I'd rather be a lover than a fighter.

Aurora was vroeg wakker na weer een nachtmerrie te hebben gehad. Ze dacht eerlijk gezegd niet dat ze ooit echt verlost van haar vader zou zijn. Ja, misschien zou ze fysiek gezien geen last meer van hem hebben, maar hij zou altijd in haar gedachten rondzwerven, zou haar altijd lastigvallen met de herinneringen die hij achtergelaten had. En dat waren geen goeden. Aurora kon zich eigenlijk vrij weinig herinneren van hoe haar vader was voor de dood van haar moeder, iets wat een slecht teken was. Zou dat door trauma komen dat ze dat niet meer wist? Ze had een boel meegemaakt de afgelopen jaren, meer dan dat ze ooit kon delen met iemand. Ze dacht sowieso niet dat ze ooit iemand in het huis zou kunnen vertellen over de gruwelijkheden die zij doorstaan had. Niet alleen omdat het moeilijk was om te zeggen, maar ook omdat ze dacht dat niemand haar geloofde. En erger dan iemand die haar niet geloofde, was iemand die dacht dat ze zich aanstelde, die dacht dat ze enkel aandacht wilde zoeken. En dus besloot Aurora om zich op de achtergrond te houden, om geen aandacht te trekken en vooral op zichzelf te zijn. Ze kon zich nog herinneren dat ze voor Aiden een sociaal meisje was geweest, iemand die van het leven genoot en weer durfde van het leven te genieten, zeker nadat Aiden te weten was gekomen wat er met haar gebeurde en had beloofd dat hij vanaf dat moment voor haar zou zorgen. Een rilling gleed over haar rug toen ze zich bedacht dat ze er inderdaad was achter gekomen hoe Aiden voor haar had gezorgd. Ze schudde haar hoofd en liet haar blik naar voren glijden. De kapel waar ze zich op dit moment in bevond, gaf haar een vrij mooi uitzicht over alles wat zich daarbuiten bevond. Het was kalm, het was rustgevend en het was precies wat de blondine op dat moment het meeste nodig had: vrede.

Aurora schrok zich een ongeluk toen ze een stem achter haar hoorde. Ze had helemaal niet in de gaten gehad dat er iemand anders had gezeten. En ergens was ze er ook vrij zeker van dat ze hier alleen was aangekomen; ze had diegene wel moeten zien zitten toen ze aan was gekomen. Ze draaide haar hoofd en zag een meisje met opvallend rood haar zitten. Aurora dacht niet dat ze haar al eerder had gezien in het huis, al moest rood haar natuurlijk wel opvallen. Er waren echter meerdere verschijningen die Aurora nog niet opgemerkt had. Ze had zich dan ook behoorlijk afgezonderd van de rest en had zich vooral op de achtergrond willen houden, maar het leek erop dat dat moeilijk ging aan. En natuurlijk kon ze toegeven en weggaan, maar zij was hier het eerst en Aurora had weinig zin om haar moment van vrede op te geven voor iemand die geen zin had in iemand anders nabijheid. Waarom ging ze niet gewoon zelf weg als ze zich echt zo ergerde aan Aurora? De blondine richtte haar groene kijkers op die van het meisje en schudde kort haar hoofd. “Waarom?” bracht ze uit en hoewel ze het stoer had willen laten klinken, klonk het maar kleintjes. Nadat Aiden haar volledig had verpulverd door haar te laten zitten, had ze het lastig gevonden om nog voor zichzelf op te komen. Haar vader die bij de eerste de beste gelegenheid met een riem aan het zwaaien was om haar bang te maken, hielp daar ook niet echt bij. “Ik was hier eerst. Waarom ga je zelf niet gewoon weg als je geen zin hebt in gezelschap?” Ze slikte. Ze dacht niet dat ze nog meer durfde te zeggen, al zeker niet als het meisje dadelijk boos zou worden. En de kans dat dat zou gebeuren, zat er wel dik in.

Het was misschien niet verstandig van haar om het zo ronduit te gaan vragen, maar ergens had Aurora ook geen zin gehad om zich weer zomaar weg te laten sturen door een ander. Dat had ze al te vaak laten doen door haar vader en in de lus wilde ze dat toch achter zich laten, ook al was dat vrij moeilijk. Het roodharige meisje zag eruit alsof ze elk moment iemand neer kon maaien met haar blik en als de blondine niet oppaste, kon zij dat wel eens zijn. Aurora had geen idee wat ze zou doen als ze binnen de lus geconfronteerd zou worden met geweld. Aangezien het een groot deel van haar leven uit had gemaakt en dan ook nog door iemand die ze eigenlijk had moeten kunnen vertrouwen, dacht ze niet dat geweld door een vreemde nog een grote impact op haar kon hebben, maar je wist maar nooit. De herinneringen zouden haar weer paniekaanvallen bezorgen en dus probeerde ze haar aandacht af te leiden van het onderwerp, wat vrij goed ging omdat het meisje weer begon te spreken. Het was een teken dat Aurora mocht blijven, maar dat ze wel haar mond moest houden en dus wendde de blondine haar blik af, maar helemaal op haar gemak voelde ze zich niet. En ze wist niet precies waarom, maar ergens wilde ze de roodharige ook niet het gevoel geven dat ze alleen was met haar verdriet, wat dat verdriet dan ook mocht inhouden. “Ik…” Ze zweeg kort. Moest ze nu zwijgen of verdergaan? Nou ja, ze had A gezegd, dus dan moest ze maar doorzetten door B te zeggen, toch? “Ik weet niet wat je doormaakt of doorgemaakt hebt, maar als je erover wilt praten…” Ze richtte haar blik vervolgens snel weer naar de grond, bijtend op haar onderlip. Het meisje had duidelijk aangegeven dat ze er niet over wilde praten, dus waarom deed ze nog moeite? Kon ze nu niet voor één keer eens haar lesje leren en gewoon haar kop houden, net zoals haar vader dat haar al zo vaak had toegeschreeuwd?

Aurora kromp kort in een toen ze de blik van de roodharige op haar voelde branden, gevolgd door de onaardige woorden die ze zei. Of nou ja, ze bedoelde het waarschijnlijk onaardig, maar ze maakte eerder een vermoeide indruk. Aurora richtte haar blik naar opzij en trok een wenkbrauw op toen de stilte opnieuw verbroken werd, deze keer om haar een vraag te stellen. En dat terwijl het meisje eerst wilde dat ze haar mond zou houden. Aurora was echter blij dat het meisje de ommezwaai had gemaakt en dat het niet een volledige stilte zou worden, al had ze niet direct het idee dat de roodharige nog steeds zin had in een gesprek. “Ja,” antwoordde ze zachtjes naar waarheid. “En ook soms wel eens het gevoel dat de wereld een hekel aan mij heeft. Vooral dat eigenlijk.” Een kleine glimlach kwam om haar lippen, al was het niet echt iets om mee te lachen. Ze had vooral voor de lus het idee gehad dat de wereld haar verachtte en dat God haar bestraft had omdat ze was geboren. Ze slikte. “Mag ik vragen waarom je er zo vermoeid uitziet?” vroeg ze zachtjes. Misschien had ze het ook wel verkeerd en was het helemaal geen uitnodiging geweest tot een gesprek, laat staan tot een therapiesessie, maar Aurora had het idee gehad dat de roodharige iets van haar hart af wilde hebben door te vragen aan Aurora of ze het gevoel kende dat de wereld haar haatte. En misschien moest de blondine de kans gewoon aangrijpen en er op in spelen. Ze zou wel zien hoe het zou uitdraaien, bedacht ze zich.

Het leek erop dat het meisje zich wel kon vinden in haar woorden, maar buiten dat leken ze niet veel gemeenschappelijk te hebben en algauw verspreidde zich weer een niet echt aangename stilte tussen hun. Totdat Aurora haar vraag stelde en de roodharige zich behoorlijk aangevallen leek te voelen. Aurora’s wangen werden rood, haar handpalmen begonnen te zweten en haar hart begon sneller te kloppen toen ze de uitdrukking van de ander zag. Zou één verkeerd woord haar nu doen laten ontploffen en laten af stevenen op Aurora? De blondine kon haar angst nauwelijks onderdrukken bij dat idee. Ze wist dat de roodharige niet dezelfde kracht als haar vader moest hebben – tenzij haar bijzonderheid krachtiger was dan de vuisten van haar vader – maar toch boezemde het haar angst in dat één verkeerde opmerking ervoor kon zorgen dat de bom bij het meisje ontplofte. “N-Nee,” bracht ze geschrokken zijnde uit, de roodharige bang aankijkend. Ze beet op haar onderlip en slikte. Hoe kon ze zichzelf nu nog corrigeren zonder het nog erger te maken? “Je ziet er heel mooi uit, met dat rode haar en zo,” voegde ze er zachtjes aan toe. Ze besloot om dan maar ongeveer te verwoorden wat ze dacht te bedoelen met haar woorden. En dan het liefste op zo’n manier dat de roodharige het niet opnieuw verkeerd kon interpreteren, want anders bleven ze in dezelfde vicieuze cirkel hangen. “Ik bedoelde eerder dat je er uit ziet alsof er niet veel meer nodig is om je tot een zenuwinzinking te brengen.” Aurora liet een stilte vallen die naar haar idee steeds langer duurde. Waarom had ze dat nu juist op die manier verwoord? Als ze nu geen ruzie zou krijgen, dan ging ze echt op haar knieën zitten en bidden in dit verdomde, claustrofobisch aanvoelend kapelletje.

Aurora merkte de lichte verandering op in de houding van de roodharige, maar durfde er nog niet om te glimlachen of zich er echt euforisch over te voelen. Ze had het idee dat de roodharige elk moment weer terug in haar chagrijnige gedrag kon hervallen en Aurora was niet zeker of ze dat aan zou kunnen. Misschien was het een goed idee om gewoon weg te lopen en de roodharige, die duidelijk geen behoefte had aan een gesprek, met rust te laten. Dan gaf ze haar plek maar op. Ze had inmiddels al zo veel op moeten geven in haar leven dat het voor haar haast een gewoonte begon te worden om zichzelf voor anderen op te offeren. En vlak voordat ze daadwerkelijk wilde vertrekken, begon de roodharige opnieuw te spreken. Ze bedankte Aurora, waarna ze aangaf dat de blondine gelijk had en vroeg om tips. Aurora bleef staan en voelde zich als aan de grond genageld. Hoe kon iemand zo fucked up als zij tips geven? Ze had haar eigen leven niet eens op orde, laat staan dat ze iemand tips kon geven die wat aan het dealen was met een zenuwinzinking. “Waarschijnlijk geen bruikbare,” zei de blondine dan ook naar waarheid, waarna ze kort haar schouders ophaalde. “Misschien dat je er eens met iemand over moet praten of dat je iets moet gaan doen waarmee je je gedachten kunt verzetten.” Een bitter lachje kwam om haar lippen en ze wierp een blik op haar omgeving. “Al is alles hier zo voor de hand liggend dat ik me kan voorstellen dat dat na een bepaalde periode gespendeerd in de lus wel eens lastig kan worden.” Ze was verbaasd over het sarcasme dat te horen was in haar stem en viel meteen weer dicht. Misschien kon ze inderdaad gewoon beter weggaan. De nieuwsgierigheid naar de reactie van de roodharige hield haar echter nog op haar plaats. Voor even dan.