Cheryl keek met een zachte zucht uit het raam. Eigenlijk was het leven in de lus toch ook maar saai en eentonig, als je het zo bekeek. Steeds dezelfde regenbui, steeds dezelfde dorpelingen, steeds hetzelfde gedoe. Alleen de Peculiars brachten wat schot in de zaak, maar nu ook weer niet zo erg dat Cheryl het erg naar haar zin had. Het enige opwindende wat er de laatste tijd was gebeurd, was dat Asher erbij was gekomen in de lus. Dan had ze tenminste nog iemand om haar haat voor de situatie een beetje op bot te vieren. Maar ze had hem al enkele dagen niet meer gezien en dus was daar de lol ook wel een beetje van af. Ze had nog ruzie gehad met een meisje in de club, die ze flink hard had aangepakt. Een grijns sierde haar lippen als ze dacht aan het bloed dat over het gezicht van het meisje had gestroomd nadat ze Cheryl aan haar haren terug naar zich had getrokken. Nee, niemand kon haar nu nog iets maken nu ze in de lus was. Ze ging zich door niemand meer laten doen en dat was een belofte dat ze aan zou houden. De brunette draaide zich om en liep vervolgens naar buiten toen ze merkte dat de regenbui gedaan was. Ze liep naar het centrum, niet echt zeker zijnde over wat ze ging doen. Ze had het gevoel dat ze overal al wel eens gepasseerd was en het verveelde haar mateloos hoe ook vandaag alles weer hetzelfde was. Ze liep op automatische piloot naar de ijsshop, waar ze een aardbeienijsje bestelde en weer naar buiten liep om hem op te eten. Ze ging met een plof en een zucht zitten en wilde net aan haar ijsje likken toen ze een vreemd gevoel door haar binnenste voelde gaan. Alsof alle negatieve emoties van daarnet even van de baan geveegd werden om plaats te maken voor… tja, voor wat eigenlijk? Ze kon haar vinger er niet goed op leggen, maar het voelde vreemd aan en geërgerd schudde ze haar hoofd terwijl ze haar aandacht op het ijsje probeerde te houden.

Cheryl knipperde kort met haar ogen toen de jongen in haar richting glimlachte en hield haar donkergrijze ogen strak op haar ijsje, al hield ze dat slechts voor een paar seconden voor eer dat ze haar blik weer opsloeg om naar de jongen te kijken. Hij bracht een vreemd gevoel met zich mee en Cheryl had zo het vermoeden dat het wel eens zijn gave kon zijn. Het meisje schudde verward met haar hoofd en rolde met haar ogen toen de medewerker achter de toonbank aangaf dat de jongen de verschillende smaken kon uitproberen als hij dat wilde. Wat een slijmbal. Cheryl kon zich niet herinneren dat hij voor haar ooit zo behulpzaam was geweest, al begreep ze ergens wel dat de jongen het voorstelde. Het was ook moeilijk om de jongen voor haar géén opties te geven, al wist ze niet of ze zelf zo de slijmbal uit zou hangen. De drang om hem te helpen was echter te moeilijk om te onderdrukken en het meisje zuchtte even diep voordat ze zich met de conversatie begon te bemoeien. “You should try the straciatella or the strawberry one,” zei ze op een rustige toon tegen de jongen. “Or both. They’re very enjoyable.” Enjoyable? Was dat nu echt een woord dat ze zojuist had gebruikt om ijs te omschrijven? Deze jongen klootte verdomme met haar hoofd! “And if you don’t want to go for that, you could always try the chocolate one,” voegde ze er nog aan toe zonder het echt te willen. Fuck, Cheryl, stop! snauwde ze zichzelf in gedachten toe en ze klemde haar kaken op elkaar om nog iets te zeggen. Ze was bang dat als ze haar mond zou openen om van het ijsje te likken, dat ze dan weer een suggestie zou geven. En liet dat nu juist iets zijn dat ze niét wilde.

Cheryl was er inmiddels vrij zeker van dat er iets aan de jongen was dat ervoor zorgde dat ze een spraakwaterval werd. Waarschijnlijk was hij een Peculiar en had zijn gave er iets mee te maken. Cheryl had inmiddels zo veel verschillende gaven gezien en ontdekt dat het haar niet eens meer deed opkijken, maar vervelend was het wel. Ze wilde baas over zichzelf zijn en haar eigen reacties kunnen controleren. Dit vond ze gewoon… ronduit freaky. “Strawberry,” antwoordde ze vrijwel meteen toen hij vroeg wat voor smaak dat ze had. Ze at echter snel verder van haar ijsje voordat ze weer onzinnige dingen zou zeggen en liet hem een keuze maken. Ze ging geen moeite meer doen om zijn keuze te beïnvloeden, maar er was één ding dat ze echter nog wel uit de weg wilde hebben. Of meer: zichzelf ervan verzekeren dat het zou gebeuren, hoe irritant ze dat dan ook vond. “You can sit right next to me if you like,” zei ze tegen hem. “I bet we can have an interesting talk, seeing as I’m probably living at the same place as you.” Ze wierp hem een klein knipoogje toe, maar hield zich voor de rest stil omdat ze niet wilde dat de man achter de balie te veel vragen ging stellen. Ze nam aan dat de jongen voor haar zelf wel wist wat ze bedoelde en dat ze dus geen verdere informatie toe hoefde te lichten.

Het verbaasde haar niks dat de jongen bevestigend reageerde op haar woorden. Ze had dan ook wel verwacht dat hij een Peculiar was. Dat kon immers ook niet anders met de uitwerking die hij op haar leek te hebben. Ze was er vrij zeker van dat ze in een ander geval hem genegeerd zou kunnen hebben of op zijn minst toch snauwerig tegen hem zou kunnen reageren, maar dat leek voor nu niet het geval te zijn en dus moest het haast wel dat dat iets te maken had met zijn gave. Ze stond het zichzelf echter niet toe om het hem te vragen en alles in haar schreeuwde om gewoon op te staan en weg te gaan, maar toen hij bij haar aan tafel kwam zitten, was die drang ook meteen weer over en keek ze hem afwachtend aan. Hij had inmiddels mokka-ijs besteld, een keuze waar zij niet voor zou zijn gegaan, maar ze schudde de vreemde teleurstelling dat hij haar voorstellen niet had opgevolgd van zich af en probeerde zich op zijn woorden te richten. “Cheryl,” antwoordde ze zo kalm mogelijk, al borrelde er een vreemd gevoel van blijheid op dat hij wel bij haar aan tafel was gaan zitten, wat ze krachtig probeerde te onderdrukken. “What’s yours?” En, omdat ze het niet langer kon onderdrukken en omdat ze onderhand echt wel eens wilde weten of ze ooit nog normaal ging kunnen doen in zijn buurt, liet ze er algauw op volgen: “And what kind of gift do you have? I think it’s having an effect on me.” And I don’t like it wilde ze er nog aan toevoegen, maar die woorden slikten zich automatisch in bij het idee hoe het de jongen zou ontmoedigen als ze dat hardop zou zeggen, dus liet ze het voor wat het was.

Cheryl probeerde haar wenkbrauw geringschattend naar hem op te trekken toen hij zei dat ze een mooie naam had. De laatste keer dat ze complimenten had gekregen van een jongen had dat als doeleinde gehad om haar in zijn bed te krijgen, dus men kon het haar niet kwalijk nemen dat ze nu huiverde om op het compliment in te gaan. Ze keek hem kort peilend aan, maar kon geen leugen ontdekken in zijn gesproken woorden en dus haalde ze haar schouders op en gaf een knikje aan hem, wat als haar eigen bedankje door moest gaan. Haar schouders ontspanden zich echter wel een klein beetje naarmate het gesprek op gang kwam en ze nam aan dat ze hem nu ook weer niet zó erg vond, al vond ze het wel niet leuk dat hij een gave had dat effect op haar had. Hij legde uit wat voor gave hij had en Cheryl onderdrukte een zucht, maar gaf hem wel een knikje toen hij zijn vraag stelde. “If you promise me that your compliments are sincere, I do,” zei ze op een kattige toon tegen hem, al klonk het minder bits dan dat ze wilde. Of dan dat ze had geprobeerd het te laten klinken, liet ze het zo zeggen. “I had some experience with people who only made compliments to reach a certain goal,” vervolgde ze op een kalme toon, al was dat informatie dat ze eigenlijk voor zich wilde houden en verward schudde ze haar hoofd. “But your name doesn’t sound so bad either,” vervolgde ze snel, wat haar eigenlijk nog meer verward maakte omdat dat nu niet bepaald een luchtige opmerking was die je kon maken nadat je eerder al zo’n krachtige woorden had gesproken. Maar ach, ze had het gedaan, dus hij moest er maar mee dealen.