Damn it.

Yara had niet verwacht dat een paniekuitbarsting naar het bos had geleid tot een gesprek met een mede-Peculiar waar ze, als ze het nu allemaal zo luchtig bekeek, het aardig goed mee kon vinden en zichzelf er nog wel vrienden mee zag worden. Het gesprek was eerst over haar gegaan, maar daarna werd het naar hem geleid en Yara luisterde met een frons naar wat hij te zeggen had. Yara gaf een knikje op zijn woorden. Iets zei haar dat ze beter niet over die vernielde lus kon beginnen; de jongen had te snel verder gepraat voor haar om er iets op te zeggen en Yara had zo’n voorgevoel dat hij dat expres gedaan had, waardoor het voor haar niet aangewezen was om er iets over op te merken. Ze gaf een knikje toen Victor aangaf dat het nu een rare situatie was. “Dat kan ik me voorstellen,” zei ze op een zachte toon. “Maar als jullie een jaar geleden al bij elkaar hoorden, dan zal dat nu niet veel anders zijn,” zei ze op een bemoedigende toon tegen hem. “En als het niet zo is, dan loopt er vast wel iemand anders rond bij wie je je draai zal vinden.” Yara haalde haar schouders op. Zo simpel was het. Natuurlijk waren die gevoelens waar je daarna mee moest dealen een stuk minder makkelijk, maar wie had ooit gezegd dat het leven makkelijk was? Er kwam echter wel een andere vraag bij haar op en Yara probeerde Victor zo luchtig mogelijk aan te kijken, de nieuwsgierigheid in haar ogen verbergend. “Maar hoe voelt het eigenlijk om verliefd op iemand te zijn?” vroeg ze op een rustige toon. Misschien niet meteen de vraag die hij bij haar zou verwachten, maar hij moest het er maar mee doen. En er hopelijk een antwoord op kunnen geven.

Een glimlach kwam om haar lippen toen de jongen uitlegde hoe het voelde om verliefd te zijn. Het was een gevoel dat ze in haar pack nog nooit ervaren had en zeker niet naar Chase toe, maar er was hier wel in de lus iemand die haar specialer liet voelen dan alle anderen. Op zijn eigen teruggetrokken, botte manier dan toch. Ze wist echter vaker wel dan niet langs zijn façade heen te kijken en ergens was er de hoop dat ze deze ook wel zou kunnen doorbreken. De jongen stelde de verwachte vraag en even werden haar wangen rood, maar daarna haalde ze haar schouders op. Als ze de vraag niet zou beantwoorden, zou hij er op termijn toch wel achter komen. “Ik wil weten hoe het voelt omdat ik denk dat ik iemand leuk vind, maar het nog niet zeker weet,” antwoordde ze simpel. Ze keek hem kort met een schuin hoofd aan en schraapte haar keel. “Is het gevoel dat je krijgt het de moeite waard om ook gekwetst te raken?” vervolgde ze op een zachtere toon. Ze wist dat het immers niet gemakkelijk zou worden als ze haar gevoel zou toegeven aan die persoon, in achting genomen dat hij hetzelfde voor haar zou voelen. Maar ze was voorbij het stadium dat ze langer ontkende dat er iets was en ze wist niet of ze daar blij mee moest zijn of niet.

Een kleine glimlach kwam om haar lippen toen ze hoorde dat de jongen zei dat het altijd de moeite waard was en ze merkte op dat haar hart sneller begon te slaan bij het horen van zijn woorden. Ze wist dat er flink wat moed nodig was om eerlijk te zijn met iemand en je kwetsbaar op te stellen, maar ze wist ergens ook wel dat het een grens was die ze kon overschrijden als ze vond dat dat nodig was. Haar wenkbrauwen schoten verwonderd in de lucht toen hij aangaf dat hij getrouwd was geweest. Het deed haar afvragen hoe oud hij werkelijk was buiten de lus. Die vraag moest echter wachten; haar mondhoeken trokken kort naar beneden toen hij aangaf dat zijn vrouw gestorven was. “Wat erg voor je,” zei ze op een zachte, medelijdende toon en kort deed ze een stapje naar voren, waarna ze een kort kneepje in zijn arm gaf en hem een bemoedigende glimlach schonk. “En wat dapper van je dat je toch verder bent kunnen gaan met je leven.” Ze wist dat het leven doorging en dat het uiteindelijk van je verwacht werd dat je ook effectief door kon gaan, maar dat wilde niet zeggen dat er geen demonen waren om tegen te vechten. Zij kon er alles van weten. Het was al een flinke tijd geleden gebeurd dat haar vader haar aangevallen had en zij was nog steeds niet genezen. Ze keek hem weer aan toen hij aangaf dat je gevoelens duidelijk maken voor een ander beter was dan er over te zwijgen en ze gaf een bedenkelijk knikje. “Het is alleen vervelend om je zo kwetsbaar op te stellen,” zei ze op een zachte toon. “Al denk ik dat als je de juiste persoon voor je hebt dat diegene daar wel op een volwassen manier mee om zal gaan, zelfs al zijn de gevoelens niet wederzijds. En als die persoon je kwetsbare moment gebruikt om je te vernederen, dan is hij of zij de moeite niet waard.” Ze haalde haar schouders op en glimlachte naar de jongen voor haar. Het was makkelijk om dat soort dingen te zeggen, maar om ernaar te handelen zou een heel ander ding zijn.

Yara vond dat het veel makkelijker gezegd dan gedaan was om rechtuit te zijn met haar gevoelens. En als het ook met elk ander persoon was geweest dan met de jongen waar het nu mee was, dan had ze de sprong waarschijnlijk wel gewaagd. Op haar middelbare school in Amerika waren er heus wel jongens geweest die haar aandacht hadden getrokken, maar daar was het meestal dan ook bij gebleven. Het was niet dat ze te timide was geweest om actie te ondernemen, maar er waren thuis simpelweg te veel problemen geweest om zich goed genoeg in haar vel te voelen om dat soort dingen te doen. Ze had al wel eens gekust met iemand, maar daar was het dan ook bij gebleven. Verdergaan dan kussen was dikwijls een speciaal ding als je leefde in een pack en de kans dat je gehecht raakte aan iemand was vrij groot. Yara had haar zinnen niet willen zetten op een middelbare scholier bij wie het allemaal een spelletje was en die naar de volgende zou gaan zodra hij zich niet meer zou interesseren voor haar en dus had ze het geen kans op meer gegeven, al was diegene met wie ze had gekust niet zomaar een middelbare scholier geweest. Ze wist dat ze het ook deels geen kans had gegeven omdat ze bang was dat ze zich te veel aan hem zou gaan hechten. Heel dat ding met haar vader gebeurde en ze was weggegaan uit de lus, de jongen bannend uit haar gedachten en herinneringen. En nu was er iemand nieuw in de lus wiens karakter totaal verschilde met die andere jongen en die ze gek genoeg na elke ontmoeting steeds leuker begon te vinden. “Dat zou ik ook zeker gedaan hebben als ik niet steeds gemixte signalen kreeg,” zei ze op een zachte toon tegen de jongen voor haar. Ze beet op haar onderlip. Ze wilde eigenlijk helemaal niet dat dadelijk heel de lus wist dat ze Cyrek leuk vond, maar ze kon het niet helpen dat ze soms over hem praatte. En dat ook nog eens fíjn vond om te doen. Ze nam aan dat ze op dat vlak echt wel een meisje-meisje was. “Ik bedoel…” Nu was er duidelijk frustratie in haar stem te horen. “Is dat iets typisch eigen aan een jongen dat ze zo’n gemixte signalen kunnen geven of ligt dat gewoon aan de persoon zelf?” Ze keek de jongen voor haar met een opgetrokken wenkbrauw aan.  

Ondanks dat Victor niet veel ouder leek dan haar voelde Yara wel aan dat hij buiten de lus haar vader had kunnen zijn. Hij was al getrouwd geweest en het mocht duidelijk zijn aan de manier waarop hij sprak dat hij al veel levenservaring had. Dat maakte het voor Yara des te fijner om met hem te praten. Op een gekke manier voelde hij aan als de begripvolle persoon in haar familie die ze nooit had gehad. Ze had niet met haar moeder of haar vader kunnen praten over vriendjes, gevoelens of intimiteit. Nee, haar vader had haar verstoren van zijn stam toen ze amper zeventien jaar was en nu was ze hier: in een lus zonder levenservaring. Yara baseerde de reacties die ze gaf aan anderen of de dingen die ze deed maar op haar innerlijke gevoel dat zei dat ze goed bezig was. Ze had nooit een ouderlijk persoon gehad die haar wilde corrigeren of die er voor haar wilde zijn en met sommige dingen had Yara echt het gevoel dat ze een hoop ervaring miste. Misschien was het dan ook wel om die reden dat ze zich geborgen begon te voelen bij Victor en het fijn genoeg aanvoelde om met hem te praten over haar diepste emoties. Hij reageerde er zo volwassen op en Yara was blij dat hij doorvroeg, ook al zou ze dat misschien bij ieder ander vervelend hebben gevonden. “Het ene moment lijkt het net alsof hij me leuk vindt en het andere moment duwt hij me alweer even hard weg,” zei ze met een frons. “Dan zegt hij bijvoorbeeld aardige dingen of doet hij iets aardigs voor me en vanaf het moment dat het persoonlijker begint te worden, snauwt hij me af of gaat hij snel weg.” Ze zuchtte. “En ik heb het gevoel dat het meest logische zou zijn om hem gewoon te laten stikken in zijn eigen ellende, maar… maar…” Ze glimlachte waterig. “Dat is niet wat ik wil. Dat is niet wat mijn gevoel wílt.” Dus wat deed je dan in zo’n geval?