De toch naar de kliffen was nog niet half zo erg als de gedachten die haar begeleidden. Bij elke stap die ze zette, leek het weer alsof ze het verleden terug kon voelen, alsof ze terug kon halen wat er gebeurd was voordat ze naar miss Bluebonnet’s huis werd gehaald. Aurora was ergens wel dankbaar dat ze niet meer bij haar vader in de buurt moest zijn en niet meer naar de school moest gaan waar ze Aiden had leren kennen, maar aan de andere kant was ze in een huis gestoken waar evenveel mis kon lopen, waar er nog meer mensen liepen die met verkeerde ideeën op haar af konden stappen. En daarom had Aurora de eerste week haar afstand gehouden. Ze had de anderen geobserveerd, maar ze had geen moeite gedaan om toenadering te zoeken. Ze had zich expres steeds afgezonderd op haar kamer – gelukkig had ze nog geen kamergenoot – en haar hart was elke dag ietsje minder angstig gaan kloppen. Soms schrok ze nog steeds op als ze hard geroep hoorde, maar ze verkoos het om zich in de buitenlucht te begeven en dus had ze vrij weinig last van de andere kinderen. Aan tafel at ze gauw haar eten op en verdween daarna meteen naar haar kamer zodat ze met niemand hoefde te spreken. Ze durfde er ’s avonds nog niet goed alleen op uit te gaan, bang zijnde om dronken mensen tegen te komen. Ze hield niet van mensen die dronken waren en bovendien zouden die mensen haar te veel herinneren aan vroeger, aan wat er in het verleden met haar was gebeurd. Aurora merkte pas dat ze aan het huilen was toen een traan kapot spatte op haar hand. Ze veegde gauw haar neus en haar wangen droog en richtte haar blik naar voren, waar de kliffen zich tot ver uitstrekte en de zon een glanzende uitwerking had op het zeewater. Langzaamaan begon het meisje zich steeds meer te ontspannen en liet ze de spanning losgaan. Eindelijk alleen.

Het ene moment was alles nog sereen, het volgende moment sprong er een puppy tegen haar op. Een brede glimlach kwam om haar lippen toen ze de witte puppy bij haar benen zag en ze wilde zich net vooroverbuigen toen het dier opeens opgepakt werd. Ze schrok lichtelijk van het uiterlijk van de jongen die voor haar stond. Met zijn tatoeages en zijn grote gestalte kwam hij vrij intimiderend over. Haar hart begon sneller te kloppen en even flitsten haar gedachten terug naar Aiden. Op een paar tatoeages en een gespierd uiterlijk na leek Aiden in niet veel op hem, maar het was nu eenmaal zo dat Aurora moeite had met jongens te vertrouwen na wat er was gebeurd. Nee, niet alleen met jongens. Ze had moeite met iederéén te vertrouwen na wat er was gebeurd. “Yeah, I’m fine,” loog ze met een geforceerde glimlach, proberend om niet te laten merken hoe geïntimideerd ze was door zijn verschijning. Zijn uiterlijk en de schattige puppy waren zo tegengesteld als maar kon zijn, maar toch kreeg de jongen het voor elkaar om lief over te komen toen hij de puppy wat hoger hield zodat ze hem gemakkelijk kon aaien. Aurora besloot om haar terughoudende houding wat te laten varen en glimlachte deze keer oprecht naar de jongen, haar hand uitstekend zodat ze de puppy kon aaien. “What a cutie,” zei ze met twinkelende groene ogen. Ze veegde snel nog een keer haar wangen droog alvorens ze de hond achter de oren krabde. Ze had ooit ergens gelezen dat ze dat de fijnste plek vonden om geaaid te worden en nu was een goed moment om die theorie eens te testen. “Bongo was his name, right?” Er was veel langs haar gegaan, maar dat nu weer niet. Ze besloot dat dit ook een goed moment was om zichzelf voor te stellen. “My name is Aurora,” zei ze zachtjes tegen de jongen. “I came here for some peace and quiet, but it seems to be your dog has other plans.” Er was echter geen verontwaardiging te horen in haar stem en opnieuw verscheen er een oprechte glimlach terwijl ze de hond weer achter zijn oren krabde. Het was dan ook echt wel een schatje.

“I can believe that,” grinnikte ze toen de jongen aangaf dat de puppy elk hart voor zich zou kunnen winnen. Ze was nog geen vijf minuten in zijn buurt en ze smolt al van de blik die de puppy haar gaf. Het hielp om haar op andere gedachten te brengen en gek genoeg hielp het ook om wat relaxter te zijn tegenover de jongen voor haar. Ze wist niet of ze hetzelfde zou hebben gezegd of gedaan als ze hem alleen zou aangetroffen. Misschien kwam dat door zijn tatoeages, misschien was het ook wel haar eigen fout. Ze wist dat ze wantrouwig was, maar dat had een reden. En die reden kon ze nog niet met hem delen, niet nu ze elkaar nog maar even kenden. Aurora dacht eerlijk gezegd niet dat ze het ooit met iemand zou delen, maar misschien zou de lus haar wel fout bewijzen en zou er toch een moment komen dat ze haar hart zou uitstorten. Ze was ergens wel benieuwd of dat moment zich zou aankondigen, maar nog meer wilde ze zich er van afwenden. Ze keek op toen de jongen zich voorstelde als Gerome, een naam die ze niet meteen bij hem verwacht had. Ze kon niet goed plaatsen waarom niet. “Nice to meet you as well,” zei ze met een oprechte glimlach tegen hem. Ze had hem ruwer ingeschat, maar dat bleek allemaal wel mee te vallen. Misschien was haar ontmoeting met hem hét bewijs dat ze nooit op uiterlijk af moest gaan. “No, it’s fine, really. Just being here alone with my thougths wasn’t going to cheer me up anyway.” Ze knikte toen hij zijn vraag stelde. “I’ve been here a few days, so it’s hard for me to get used to it. A lot happened to me, so it’s weird to think that the loop is kinda… peaceful?” Ze grinnikte. Waarschijnlijk niet de woorden die anderen de lus zouden omschrijven, maar voor Aurora was dit wel een feit als je bekeek hoe haar leven er voor de lus had uitgezien. “Have you been in the loop for a long time?” vroeg ze vervolgens en bleef de puppy verder aaien, glimlachend om de schattige manier waarop hij genietend zijn ogen sloot onder haar aanrakingen.

Aurora vroeg maar niet hoe zijn gewoonlijk leven er uit zag. Op die vraag wilde ze zelf immers ook liever geen antwoord geven en als ze zo’n vraag zou stellen, zou de tegenpartij verwachten dat zij ook iets zou vertellen over haar persoonlijk leven. En dat was nu juist wat ze wilde vermijden. Ze wilde die herinneringen opsluiten en diep wegstoppen zodat ze er nooit meer naar hoefde te kijken, maar ze wist dat het zo gemakkelijk niet zou gaan. Het zou echter wel helpen als ze er met niemand in de lus over zou spreken. Zelfs al zou ze het tegen iemand vertellen, dan zouden de beelden toch nooit uit haar hoofd verdwijnen. Nee, naar haar mening had het niet veel zin om herinneringen terug op te gaan rakelen, alleen maar om er achteraf een schuldgevoel over te krijgen omdat ze naar haar gevoel haar mond voorbij had gepraat. “That seems like a very long time indeed,” sprak ze zachtjes. “It’s a lot longer than my few days around here, that’s for sure.” Ze trok haar hand terug toen de pup op de grond werd gezet en even voelde ze zich nerveus omdat dit betekende dat ze oogcontact moest houden en dat ze de puppy niet meer als excuus kon gebruiken om naar te kijken, maar de blik in Gerome’s ogen was niet bepaald hard of ijzig te noemen en dus nam dat de spanning in haar schouders ietwat weg. De blondine voelde dat de band die zo strak had gevoeld rond haar borst nog meer afnam toen het gesprek gewoon voortging over iets simpels. “I can control electrical waves,” sprak ze zachtjes. “It’s the easiest when I have a source to use it from, but I can create it myself if I concentrate hard enough. I do not have it under control, though. I can only create it when my emotions are getting out of control.” Ze beet kort op haar onderlip, niet goed wetend of ze dat detail wel had moeten melden. Hopelijk ging hij niet vragen hoe ze er achter was gekomen dat het vooral op die manier werkte, al was het natuurlijk niet ongebruikelijk in het leven van een tiener dat er soms uitspattingen waren. “And what’s yours?” vroeg ze direct verder. Een windvlaag blies haar haren over haar schouder en zorgde voor een lichte huivering, maar de zon brak al snel weer door en Aurora genoot van het warme gevoel dat de zon achterliet op haar huid. Beter dan al die regen, als je het haar vroeg.