Healthy thing, I guess.

Hunter had geen idee wat er in hem opgekomen was of waarom hij het deed, maar toch had hij besloten om het te doen. Zijn ademhaling joeg gejaagd door de open lucht terwijl hij een bepaald tempo aan probeerde te houden. Hij had een jogging, een t-shirt en wat sportschoenen aangetrokken en was momenteel door het park aan het rennen. Hij ging er vandoor aan een stevig tempo, maar na enkele minuten zwakte dat al af. Hunter was echter niet iemand die zomaar stopte en dus dwong hij zichzelf om door te rennen, om harder te gaan. Dit hield hij nog zo’n tien minuten vol waarna hij tot stilstand kwam. Zijn ademhaling kwam er inmiddels in pufjes uit en zijn kaken waren behoorlijk rood. Juist… waarom deed hij dit ook alweer? Het was niet dat die sixpack er zomaar ging komen en zijn rookgedrag ging hij er ook niet op verminderen. En het was ook niet dat hij indruk probeerde te maken op iemand in het huis, dus again, waarom deed hij dit ook alweer? Hij besloot om het maar voor gezien te houden en haalde een hand door zijn natte haar. Hij had zin om zijn shirt uit te trekken omdat het hier behoorlijk warm was, maar hij was zich bewust van het grote litteken dat hij op zijn borst had zitten – cadeautje van zijn vader – en hij besloot om het maar te laten. En dus zakte hij, bezweet en nog altijd hijgend, neer op één van de niet bepaald comfortabel uitziende bankjes en blies kort zijn adem uit, zijn blik richtend op zijn omgeving. Hij zette zijn voeten wat uit elkaar en liet zijn hoofd vervolgens naar beneden zakken. Hij zou wel een andere hobby zoeken, maar dit deed hij echt nooit meer.

Hunter had het eerst niet in de gaten, maar plotseling drong een kaneelachtige geur zich door zijn neusgaten en keek hij ietwat verward op. Hij trok zijn wenkbrauw lichtjes op toen hij een jongen met knalroze haar voor hem zag staan. Je zou denken dat een jongen met roze haar een zacht karakter had, maar schijn bleek blijkbaar te bedriegen. Hunter fronste toen de jongen vroeg naar de straatwaarde, iets wat duidelijk verwees in de richting van drugs. Bijna had hij met zijn ogen gerold, maar hij hield zich nog net in. Seriously? Puur omwille van het feit dat hij tatoeages had en opgeschoren, kort haar, wilde nog niet zeggen dat hij een drugsdealer was. Wat een imbeciel, zeg. Toen bedacht hij zich dat hij de jongen nog geen halve minuut geleden als zachtaardig had omschreven omdat hij roze haar had en besloot om er niks meer over te zeggen. “Do I look like a drugsdealer to you, kid?” Hij merkte op dat de kaneelachtige geur van de jongen zelf afkomstig was en vroeg zich af hoe iemand zo ranzig kon ruiken. Je zou bijna denken dat hij zelf aan de drugs had gezeten als je de geur omschreef, maar Hunter rook écht kaneel. “Besides, aren’t you a bit young to asker after that?” Hij trok zijn wenkbrauw geringschattend omhoog.

“And you look like you need a good slap across the face,” reageerde Hunter bot. Dacht zo’n kleine snotaap nu echt dat hij zich de les ging laten lezen? Toch deed de jongen hem een beetje aan Cyrek denken, hoewel die jongen iets ouder was geweest. Maar goed, die was ook al zo’n snotaap geweest, met zijn vervelende opmerkingen en zijn vermoeiende attitude. Toch had Hunter het wel goed met hem kunnen vinden na verloop van tijd, was hem zelfs lichtelijk beginnen appreciëren. Dat zag hij met deze snotaap nog niet snel gebeuren. Hij trok zijn wenkbrauw op toen de jongen aangaf dat hij, als Hunter niet zou geven wat hij nodig had, het wel bij iemand anders zou gaan zoeken. Zijn blik schoot door het park heen. Overdag kwamen ze niet vaak tevoorschijn, maar het was niet moeilijk om zich voor te stellen hoe ongure types de jongen bij zich zouden lokken en gebruik van hem zouden maken. Zo’n kleine snotaap als hem zouden ze voor elke missie kunnen gebruiken zonder gepakt te worden. Hunter hoefde zelf echt niet verstrikt te zijn in het drugswereldje om te weten hoe dat ging. “Why do you need it so much?” Hunter trok zijn wenkbrauw op. “It’s bad stuff and people do crazy things to get it. Are you sure you want to get involved with the big guys, just for that?” 

Ja, hoor. Alsof drugs zouden helpen voor een aangebrand karakter. Hunter had in Londen gevalletjes gezien die nog meer aangebrand raakten. En nog meer die afgevoerd werden met een brancard door de ambulanciers naar het ziekenhuis. Hij rookte zelf wel eens een sigaret, maar hij was aan het proberen te stoppen en geen haar op zijn hoofd die besloot om mee te gaan doen aan drugs. Hij hield wel eens van een goed drankje en kon af en toe wel eens te ver gaan door te veel te drinken, maar hij zorgde er altijd voor dat hij binnen zijn eigen grenzen bleef. Het leek er duidelijk naar dat dat deze jongen iets minder kon schelen en ergens interesseerde Hunter zich wel voor zijn motieven. “You’re out of your mind, kid,” sprak Hunter met een opgetrokken wenkbrauw. De jongen vroeg vervolgens waarom Hunter er iets om gaf wat hij deed en Hunter haalde kort zijn schouders op. “Actually, I don’t,” zei hij op een botte manier. “You should see for yourself if you want to throw your life away just for that. It just seems like waste to me because of your age. You have better things to do then dealing with crazy people.” Weer drong de kaneelachtige geur zich aan hem op en Hunter keek hem met een vreemde blik aan. “Did you just use something? You smell like cinnamon.”