meneer koos ervoor om in een zogenaamd angstaanjagende half-aap te veranderen en te denken dat het ook maar enig effect op haar zou hebben. Ze kon zich voorstellen dat er anderen waren die ervan schrokken, maar Cheryl had al wel wat meegemaakt sinds ze in dit huis zat en dus keek ze van niet veel dingen meer op. Ze had mensen zien teleporteren, ze had weerelementen bestuurd zien worden, ze had gehoord over mensen die anderen hun angsten kon controleen en ze had gehoord van mensen die elektriciteit konden beheersen, dus een half-aap was voor haar het ergste nog niet. En ze had zelf een bijzonderheid die haar kon beschermen als dat zou moeten, dus ze dacht niet dat echt ooit in gevaar zou verkeren. Ze grinnikte toen hij over zijn levenservaring vertelde met zijn eigen bijzonderheid. “Juist, ja,” begon ze op een sarcastische toon. “Ik weet niet of je het hebt gehoord, lieve schat, maar we zitten hier in een lus. Dat wil zeggen dat iedereen buiten dit huis je verschijning na één dag alweer vergeten zou zijn. Maar voor iemand die niet wil opvallen, is het verrassend te noemen hoe hij zichzelf vlak voor de deur in zijn monstergedaante verandert. Daar is zeer goed over nagedacht.” Ze rolde met haar ogen. Het bevestigde in haar ogen nog meer wat voor een idioot deze jongen wel niet was. “Nee, inderdaad. Het ergste wat vandaag had kunnen gebeuren was mijn hoofdpijn die weer terug zou komen als één van die jongere kinderen hier begon te huilen door jouw achterlijke verschijning,” snauwde ze hem toe. “Maar goed, je hebt het huis gevonden, hoera voor jou. Waren er verder nog doelen die je vandaag wilde bereiken?” Ze keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan.