Close call.

Het was weer eens tijd om een grapje uit te halen. Dit keer was het een vrij ingewikkelde en het had wat tijd nodig gehad om klaar te geraken, maar uiteindelijk was het hem toch gelukt. Hij had eerst een ballon gevuld met bloem – wat hem vrij veel geknoei had opgeleverd – en was daarna opzoek gegaan naar een touwtje. Eer dat hij die had gevonden, had hij de ene kant van het touw vastgeknoopt aan de ballon en het andere had hij aan de klink van de deur die naar de tuin leed gebonden. Vervolgens had hij aan dat touw dat om de klink hing een speld gebonden, dat zich bewoog in de richting van de ballon, maar ver genoeg op afstand om zijn grap te laten werken. Zijn grap zou als volgt gaan: zodra iemand de deur door zou komen en naar de tuin zou gaan, zou de ballon open knallen en… tadaa, overal zou de bloem verspreid liggen! Het was een vrij ingewikkelde techniek omdat het touw precies goed rond de klink en de ballon gewikkeld moest zijn, dus het was nog even afwachten of de grap zou slagen, maar Grayson was eerlijk gezegd wel blij met zijn idee en zou zichzelf een schouderklopje hebben gegeven als dat er niet vreselijk raar had uitgezien. En dus snelde hij naar de kamer die zich recht boven de tuin bevond en opende het raam zodat hij naar beneden kon kijken. Tot dusver was nog niemand naar de tuin gegaan, maar dat zou vast niet meer lang duren. Er waren er veel die buiten het huis de kust op waren gaan zoeken, maar er zouden er vast veel zijn die het zonnetje in de tuin op wilden sporen. En ja hoor, Grayson hoorde niet veel later de klink naar beneden gaan. Een lachstuip overviel hem en hij klemde zijn handen om het raamkozijn terwijl hij wachtte op de ontknoping.

Het ene moment rolden de tranen over Grayson’s wangen van het lachen, het volgende moment verging het lachen hem al even snel weer toen er opeens een soort van groot dier voor zijn neus stond. Een weerwolf? Een aap? Door de bloem kon hij het niet zo goed zien. Het zou grappig zijn geweest als de scherpe tanden niet naar zijn richting waren gericht. Waarschijnlijk was zijn slachtoffer iemand geweest met een bijzonderheid die hem toestond om te transformeren in iets. Grayson had er al vaker van gehoord en was er niet erg van onder de indruk, maar hij wilde liever niet die tanden in zijn vel hebben zitten. En daar kwam zijn bijzonderheid dan weer goed van pas. Hij dwong zichzelf om rustig te blijven, om zijn ademhaling onder controle te houden en het beeld van hoe de ballon kapotging en de bloem op de jongen terechtkwam niet te laten circuleren in zijn hoofd, anders begon hij weer te lachen en dan zou het misgaan. Hij concentreerde zich dus op het rustige gevoel dat hij zelf ervaarde en keek recht in de ogen van de jongen, of het monster eerder gezegd. Hij probeerde de gevoelens die hij zelf had over te brengen naar de jongen zodat het kloppen van zijn hart af zou nemen en de adrenaline die woede met zich meebracht afgeremd zou worden. Als hij zich zeer goed concentreerde en de ander zou zich niet al te veel verzetten, dan kon hij zelfs ervoor zorgen dat de jongen weer blij zou worden. Grayson vermoedde dat de jongen zijn bijzonderheid aangewakkerd werd door woede en af zou nemen als de jongen weer rustig zou zijn. En dat doel moest hij bereiken. Zijn acties en zichzelf nader verklaren – en hopelijk de jongen de lol doen inzien van zijn actie – zou later nog wel komen, eerst was dit belangrijker.

Grayson merkte tot zijn tevredenheid op dat het begon te werken. Hij had al wel vaker meegemaakt dat mensen boos werden omwille van zijn grapjes en dus was het een handige bijzonderheid om uit te oefenen wanneer het weer zo ver was. Natuurlijk wilde Grayson de mensen niet kwaad maken en geen ruzie zoeken, maar hij kon het ook niet helpen dat mensen het niet eens waren met zijn geniale grappen. De kalmte bleek echter over de jongen heen te vallen en zijn gelaatstrekken gingen weer naar het normale, voor zover dat mogelijk was. Grayson zag dat de beharing weg begon te trekken, maar de jongen zat nog steeds onder het bloem en dus was het lastig te zeggen of hij echt helemaal terug kalm was of niet. Er kwam in elk geval geen stinkende walm meer uit zijn mond toen hij sprak en Grayson kon de woorden weer verstaan in plaats van dat hij gebrul hoorde, dus hij beschouwde het als een goed teken. Een grijns kwam om zijn lippen toen de jongen weer volledig normaal leek te zijn en hij ook aan het grijnzen was. Met de witte bloem zag het er nog tien keer grappiger uit en het duurde niet lang voor Grayson weer hard aan het lachen was. “Misschien,” zei hij met een grijns. “Maar al bij al vond ik het één van mijn meest geniale plannen ooit.” Want bloem in een ballon… Hoe verzon je het? Plus het had hem nogal wat gokwerk gekost om de ballon, de speld en de deurklink goed samen te laten gaan, maar aan de jongen zijn hoofd te zien, was dat wel aardig goed gelukt. “Geloof me, bloem valt nog mee,” zei hij met een grijns. “Als ik er verf in had gedaan, had ik je wel een reden gegeven om zo boos te worden.” Met twinkelende ogen keek hij de ander aan. “De naam is Grayson Miller en ik ben hier zowat de grootste lolbroek die je kunt vinden. En met wie heb ik het genoegen?”